Wel, ik hoorde die uitspraak toen ik een twaalftal jaar oud was. En ik geloofde ze en streefde ernaar. Zocht naar wat ik echt wilde. Hield nooit op mezelf te analyseren en, rekening houdende met mijn verstandelijke en fysieke mogelijkheden, te zoeken naar hoe ik mezelf gelukkig kon maken, en meer nog, iets te kunnen betekenen voor de maatschappij die me te eten gaf.
Want gratis stond niet in mijn woordenboek. Ik wilde veel. Heel veel. Maar was ook bereid er hard voor te werken en te betalen. En wonder boven wonder, via een aantal omwegen, die achteraf gezien geen omwegen bleken te zijn geweest, raakte ik precies dààr waar ik me volledig kon uitleven. Mijn hobby werd mijn beroep, en mijn beroep werd gaandeweg een nog grotere hobby.
Het was dan misschien niet helemaal datgene wat ik me gewenst had. Neen. Het was eerder datgene wat ik nodig had! Datgene waarin ik me helemaal kon ontplooien en positief meewerken aan een betere maatschappij.
Om dat te bereiken is misschien een dosis doorzettingsvermogen nodig, maar veel meer nog een flinke dosis medewerking en waardering van je omgeving en een flinke dosis geluk!
Want wat baat het, bezield te zijn met idealen, als je in een omgeving terechtkomt die dat helemaal niet weet te waarderen? Of die eerder jaloers reageert?
Dat is net als mayonaise maken die keer op keer weer gaat schiften: je gebruikt de beste olie, de beste mosterd en azijn, de beste eieren die je hebt en toch schift ze.
Waarom ze schift? Meestal omdat de eieren uit de frigo komen en de andere ingrediënten niét. Dat temperatuurverschil is verantwoordelijk voor het schiften, en dus haal je de eieren best een uurtje vroeger uit de frigo.
Nét zo gaat het in je beroep. Hoe goed je ook bent, als er veel temperatuurverschil is met je omgeving, dan breng je het nergens. Dan zullen anderen steeds weer van jouw inbreng proberen te profiteren en op die manier soms hele projecten om zeep helpen.
Geschifte mayonaise!
Wat mijn omgeving betreft moest ik soms veel toegevingen doen, maar kreeg er ook veel voor terug. Van enige disharmonie was zelden sprake. En dààr dan juist stak voor mij het onderdeel geluk.
In een dergelijke omgeving kun je werken! Functioneren! Het beste uit jezelf halen! Er voor gaan.
Het ingrediënt geluk lijkt me hiervoor toch ook wel essentieel. Of je dit ingrediënt ook zelf kunt aanmaken weet ik niet. Ik had er, denk ik, een geheim recept voor, maar of dat altijd werkt zou ik niet weten.
Dat recept is: niet direct op de tafel gaan kloppen. Integendeel: observeren je kansen inschatten, je omgeving inschatten, meegaande zijn en langzaam maar zeker op je doel afstevenen. Niemand voor het hoofd stoten. Rekening houden met andere meningen en die niet in één klap proberen te ontkrachten of van tafel te vegen, maar steentje voor steentje een muurtje bouwen. Consensussen aanvaarden zo lang ze aanvaardbaar zijn. Zijn ze dat niét, ze dan niet proberen kapot te slaan, maar ze kapot-strelen met de juiste argumentatie. Dat werkt veel beter.
Maar als je omgeving helemààl niet wil meewerken, halsstarrig aan verkeerde principes vasthoudt, telkens weer met het koude ei de mayonaise wil doen schiften, dan is er maar één uitweg: van omgeving veranderen!
Zou ik zéker hebben gedaan. Maar gelukkig is daar zelden een reden voor geweest. Eén keertje wél. Op een haar na. Maar gelukkig werd ik toen net op tijd weer opgevist.
Conclusie: ik ben een gelukkig mens en kan terugblikken op een gelukkig leven. MAAR ik heb daar ook zélf heel hard aan gewerkt.
Maar ook telkens weer daar waar nodig en op het juiste moment, dat kleine druppeltje geluk mogen proeven dat het verschil uitmaakte. Genereerde ik zelf dat druppeltje? Kwam het van mijn goede gesternte? Had ik ergens een engelbewaarder? Of was het toeval? Ik zou het niet weten!
We hebben allemaal wel wat gedichtjes leren opzeggen op school. Sommige bleven ons bij, anderen vergaten we weer.
Van de gedichten die me zijn bijgebleven is er toch eentje altijd halvelings in mijn hoofd blijven hangen.
Dat gedicht staat hieronder. Ik hoop dat ik het helemaal juist schrijf, want ik schreef het uit het hoofd. De titel ken ik niet. De naam van de schrijver evenmin, maar ik vond het zo tekenend voor de tijd en de sfeer waarin wij opgroeiden en vaderlandsliefde werden ingeprent, dat ik het jullie niet wil onthouden:
-o-o-o-o-
De wereld scheen vol lichtere geluiden, En een soldaat sliep op zijn overjas. Hij droomde dat het vrede was, Omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
En er viel een vogel die geen vogel was, Niet ver van hem, tussen de groene struiken. En hij werd niet meer wakker, Want het gras werd rood. En ieder weet wat dit beduidde.
En toen begon, Achter de grijze lijn der horizon, Het gebulder, goedmoedig, der kanonnen. En uit zijn overjas, terwijl hij liggen bleef, Bevrijdde zich het laatste wat hij schreef: Liefste, de oorlog is nog niet begonnen!
