Enkele uren rust, avondmaal gegeten al moest ik diep nadenken wat ik ook weer at.

Pannenkoeken van meergranenmeel (om te voorkomen dat de eieren straks rot zijn). En erna nog een pakje halloumi.

Een peer als toetje. En druiven at ik vanmiddag al.

Ik probeer zo goed als kan gezond te eten. Vaak lukt dat me niet.

Goed dat het brood alvast gezond is, dat bak ik zelf en meestal rogge, volkoren, meergranen.

Ik haat verder dat bijna voortdurende gaga-gevoel. Zucht. Het lijkt nog erger met de verhoogde medicatie en het toevoegen van nog een ander middel.

De frisse lucht buiten deed me deugd toen ik mijn hond uitliet.

Een bel aan mijn deur maakte me dan weer even helemaal in de war. Half in shock, omdat ik net in diepe rust (niet slaap) kwam. En het hoe simpel ook toch meer vergde van mijn hersenen dan toelaatbaar leek.

Ook de lakens van mijn bed verruild voor lekker frisse lakens, dat is iets wat ik nu heel graag heb, harde, katoenen lakens, ik slaap er beter door, lijkt het. Ik verwissel ze vaak.

Ik voel me nog erg moe, dus lang ga ik hier niet zitten schrijven. Er was ook een hele periode van pijn aan bovenarmen, schouders, polsen en bovenarmen.

Ik vermoed dat dit gewoon ook een gevolg is van een ietsie pietsie teveel hooi op de vork afgelopen dagen... en ook nog eens bijwerkingen van de al te nemen medicatie en nu ook nog dat extra middel.

Ironisch is het wel... je moet allerlei nemen voor reumatische aandoeningen, en van wat je moet nemen krijg je ook gewrichtspijnen... pffff. Soms word ik daar alleen al gek van... van het nemen van die medicatie en hoe bepaalde zaken mekaar saboteren, of waardoor je nog meer middelen moet nemen om de schade die door die medicatie berokkend kan worden tot een minimum te herleiden.

Het maakt me onzeker, en soms ook bang... je moet ze nemen om dat ene proberen te genezen, bij het andere ervoor te zorgen dat het niet erger wordt of niet al te erg... maar ook daar is geen zekerheid over.

En het is niet ondenkbaar dat er zich nog meer gezondheidsproblemen aandienen door of de ziekte zelf, of door de medicatie en de middelen die je er moet bijnemen.

Goed, tijd om weer wat rust te nemen.

Sommige dagen, zoals vandaag wenste ik al voor het zes uur 's avonds is dat ik al kon gaan slapen. Gewoon omdat ik de dag wil beëindigd weten.

Morgen zal het wel weer beter gaan, dat hou ik me voor.

Ik kan mezelf niet weghouden van alles wat moeheid, pijn, enz... tot gevolg heeft. Ik wil dat ook niet. Zeker wanneer iemand die je zo in je hart draagt het zo graag zou hebben als je er ook bij was. Er was angst en bezorgdheid, iedere vorm van stress maakt het er niet beter op. Toch ben ik blij dat ik ging. Al was nog moe van de dag ervoor, dat ben ik bijna altijd... ik kon het haar niet weigeren.

Ook kon ik het niet laten er te zijn voor iemand anders die best hulp en een luisterend oor kon gebruiken. Ik heb meer gevergd van mezelf dan goed was, of verstandig. Hoe meer ik over de grenzen ga, hoe langer het duurt dat ik me weer min of meer in staat voel om iets meer te doen dan het hoogstnoodzakelijke.

Ik schaam me dood om te laten weten dat zelfs mijn tanden poetsen al een enorme opgave is. En koken dus net zo. Een boterham klaarmaken... .enz. Bah.

Zucht. Dat je amper zin hebt in eten, niet zo'n eetlust, maakt het nog moeilijker.

Maar moeilijk gaat ook. De ene keer immens moeilijk, de andere keer doenbaar en hoera toch ook nog keren dat het met vreugde kan.

Ik ben er weer vandoor, voor het weer te donker wordt en nog meer van die zooi.