Van de belofte dat mama enkel in de voormiddag zou worden geblokkeerd, komt niet veel in huis. Arsène en ik treffen haar dus ook deze namiddag weer triest aan in dé stoel. Er wordt wat heen en weer geknuffeld en we verlossen haar meteen. Het valt me op dat ze steeds meer moeite krijgt om er uit te geraken. Haar benen willen echt niet mee. Ze klaagt er ook over dat ze zo stijf wordt. Ze strompelt aan Arsène zijn arm naar haar kamer. We stellen voor om even de benen te strekken. Daar gaat mama direct mee akkoord: Ja, dat is goed, eens naar buiten gaan
We gaan met ons drietjes op stap, mama tussen ons in. Eens zij weer in beweging komt, is de stijfheid van het uren stilzitten weg. En mama stapt zonder problemen. Zullen we onze turbo eens opzetten mama? stel ik voor. Meteen steekt mama een tandje bij en stapt met grote passen voort. Ja, maar ma, niet te vlug hé pruttelt Arsène een beetje tegen. Ze lacht, ze babbelt. Alle stramheid is verdwenen. Gezond moe van de wandeling, leunt ze achteraf lekker tegen Arsène aan en neemt hem stevig bij de arm: t Is zo een goeie zegt ze." Wat mama, de arm of jouw schoonzoon? vraag ik lachend. Ze kijkt me glunderend aan: Alle twee! De stijve benen zijn weer even vergeten.
|