God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
In zijn boodschap voor de veertigdagentijd vraagt de paus aandacht voor vier themas: geloof als antwoord op de liefde van God, naastenliefde als uitdrukking van het geloof, de onlosmakelijke band tussen naastenliefde en geloof en tot slot de voorrang van het geloof en het primaatschap van de liefde. "Zich openstellen voor de liefde van God betekent toelaten, dat Hij in ons leeft en ons er toe brengt met Hem, in Hem en als Hij lief te hebben."
Bij de derde verschijning op 18 februari, spreekt de Maagd voor de eerste keer. Tot Bernadette, die haar papier en potlood voorhoudt om haar naam op te schrijven, zegt de Dame: Dat is niet nodig. Het is een buitengewoon woord. Het wil zeggen dat Maria in een liefdesrelatie met Bernadette wil treden. Het hart wordt aangesproken. In de Bijbel is het hart ...van de mens de kern van zijn persoonlijkheid, het diepste van het menszijn. Bernadette wordt zo uitgenodigd om haar hart te openen voor die Boodschap van Liefde.
God, wat ben ik dankbaar voor uw schepping. Kon ik maar vliegen als dat kleine vogeltje. Ik zou de wereld ontdekken en vriendschap schenken aan al uw schepselen zodat ze van elkaar houden.
Lourdes is altijd een beetje thuiskomen! schrijft pater Mark Kemseke, oblaat en kapelaan in Lourdes, over de blijvende populariteit van de bedevaarten naar Lourdes in het februarinummer van Middelares en Koningin, het Mariale tijdschrift van de montfortanen. Pater Kemseke omschrijft Lourdes als een poort naar het geloof: De poort is allereerst ons eigen hart. Lourdes is een bedevaartsoord, waar de sleur van het alledaagse jachtige leven wegvalt. Hoe zouden we een (Blijde) Boodschap kunnen aanvaarden, als ons hart al vol is van zichzelf? Eerst ons hart leeg maken, tijd nemen om te leren kijken, luisteren, voelen, smaken Het is goed zo.
Mgr. Paglia had het ook nog over de kwestie van katholieken die na een
sacramenteel huwelijk tot een echtscheiding zijn gekomen en daarna opnieuw met
een ander een burgerlijk huwelijk hebben gesloten. Deze personen zijn volgens
de huidige regels uitgesloten van de communie, omdat hun nieuwe staat indruist
tegen de onontbindbaarheid van het sacramenteel huwelijk. De paus heeft
opnieuw gevraagd deze kwestie uit te diepen, omdat hij een oplossing wil. Dit
probleem houdt hem heel sterk bezig, aldus mgr. Paglia. Als het aan hem ligt,
worden deze gelovigen tot de communie toegelaten.
De voorzitter van de Pauselijke Raad voor het Gezin wees erop dat de kerkelijke
leer voorschrijft dat elke vorm van onrechtmatige discriminatie van
homoseksuelen vermeden moet worden. Zij hebben dezelfde waardigheid als alle
kinderen Gods, aldus mgr. Paglia. De katholieke Kerk zou volgens hem meer
moeten doen om homoseksuelen te beschermen tegen discriminatie in landen waar
hun geaardheid strafbaar is. Homoseksualiteit is nu in ca. 20 à 25 landen
verboden. De Kerk moet proberen om daar verandering in te brengen.
In een abdij die moeilijke tijden doormaakte, woonden nog slechts vijf monniken, allen boven de 70; de zaak stond op uitsterven. In zijn nood besloot de abt raad in te winnen van een naburige rabbi. Wellicht kon hij hem adviseren zodat de abdij gered kon worden. De rabbi verwelkomde de abt hartelijk, maar toen deze hem het doel van zijn bezoek had uitgelegd zei de hij: Ik weet hoe dat is. De Geest is uit de mensen verdwenen. Hier in de stad is het hetzelfde liedje. Er komt haast geen mens meer naar de synagoge.
En de oude abt en de oude rabbi weenden tezamen. Daarna lazen zij enige paragrafen uit de Tora en spraken zachtjes over diepe dingen. Maar toen de tijd kwam voor de abt om afscheid te nemen herhaalde hij nog eens zijn vraag: Is er dan werkelijk niets dat u mij zou kunnen zeggen, dat mijn stervende klooster kan redden? Nee, het spijt me, antwoordde de rabbi, alleen dit misschien: Eén van u is de Messias!
In de dagen, weken, maanden die hierop volgden, dachten de monniken hierover na en vroegen zich af of de woorden van de rabbi een zin konden hebben. Voor ieder van hen viel wel wat te zeggen als mogelijke Messias, maar echt overtuigend was eigenlijk niemand. En de rabbi kan zeker mij niet hebben bedoeld, ik ben tenslotte maar een doodgewoon mens. Maar stel je voor dat hij toch mij bedoelt? Stel dat ik de Messias ben? O God, alstublieft niet ik! Ik kan toch onmogelijk zoveel waard zijn in uw ogen, of toch?
En terwijl zij zo nadachten begonnen de monniken als vanzelf elkaar met buitengewoon respect te behandelen, voor het geval de ander de Messias zou zijn. En met het oog op die minieme kans dat elk van de monniken zelf de Messias zou kunnen zijn, begonnen ze zichzelf met bijzondere hooghachting te behandelen. En de mensen die kwamen om te genieten van de schoonheid van de abdijkerk en gebouwen, voelden de uitstraling van buitengewoon respect die de vijf monniken begon te omgeven. De sfeer van heel de abdij was ermee vervuld, en het was geen wonder dat er jongeren kwamen om zich bij hen aan te sluiten.
