Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
08-09-2007
THE LAKES
Gemakshalve kleef ik 2 dagen aan mekaar. Twee dagen, twee bekende meren, een zoet, het andere zout. Vanuit de wijnvalleien stegen we oostwaarts naar Lake Tahoe, een kristalhelder zoetwatermeer op 6300 voet boven de zeespiegel, 22 mijl lang en 12 mijl breed. Het meer is sinds 1870 een zeer geliefd vakantie- en recreatieoord voor de superrijken, die er enorme houten villa's bouwden voor zichzelf en hun elitaire gasten. De meest vermaarde villa's, die stuk voor stuk omringd zijn door prachtige tuinen die uitzicht bieden op het meer, zijn niet meer bewoond maar nog volledig ingericht en staan model voor het luxeleventje dat er begin de 20ste eeuw werd geleid. We selecteerden er enkele (The Pope estate - The Baldwin estate), wandelden onder de sequoia's die tot op het strand stonden en schoten een paar honderd foto's, waarvan er waarschijnlijk weer 80 gedeleted moeten worden. Emerald bay doet denken aan een Noorse fjord, niet in het minst omdat een rijke dame met noorse inslag er "Vikingholm Castle" had laten neerzetten. Een zwaar stenen gebouw, volledig ingericht met meubels en huisgerief, door de dame persoonlijk in Noorwegen en Zweden gecollecteerd. De wandeltocht van 2 km naar beneden en vooral 2 km terug naar boven was de eerste gemeenschappelijke test (met Guido en Annemie) die met glans werd afgewerkt. Meer nummer 2 was stukken interessanter. Vanuit Lake Tahoe reden we zuidwaarts, richting Yosemite National Park en kwamen in Lee Vining langs Mono Lake (Indiaans voor vliegenmeer) Mono Lake is een terminaal meer, wat niet betekent dat het op sterven na door is, maar dat het door geen enkele rivier gevoed wordt. Het water komt van de regen en smeltsneeuw, die samen met diverse mineralen in het meer terecht komt. Het meer is 5 keer zouter dan zeewater, waarin enkel een minuskuul soort garnaaltjes overleeft. Op de bodem van het meer borrelen tal van zoetwaterbronnetjes, die door een scheikundige reaktie kalkzuilen doen onstaan. En vermits het peil van het meer door verdamping stilaan zakt, komen die Tufa (zoutpilaren) aan de oppervlakte. We bleven hangen in Lee Vining; vonden een camground vlakbij het meer en droomden van zoutpilaren en de losbandige vrouw van Lot. De volgende ochtend huurden we een motorboot en voeren 2 uur rond tussen onaardse witte zuilen op een bed van miljarden garnaaltjes en borrelende bronnetjes. Schitterend gewoon!! En weer schoten we een paar honderd foto's, waarvan we...... inderdaad.
Hoofdstad van Californie, en zoals iedere hoofdstad van een staat bezit Sacramento een Capitol. Zoals alle capitolen van de US zag dit er ook een beetje uit als een huwelijkstaart, waar bovenaan het suikeren koppel vervangen is door een halve bol met een amerikaanse vlag op.Dien en ik hadden er al ettelijke op ons palmeres staan ( capitolen bedoel ik), maar voor Guido en Annemie was dit een premiere. Na de obligate controle en scanning dwaalden we door de cleane gangen en luisterden in de senaat naar een hartstochtelijk pleidooi over de polluerende uitlaatgassen van zware trucks. Opmerkelijk was wel dat 1 oude senator van het bonte gezelschap aandachtig luisterde, de anderen stonden in een kringetje moppen te vertellen, enkelen lazen hun krant en de meesten sliepen. Helemaal vooraan zat een heel dik exemplaar luidruchtig een gifgroene ijsco af te likken. Politiekers zijn over heel de wereld dezelfden...
Terminator Arnold was in huis, maar we mochten zijn bureel niet binnen : er was een receptie aan de gang en we hadden geen invitatie.
Verder was er in Sacramento geen fluit te zien,behalve een leuk terrasje over de kathedraal, waar we ons in de schaduw tegoed deden aan een geroosterde panini van een 10tal cm dik.
Gek toch dat Californie prachtige steden heeft zoals San Francisco of Los Angeles of San Diego. En dan maken ze een omhooggevallen dorp hoofdstad. Rare jongens die Amerikanen...
