Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
23-09-2007
LU"AU
Ach, een beetje actie kon geen kwaad, dus schreven we ons diezelfde avond nog in voor een Hiva Pasefika Luau : een hawaiaans diner met folkloristische dansen, hula hula meisjes, vuurvreters en polynesische machos. Het geheel, met aperitief (mai-tai zoveel je wil) kostte $ 70 per persoon, maar daarvoor mocht je eindeloos aanschuiven aan een uitgebreid buffet : potten soep, dampende schotels rijst, gebraden kippen, diverse groenten , gekookte aardappelen en een soort gestoomd varkentje (*) en een uitgebreid dessertbuffet. Maar !! Wijn en sterke dranken naar believen.
(*)Een hawaiaanse specialiteit is Kalua Pig : een heel varkentje dat in een put op gloeiende stenen en bananenbladeren wordt gelegd, zijn buikje gevuld met kruiden en gloeiende stenen. De put wordt afgedekt met takken en bananenbladeren en zand. Na 6 tot 8 uur is het beestje gaar. Van de afval wordt met azijn en ti (een lokale plant)een soort blubbersaus gemaakt die niet te vreten is.
Al bij al een dag met inhoud, : we gingen slapen met een goede kijk op de doorsnee Hawaiaan, zijn legenden, zijn tradities en zijn keuken.
Nu we toch bezig waren reden we maar ineens helemaal naar het noorden, tot waar de weg in een voetpadje overging. Prachtige landschappen, tropische bossen en mooie stranden en twee opmerkelijke grotten (een droge en een natte)
Op de terugweg hielden we halt voor een drankje aan het Princeville Resort, het mooiste hotel van het eiland met schitterend zicht op een ruime baai.
Onze eerste dag Hawai verliep perfect zoals gepland ; zonnebaden, zwemmen, lichte lunch, zonnebaden, slapen, lezen, zwemmen, strandwandelen, zwemmen, zonnebaden, aperitieven, lezen, diner met vis en rijst, lezen, strandwandelen, cocktails, avondwandeling, douchen, slapen. Als we dit ritme 5 dagen konden volhouden, dan zou het ook voor mijn blog een rustverlof zijn.
Helaas !
Dag 2 was een zondag en in Kapaa stond een klein houten kerkje van de First Hawaiian Church ( Ekalesia Hawaii Mua o Kapaa) waar de mis werd gezongen in het Hawaiaans en het Engels. We waren er om kwart voor 10, en werden aan de voordeur uitbundig verwelkomd door de Kahu (pastor), kregen een schelpenkrans om onze hals en een tekstboek in de hand en mochten plaatsnemen in het kleine kerkje, waar vensters en deuren langs de 4 kanten wagenwijd openstonden, zodat de aangename zeebries vrij spel had.
Aan het begin van de mis liet de Kahu ons nog even rechtstaan en applaus ontvangen omdat we zo ver gekomen waren. De dienst was mooi, heel vrolijk en kindvriendelijk. We hebben echt ons best gedaan om mee te zingen : in het hawaiaans lukte het al aardig.
Op het einde van de mis nodigde de Kahu ons allen uit om samen drank en spijs te delen. Een glaasje en een koekje konden er altijd wel in vonden wij en we volgden de kerkgangers naar een schuurtje in de tuin, naast het kerkhof. Daar stonden hele potten met soep, dampende rijst, gebraden kippen, diverse groenten, gekookte aardappelen en een soort gestoomd varkentje en een uitgebreid dessertenbuffet. Het varken smaakte wel lekker, maar de dikke blubbersaus, waarin je een stukje varken moest soppen, smaakte zoals ze eruit zag : oude behangpapierenlijm.
De drank beperkte zich tot mierzoete punch of kraanwater. ( Een mengeling was best te smaken)
Allemaal gratis en zoveel je wou !
Als ze deze formule in Vlaanderen zouden toepassen en de punch vervangen door bier, dan zouden onze kerken snel te klein zijn.
