Herman en Lily, mijn broer en schoonzus, Ann en Tendi Sherpa, hun dochter en schoonzoon en Dawi, hun kleinzoon zitten in de hel van Nepal.
Donderdag stuurde Herman nog een foto van het hotel...
... en het adembenemend uitzicht.
Eergisteren nog over en weer gemaild met in bijlage nog een avondfoto. Op de achtergrond het Himalajagebergte.
Niets deed vermoeden dat dit hun laatste rustige nacht zou zijn in Nepal en dat genieten snel zou veranderen in rampspoed.
Gisteren zijn ze aan de dood ontsnapt. Het dak van het hotel stortte in, en Herman en Lily zijn nog net kunnen buiten lopen. Ann, Tendi en Dawa zaten in een oud gebouw op de zesde verdieping dat ook is ingestort. Ook zij zijn zonder kwetsuren buitengeraakt.
Zij hebben dringend hulp nodig en hebben de nacht buiten doorgebracht, in de koude en in de regen, vermoedelijk zonder eten of drinken. Gelukkig heeft Patsy, hun tweede dochter, ons tot zover kunnen geruststellen.
Foto’s van Herman (Belgische tijd): 20150423-022157, 20150423-031601, 20150424-020043.
Ik wil graag met jullie naar mijn favoriete plekje in de Kathedraal. Het is helemaal in het centrum, aan dat prachtige grote kruis, onder de vieringtoren. Wil je weten waarom dit hier mijn favoriete plekje is? Wel er zijn twee redenen.
Eerst en vooral kan je vanaf hier drie gigantisch mooie topstukken van Rubens bewonderen.
In 1608, na 8 jaar ervaring in Italië, keert Rubens terug naar Antwerpen, stevig onder de indruk van de werken van Titiaan, Michelangelo, Caravaggio en vele anderen. Terug bij ons introduceert hij hier de barokke schilderkunst op een verbluffende fenomenale wijze.
Links van ons de beroemde Kruisoprichting (1610), recht voor ons Onze Lieve Vrouw ter Hemel Opneming (1626) en rechts, voor vele Antwerpenaren, het mooiste schilderij der Nederlanden: de Kruisafname (1611). Die Kruisafname is het visitekaartje van Antwerpen en een van de belangrijkste schilderijen der Nederlanden.
De tweede reden voor de keuze van mijn favoriete plekje moeten we hierboven gaan zoeken. Excuseer voor de nekspieren, maar bewonder met mij dit prachtige kunstwerk, daarboven in de vieringtoren.
Foto JM2400: Mijn favoriete plekje - de kathedraal in 100 stukjes (17)
De stilte van de eerste nacht lokte ons naar dromenland en de rest van de wereld draaide in dolle vaart verder tot het ochtendgloren de duisternis op zijn plaats zette.
Het rijkelijke ontbijtbuffet verleidde ons met verse fruitsappen, eitjes om licht te koken, sappig roerei met spek en heerlijke worstjes, malse verse croissants en broodjes, fijne charcuterie en kaasschotels, verse fruitsalade met yoghurt, lieflijke pannekoekjes met nog een gezellig koffiekannetje of uit te kiezen theevariaties. Neen, we hebben geen foto. Het kwijlwater zou ieders toetsenbord overspoelen.
Als uitmuntende landschapsschilderijen geven de drie grote kijkvensters van het restaurant uitzicht op het kasteel en de immense voortuin. We zaten aan de overkant en keken uit op een stijlvol binnenhof en ik zeg:...
...‘er zit een pauw op dat dak, daar op de schouw’.
Voor het eerst in mijn leven zie ik een pauw vliegen. Hij klappert tot vlakbij ons raam waar mijnheer voor onze neus begint te paraderen.
Buikje vol en dus even terug naar de kamer en nog een wandeling in het domein, waar we een afspraak maken met het zwembad,...
... en een paar kiekjes nemen van de schilderachtige voortuin.
Een bezoekje aan het dorp met de typische dorpskerk en aangrenzend kerkhof. Een graf steekt met kop en schouder boven al de andere graven uit. Voor de familie LE GRAND mag het wat groter zijn.
Deze namiddag trekken we naar Saint-Omer, maar dat is voor TILQUES 4.
Met dit mooie weer willen we vandaag optimaal genieten van ons terras. Het uitzoeken van de beste foto’s met bijgepaste tekst (voor TILQUES 3) vraagt meer tijd dan verwacht.
Dan maar een tussendoortje met een foto van de eerste luchtballon, die we dit jaar over ons terras zien vliegen. De thermiek zal wel heel goed geweest zijn.