We stonden op met Jef Van Uytsels s morgens word ik wakker met een houten kop, een ideaal uitgangspunt om een proeverij door de Napavallei te plannen.De vallei ligt, zoals gezegd achter een bergrug, die de vochtige zeelucht tegenhoudt. Niet onbelangrijk zo zeggen ze in Napa -want dat is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Vanuit de Botha-Napa State Park Campground reden we richting St Helena , zeer doelbewust naar de Castillo di Amorosa een Italiaans kasteel uit de 12de eeuw, dat door een Toscaniefanaat werd ontworpen en gebouwd.De man werkte eraan van 1996 tot 2005. Het kasteel in pure fantasie, met 12de eeuwse kapel vol pseudo-oude muurschilderingen en nieuwe sprinklerinstallatie, prachtige ridderzaal met wine tasting en sprinklerinstallatie en indrukwekkende wijnkelder met eiken vaten en sprinklerinstallatie. Zijn droom heeft hem uiteindelijk 220 miljoen dollars gekost, en dat is duidelijk te merken aan de prijzen van zijn wijnen. Een simpele tasting kostte $10, eengoeie $25 en de flessen gingen tot $115 voor een Cabernet Sauvignon. Volgens de baas en bouwer van het kasteel, die passend gekleed in blauw hawaishirt en rode golfbroek in de ridderzaal stond, was dit de beste Cabernet Sauvignon ter wereld.
En awel hee, da kost na goe zain se, noa het darde gloske (de Guido mocht raie en de madamme hodde genoeg) voundde kik dadoek
Dinges... euh... beu, beu... Beringer was oek goe manne, allemol rooie wain seg, mor duur!, nie te doeng zoe duur!!
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
De Sonomavallei ligt het dichtst aan zee en wordt door een bergrug gescheiden van de Napavallei. Niet onbelangrijk, want die bergrug houdt de vochtige en koelere zeelucht in Sonoma en dat - zeggen ze in Sonoma - is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Onze Sonoma tasting begon (gewoon op het gevoel) bij VIANSA WINERIES, een domein met Toscaanse allures, romeinse tuinen en afgeboord met cypressen en een bronzen poort.We werden allercharmanst begeleid door onze proeverij van 5 wijnen ; 3 rode ( Merlot, Pinot Noir en Cabernet Sauvignon) en 2 witte (Chardonnay en Sauvignon Blanc) Een tasting kost $5 per persoon, wat achteraf nog heel schappelijk bleek te zijn. Bij aankoop van een partij wijn wordt dat bedrag uiteraard in mindering gebracht. De prijs van een fles lag tussen de $25 en de $75... No shit !!
We kozenMerlot als winnaar van de proeverij, met Pinot Noit als close second, kochten 2 kazen en gingen in een prieeltje onze schoofzak doorspoelen met plat water. Ik wil hierbij graag opmerken dat ik mezelf als BOB had aangeboden en ik heb ernstige pogingen ondernomen om de wijn, na het walsen , in de spuwbak te deponeren. Ik ben er trouwens trots op dat het me verschillende keren is gelukt.
MAYO FAMILY WINERYleek ons iets meer beursvriendelijk, maar na het betalen van $10 voor 6 wijnsoorten...awel,kz kz kzagpersies de prais niechoeniemier, alleena...
Den otto reej formidoabel, persies vanzellef nor euh euh dinges... sjattou sainjean.
Kzei teige die garson, doesse mor allevaif int...euh... int sellefde glaoske en dernoa weitteket niechoe niemier...
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
Geen klein bier, die wineries. Er zijn zowat overal in Californie wijnvelden, maar de twee belangrijkste zijn Sonoma en Napa. Het zijn twee langgerekte valleien, die evenwijdig naast mekaar van zuid naar noord lopen. De zuidkant ligt iets ten noordoosten van Frisco en begint bij de stadjes Sonoma en Napa.We wisten helemaal niet wat we konden verwachten en de speculaties liepen nogal uiteen. Een beetje zoals in Duitsland, met wijnranken langs de flanken van de rivieren dacht Anne-Mie die zopas een Rijnse wijnexcursie achter de rug had.
Uitgestrekte wijngaarden met een kasteel in het midden, zoals in Bordeaux vond Guido, zijn ruime wijnkelder indachtig.
Volgens mij kleine wijnboeren, met wijnproeverijen in de kelder tussen de vaten, zoals in den Elzas zei Dien, die hoopte op Gewuerztramineren Pinot Gris.
Ik droom van wijnheuveltjes met hier en daar een molentje vond ik, maar stiekem dacht ik aan de Moulin Rouge en de blote kostuums.
