Je probeert de ziekte te begrijpen en de bijwerkingen te relativeren maar de angst blijft, voor longproblemen, problemen met hart of lever, voor haaruitval, voor nog meer chaos in je hoofd.

Je durft er niet meer over te praten, bang voor onbegrip, het uitblijven van reacties, veroordelingen.

De vermoeidheid, misselijkheid, pijn die terug ingedijkt werd door medicatie. Dat gevoel dat je jezelf niet meer vindt, onzekerheid.

Al de gezondheidsproblemen vloeien door elkaar. Je vindt dat moeilijk, want je wil 'begrijpen'.

Vaak wil je erover schrijven maar het lijkt wel alsof allerlei cellen in je hoofd leeglopen terwijl je het probeert te verwoorden. Wat je vroeger zo goed kon, lijkt verdwenen, jezelf uitdrukken.

Je zou er graag de vinger op kunnen leggen, duidelijkheid, weten wat je te wachten staat en hoe je omgaat met de hele boel.

Soms leek je vol moed en zag het er allemaal niet zo somber uit, andere keren tast je volledig in het duister, je wordt moe van de veranderingen veroorzaakt door de medicatie of meer of andere medicatie. Je weet al lang niet meer hoe je overkomt, hoe je bent, hoe het mogelijk is dat je zus of zo reageert. Dat je niet meer eens angst voelt als je een geweldenaar ontmoet, integendeel....

Je weet niet meer hoe je het hebt, wat je best doet of laat.

En nu ben je ontzettend moe van dit kleine stukje te schrijven en stop je.