Wie, zoals ik, dacht dat de HawaiI eilanden min of meer op zwemafstand van San Francisco lagen heeft zich, samen met mij, deerlijk vergist. Zij liggen midden in de grote oceaan,enkele speldeprikken klein,even ver van Japan als van de US, even ver van Australie als van Ruslanden 3700 kilometer verwijderd van het dichtstbijzijnde vasteland.Buiten Hawai (the big island) en Molokai (Father Damian from Tessenderloo) zijn de 5 andere eilandjes minder bekend en iets minder toeristisch.Op aanraden van Leslie en Erwan kozen we voor Kauai (Koowahi), het meest westelijke, meest tropische, meest authentieke van de groep. Geen helicoptervluchten over canyons, geen fun racing, dual flights, surf adventures, scuba diving, inflatable raft experience, maar gewoon rusten aan een zwembad, niet moeten rijden, geen kamplaats moeten zoeken en de boeken lezen die we 6 maand ongelezen hebben meegezeuld. Dat, en niets meer wilden we als slot van ons US avontuur, als kers op de taart !
De package deal die we in Mountain view maakten bracht ons naar het Kauai Beach Quest Resort in Makaiwa, aan de oostkust van het eiland, vlak bij Kapaa, samen met de hoofdstad Lihue, de enige stad met enkele winkels en restaurants. Er loopt 1 weg rond het eiland, althans dat is de bedoeling maar de noordwestelijke aansluiting bestaat nog niet. Je kan die wel op 10 uur te voet overbruggen, maar daar kwamen we ook niet voor.
In de package deal stak een gloednieuwe Pontiac compact, met volle benzinetank die je niet moet opvullen. Er zijn zo goed als geen benzinestations en je krijgt die tank niet leeggereden op 1 week. Maar er is geen openbaar vervoer en om op restaurant te gaan moet je een auto hebben.
Het resort is ideaal gelegen, vlak aan het gouden strand, waar af en toe een monkey seal (hawaiaanse zeehond) komt zonnen. Prachtig zwembad, ideale temperatuur van water en land, dag en nacht, goeie bar met heerlijke mai-tais, ook dag en nacht, mijn liefje, mijn liefje, wat wil je nog meer?...
Niet veel hoop ik, maar onszelf kennende vrees ik dat we deze passieve aanpak geen 5 dagen kunnen volhouden.
t Was 11 uur in de voormiddag toen we Mountain View binnenreden en op zoek gingen naar 100 Chetwood Drive, het huis dat Erwan en Leslie 5 jaar geleden hadden gekocht. We hielden ons hart vast, want onze ervaring met condos is dat je daar met een RV meestal niet mag, en door de laaggesnoeide bomen helemaal niet kan parkeren.Maar Chetwood Drive was ons gunstig gezind, en na enig gewriemel, dat resulteerde in 1 afgebroken tak van een soort rubberboom, stonden we keurig voor de oprit van hun garage.
Een mooi volledig losstaandhuis, typisch Amerikaans, met zuilen, erkers, veel hoekjes en kantjes, omringd door geschoren groen.En binnen, de gezellige drukte van een huis waarin geleefd wordt door een tof gezin met 2 kinderen. Een ruime keuken met een aparte werkblok, waar ik altijd van gedroomd heb, een Amerikaanse ijskast met diepvries, waar ik altijd van gedroomd heb en een toffe Hongaarse buurvrouw, waar ik .....
Plezierig was zeker dat alle families die in deze gemeenschap woonden ongeveer dezelfde samenstelling en ouderdom hadden, zij het van zeer uiteenlopende nationaliteiten. De meeste van deze mensen waren op een of andere manier gerelateerd met de vlakbij gelegen Silicon valley. Heel speciaal was dat Leslie een soort Cook pool had georganizeerd :drie vrouwen kookten om beurten voor de drie families, binnen een bepaald budget, maar zonder het menu te bespreken. Zo aten we de eerste avond als diner een ovenschotel met kip en gebakken aardappeltjes in limoen en rozemarijn. Origineel en best smakelijk. Maar de lunch die we daarvoor mochten genieten bracht ons op slag terug naar ons culinair landje : gegratineerd witloof in hesp en kaassaus met aardappeltjes ! Mensen wat een thuiskomst !
