Onverwacht gezonken... mijn moed, ikzelf.

Waardoor? Vermoeidheid? Dat wat me innerlijk onderuit klapte? De impact van die met haat vervulde woorden? 

Ik probeerde eraan te ontkomen. Door allerlei te ondernemen.

En plots was er die crash. Het is zo lang geleden dat het er nog was in die mate.

De ballast bleef de ballast en al wat er bijkwam verzwaarde de steen om mijn hals.

De zinloosheid. Het verdriet. De pijn die nooit over schijnt te gaan.

Al die je verloor en niet alleen door de dood.

Het gebrek aan een luisterend oor, steun, begrip, iemand die weet welke impact de hele zooi op je heeft. Plots kon je niet meer.