-o-o-o-o-
Waarom juist dàt gedicht? Wel, het is een beetje tekenend voor de tijd toen we kinderen waren. Een tijd vol patriottisme. Vol vaderlandsliefde. Vol heldenverering.
Dàt was het soort gedichten dat ons aansprak. Van asielzoekers hadden we nog nooit gehoord. Van migranten evenmin. Vlaanderen was Vlaams, België was Belgisch, en we voelden ons beschermd. Beschermd door de ouders. Beschermd door de buren. Beschermd door een leger. Beschermd door de overheid.
We waren nog zo kinds om te denken: Wee diegene die het waagt ons land te veroveren. Hij zal wel snel hetzelfde lot als Hitler ondergaan!
Hoe naïef waren we! Hoe konden we weten dat onze regeringen ooit de grenzen wagenwijd zouden opengooien voor al wie hier wil komen profiteren? Asielzoekers, goudzoekers, gelukzoekers of voetzoekers, met of zonder papieren, maakt niet uit. Want eenmaal binnen raken ze toch nooit meer buiten.
Dààrvoor vochten onze vaderen en voorvaderen. Voor dat mooie, rustige landje dat het verdedigen waard was. Waar iedereen graag zijn bloed voor gaf.
En die soldaat uit het gedicht? Die arme drommel is voor niets gestorven. Want datgene waarvoor hij stierf werd, pas één generatie later, toch te grabbel gegooid. We hadden net zo goed de oorlog kunnen verliezen
Ik zou echt niet weten of we het dan slechter of beter hadden gehad en of we met hetzelfde soort landverraders als overheid geplaagd hadden gezeten.
Want wat wordt vandaag in de scholen aangeleerd? Antiracisme, knuffelbeleid voor hetzelfde soort vijanden als vroeger, namelijk het soort dat in de hele geschiedenis voorkomt en slechts één doel heeft: profiteren van het bloed, werk en zweet van andere volkeren.
Het enige verschil is dat ze vroeger tenminste nog de moed hadden ervoor te vechten. Nu laten ze zich gewoon binnenglijden, bekomen in de kortste keren een Belgische identiteitskaart en kunnen beginnen profiteren van alles waarvoor wij hebben gewerkt.
Ik kan het weer niet laten. Mijn oude beroep komt telkens weer boven, en dan moet ik er over praten: verkeer. Ooit mijn beroep mijn hobby en mijn leefwereld.
Gister deed een voorvalletje me er weer aan denken: ik zat bij een dame in haar auto. Ze reed veilig en vlot stelde ik vast, en het gesprek liep naar de verkeersveiligheid toe: zelfoverschatting van de jeugd en zo en ik besloot even een visje te werpen.
Ik vroeg haar of ze er enig idee van had hoeveel meter ze nodig had om te stoppen, als ze 60km/u reed.
Ze dacht diep na en antwoordde na enige tijd: Toch wel euh 5 meter denk ik? Ik slikte even, maar toen ik haar zei dat het 36 meter was viel haar mond open van verbazing!
Een vuistregel om je remafstand te bepalen bij een plots opduikende hindernis is de volgende: het kwadraat van een tiende van je snelheid. 60 km/u is dus 6X6=36m. 120km/u is 12X12=144m!!!
Autofabrikanten zullen het hier wel niet mee eens zijn: hun theoretische remafstanden zullen een pak lager liggen. Niet moeilijk! Die berekenen de effectieve remweg. Dus vanaf het moment dat de remmen beginnen te werken, tot de auto stilstaat. Ze houden totaal geen rekening met het schrikmoment! En dat schrikmoment varieert tussen MINSTENS één seconde voor de rappe reageerders, tot 2 of meer seconden voor de trage.
Ik weet drommels goed waarover ik spreek want ooit had ik de gelegenheid dit met een speciaal daarvoor uitgeruste auto uit te testen op honderden proefpersonen van allerlei pluimage. Het gemiddelde lag op anderhalve seconde. En dat waren dan nog mensen die voorbereid waren. Die wisten dat ze op een bepaald moment plots zouden moeten stoppen. Die dus op scherp stonden.
Maar hoeveel chauffeurs stààn op scherp onder het rijden? Weinig! Ze babbelen met passagiers, luisteren naar de radio, dromen soms weg waar ze te traagmoeten rijden vanwege weer een domme beslissing van de overheid En dan plots gebeurt iets! Totaal niet verwacht, zoals meestal. En dan kan het schrikmoment wel gauw de pan uitzwieren. Neem dus de hierboven vermelde formule maar aan als de meest realistische remafstand!
En daar gaan we nu even op voortborduren: als je 50km/u rijdt, leg je per seconde 13,88 meter af. Afgerond: 14 m. Stel dat je in een bebouwde kom rijdt met voorrang van rechts. Je kruist een zijstraat van pakweg 15 meter breed, voetpaden inbegrepen. Als een plots een wagen opduikt van rechts, dan zit diens linkerkant ongeveer in het midden van die weg, en ongeveer 7,5 meter van je af.