We hadden allemaal gelijk (behalve ik) en allemaal ongelijk. Voor ons ontplooide zich een Toscaans landschap met zwaarbeladen wijnranken, pompeuze oprijlanen en moderne kastelen achter hoge palmbomen. Prachtig aangelegde tuinen met schaduwrijke terrassen en klaterende fonteintjes omringden koele wine tasting zalen die zeer rijkelijk waren opgesmukt. Je kon er de fijnste kazen, de puurste californische olijfolie van eerste koude persing proeven, echte rieten pic-nicmanden met zilveren bestek of gouden wijnstoppen kopen ; kortom, het rook er naar wijn en dollars, veel dollars, ook de wine tasting, want Californian Wines are big business....
If you dont respect the rules, you go to prison. If you dont respect the rules in prison, you go to Alcatraz
Dit omschrijft perfect de reputatie die Alcatraz als gevangenis voor de allerzwaarste criminelen betekende. De gevangenis waar ontsnappen onmogelijk was (alhoewel het 1 keer gelukt is, maar de man werd de volgende dag terug opgepikt, zwaar beschadigd en onderkoeld), omwille van het koude water vol draaikolken en de zware mist die er regelmatig over het water hangt.
Maar wij hadden prachtig weer, toen we met ons gevieren(Guido, Annemie en wij twee) per boot werden overgebracht naar de lijzijde van het eiland en de helling naar de ontvangsthal opliepen,net zoals Al Capone, Machine gun Kelly, the Birdman en een resem andere gangsters en moordenaars dat voor ons hadden gedaan.
En toch, geloof me of niet, de eerste aanblik had een sterk Isola Bella gehalte. Een eiland in de zon,Italiaans-Mexikaanse gebouwtjes, omzoomd met bloemetjes en dennebomen, het blauwe water van de baai, doorspekt met oploevende zeilboten en kleurige motorjachten en dan... de unieke skyline van Frisco langs de ene en de Golden Gatebrug langs de andere kant.Op het vasteland betalen ze miljoenen dollars voor een appartementje aan de waterfront.
Alcatraz (Isla de Alcatraz = Pelikaaneiland) kreeg van de Spanjaarden deze naam, alhoewel er nooit 1 pelikaan op het eiland is geraakt. De pelikanen wisten beter en zaten op Treasure Island in veel rustiger water te vissen. Een verwaarloosbare Spaanse vergissing. De rots werd voor het eerst in gebruik genomen rond 1850, door het leger dat er een fort bouwde met kanonnen alom, ter bescherming van de stad en de oorlogsvloot. Het fort heeft nooit dienst gedaan en was niet erg efficient. Om de San Franciscanen van de doelmatigheid van het fort te overtuigen verankerden ze een oude driemaster op een paar honderd voet van het fort en beschoten het ding met volle kracht. Na 2 uur hebben ze een soldaat met explosieven en roeiboothet schip laten opblazen : geen enkel schot had doel getroffen.Dit betekende het einde van het fort en de verwaarlozing van alle gebouwen ( kazerne voor de soldaten, oefenterrein, kwartieren voor de officieren en hun dames, theatertje, kerkje, bakkerij en moestuinen) Tot iemand in 1933 op het idee kwam om de gevaarlijkste misdadigers uit alle US gevangenissen hier te centraliseren. En ook dan weer was het eiland volledig self supporting : de kazerne werd gevangenis, de officiersverblijven werden woningen voor de bewakers met familie, er kwam een klein schooltje en de rest werd opgeknapt. Dat is zo gebleven tot 1963 toen men tot de ontdekking kwam dat het onderhoud veel te veel kostte, niet in het minst omdat er 1 bewaker per 4 gevangenen nodig was.
Dit alles en veel meer werd boeiend verteld door een rangeres, die de nadruk legde op de uitstekende kwaliteit van het voedsel, dat voor alle eilandbewoners hetzelfde was.
Ik dacht nog, this must be heaven maar dat ging snel over toen we de cellen bezochten : 2 op 3 meter, houten tafeltje van 50 cm, brits vlak naast de brilloze wc-pot met presenteerblad. Je kreeg licht als je braaf was en door je tralies zag je uit op vensters met ondoorzichtig glas en muren waar het vocht afdroop.
Onze RV zag er eindelijk eens groot en luxueus uit deze avond en blij sloeg ik de wc-bril toe, terwijl ik de coastal sequoia rook door het openstaande venster...