435 foto’s gemaakt, daar in ‘Le Nord’, het land van de Ch’tis. Je moet niet bang zijn, we gaan u niet overladen. Een overzichtje van wat we gezien hebben, leert ons dat we naar schatting een 12-tal logjes gaan maken.
We hadden bij Neckermann niet de goedkoopste kamer besteld, maar zeker ook niet de duurste. Wat blijkt? Neckermann hanteert 5 prijsklassen, het hotel slechts 3. De vriendelijke receptioniste gaf ons een kamer in het kasteel met de opmerking dat we een luxe-kamer in het annexe gebouw konden krijgen mits een kleine opslag. Toen we de kasteelkamer zagen moesten we niet lang twijfelen. Het was een desolaat zolderkamertje met een kleine venster hoog in de muur. Om er door te kijken moesten we op onze tenen staan. Het contrast met de luxekamer kon niet groter zijn.
We kregen een ruime duplex met een gezellig terras, prachtig uitzicht op het park en alles erop en eraan.
Het confortabele zwembad lag niet ver van de kamer en had een ideale diepte van 1m40.
Achter het kasteel was het aangenaam verpozen.
Midden in een schitterend park met kunstige beelden.
We lieten ons princesje op het grote schaakbord poseren.
En genoten met volle teugen van de wandelingen rondom de kasteelvijver.
Foto 150413-085418: Zicht vanuit de kamer
Foto 150412-205632: Het zwembad
Foto 150413-091500: Achterkant van het kasteel
Foto 150413-091800: Zicht vanop het terras van het kasteel
‘Hoe terug?’ hoor ik u al vragen. ‘Ge hebt sinds zondag drie rubriekjes gepost, maar op mijn blog ben je niet eens komen lezen, laat staan een berichtje nagelaten. Het is nogal schoon dat!’.
Wel, vorige zondag heeft onze eenmansredactie vlug die triolet voor ons princesje op deze blog gezet en nog twee rubriekjes geprogrammeerd. Na een verjaardagsfeestje verdwenen we met de noorderzon richting ‘Pas de Calais’, bestemming Tilques.
Het werd een ontdekkingsreis van vijf schitterende dagen. Gisteren, donderdag, ben ik met mijn princesje teruggekeerd. We hebben ongelooflijk genoten.
Voor ons plezier doen we de reis nog eens over. Ga je mee?
Ik weet niet hoeveel rubriekjes het worden, we proberen er regelmatig eentje te maken.
Tot morgen dus.
Oh ja, MizzD zag liever die zwaan en die tekst afzonderlijk. Iemand die bijna iedere dag hier langs komt kunnen we toch niets weigeren hé.
In het populierenbos zingen talloze vogels hun concertante als een veel te drukke symfonie, zo nu en dan verdrongen door de onweerstaanbare lokroep van een verre pastorale koekoek.
De schuimcycade bedruipt de grassen en toveren een heerlijke waas onder de stralende lichtbundels van de zon en over het glinsterende meer glijdt een lelieblanke zwaan.
Laat mij verdwalen in die idyllische sfeer en aanvliegen op de stille vleugels van de poëzie.
We kennen allemaal het onopgeloste mysterie van onze grote geniale Toon Hermans: Wat ruiuiuist er door het struiuiuikgewas? Het is een … eumeumeum … we zijn het nooit te weten gekomen.
We zijn ongelooflijke fan van Toon, zing het nog eens a.u.b.?
Wat ruiuiuist er door het struiuiuikgewas? Het is een …
Verdorie nog eens aan toe zeg, het is een …
HET IS EEN ENGEL
Jawel hoor, we vinden hem aan de oostkant van de preekstoel, kijk maar …
Foto 150226-125150: Het geheim van Toon Hermans - de kathedraal in 100 stukjes (16)
Wij mochten op Paasmaandag 1683 bezoekers verwelkomen waarvan er iets meer dan 50 de kantkamer bezocht hebben.
...
Nogmaals dank voor jullie vrijwillige inzet!
Marc
U las zonet de memo van de intendant van onze St.-Carolus Borromeüskerk en één van de vele bedankingen die we mochten ontvangen. Daarvoor doen we het.
De wissel was dus weer een succes.
%%%FOTO1%%%Vóór de wissel moesten we wel weer de loodzware icoon wegzetten. Voor de veiligheid moet dit met drie man gebeuren want het onderstuk kan er gemakkelijk uitvallen. Als dat op je voet valt, is hij zeker gebroken.
Waarom men die icoon juist dáár plaatst is voor ons gidsen en voor heel veel mensen een raadsel. Het is hier het enige niet-barokke kunstwerk, het is orthodox-kerkelijke kunst, en het staat op de belangrijkste plaats in de kerk. Je ziet zelfs geen kruis meer!
