Je weet best van mensen met onhoudbare pijn en andere ziekten, dus voel je je al schuldig voor je iets over jezelf vertelde of na afloop.

Daardoor blokkeer je àls je wil vertellen. Je hoeft dus al niet eens meer wat te vertellen en bang te zijn van veroordelingen omdat je het zelf al doet.

Soms heb je nood aan een boekje vol richtlijnen wat je mag voelen en vertellen om 'getolereerd' te worden.

Jezelf zijn werd moeilijk, want jezelf werd een speelbal in een woelige zee.

Het zou niet moeilijk mogen zijn. Jezelf zijn is zelfs als je je een speelbal voelt in een woelige zee, het zou niet zo angstaanjagend mogen zijn. Nood aan een plek of mensen waar je mag zijn zoals je je voelt.

Zonder angst maar met vertrouwen, veiligheid.

Niet steeds zo op je hoede hoeven zijn... .

Zo'n plek mis je.

De mensen waarbij je die veiligheid voelde, zijn dood.