Petaluma is volgens amerikaanse normen een boogscheut van Frisco verwijderd en bezit een KOA camping, die we absoluut nodig hadden om onze mobiele vuilkar ontvankelijk te maken voor gasten : immers, Guido en Annemie zouden op 2 september in Frisco Airport aankomen om ons 14 dagen te vergezellen. Zaterdag 1 september werd dus "grote kuisdag". Toen we 's avonds het resultaat van ons geploeter bewonderden, ontdekten we dat we met een witte RV met blinkende wieldoppen reden , hadden we 5 verloren gewaande kledingsstukken teruggevonden, 4 van de 10 verdwaalde schroeven met succes terug kunnen plaatsen en 6 grote vuilzakken gedumpt. Wie Frisco kent weet dat het onmogelijk is om daar met een RV te rijden : hellingen van 20%, en op ieder kruispunt een fameuze knak in de weg. Dus : een huurwagen. Toevallig was maandag 3 september een feestdag : "Labour day" ; het allerlaatste zomerweekend dat iedere Amerikaan naar buiten lokt. Overal speciale condities en we kregen een "Jeep" te pakken voor 3 dagen (zat - zon - maan) voor $ 73, unlimited mileage. Perfect om Guido en Anne-Mie met bagage af te halen en rond te rijden door de stijle straten. Tijdens 1 van onze kuisbreaks belden we ook eventjes naar Leslie, mijn nichtje dat hier al 7 jaar woont met man en ondertussen 2 schattige dochtertjes ( Maelle drie jaar - Axelle 7 weken) en spraken af voor een zondagse stadswandeling en een vroeg diner in de French Quarter, want rond 8 uur 's avonds moesten we Guiddo en Anne-Mie ophalen aan de luchthaven. De planning zag er uitstekend uit...
De maitre bracht ons in keurige smoking naar een romantisch tafeltje, met zicht op de ondergaande zon en op een zeilboot, die vastzat op een zandbank en met de afgaande tij alsmaar schuiner kwam te liggen. Champagne uit Sonoma, en een "aimus bush' (amuse bouche) van wilde zalm en zure room, opgediend door Peppi en Kokki zoals we ze al direkt benoemden. Onze kelner had namelijk een stageaire op sleeptouw, die geen handbreed van hem week. Ze liepen in ganzepas door de zaal, 1 arm op de rug, de andere gebogen met een smetteloos wit serviette eroverheen. Amuse-ant. Garnalencocktail als voorgerecht, warm, met versgefriteerde garnalen op een bedje gemengde sla en 3 aparte sausjes : heerlijk ! En als hoofdgerecht "the royal bjullabess" (bouillabaise royale) met mosselen uit de baai, 5 soorten vis, bekroond met een halve kreeft. Lekker, met een warm krokant broodje en echte franse boter. De wijn was een Napa Sauvignan blanc met lichte eikgeur en een afdronk van wilde frambozen. We vlogen door de 3 bochten naar onze stalplaats... buiten een overlopende raccoon heb ik niets geraakt... denk ik.
50 mijl ten noorden van San Francisco, langs de kronkelende kustlijn van Noord-Californie, ligt Bodega Bay. Een lieflijk beschermde baai, waar onze weg 100 meter hoog rond kronkelde, met prachtig zicht op het laaggelegen vissersdorpje. Een postkaart zonder meer en zeker een stop waard. We vonden er een motel met RV park in de tuin, en stalden er ons ijzeren ros. Langs een wandelweg door pijnbomen liepen we naar beneden, langs het vissersdorpje, dat - hoe kan het anders - nogal sterk naar vis rook. Dat vonden trouwens de tientallen meeuwen ook, die zich gulzig verdrongen rond enkele vissersboten die ijverig ingewanden uit pas gevangen vis overboord kieperden. Vlakbij was 1 visrestaurant, maar dat lieten we aan de meeuwen en we klommem moedig langs de andere kant van de baai naar boven. En daar was het : een schitterend hotel, met annex een toprestaurant met visspecialiteiten. Vanuit het restaurant had je een schitterend zicht op de baai, en door een zijvenster kon je op 300 meter onze RV zien staan. We hadden 2 uur gewandeld om een restaurant te ontdekken vlakbij onze voordeur, want het lag op dezelfde weg die kronkelend rond de baai liep. We reserveerden een tafeltje tegen zonsondergang en ik zei fier tegen de maitre d'hotel : " Nice to find a restaurant at walking distance, our RV is just around the corner" " That's right" antwoordde hij "but please don't walk the drive way, it's suicide. Take your RV to dine out" Dat was weer een staaltje van overdreven amerikaanse voorzichtigheid dachten we, terwijl we te voet langs de weg de paar honderd meter naar onze RV wilden overbruggen, Mensenlief !! De weg was 3 haarspeldbochten lang, met langs de ene kant een rotsmuur en langs de andere kant een ravijn, zonder enig spoor van een voetpad. Enkel 10 cm achter een volle witte lijn. De eerste bocht hadden we bijna prijs ; een pickup vloog door de bocht, op de witte lijn en kon ons nog net - luid toeterend - ontwijken. Versteend bleven we op de rand van de afgrond staan, tot we absoluut niets meer hoorden en liepen dan zo snel we konden de bocht door. Russische roulette langs de amerikaanse westkust !! Na het douchen hebben we onze rijdende kraam terug ingepakt (slide-in, electriciteit - water - kaka - luifel - grondmatje enz...) en zijn rustig door de 3 bochten naar het restaurant gereden. Er mochten nog maar eens enkele Belgen te voet gaan. Het restaurant had valet parking, maar ik heb het "all by myself" gedaan.