Als je nu 50km/u, of 14m/sec rijdt snap je het al? De snelste reactietijd in acht genomen, 1 seconde dus, zal je auto pas 14 m verder beginnen te remmen, maar zit je na 7,5 m al pardoes tegen die andere wagen aan! Met andere woorden, als die opduikende chauffeur ook daadwerkelijk zijn voorrang neemt, dan zit je er al bovenop alvorens de remafstand ook nog maar begint! Remsporen hoeven niet eens gezocht te worden, want die zijn er niet. Kúnnen er ook (nog) niet zijn!
Stof tot nadenken dus! Ik vrees dat rijscholen hier veel te weinig aandacht aan schenken. Dàt is een der voornaamste redenen van zoveel ongevallen.
Maar de overheid is er ook nog hoor! En die speelt daar, op hààr specifieke (domme) manier op in: meer en meer snelheidsbeperkingen. Tot op zekere hoogte terecht. MAAR!!! Hoe sneller je rijdt, hoe allerter je bent, en hoe korter je reactietijd. Te traag rijden daarentegen, leidt tot verveling, afleiding, minder allert zijn en véél hogere reactietijden!!!
De boodschap hieraan verbonden, voor de overheid, is dus: de kerk in het midden houden! Géén onnozele en onlogische snelheidsbeperkingen, maar weldoordachte. Rekening houdende met alle factoren. Vooral dan met het feit wat duidelijk té traag rijden, psychologisch doet in de hersenen van een chauffeur.
Zo lang dàt principe over het hoofd wordt gezien kúnnen de ongevallencijfers niet dalen, maar integendeel verhogen. Wàt ze ook met de gemanipuleerde statistieken proberen te bewijzen om hun gelijk te halen, en ondanks alle geldverslindende pogingen die worden gedaan om dat nieuwe toverwoord snelheidsbeperking tot op het bot uit te melken.
Maar goed we weten nu meer over remafstanden en we zouden voorzichtiger moeten geworden zijn of niet eens meer durven rijden? Toch wel hoor! Want er is heel veel dat we kunnen doen om onze veiligheid te garanderen: afstand houden bijvoorbeeld!
Stel, je rijdt 120km/u op een autoweg. Je weet nu dat je remafstand in dit geval 144 meter is. Oei!!! Wàt als de wagen vóór me plots remt? Hoe ver moet ik van hem af blijven om nog tijdig te kunnen reageren?
Gelukkig is dat makkelijker uit te vissen dan je denkt! Hoeft er niet eens wiskunde bij te komen kijken. Op elk gewenst moment kun je binnen enkele seconden te weten komen of je een veilige of onveilige tussenafstand hebt. Want die tussenafstand die is gelijk aan twee krokodillen.
En dat gaat als volgt: je focust je op een vast object op of naast de baan. Het gemakkelijkste is de schaduw van een verlichtingspaal die over de rijbaan valt. Op het ogenblik dat je voorganger over die schaduw rijdt begin je te praten of te denken: Eén krokodil twee krokodillen. Als je dat kunt uitspreken vóór je zelf over die schaduw rijdt, dan zit je veilig. Kun je dat niét, dan moet je de tussenafstand vergroten tot het wél kan.
Je zult zien dat de afstand tot je voorganger, op die manier berekend, evenredig vergroot of verkleint naar gelang je snelheid. Logisch: het is geen exacte afstand! Het is een exacte tijd: namelijk 2 seconden. Nét de tijd die je nodig hebt om die twee krokodillen uit te spreken.
Betekent dit nu dat je van Oostende tot Brussel krokodillen moet zitten tellen? Helemaal niet! Je doet het af en toe eens en je zult na korte tijd vaststellen dat het op de duur een bijna automatisch gevoel in je heeft gecreëerd. Op de duur zul je feilloos die veilige afstand nemen. Mét of zonder krokodillen. Misschien dan toch nog eens per maand oefenen ter controle, waarbij je zult vaststellen dat je de tussenafstand telkens weer eens feilloos hebt ingeschat.
In de praktijk zul je ook vaststellen dat anderen het je moeilijk kunnen maken. Een wagen die je net heeft ingehaald bevoorbeeld, zal steevast weer dankbaar jouw veilige tussenafstand innemen, zodat er niets anders opzit dan even vertragen Vervelend, maar in de praktijk valt dit wel mee.
Twee seconden tussenafstand dus. Twee krokodillen tellen. Onthoudt dit goed! Twee seconden zijn nu niet bepaald iets om over naar huis te schrijven, maar in dit geval maken ze wél het verschil uit tussen leven en dood.
Nu denk je misschien: Jamaar, dat klopt niet! Als de chauffeur vóór me plots op de rem gaat staan of een klapband krijgt, dan zit ik daar, tegen 144m per seconde, al bovenop in een fractie van een seconde. Klopt niet! Want hoe hard je voorganger ook op de rem trapt, ook zijn auto staat niet plots stil en schuift door. En juist dààrdoor geven die 2 seconden tussenruimte je net voldoende kans tot reageren.
Wat ik in die hele toestand vooral jammer vind is dat de overheid enorme bedragen besteedt aan volstrekt nutteloze snelheidsbeperkingen die toch niet het beoogde resultaat opleveren. Ja in veel gevallen zelfs tot meer ongevallen leiden.
In plaats dààrvan zou dat geld beter besteed worden aan de grondige bewustmaking betreffende remafstanden, tussenafstanden, en meer van dit moois. De chauffeurs goed bewust maken waar ze mee bezig zijn. Dàt helpt echt. Dàt kan de ongevallencijfers drastisch verlagen. Dàt kan de jeugd er van afbrengen zichzelf telkens weer te overschatten!