Maar ja, wij zijn slechts vrijwilligers en hebben als gids veel te vertellen maar niets te zeggen...
Foto 140515-095438: Verstoppertje spelen, de grote frustratie!
Iets stiller dan gewoonlijk en met volle overgave gidsten we overal achter de schermen van de kathedraal, op alle plaatsjes waar je nooit mag komen:
Aalmoezenierskamer, sacristie, kapelaansacristie, kerkmeesterskamer, in de kleine toren, op de zolders en boven op de gebroken torentrans met prachtig zicht op onze Schelde.
Alles gegeven, moe maar voldaan, op naar de kaaienparking.
Nonde, nonde, nonde … waar zijn mijn autosleutels?
Mogelijk onderweg ergens zoek geraakt. Bibi dus terug naar de kathedraal, waar onze geliefde bisschop al gestart was met de paaswake.
‘Dju, dedju, dedju …, Dirk, kunt gij mij niet helpen jong, ik ben mijn enige autosleutels kwijt, en die van ons Leentje hebben ze deze maand, samen met haar ‘sacoche’, gepikt’.
Terug de kathedraalsleutels gekregen, en zonder dat iemand het merkte, gans de tour opnieuw gemaakt:
Aalmoezenierskamer, sacristie, kapelaansacristie, kerkmeesterskamer, in de kleine toren, op de zolders en boven op de 4 balkons, … NIETS te vinden, geen sleutels.
Met de moed der wanhoop terug naar de kaaienparking.
Moedeloos staan we bij onze oeroude Nissan, trekken aan de klink en, …die auto was nog open, maar de sleutels zaten er niet op. En dan, …
wordt de parochie van miserie overspoeld door het oorverdovende klokkenspel van de St.-Andrieskerk. Zo hard, dat ze het in Beveren zeker gehoord hebben, het bleef maar duren, en Bibi dacht:
‘Awel, ’t is al goed, mocht ik mijn sleutels terug vinden, dan kom ik ieder jaar hier naar de Paaswake’ …, en ‘den deze’ had het toch zitten zeker!
Het gebeurde onmiddellijk na die belofte: van onder onze oeroude Nissan lachten die autosleutels mij vrij sarcastisch toe: ‘belofte maakt schuld hé makker’.
Ieder jaar, met stille zaterdag, denk ik aan dat waargebeurde verhaal, en ben ik in gedachte bij de Paaswake van St.-Andries.
Het is wansmakelijk om met zweetvoeten aan tafel te gaan, zeker als je niets anders draagt dan sandalen. Daar moet dus iets op gevonden worden dachten ze zowat 2000 jaar geleden: voetjes wassen vooraleer aan tafel te gaan! Dat voeten wassen noemde men pedilarium en was meer dan waarschijnlijk een gebaar van gastvrijheid.
Dat vernederende werkje werd meestal uitgevoerd door slaven. Stel u voor: “schat, we zijn vanavond uitgenodigd bij den Albertus en dat is met pedilarium. Was u voetjes toch maar eerst, dat we niet in affronten vallen!”
Wanneer Jezus dat doet met zijn leerlingen, dan begrijpen zij er niets meer van. Hij dwingt hen als het ware om hier een les uit te leren: het gebaar van de dienende liefde. Wat hij na de voetwassing zegt kennen we als het ‘mandatum novum do vobis’ of “de nieuwe opdracht die Ik u geef”: “bemin elkaar zoals ik jullie bemin”.
Als Hij dan brood en wijn uitdeelt vraagt Hij zijn leerlingen om dan telkens aan Hem te denken als zijzelf brood en wijn uitdelen. Wie daar dan van eet draagt Christus in zich en durft daarvoor uit te komen. Zo simpel is de Eucharistie.
Naar goede oude traditie organiseert het Sint-Julianus gasthuis, gesticht in 1303, het liefdadigheidsfeest der arme pelgrims.
Vandaag, zoals ieder jaar op witte donderdag, worden 12 armen van de stad uitgenodigd voor het beroemde avondmaal der pelgrims, bij ons gekend als de pelgrimstafel (In de Hoogstraat 70-74).
Het is onze sympathieke bisschop zelf, die deze mensen hun voeten gaat wassen, waarna zij samen aan tafel gaan.
Foto JGL2662B: voor Pedilarium op witte donderdag.
Helemaal achteraan in het zuiden, weggemoffeld in het duister, onder het balkon van de preekstoel, waar niemand haar ziet, waar iedereen achteloos voorbijloopt, als een verwaarloosbaar onbelangrijk continent, waar veel te weinig aandacht aan besteed wordt: vrouw Afrika.