Vanuit het Humboldt Redwoods State Park langs de Avenue of the Giants naar zee, richting Fort Bragg en Mendocino.Een wonderlijke ervaring : de avenue is een smalle kronkelende weg los door de onmetelijke bossen, volledig ingekapseld door de grootste bomen ter wereld. En zeggen dat bijna 90% van de redwoodbossen gekapt is door de houtindustrie en dat zij nu nog verschillende bossen in eigendom hebben.Maar ze komen meer en meer onder druk te staan.
Het noordelijk deel van Californie is zeer dun bevolkt en bestaat, naast de redwoodbossen, uit vulkanisch gebergte en drogere stukken prairie. De kust is fascinerend en route 101, die erlangs loopt is een van de mooiste scenic drives die we gezien hebben.Helemaal onamerikaans : smal, met veel haarspeldbochten, zonder bruggen, maar iedere baai mee landinwaarts volgend en overal viewpoints. Op elk van die uitzichten sprongen wij onvervaard uit onze praalwagen, onze verrekijkers in aanslag, Dien met haar vogelboek onder de arm ( Field guide to the Birds of North America), en speurden naar loszwemmend wild. En ze hebben ze allemaal ontmoet.De robben, zeer dichtbij in kalm baaiwater, nieuwsgierig kijkend met ogen als verrekijkers naar ons, turend door onze verrekijkers. De zeeleeuwen, lui liggend op een zandbank en kwaad brullend naar het opkomende water. Duikende zee-otters die rugzwemmend een schelp kraken tegen een steen die ze op hun buik hebben gelegd. Daartussen ontelbare bruinepelikanen, aalscholvers en meeuwen die wachten op een stukje visafval.
Hoog daarboven een eenzame zee-arend (osprey) en in de verte zwemt een spuitende familie walvissen voorbij.
Je zou zo denken : na 3 dagen en 2 nachten midden tussen de Redwoods staan, wandelen, slapen, eten en dies meer, kun je geen boom meer zien. En op bepaalde momenten is dat wel zo, vooral als je een trektocht van enkele uren onderneemt in een National Forest, waar geen enkele boom wordt geveld. Het is er duister, vochtig en er groeien enkel maar reuzevarens op de grond en vogels hoor en zie je niet ; veel te hoog. Maar niet zo in het "Humboldt Redwood State Park": er zijn hogere plekken waar minder redwoods staan en er zijn kale plekken door omgevallen kanjers, die er altijd wel een paar in hun val meesleuren. Het bos is lichter, je kan de bomen beter bewonderen in hun groeizucht naar zon en op de grond ligt een tapijt van bodembedekkers : een soort reuzeklaver en verschillende varieteiten varens. Dit bos staat beschreven als het mooiste ter wereld en wie zijn wij om daaraan te twijfelen. We hebben ons er uitgeleefd, hebben er geslapen en zijn met pijn in ons hart (en onze nek) vertrokken. De zee riep...