Rest me nu enkel nog jullie allemaal veel succes te wensen op de krokodillenjacht. En... breng me er misschien eens eentje mee? Ik eet dat graag!
Ik weet dat de meerderheid van het mensdom het niet met me eens zal zijn, maar het mooiste wat je in het leven kan overkomen is vriendschap! En daarin zijn verschillende combinates mogelijk:
1. Vriendschap tussen mannen;
2. Vriendschap tussen vrouwen;
3. Vriendschappen tussen man en vrouw.
Een vierde mogelijkheid, en helaas een mogelijkheid die de woorden vriend en vriendin in een heel ander daglicht heeft weten te stellen is de holibi-vriendschap, maar daar wil ik het niet over hebben. Stuit me teveel tegen de borst. Ruikt teveel naar trendy. Ruikt teveel naar meehuilen met de wolven in het bos, tot wàt dat ook mag leiden. Ruikt teveel naar alles kan en alles mag: het vrijheidsbeeld van de huidige generaties, maar ook een grote stap naar de totale decadentie.
Of deze laatste categorie nu al dan niet anders in mekaar steekt in het hoofd weet ik niet. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk spelen andere factoren een rol. Zoals bevoorbeeld het weigeren zich aan te passen aan de wensen en noden van een ander geslacht aan een ander soort denkwijze Of gewoon te stom zijn om dat ook maar te kunnen proberen.
Maar of het fysisch gevoel daar een rol in speelt betwijfel ik toch.
Nu, dat moeten zij maar onder elkaar uitvechten. Niets om mij persoonlijk zorgen over te maken. Heteros kunnen hier alleen maar tolerant over proberen te oordelen. Ver of dicht bij mijn bed zo lang het maar niet IN mijn bed is
Vriendschap dus. Het mooiste in het leven? Mooier dan liefde? Jazeker. Liefde neemt. Vriendschap geeft.
Liefde neemt zo lang er te nemen valt en houdt dan op. Liefde zuigt een persoon op en spuwt daarna nogal dikwijls de beenderen uit. Of wat er ook maar aan onverteerbaars van overblijft.
Vriendschap geeft en schept vreugde uit het helpen van de ander. Veel minder voorwaardelijk dan liefde. Natuurlijk zijn er voorwaarden: gelijkgezindheid in bepaalde mate er zorg voor dragen mekaar niet te kwetsen, en àls dat dan al gebeurt de juiste pleister voor de wonde zoeken.
Vriendschap is ook veel minder gecompliceerd. De eisen liggen helemaal anders. In vriendschap is er bevoorbeeld geen competitie. In liefde meestal wél. In vriendschap gaat het er ook niet om wie de beste, mooiste of grootste is. Het is veeleer een geestelijk verschijnsel. Wie dat anders ziet weet niet echt wat vriendschap is.
In vriendschap neem je mekaar zoals je bent. Jong, oud, lelijk, mooi, dom of slim het doet er allemaal niet toe. Je vindt het gewoon goed met mekaar, je kunt op een leuke manier communiceren of mekaar helpen, en meer moet dat niet zijn.
Iemand zei ooit: Vriendschap is een heleboel van mekaar verwachten maar er nooit om vragen. Wel, daar heb ik mijn ernstige twijfels over!
Vriendschap is juist niéts van mekaar verwachten, tenzij begrip. En zelfs dààr niet om vragen! Gewoon blij zijn dat dit begrip er is, en begrijpen als het er niet altijd en voor alles kan zijn.
Anderen zeggen dan weer: Vrienden mogen kijven maar moeten vrienden blijven. Nog sterkere twijfels: voortdurend met mekaar in de clinch liggen en toch pretenderen vriend te zijn? Kom nou!
Vriendschap is iets wat je aanvoelt, en dat kan heel diep gaan. Liefde is veel meer visueel gericht en helaas, hoewel het niet zo lijkt, veel oppervlakkiger. Ook veel voorwaardelijker! Liefde lijkt alleen maar hechter, vanwege de sociale banden: de kinderen, de familie
Een vriend die uiteindelijk geen vriend blijkt te zijn laat je gewoon vallen. Geen haan die er naar kraait. Maar als de liefde sociale banden heeft gesmeed wordt dat een pak moeilijker!
Als het dàn tot een breuk komt, staat het hele hoenderhok op stelten. En dus blijft men maar bij elkaar in lief en leed zoals dat heet. En nog rijmt ook.
De combinatie van liefde én vriendschap zou natuurlijk ideaal zijn en tot een ideaal koppel moeten leiden. Maar bestaat dit? Is dat mogelijk? Of is dit gewoon teveel gevraagd? Dat het wel degelijk bestaat zal wel. De vraag is eerder: kan het blijven bestaan? Kan ondanks de vele struikelblokken die combinatie overleven?
Want wat liefde betreft zijn er ontelbare destructieve factoren: jaloersheid bevoorbeeld! Zodra de partner iemand van het ander geslacht contacteert voelt men zich al bedreigd! En ja soms terecht. Maar wie zich het eerste bedreigd voelt is natuurlijk de partner die best weet dat hij of zij tekort schiet in de relatie.
In vriendschap speelt dit allemaal geen rol. Je kunt honderd vrienden hebben, maar meer dan één liefdespartner schijnt zelden te lukken.
