Vandaag is het exact 50 jaar geleden dat ik een nieuwe afslag in mijn turbulent leventje nam. Ik koos voor ‘den Bell’ en dacht: na 3 maanden krassen we hier op en sla ergens anders mijn tenten op.
Maar in de kortste keren ontdekte ik dat er in het bedrijfsleven heel wat bijgeleerd kan worden en dat het er barst van de opportuniteiten.
Ik kon mijn ei kwijt in het voorraadbeheer, maakte een ommetje naar de verkoop-vooruitzichten en de productiecontrole, belandde in de stafdiensten en werd ‘Workstudy Engineer’ en projectleider voor het invoeren van ‘Computer Aided Design And Manufacturing’ (CADAM van IBM).
Daarna werd het tijd om een frisse neus op te halen in ‘den aankoop’ als ‘Procurement Engineer’, alwaar ik uitwaaide en uitzwaaide om na een zwempartij van 30 jaar door alle watertjes (en modderpoelen) weer iets anders te gaan doen: 1 maart 1999 werd mijn eerste pensioendag.
Mijn tweede ik was al eerder aan het gidsen in de Antwerpse Kathedraal en startte bij Toerismepastoraal op 15 oktober 1998. ‘Georges’ breidde uit naar de andere monumentale kerken en begon zich, na 2 jaar intensieve cursus, ook te amuseren in de stad Antwerpen.
Ik ben nog steeds vrijwilliger, verdien er dus niets mee en ben het nog lang niet beu. Na bijna 21 jaar gidsvoldoening blijft ‘Georges’ gezellig verder zeilen op de turbulente wateren van het leven.
Het is er gisteren niet van gekomen, vandaag dus 2 spreuken van de zeer gewaardeerde Bond Zonder Naam:
‘VERWACHT NIETS, WAARDEER ALLES’,
Als een giftige narcist mij op een vreselijke manier boycot, dan had ik dat zeker niet verwacht en kan ik dat niet waarderen.
Toch is het een goed nadenkertje voor als je ergens, een beetje tegen je zin, naartoe gaat. Als je er niets van verwacht is de kans groot dat het toch best meevalt.
Niet gemakkelijk voor dat hart. Eergisteren moest het nog met vleugels rondlopen; volgens Willy Somers moeten we er heel de zon nog inlaten en nu moet dat nog staan giechelen.
En toch niet moeilijk voor onze redactie, die is naar het schijnt geboren is met een glimlach.
Laat ons toch maar wat giechelen: ‘I need never get old’.
De stilte, … wat kan ik daar van genieten tijdens mijn fietstochtjes.
En toch, een terrasje in Vordenstein met Rosalientje, waar mensen vrolijk genieten voelt ook aan als vakantie, en in het boothuisje in Brasschaat, en, en, en, …
Ik spring zeker op mijn fiets vandaag om stilletjes in de natuur rond te crossen ... als het Ruimerke tenminste op tijd komt.
Nu eventjes radio wat stiller en af en toe toch wat Rock-’n-roll.
Voor alle duidelijkheid: we blijven gidsen als vrijwilliger, zonder enig winstbejag, maar de donderdagvoormiddagen in de ‘Caroluskerk’ zijn definitief weg.
Dit heeft absoluut niets te maken met het kerkbestuur en zeker niet met de sympathieke vrienden-collega’s.
Het klinkt wel raar, maar de ... die een mes in mijn rug heeft gestoken moet ik eigenlijk dankbaar zijn.
De duurzame vrijgekomen tijd wordt benut met ‘mijn lief Rosalientje’, onze uitstapjes, mijn ruime familie, mijn vrienden en mijn fiets.
We gaan nog gemiddeld een keer per week gidsen. Bijna altijd met aangelande toeristen en af en toe met familie en vrienden.
Steeds in het historisch centrum van Antwerpen: in de vijf monumentale kerken of in onze ‘koekenstad’.
Oh ja, we blijven ook gidsen met onze digitale schrijfstok.
Misschien komt er nog een rubriekje over narcisme.
Ik ken mensen die rondlopen als een konijn 🐰 met een reclamebord over zich, waarop: KIJK NAAR MIJ, IK BEN HIER DE BELANGRIJKSTE PERSOON. Gisteren telefoon gehad van het zwarte gat. Het probeerde mijn glimlach 😊 op te slurpen, maar is daar gelukkig in mislukt.
In gedachte blijf ik die persoon ‘Het zwarte gat’ noemen.
Georges is wakker en probeert een droom te herinneren. Het zijn er vast wel een stuk of tien geweest . Het lukt hem niet. Waarom hij nu plots moet denken aan die verleidelijke glamorgana van de ponsafdeling, die 50 jaar geleden in haar onweerstaanbaar glinsterend zwart pvc-pak, een paar keer per dag langs zijn bureau paradeerde, weet hij niet. Gelukkig maar dat hij zich die droom niet kan herinneren. Rosalientje zou daar niet zo gelukkig mee zijn.
Overal in de living liggen er stukjes Rolex. Dit krijg ik nooit meer in elkaar ... Er broeit Een nieuw idee 💡 voor de wissel ... Tis 10 na 6, de merel kondigt de zonsopgang aan, en Georges gaat op het wc zitten om een rubriekje te schrijven voor de mser.
Je vindt ze overal. Het kon niet blijven duren, de kauwen hebben de weg naar mijn hersenpan gevonden en komen vrijpostig binnen. Gelukkig komt Spirit, mijn feniks, aangevlogen om die rotkauwen weg te jagen.
Dromen van Jany Kazalsky ligt niet in mijn natuurlijke aard, maar wat doe ik daar in die verlaten fabriek waar die gast druk bezig is met vals geld te drukken?
In de wirwar van draden, binnenin de mesthoop, heeft Georges het dunne draadje uiteindelijk toch gevonden. Het zweet druipt van zijn voorhoofd, maar Georges riskeert het erop. Hij gaat dat draadje doorknippen, en dan maar hopen dat de bom 💣 toch niet ontploft. Een, twee, dr…
Helaas, de gigantische snurk hebben ze mogelijk zes verdiepingen lager 👇 voor de tweede keer gehoord deze nacht.
"Goede morgen" zegt de verpleegster, "tijd voor uw pilletje". De witte Glamorgana wil ook mijn bloed. Onder de imperıusvloek biedt Georges zijn arm aan en Juf Dricili zet er gretig haar tanden in.
Goof Blikscha duikelt met de plooibus in een soort Antwerpse konijnenpijp en pakt in volle vaart gezwind zijn bochten. In een van de vele haarspeldbochten horen we een zacht bonkje.
Eens uit de tunnel mankeert er juist in het midden een stukje bus. De twee stukken bus meanderen lustig verder: niets gebeurd.
Gordijntjes open en genieten van het opkomend streepje zon. Verbazend hoe gehaast ze zich wil tonen om een stralende dag in te luiden.
Ze komt naast mij op het bed zitten en vraagt wat ik morgen wil eten. Er is een groot verschil met jammerende Jenny, de diëtiste is een vrolijke en geduldige dame. Ik lust haar wel. Het is een smakelijke dame.