Wie zei dat ook weer? Archimedes? In ieder geval, hier hadden enkele houthakkers het ook gevonden. Bossen vol redwood sequoias ; de grootste stammen ter wereld, hout dat niet brandt, dat niet wordt aangetast door insecten, dat ijzersterk is en toch gemakkelijk te bewerken. Een rivier die door de bossen stroomt en het hout kan meevoeren tot aan de monding. Daar bouwden ze een stoomzagerij en noemden hun nederzetting Eureka! Tegenwoordig is Eureka een leuk stadje, met houthaven en nog heel veel huizen die dateren uit de heroische houthakkerstijd, uiteraard allemaal gebouwd in kostbare redwood sequoia En Eureka is niet alleen : spoedig werden er nog "company towns" gesticht, waar alleen maar werkers en familie van de houtbedrijven woonden, zoals Scotttia, met prachtige huizen en theaters.... allemaal in redwood sequoia. Het hout was erg in trek, niet alleen in Amerika, maar over heel de wereld. Hier, waar de bossen bij manier van spreken in de achtertuin stonden, kan je het zo gek niet bedenken, of het werd uit redwood sequoia gemaakt, en dan nog liefst uit 1 enkel stuk stam. Enkele voorbeeldjes --->
Nu is 2000 jaar niet niks, maar altijd levend is enigszins overdreven. Alhoewel :
Een CS heeft geen diepe, maar wel wijdvertakte wortels. Als er iets misloopt met de boom, en wat kan er zo allemaal niet mislopen op 2000 jaar, dan groeien er vanuit de wortels nieuwe scheuten, die hun hele verdere leven gebruik maken van de oude wortels en daardoor veel sneller groeien dan het zaadje, dat helemaal op zijn eigen is aangewezen. Dus, generatie op generatie groeit op dezelfde wortels en heeft dezelfde genen, Heel dikwijls zie je in een cirkel een 6-tal CS staan, ondertussen ook al op kathedraalgrootte, mooi rond de verweerde stam van de vader/moederboom.Een uniek stilleven.
De CS groeit enkel en alleen op de 500 km lange kuststrook van Oregon en Californie, tot ongeveer 30 km diep landinwaarts, Een volwassen boom heeft een zo constant mogelijke temperatuur en2000 liter water per dag (!!) nodig om gezond te kunnen leven. De nabijheid van de zee is onontbeerlijk : de westenwinden zijn warm en vochtig in de winter en koel in de zomer. Als het te warm wordt verdampt het zeewater en drijft er een dichte mist over het woud die de boom mee aan zijn 2000 liter helpt.Practisch iedere zomerdag hangt er een mistlaag over dit deel van de kust, die je gemakkelijk kan ontwijken door een stuk landinwaarts of bergopwaarts te rijden. Maar na de middag, als de temperatuur iets begint te zakken, krijg je paradijselijke toestanden, met zonovergoten rotskusten, verlaten zandstrandjes en de CS als beschermreus op wandelafstand.
Toevallig is dat ook het moment dat we onze eerste frisse neus halen na een uitgebreide brunch....
In het begin van de 19e eeuw leefden er nog talrijke Cherokee indianen in de onmetelijke redwood wouden van Noord Californie.Een van hen, Seqoiah genaamd, vond dat de voorsprong van de witte man te danken was aan zijn geschreven taal, die door alle witte mannen kon gelezen worden.Seqoiah, die zijn volk even machtig wilde maken ontwierp een eigen schrijftaal en leerde zijn volk lezen en schrijven (een soort indiaanse Conscience dus) En nu nog is Cherokees de enige geschreven indianentaal die er bestaat.Uit respect voor deze prestatie noemde men de redwood bomen sequoias. En alhoewel veel Cherokees en redwood sequoias door de witte man zijn uitgeroeid, bestaan ze nog.
Cherokees hebben we niet zoveel ontmoet,ze zijn ge-integreerd en noemen nu Native Americans. Redwood sequoias daarentegen hebben we de voorbije 3 dagen zoveel bewonderd dat we der allebei een stijve nek aan hebben overgehouden.
In de US bestaan 2 soorten sequoiabomen : de Sequoia sempervirens of Coastal Sequoiaen de Sequoia Giganteum of de Giant Sequoia, allebei ongelooflijk interessante bomen.
Wie onze route volgt, weet dat we momenteel langs de westkust van Oregon naar Noord-California rijden, en heel deze kust staat vol met Coastal Sequoias.Ze worden 2000 jaar oud en het zijn de allerhoogste bomen ter wereld, die gemakkelijk de 100 meter halen.Hier vlakbij ( we staan momenteel midden in de Humbold Redwood State Park campground) staat een coastal sequoia van123 meter, dat is exact de hoogte van de kathedraal (van Antwerpen) en hij is ocharme nog maar 1780 jaar oud.
In tegenstelling tot wat zijn naam zou doen vermoeden, is de Giant Sequoia dus niet de hoogste boom ter wereld,al scheelt dat maar een 10tal meter, maar hij is wel de grootste in volume en heeft een veel dikkere stam. Beide soorten zijn de oudste levende organismen op aarde.
Deze bomen zijn zo interessant dat ik er voor de liefhebbers - iets meer over kwijt wil....