Blijkbaar is dit één van de onlogische trekjes van de natuur? Misschien is dit maar het beste ook. Maar als natuurverschijnsel blijf ik het eigenaardig vinden. Buiten dit ene fenomeen heb ik tenminste nog nooit ergens een onlogisch element gevonden in de natuur.
Het voornaamste wat we eigenlijk voor hebben op de andere wezens in onze leefwereld, is de taal.
Zonder taal was er geen ontwikkeling mogelijk geweest. Geen overdracht van wijsheid. Misschien zou wel ergens iemand het wiel hebben uitgevonden, maar zonder taal zou dat wiel heel plaatselijk gebleven zijn, en wie weet, ook weer in de vergeethoek geraakt zijn.
Zijn we intelligenter dan de dieren? Misschien wel, misschien niet. Wat we zéker voor hebben is de taal. De taal, die het ons mogelijk maakte onze ervaringen, uitvindingen en bedenksels door te geven aan anderen, en vooral dan aan de volgende generaties. Die konden dan voortborduren op bepaalde bedenksels of theorieën en ze steeds verder verbeteren. Zo kon de intelligentie zich steeds verder uitbreiden.
De gesproken taal is er dus toch wel in hoofdzaak voor verantwoordelijk dat we wijsheden konden doorgeven van generatie op generatie. Later kwam daar de geschreven taal bij, die nog een stap verder ging: nu konden latere generaties als het ware uit de eerste hand de geschriften van de voorouders lezen.
Waarschijnlijk zijn veel dieren even intelligent als wij. Maar ze kunnen die intelligentie niet delen. Niet doorgeven. Niet verder ontwikkelen. Ze hebben immers geen taal.
De schaduwzijde van het beheersen van een taal is dan weer dat het legio mogelijkheden biedt om te liegen, te bedriegen, te roddelen en te vechten.
Dieren hebben dat niet. Daarom vechten ze ook niet om prularia. Hoogstens om eten of om een partner te versieren. Ze kennen geen roddel, geen achterklap, kunnen niet liegen geen intriges spinnen geen onmetelijke (geld-)reserves aanleggen.
Menslief! Als de mens zijn taal alleen maar positief zou gebruiken, in wélk paradijs zouden we niet leven? Nu lopen we eigenlijk allemaal nog vele eeuwen achter op wat we hadden kunnen zijn indien we onze taal alleen maar positief hadden gebruikt.
Maar ja, typisch menselijk: élke uitvinding kan nuttig gebruikt worden door de intelligenten, maar al minstens even destructief door de dwazen. De taal ontsnapt niet aan deze algemene regel. Wel integendeel.
Waar de normale mens zijn taal- en denkvermogen zinvol gebruikt en combineert, gaan roddeltantes de (natuurlijk) roddeltoer op. Gaan leugenaars liegen om winst of gewoon om het plezier de medemens te verschalken. De juiste mix van al die negatieve ingrediënten levert een hoogst explosief mengsel op dat enkel op een vonkje wacht om te ontploffen. En vonkjes zijn er altijd. Ontploffingen evenzeer.
Een en ander leidt dan uiteindelijk tot diefstal, moord en oorlog. Waar roddeltantes op kleine schaal hele wijken in ruzie brengen, kunnen domme politici net hetzelfde teweegbrengen met hele landen ja, met de hele wereld.
En dat alles enkel en alleen maar omdat we een taal hebben! Een taal die zowel een zegen als een vloek inhoudt. De keuze tussen beide is aan elk van ons.
En alweer komen we hiermede tot het beginsel dat ons leven beheerst: positief en negatief. In gelijke mate. Altijd. En helaas kunnen we dat beginsel niet doorbreken. Onmogelijk. Want dat zou het einde van de samenhang van de hele kosmos betekenen!
We kunnen er enkel maar leren mee leven, het leren begrijpen en er het beste proberen van te maken.
Ook moeten de positieven telkens weer aanzien hoe het negatieve op sommige momenten het positieve lijkt te zullen verstikken. En toch kan dat niet. Als één der polen op een bepaald moment een te hoge spanning heeft opgebouwd moét de natuur, op welke manier ook, ingrijpen! En doen de slingers van de tijd weeral eens hun werk.
Dat kan gebeuren doordat de overmaat aan negatief gaat ondervinden dat het helemaal verkeerd bezig is en zich ompoolt naar positief.
Soms echter is het logisch verstand zo ver zoek dat een oorlog of zware natuurramp de enige oplossing is
En ondertussen kan er al veel leed zijn geschied.
En als het mens-dom niet in staat blijkt om eender welke oplossing te vinden om het evenwicht te herstellen, dan grijpt de natuur zelf in. Op welke manier ook. En weeral ten koste van veel leed.
Waarom, in deze hedendaagse tijd, het negatieve weeral dreigt de overhand te nemen, ligt, nét als even vóór wereldoorlog 2, aan de laksheid van de politici, het meeheulen met de vijand door dwazen die zich ook nog humanistisch durven te noemen, en aan het meehuilen van de massa met de wolven in het bos.
Hopelijk komen we hier zonder al te grote kleerscheuren uit.
Soms vraag ik me af hoelang het nog zal duren alvorens men het doorheeft: multiculturen werken niet! Tenminste, niet allemaal!
Voor vreemde culturen die niet echt tevreden zijn in hun vaderland staan twee mogelijkheden open: ze blijven waar ze zijn en maken er het beste van, of ze migreren en passen zich aan de cultuur van het gastland aan.