Handen die weggeven vertellen
over God. Ze vertellen dat Hij mij behoudt. Handen die weggeven, maken mij
nieuw, zij zijn de troost van deze wereld, klinkt het in een Duits religieus
kinderlied. De handen en armen van Don Bosco zijn onvermoeibaar om jongeren uit
nood en ellende te bevrijden, om hun kledij te bezorgen, om hen te verzadigen
en een tehuis te schenken, om hun onderricht te geven en te vormen, om met hen
te voetballen, muziek te spelen of theater, om met hen te werken of te
studeren, om hen te bemoedigen en, zo nodig, te troosten, om hen met
schrijfwerk het geloof te verkondigen, om hen in de eucharistie het levensbrood
te geven en in de biecht Gods vergeving toe te zeggen en ook om altijd
opnieuw de zegen van God over hen af te roepen. De handen van Don Bosco
vertellen aan ontelbare kinderen en jongeren over God, over Zijn voorkeurliefde
voor jonge mensen en over zijn goedheid en vriendschap zoals Hij zich op
onovertroffen wijze door woord en daad in zijn zoon Jezus geopenbaard heeft. De keuze voor het nieuwe beeld dat je lager vindt, is dan ook heel terecht. Geef ons handen, armen en voeten in dit jaar van het geloof.
Handen zijn voor ons, mensen,
onze belangrijkste werktuigen. Zonder handen is het moeilijk om ons alledaags
werk te verrichten. We hebben ze dagelijks ontelbare keren nodig om met onze
handen in de letterlijke betekenis van het woord te handelen. Op die manier
is het geen wonder dat de hand van een mens veel over hem vertelt: wat iemand
doet en wie hij is. Al op basis van vingerafdrukken weten wij dat geen hand
volledig gelijk is aan die van een ander. De hand van een mens staat voor zijn
uniciteit.
We strelen en liefkozen mensen van wie wij houden. De hand op het
hoofd van een kind leggen, vriendschappelijk een vriend op de schouder kloppen
of als verontschuldiging elkaar de hand reiken: dat zijn tekenen van liefde. Handen zijn een teken van waardering en bemoediging.
In de christelijke kunst is de
hand die uit een wolk komt een van de oudste symbolen voor God de Vader. Dit
symbool herinnert ons aan de Bijbelse ervaring van de Schepper die met zijn
hand hemel en aarde geschapen heeft (Jes. 66, 1f) en van Jahweh die zijn hand
opent om de mensen met zijn goede gaven te verzadigen (Ps.104, 28). In de
zachte en liefdevolle hand van Jezus ontdekten de mensen van zijn tijd, vooral
zieken en kinderen, de onbegrensde liefde van de hemelse Vader (cf. Mc. 6,5;
10,16).
Paus Benedictus XVI stelt vast dat op sociale netwerken ook nu al vaak over geloof wordt gesproken. Dat illustreert het belang van het geloof voor de samenleving. De figuur van Jezus Christus biedt het radicaalste antwoord op de vragen van de mens over liefde, waarheid en de betekenis van het leven. Die vragen ontbreken ook niet op de sociale netwerken. Benedictus XVI beklemtoont nog dat deze sociale netwerken mensen samenbrengen en kunnen bijdragen tot nieuwe vormen van dialoog.
Op
2 februari gedenken wij
hoe eens een man en een vrouw
opgingen naar de tempel van Jeruzalem
om naar het voorschrift van de wet
de Heer van hemel en aarde
gaven aan te bieden
in dank voor de geboorte
van hun eerstgeborene.
De ouders heetten Jozef en Maria.
De naam van het kind was Jezus.
Zij voelden zich gelukkig,
maar waren ook bezorgd
zoals jonge ouders zijn.
Zij wilden de jongen
onder Gods hoede stellen.
Zij vertrouwden op de Heer.
Als ouders
bidden voor hun kinderen
is dit een heilzaam werk.
Het ligt in hun macht,
hetzij in de kerk bij een eucharistieviering,
hetzij thuis met het gezin verenigd.
Bidden wij ook voor alle kinderen
in de wereld voor wie het leven
een dreigend en donker gezicht heeft.
Gebed
tot Maria
Lieve
Vrouwe, Moeder,
U kan het weten wat er omgaat in ons hart,
nu wij met onze kinderen samen zijn in Gods huis.
Onze
kinderen gaan hun weg,
vandaag zijn ze licht en vreugde voor ons,
morgen zijn ze zorg en pijn.
Help ons er steeds te zijn,
zoals U heeft voorgedaan.
Wij hebben U
nodig, Moeder Gods,
blijf bij ons.
Laat ons samen kijken naar uw Kind.
Hij is telkens een nieuw begin,
Hij geeft ons, mensen, hoop.
Amen.
In een abdij die moeilijke tijden doormaakte, woonden nog slechts vijf monniken, allen boven de 70; de zaak stond op uitsterven. In zijn nood besloot de abt raad in te winnen van een naburige rabbi. Wellicht kon hij hem adviseren zodat de abdij gered kon worden. De rabbi verwelkomde de abt hartelijk, maar toen deze hem het doel van zijn bezoek had uitgelegd zei de hij: Ik weet hoe dat is. De Geest is uit de mensen verdwenen. Hier in de stad is het hetzelfde liedje. Er komt haast geen mens meer naar de synagoge.