Gedurende gans de rondleiding sleurt uw gids een pillamp mee, om er zeker van te zijn dat wij op het einde van onze rondleiding een lichtje kunnen uitstralen naar het bezienswaardige Afrika. Misschien, met een beetje meer licht, begint zij plots te glimlachen, wie weet?
Maar kijk toch eens hoe mooi dat beeld is! En waarom is dat mooi? Omdat het eenvoudig is.
En wat hier bij uw dienaar helemaal in goede aarde valt, is de wijze waarop de armen met de andere continenten verstrengeld zijn, als één beeldschoon vredesymbool.
Het evangelie is voor gans de wereld.
De rijke afgebeelde fauna en flora kunnen hierbij zeer inspirerend werken. Voor de natuurgidsen en freaks gooien we (voorzichtig) een blik naar die fauna en flora.
Foto JGL6517: Dame Afrika - de kathedraal in 100 stukjes (14)
We brengen vandaag woensdag uitzonderlijk ons donderdags rubriekje over de Kathedraal, want voor morgen hebben we iets speciaals in petto. U komt toch ook lezen en kijken?
Met Paasmaandag, 6 april is het weer zover. De spanning stijgt, we gaan weer schilderijen wisselen.
De vasten is voorbij en de kruisoprichting, met zijn hoogte van 5,35 meter, gepenseeld door Gerard Zegers, zakt weg onder het podium, waar de studenten destijds hun toneel mochten opvoeren. De ereplaats is nu voor Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel, geschilderd door Gustaf Wappers in de 19e eeuw.
Waarom dit geen schilderij van de 17e eeuw is, vertellen we u een kwartiertje vóór de wissel.
Vanaf 2 uur begint het reuzeschilderij te schommelen. Zou Harry Potter hier iets mee te maken hebben?
In pricipe openen we de deuren om 13u30, maar als er evenveel volk als vorige keer op het plein staat te trappelen van ongeduld, doen we iets vroeger open.
Als je een Heilige ziet met een zoutvat, dan is dat ongetwijfeld de Heilige Rupert. Het is zijn feestdag vandaag want hij stierf op 27 maart 718, in Juvavum (= waarschijnlijk het huidige Salzburg). Hij was de eerste bisschop van Salzburg en bezorgde de streek een grote welvaart door een degelijk beheer van de enorme zoutmijnen. We weten dat deze mijnen reeds door de Kelten, zowat een 2600 jaar geleden, werden uitgebaat. Je kunt de zoutmijnen nog steeds bezoeken. De productie is slechts enkele decennia geleden gestopt.
Wie zout morst op een tafellaken moet daar dadelijk wijn op kappen om geen plekken over te houden. Het zou ook kunnen dat het andersom is, het is al laat op de avond en we worden stilaan moe.
Foto: Zowat 20 jaar geleden bezochten we de zoutmijn. We kropen op een boomstam en gleden daarmee af naar de zoutmijn. Na de rondleiding kregen we de foto. Het is wel even lachen als we ons gezinnetje op die oude foto zien.
Aan de westkant maken we kennis met de verzinnebeelding van Amerika: een prachtige indiaanse dame. Dacht onze beeldkunstenaar Michiel van der Voort nu echt dat er in Amerika alleen maar indianen woonden?
Wel, het komt de oorspronkelijke bewoners toe om hier Amerika te vertegenwoordigen. In 1713 was de kolonisatie nog in geen honderd jaar voltooid. Ook de indianen behoren tot het mongolide ras en vinden hun oorsprong in Azië. We noemen ze roodhuiden, hoewel hun huid eerder lichtgeel tot donker geelbruin kleurt.
En dan hebt ge nog de grote frustratie: te veel gidsen komen hier verkondigen dat deze dame Pocahontas is.
Er wordt zelfs hardnekkig beweerd dat deze dame (in het westen!) Mevrouw Afrika is en dat onze begeleidende tekst foutief is. Een mens zou voor minder overkoken!
Het misverstand over Pocahontas is ontstaan door een (hulp)koster die een babbeltje had met een Amerikaanse prof die vond dat de dame leek op Pocahontas. De (hulp)koster vertelde dit aan kanunnik Prims (te checken), die op dat moment de geschiedenis van de kathedraal aan het schrijven was. Hij schreef toen zoiets als: ‘volgens een Amerikaanse prof zou dit wel eens Pocahontas kunnen zijn’.
Bij een volgende schrijver wordt vermeld dat het Pocahontas is, en zo is deze dwaling een eigen leven gaan leiden.
Foto 150226-124040: Poca Hontas Dame Amerika - de kathedraal in 100 stukjes (13)