Vrijwel alle andere culturen die we hier mochten ontvangen hebben zich ofwel aangepast, ofwel vertrokken ze weer na een tijd.
Zelfs culturen met een totaal andere religie deden dat. Ze behielden hun cultuur, deelden ze met ons en verrijkten ons daar ook mee. Hun religie beleden ze in stilte, drongen ze niemand op, en wachtten zich wel om die demonstratief in de straten te gaan verkondigen, laat staan dat ze hun eigen tempels zouden hebben durven inplanten in onze cultuur.
Dat was met een paar woorden uit te leggen: respect voor het gastland waar ze voor gekozen hadden en hen te eten gaf. Respect, geboren uit intelligentie. Uit nadenken. Uit het logisch denken: ze waren iets ontvlucht omdat het hier beter was. Waarom dan datgene wat ze ontvluchtten mee naar hier importeren?
Nooit zag ik Japanners, Chinezen, Spanjaarden, Italianen of Indiërs betogen voor betere leefomstandigheden. Nooit zag ik ze onze cultuur misprijzen en uithollen. Zelden ook zagen we criminelen onder die mensen.
Waarom bepaalde culturen dan wél? Er is slechts één antwoord: gebrek aan intelligentie. Intelligentie leidt namelijk tot wellevendheid. En wellevendheid veronderstelt ook respect voor het huis en de eigenaars ervan waar je te gast bent en gevoed wordt.
Dat hebben, tot vòór enkele decennia, alle gasten gedaan. Waarom? Heel simpel omdat ze er intelligent genoeg voor waren. En toen werden we overspoeld met de grenzeloze domheid van een bepaalde cultuur!
En zoals ik voorheen al zei: ik ben nooit bang van slechte mensen. Wél van domme.
En waar vind je de meeste domme mensen? Meestal dààr waar een religie tot diep onder de huid werd geïnjecteerd. Daar vind immers iedereen dat in het leven maar één ding moet worden geleerd: godsdienst. Al de rest is ondergeschikt, en dus ook van geen enkel belang.
Ze blijven bijgevolg al even dom als de rups die een gaatje boort in een appel, en die binnen de kortste keren laat rotten.
Welnu, door dergelijke domme lieden is Europa, dat zo lang een bloeiende, rijpe appel was, nu langzaam maar zeker aan het rotten, en niemand doet er iets aan. Politici al zéker niet, want als zij dan al wetten maken, dan zijn het wetten om derupsen te beschermen. Niét de appel! Die ziet zijn eigen rechten namelijk langzaam maar zeker slinken. Zelfs het recht op vrije mening wordt steeds meer beknot onder het mom van racisme!
De Vlaming IS geen racist! De Vlaming IS bereid vreemde culturen onderdak te verschaffen in de mate van het mogelijke en zolang zijn eigen rechten niet onbeschaamd worden geschonden.
Maar is de Vlaming écht bereid om zijn land te laten uithollen? Eigenlijk niét, maar hier spelen weer andere factoren een rol:
Pientere Vlamingen zijn werkers (helaas een uitstervend ras). Strevers. Handwerkers of geestwerkers. Ja, ook bouwvakkers en straatvegers kunnen intelligente mensen zijn in hun vak. Nemen desnoods meerdere jobs aan om vooruit te komen. Hun intelligentie gebiedt dat.
Maar helaas zorgt die vooruitstrevendheid ook nog voor een ander fenomeen: hoewel ze juist de enigen zijn met gezond verstand, de enigen op wie echt kan worden gerekend, laat hun gedrevenheid hen geen tijd om goed te kunnen inschatten wat politici aan het doen zijn! Meestal hebben ze geen tijd om naar het nieuws te kijken, en als ze dat wél doen is het met een half oog en oor. Ze zijn immers lichamelijk of geestelijk moegewerkt.
En juist dààrop speelt de politiek in: waar de religies in veel gevallen proberen de mensen dom te houden om zodoende hun sprookjes te kunnen implanteren, kan de politiek profiteren van een nog gunstiger symptoom:
- Slimme mensen werken en hebben geen tijd voor politiek.
- De rest is meestal weinig intelligent en staat nergens bij stil. Stelt niets in vraag. Leeft van een leefloon en laat Gods water over Gods akker vloeien en ook het water van andere Goden, die het lang niet zo goed menen als die van ons!
Dat was, beknopt, wat momenteel in Europa aan het gebeuren is.
Met steeds grotere bewondering moet ik de bedenkers van welke religie ook feliciteren. Ik zou het echt niet beter kunnen. Want allemaal steken ze vol elementen om mensen aan te trekken, en ze te verhinderen weer af te haken. Het ene geloof is daar al inventiever in dan het andere. Maar het komt er toch telkens op neer dat, àls je er echt inloopt en ze gelooft, je sowieso niet meer weg kunt of durft. Het zal je maar overkomen in die brandende hel te geraken!
Maar erger dan welke hel ook: je eigen ontwikkeling stopt, want pientere bangmakerij verbiedt je om verder te evolueren.
Neem nu ons eigen gezegende geloof. Iemand heeft ooit de pen ter hand genomen en de veelzeggende regel geschreven: Zalig zijn de armen van geest, want het rijk der hemelen behoort hen toe.
En omdat hij zélf wel sterk zal getwijfeld hebben aan de geloofwaardigheid van die zin, heeft hij hem, héél slim en een tikkeltje laf, in de mond van Christus gelegd. Grandioos! Zou hij ook, net als Archimedes, Eureka hebben geroepen na deze geniale vondst?