Llao,de oppergeest van de onderwereld was smoorverliefd op de bloedmooie dochter van Skele, oppergeest van de bovenwereld. Hij belooft haar het eeuwige leven als ze met hem in de onderwereld komt wonen. Ze weigert en er ontstaat een gevecht tussen Llao en Skele.Skele haalt het, werpt Llao in de berg Mazama en springt er bovenop, waardoor de berg instort en er een enorme put ontstaat.Dit is het verhaal dat de Klamath Indianen sinds eeuwen doorvertellen aan hun kinderen.
Nog niet zo lang geleden ontdekten geologen dat de vulkaan Mount Mazama niet tot uitbarsting is gekomen, maar is ingestort.Onder de vulkaan bevond zich een groot magmaveld, dat kilometers verder uitgebarsten is langs een andere vulkaan. Daardoor is Mount Mazama ingestort en is er een krater ontstaan van 55 mijl omtrek en 950 meter diep. De krater is volgelopen met smelt- en regenwater en dat is het zuiverste water ter wereld. Je kan er zo van drinken.
Deze instorting gebeurde 7850 jaar geleden.Straf hee.
Je kan met een RV rond Crater Lake rijden, wat we dan ook gedaan hebben.Bij elk viewpoint, en dat waren er ettelijke,namen we een reeks fotos, die achteraf bekeken zo goed als niet van mekaar verschilden. Maar het zicht was telkens zo onvergetelijk mooi, dat we het gewoon niet konden laten.
We hadden wel een goeie dag uitgekozen om de rim rond Crater Lake af te leggen.Het was founders day ; hulde aan de stichter van dit Nationaal Park. Dit betekent gratis inkom, speciale gelegenheidsT-shirts en andere prullaria waar Amerikanen van kwijlen. Neem daarbij nog het uitzonderlijk heldere weer en het was alsof we met een praalwagen de ommegang van Antwerpen deden. Tot overmaat van ramp had een of andere organisatie een wielerwedstrijd rond het meer georganiseerd... in de tegengestelde richting.
Ik kon s avonds geen water meer zien, hoe zuiver het ook mocht zijn...
Amaai. Moet er geen zand zijn?Zo ver het oog reikt, ongelooflijk hoge gouden duinen, doorspekt met plukjes dennebossen die soms doorlopen tot aan het strand.Een groot gedeelte van deze duinbergen is natuurreservaat, maar een deel is voorbehouden voor recreatie van de puurste soort : dune riding.Mijlen en mijlenver kan je hier ongestoord met quads, buggies, trials, jeeps, en zelfgemaakte combinaties daarvan over duinen vliegen,tegen bomen knallen,op steile hellingen kruipen, in afgronden vallen en je machien uitrgraven.
Jongens jongens wat een feest. Je kan alles huren en dat hebben we graag gedaan. Dien voor 1 uur, ik voor 2 en dat was ruim voldoende want je word driester en driester op zon ding,. Op het einde heb ik een spectaculaire koprol uitgelokt (ongewild) met een blauwe voorarm en vieze zalfstank tot gevolg.
Diezelfde dag wilden we nog doorrijden naar Crater Lake National Park, 170 mijl terug het binnenland in, maar daar is niet veel van in huis gekomen.De eerste 70 gingen vlotjes op anderhalf uur, maar daarna kozen we een shortcut door een kloof en over een bergkam : een prachtige weg, maar bochtig en hellend. Na 2 uur vroeten waren we 40 mijl gevorderd, hadden welgeteld 1 tegenligger ontmoet en 5 keer moeten remmen voor overstekende herten met bambietjes die blijkbaar nog nooit een RV hadden gezien.
We kapten ons af op het Steward State Park mooi gelegen aan een stuwmeer, en kregen een site van 60 voet met vuurplaats en bbq. We waren nog juist in staat om een rijpe Oregon cantaloupe (soort cavaillon) te verdrinken in amontillado sherrymet parmaham enieder een poot van +/- 50 cm gekookte king crab te soppen in zelfgemaakte cocktailsaus.
Oh ja, der was ook nog een fles goedkope Washingtonse riesling...
Onze tweede poging zee zien was veel succesvoller. We trokken van Champoegh State park naar Newport, een stad die niet alleen qua naam op Niewpoort-bad geleek. En sloegen onze luifel open op South Beach State Park, een schitterende lokatie langs de grillige kust van Oregon.Volgens brochures wemelde de zee hier vanzeehonden en zeeleeuwen en met een beetje geluk kon je zelfs spuitende walvissen observeren, die hier waren blijven hangen op hun trek naar de noordelijke ijszee om er te paren (hoofdpijn? Geen goesting?).
