Twee dagen, de eerste een mislukking maar leerrijk wat grenzen in de gaten houden betreft.

Mijn voornemen om toch nog eens een uitje te proberen in de namiddag leek me een goed idee. Eens alles kunnen loslaten van zorgen en gepieker, misschien kreeg ik daardoor opnieuw energie en moed. Nu leek ik op een hamster doldraaiend in een molentje. 

Het traject liep niet vlekkeloos, het tweede vervoermiddel liet lang op zich wachten.In die tijd gebeurde er wat. Iets wat me trof... een zicht op deze maatschappij waar nogal wat mensen aan hun lot worden overgelaten... en die zich nog min of meer kunnen redden dat ook doen... .Als een dubbeltje op zijn kant.

Ach... logisch denk je dan? Niet heus. Omdat hulp als het misgaat of om te voorkomen dat het fout gaat niet meer vanzelfsprekend is.

Verder wil ik er niet meer verder over doorgaan, het trof me.

Het uitje zelf ging niet van leien dakje. Het was onverwacht erg druk waar ik naartoe ging. Ik probeerde rustig mijn weg te vinden tussen de mensen maar uiteindelijk ben ik weggevlucht, van het ongeduld, de haast, de onvriendelijkheid die ik tegenkwam.

Dat neerkijken op... ontging me ook niet en het deed me geen deugd.

Mijn energie was na amper anderhalf uur daar al verdwenen. Uitgeput voelde ik me, en ontgoocheld want van gezellig onder de mensen was geen sprake. Het voelde eerder of je uitgespuugd werd door die mensen daar.

Ik wilde nog ergens wat drinken voor ik terug huiswaarts keerde en zocht naar een rustige plek waar niet te veel mensen waren. Ik vond zo'n plek en besloot mezelf te trakteren op een maaltijd, een glas wijn erbij.

Daar kwam ik tot rust en at met smaak. Er kwamen mensen naast me zitten, het was even ongemakkelijk omdat ze nogal dichtbij zaten maar ik probeerde me verder te focussen op mijn eten. Ondertussen volgde ik hun gesprek (ik kon niet anders ;-) ).

Toen mijn bord leeg was, nam ik deel aan hun gesprek, ik had wel gevoeld dat ze dat leuk vonden. Maar omdat ik mezelf ken, wist ik als ik tijdens mijn eten mee zou praten, het heerlijke gerecht helemaal koud zou worden en ik ook niet meer de smaak zou hebben vàn het eten. Zeker deze hele periode niet, waar ik amper zin had in eten.

Erna babbelden we en dat was gezellig. Zo werd die drukke, vermoeiende dag toch nog leuk.

Ook onderweg naar huis met het openbaar vervoer waren er nog fijne babbels.

Ik had me ergens die namiddag voorgenomen toch maar beter niet meer naar die stad te gaan maar naar een andere, waar de mensen meer ontspannen waren en daardoor wellicht ook aardiger.

Gek genoeg besloot ik de dag erna toch nog eens naar diezelfde stad te gaan en alleen maar naar die omgeving te gaan waar de sfeer meer ontspannen was en de mensen in de winkels bijna overal veel aardiger. En of dat dàt een goed idee was geweest !!!! Die hele namiddag genoot ik van het wandelen in straatjes waar niemand tegen je opbotste of je de pas afsneed... en als je een winkel bezocht de verkopers of verkoopsters ook een pak aardiger waren. In één van de winkeltjes was er een fijne babbel, een heel aardige en empathische verkoopster, het trof me, ik had het niet verwacht, en keek echt op van wat ze zei, dat spontane meevoelen toen ik me verontschuldigde voor mijn verwarring en mijn onzekerheid over mijn uitzicht... . Dat voelde helend. Wat ze verder nog zei, ik ben er blij en opgelucht buiten gewandeld, voelde mezelf weer meetellen... .

Het enige dat ik die namiddag niet zo fijn vond was dat ik voor 6 euro een krok uit het vuistje kreeg met zwarte strepen, het smaakte echt ook aangebrand, daarbij nog de mededeling dat de ham op was en ik meende dat er nu wellicht een tikkie meer kaas op kon gelegd worden, wat niet gebeurd was... dat vond ik niet echt klantvriendelijk op de dag van de klant en de week van de smaak. Bah, ik voelde me ook niet meer in staat om dat vriendelijk te laten weten... . Bang om nare reacties op het einde van een mooie namiddag. Ik wou niet het risico dat die zou vergald worden dus zweeg ik. Als de man zou gevraagd hebben of het gesmaakt had, zou ik wel zeggen dat ik het niet zo lekker vond omdat ik het aangebrande nogal sterk had geproefd.

Die fles tomatenketchup zou daar niet veel aan verhelpen, ik wou die ook niet gebruiken. Zelfs een krok uit het vuistje hoort lekker te zijn en dat zonder welke saus ook !

Ik nam een andere route naar huis en zo kon ik weer andere plekken ontdekken vanuit tram en bus.

Ik heb genoten en neem me voor voortaan die drukke omgeving links te laten liggen tot bijna sluitingstijd als ik er moet zijn en dat andere gezellige op te zoeken.

De strijd in mezelf voor ik vertrok hou ik ook in mijn herinnering... de gedachte dat ik toch niet weer een uitje kon maken als er nog zoveel gedaan moest worden wat klussen betrof. Het weten dat ik opnieuw niet in staat zou zijn om helder te denken en goed te kunnen organiseren, maakte dat ik toch vertrok. En of dat een goed idee was, ik voelde me een pak beter en sliep ook rustiger en zo goed als ononderbroken. Vandaag voel ik weer nieuwe moed en is het ook helder in mijn brein, net goed genoeg om een klus of wat goed te kunnen afwerken.

Drukte, gepieker, stress, het is helemaal niet goed nu... nog minder dan anders... en ik heb het goed gevoeld dit weekend. Een lesje dus :-)