Als je zoiets kunt doen geloven, zit je als religie pas écht op rozen: wie dom blijft komt dus in de hemel. En wie slim wil worden? Gaat die dan naar de hel? Dat wordt wijselijk in het midden gelaten maar zit er toch dik in. De lezer, of gelovige, moet daar maar zelf zijn conclusies uit trekken. Maar de hemel lijkt blijkbaar niet echt gediend met slimmerds. Dus: een religie voor domme mensen? Natuurlijk wel! Want wie slimmer is gelooft die onzin niet tenzij hij er, op welke manier ook, voordeel kan uit halen.
Hoé in s hemelsnaam zou iemand van wie ze zeggen dat hij de zoon van God is, juist dié woorden hebben kunnen uitspreken? Wat zou de zin van het leven zijn als je maar één optie had: dom blijven?
De bedenker van die zin moet een grote angst hebben gehad voor pientere mensen. Heel goed wetende dat hij zijn onzin niet aan hen zou kwijt kunnen. Dom houden was dus de boodschap als hij in zijn opzet wilde slagen.
En óf hij daarin geslaagd is!
Maar enfin, onze religie is tenminste nog een brave religie. Tenminste, met uitzondering van diegenen die ze verkondigen. Maar de gelovigen blijven toch braaf en dom! Is het daarom dat ze zo meegaande zijn in het binnenhalen en koesteren van welke andere vreemdelingen ook?
En is het ook daarom dat ze het eigen volk schromelijk verraden en het eigen vaderland naar de bliksem helpen? En die bedenkelijke lading dan maar dekken met de vlag van onbaatzuchtigheid? Oók weer zo'n domme geloofsovertuiging!
Zo. Onze elektriciteitsfactuur zal dus duurder worden. Omdat de overheid nog maar eens het zonnetje in huis wou spelen en met kwistige hand subsidies uitdeelde voor de installatie van zonnepanelen op privé woningen.
En via weer een of andere constructie die ik niet begrijp omdat ik het niet wil begrijpen, de aldus opgewekte energie door particulieren via certificaten laat doorverkopen aan de elektriciteitsmaatschappij. Die moet ze dan blijkbaar jaarlijks aankopen tegen een vast bedrag, en kan ze enkel met verlies doorverkopen.
Enfin, toch iets in dié aard voor wie het begrijpt, maar ik zei het al: ik wíl het niet begrijpen. Domme en ondoordachte beslissingen verdienen geen begrip. Laat staan doordenken, om dan toch tot de conclusie te komen dat het nog maar eens één pot ondoordacht nat is.
Hoedanook, het komt er op neer dat er voor de elektriciteitsmaatschappijen niets anders op zit dan dit verlies door te rekenen aan de klant!!!
Bijgevolg mogen de mensen die géén zonnepanelen hebben opdraaien voor dat verlies bij de energiebedrijven. Enkel en alleen door een reeks oliedomme beslissingen van de overheid. En blij dat we zijn! Wat kunnen we toch creatief zijn in het stemhokje! Alleen maar het juiste bolletje zwartmaken maar oei wat als er geen juist bolletje is?
We kunnen nu twee kanten op:
1. Verontwaardigd gaan doen en toch moeten betalen,
2. Of er de humor van inzien: het kleuterklasje van de Wetstraat heeft het weer eens gekund.
En nu ben ik wel de eerste om humor te zien in negatief uitlopende zaken, maar als het galgenhumor is vergaat het lachen me toch!
Sinterklaasje spelen, maar zoals gewoonlijk, niet verder nadenken over de gevolgen. Hoe redden ze zich dààr nu weer uit? Welk smoesje zal welk parlementslid nú weer komen verkondigen op TV? Oh was het een beslissing van de vorige regering? Sorry hoor jongens, maar vorige of toekomstige regeringen: het blijft uit datzelfde profiteursmilieu komen. Dus, please geen dérgelijke smoesjes verkopen!
Maar erger dan de galgenhumor is: hoe redden mensen die nét rondkomen zich weeral uit die extra kosten? Extra kosten voor iets waar ze totaal geen schuld aan hebben, maar toch op hún schouders wordt gegooid?
Veel zal het bedrag blijkbaar wel niet zijn: zon 75 euro per jaar per gezin. Niets om van wakker te liggen dus. Tenzij je die 75 euro gewoon niet kunt missen. Ja het zelfs het verschil uitmaakt tussen tussen overleven of sterven van de honger.
En voor wie géén zonnepanelen installeerde en niet maalt om die 75 euro: wie betaalt nu graag voor iets dat zijn buurman heeft maar hijzelf niét?
Ik kan wel heel goed aanzien dat mijn buurman met een Jaguar rijdt, zo lang ikzelf die niet moet betalen! En dat is precies wat het kleuterschooltje ons nog maar eens heeft gelapt.
Onschuldig zoals steeds. Ondoordacht zoals steeds. Hersenloos zoals steeds. Ontroerende, maar wereldvreemde kindsheid. Enfin, ze hebben hun spelletje weer gehad. Jan met de pet zal wel betalen!
Van kinderen zou je zoiets nog begrijpen. Maar van volwassen mensen die zich profileren om een land te besturen? Een democratie in stand weten te houden die alles behalve democratisch is? Ons op stembriefjes laten stemmen waarop zelden een normaal verstandelijk individu te vinden is?