Ons gaan ze niet meer hebben zei Dien, onze ervaring met de beren indachtig. Ik zag haar al in een of andere winkel staan met een plastieken walvis onder de arm terwijl ik schaamteloos stond te fotograferen.Dus bezochten we het Oregon Coastal Aquarium, waar we a volonte zee-otters, -robben, -honden en leeuwen voorgeschoteld kregen, en als toemaatje nog een honderdtal soorten vissen, krabben en kwallen, allemaal braaf poserend voor onze gretige lenzen. Van de blauwe vinvis hadden ze enkel maar een geraamte.
En dan begon het echte werk :we reden zuidwaarts langs de prachtige kustlijn van Oregon, aanvankelijk nog door nevelslierten omfloerst, maar geleidelijk opensplijtend in een staalblauwe hemel, met dennebossen tot aan de vloedlijn,eenzame baaien met gouden stranden, rotspartijen met spelonken en om de 15 minuten een viewpoint met uitkijkpost, waar de oudere Oregonees vanuit zijn wagen door een verrekijker van 40 cm naar walvissen speurt. Whale watching noemen ze dat hier.
We stopten aan iedere viewpoint en al snel hadden we prijs ; we zagen zeeleeuwen en honden dartelen langs de kust of zonnend op een stukje rots. In Sealions Cove, een natuurlijke enorme grot, lagen ze met tientallen op een rots, die alsmaar kleiner werd door de opkomende tij.Grote mannetjes, duidelijk herkenbaar aan de knots op hun kop en hun brullend geluid ( als van een leeuw, vandaar de naam), de kleinere wijfjes, de meeste met een donker gekleurd jong.
En aan een ander viewpoint zagen we onze eerste walvis, duidelijk, mooi, imposant, met spuitende longinhoud en groot grijsblauwe lijf. Moeilijk vast te leggen op foto of film, maar des te beter in onze herinnering.
We deden 3 nachten over deze kustlijn, telkens van kampplaats veranderend en meer en meer verbaasd over het schoons dat Oregon te bieden heeft.
En het mooiste moet nog komen : The Oregon Dunes : een enorm groot duinenlandschap dat zich uitstrekt tot aan de grens met Californie.
En mochten we het niet vinden : we hebben het al gezien in hetOregon Coastal Aquarium ; daar was een duinenlanfschap nagebouwd...
Rozenstad noemt Portland zichzelf en er staan inderdaad op ieder stuk groen dat de stadonderhoudt, en dat zijn er nogal wat, geurende rozen in volle bloei. Middelgrote stad met nogal wat clochards in de portieken, die blijkbaar allemaal naar een laat feest waren geweest, want ze sliepen nog. Portland is ook de stad waar de wineries hun verkoopskantoren hebben en dat merk je ook aan het aantal wine bars met Antwerps aandoende terrasjes. ( Nee, ik moet nog rijden)
Dit weekend werd Portland bezet door Indiers, die met duizenden het Pioneer Courthouse Square bezetten met eettentjes, dansnummers en voordrachten. We hebben niet kunnen uitmaken wat de aanleiding van hun jolijt juist was. We hebben het gevraagd, maar de enige reaktie was een vriendelijk losbollig hoofdgeschud en een verlegen glimlach.
De bedoeling van ons Portlandbezoek was het PAM (Portland Museum of Art) waar volgens onze vrienden werken van hedendaagse Amerikaanse kunstenaars hangen ( Andrew en zoon Jamie Wyeth, Warhol, e.a.). Nu was daar toch wel een tijdelijke tentoonstelling over de schilderkunst in de (Zuidelijke) Nederlanden tijdens de Gouden eeuw, met als hoogtepunt een verzamelingvan Rembrandts meesterwerken (buiten de Nachtwacht). We gingen er even doorlopen, maar zijn er blijven hangen tot sluitingstijd. Heel mooi, om fier op te zijn.
We sloten Portland af met een diner en ville op een blues festival : weelderig oversauste roastbeeflapjes op gebakken rijst en mini hamburgertjes op toastjes. Best te eten als je in beide gevallen de zoete saus kon dumpen. De pepsi maakte het geheel al zoet genoeg. In de festivaltent, waar overigens fantastisch gitaarwerk werd geleverd, kon je bier krijgen, maar daar mocht je dan weer niet eten.
Rare jongens die Amerikanen...
Op het Champoegh State Park, waar we laat die avond aankwamen hebben we dat euvel met Belgische bieren en een handenvol vers geplukte braambessen bezworen.
We hebben deze wagen maar laten voorgaan, onze airco was te hoog, maar Dien paste nog goed.
*Sequoia sempervirens Of Coastal Sequoia (CS)