De drukkerijen zouden dergelijke papiervervuiling gewoon moeten weigeren!
Ach, die ontroerende jonge oudertjes! Krijgen een kindje, en nu kunnen ze lekker aan de opvoeding beginnen zie! Een fluitje van een cent! Hun fictieve handleiding staat vol nuttige tips: snoepjes, aaitjes, ijsjes, popjes of autootjes, knuffeltjes, een fiets bromfiets auto En dan?
Dan de hel!
Als je tegenwoordig als verantwoordelijke ouder je kind al eens een verdiende tik geeft, riskeer je gevangenisstraf, want ook de maatschappij speelt het knuffelspelletje mee.
Maar als je je kind hopeloos verwent, zó hopeloos dat het nimmer of te nooit toegang zal kunnen krijgen tot de arbeidsmarkt, dan ben je een model-ouder en word je bejubeld door je omgeving.
Bleek deze week nog maar eens uit rekening in het rood op TV. Een jonge, sterke gezonde vader. Zat van s morgens tot s avonds in de zetel videos te bekijken. Braaf tot en met. Verwend tot en met. Trok zich nergens iets van aan. Binnenkomende post las hij, maar begreep het niet. Dat moest zijn vrouw maar uitvogelen.
Het gezin tot over de oren in de schulden. Volgens zijn vrouw had hij al verschillende keren een job gekregen, maar hield het nooit langer dan enkele dagen uit.
De centjes moesten in twee gebeten worden om met het leefloon in onderhoud van de ouders en een baby'tje te voorzien!
Dàt is wat zogenaamde modelouders produceren: gediplomeerde nietsnutten. Leefloners. Zou kunstmatig in leven gehouden parasieten niet een betere definitie zijn? Leven van een loon, betaald met de zuurverdiende belastingscentjes van de weinigen die wél iets willen maken van hun leven.
Dàt is wat ondernemers wel verplicht om bij de politici te gaan aankloppen om méér vreemden binnen te halen. Migranten, asielzoekers, illegalen, het doet er niet toe. Vreemden die ook ooit weer leefloners zullen worden.
Jobs creëren? Oh jawel hoor! Nu heeft Oostende weer het beste beentje voorgezet door een Clean team op te richten. Fier leggen ze het de bevolking uit in een bewonersbrief.
Ze mobiliseren gewoon leefloners, die toch maar van het OCMW leven, en zich op die manier nog nuttig kunnen maken voor de maatschappij. Ze worden verplaatst van wijk tot wijk, om daar nu eens alles grondig schoon te maken: straten, pleinen, dijken en bossen.
Ik kijk daar met de nodige twijfel tegenaan want:
1. Waar zal de motivatie voor die leefloners zitten? Weggerukt uit hun luie zetel om de boel schoon te maken zonder een cent méér verloond te worden? Zelfs zonder vooruitzicht op een vaste job voor wie écht een baan wilt? Gij niet zulle!
2. Door dit initiatief geeft de stad toe dat er een vuilnisprobleem is. Een probleem dat zou kunnen tenietgedaan worden door meer normaal betaalde straatvegers aan te werven, en aldus normale jobs te creëren.
Wie hééft er trouwens nog een normale baan? Bestaat dat nog wel? Interim hier, tewerkgestelde werklozen daar, Gesko of Gekko je kunt al geen gekkere namen bedenken of de overheid heeft het al geprobeerd om on- en halfgemotiveerden min of meer aan de slag te krijgen.
Wat natuurlijk ook weer omgekeerd werkt: wie kun je nu motiveren met een halvelings contract? Een halve gare? Wie wél gemotiveerd is voor een baan, komt dan ook in zon miskleun te lopen zonder veel kansen.
Maar ach, wàt er ook nog meer uitgevonden wordt aan al dat moois het is boter aan de galg. Want de luiheid en kruidje-roer-me-niet mentaliteit slaan niét plots toe bij de meerderjarigheid. Ze worden van in de wieg gekweekt en bij de meerderjarigheid is het al lang te laat. En dus dan maar leefloner worden. Wééral zon mooi, zwaar politiek geladen woord.
Vroeger kon je van dagloners spreken, en dan sprak je over mensen die zich in het zweet werkten voor een karig loon.
Nu zijn het leefloners dus. Minder zweet en meer loon.
Gezinnen baren verwende nesten en laten ze schaamteloos los op de maatschappij; de maatschappij en de politiek passen zich telkens weer aan om de rotzooi op te vangen zodra ze meerderjarig worden.
Niét de ouders die hun kinderen een tik geven als ze het verdienen, maar de ouders die hun kinderen zo schromelijk om zeep helpen met allerhande verwennerij zouden gevangenisstraf moeten riskeren.
Zij zijn het immers die de arbeidsmarkt en de hele leefwereld verzieken en ons verplichten vreemden binnen te halen.
Zal ooit eens een politicus dat begrijpen? En niet alleen BEgrijpen, maar ook INgrijpen? Tien jaar geleden al zou ik gezegd hebben: het is vijf voor twaalf Hoe laat is het nu ondertussen geworden? Véél te laat?
Ik mag hier echter zéker niet nalaten een categorie leefloners te vermelden die echt vrij van zonden is en door omstandigheden in deze situatie is terechtgekomen. Over déze mensen heb ik het dus helemaal niét. Die hoeven zich dus ook niet aangesproken te voelen.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