We installeerden ons voor 2 nachten in de master bedroom, met badkamer en dressing, en begonnen aan de minst plezierige opdracht van deze zesmaandse : RV volledig uitpakken, interieur kuisen en krassen, plekken en gaten zo goed mogelijk verdoezelen.
Na 5 uur werken was ons rijhuisje leeg en van binnen zo goed als nieuw. De dubbele garage lag vol met 3 bergen : mee te nemen, weg te gooien en achter te laten.En in feite was er nog een onderafdeling à onmiddellijk te consumeren : groenten, fruit, bier, wijn, chocolade en dies meer.
Ongelooflijk wat wij op die 6 maand aan hulpstukken hebben gekocht : van vleesmessen over champagneglazen naar een grote koelbox, van hakbijl over kampstoel naar strijkijzer, van spotlichten over haardroger naar pannenset, van bbq accesoires overdekens en lakensnaar patattenstoemper. En zo kan ik nog rustig een half blad doorgaan.
Toen we klaar waren gingen we nog eventjes op kousevoeten in ons salonnetje zitten, namen in stilte afscheid en keken verbaasd rond : zo proper hadden wij ARVIE nog nooit gezien...
Van Hearst Castle naar Mountain View is een hele hap, zeker als je weet dat highway 1 een slingerende smalle kustweg is, die keurig de met baaien doorspekte rotskust volgt, waardoor je gemiddelde snelheid niet veel hoger dan 30 mijl/uur komt te liggen. Bovendien stond er nog een belangrijke activiteit op ons programma ; de beroemde "17 miles drive", ten zuiden van Frisco, ergens tussen Monterey en Carmel. Door een pijnlijke vergissing in ons navigatiesysteem maakten we er de "34 miles drive" van en ondanks het feit dat we alles dubbel zagen konden we er geen topic in herkennen. Akkoord, de villa's waren mooi, maar dat zijn die in 't Nachtegalenpark ook. De Pebble Beach golflink lag er maar verlaten bij, nu de zon verscholen zat achter enkele grijze regenwolken en van de meest gefotografeerde boom ter wereld (the Lone Cypress, met staaldraad overeind gehouden) hebben we maar 3 fotootjes getrokken, in tegenstelling tot de rij geduldig wachtenden voor ons. "Is this a line?" Maar de dag eindigde in schoonheid. Voor de laatste nacht in onze woonkar hadden we het "New Brighton State Park" uitgekozen, niet ver van Capitola en dat bleek een voltreffer. Het was zeker een van de best gelegen State Parks die we ooit gezien hadden : vlak aan zee, op een klifje met trapjes naar een gouden strand. Enkele bomen hielden de wind tegen en de zon ging stralend voor ons onder. We kookten onze laatste groenten en aardappelen, grilden het laatste stuk vlees en brandden al ons kampvuurhout op. De laatste nacht in onze RV sliepen we apart ; Dien in het cabover-bed en ik in de slaapkamer. Misschien een vreemde manier om afscheid te nemen, maar op deze wijze konden we allebei nog eens lang- en breeduit liggen wachten tot het ruisen van de zee ons in slaap wiegde...
Op 20 september 2007 , te 11 uur des morgens wordt onze trouwe dienaar ARVIEin San Francisco ten grave gedragen.
Bijna 6 maand lang hebben wij samen dag en nacht Amerikaanse wegen getrotseerd, dirt roads op- en afgehotst, door sneeuw, hagel, regen, wind, schroeiende zon en schurend woestijnzand gereden.
Bijna 6 maand lang hebben wij onze slide-out en luifel opengeslagen in poepchieke stadscampings, op troosteloze Walmart Parkings,primitieve Nationale Parken,propvolle truckstops, langs eindeloze freeways en grootse State Parks met hun fantastische vuurputten.
Bijna 6 maand lang hebben wij losgekomen latjes terug vastgenageld en/of gevezen, deuren aangehecht,verdwaalde schroeven teruggevonden en op hun plaats geschroefd (behalve de 6 waarvan ik nog altijd niet weet waar ze vandaan komen) en 6 rollen (= 180 meter) ducktape gekleefd op rammelemde waterpijpen, losgekomen muurpanelen, flapperende dakvensters en afbrekende TV antennes ( je vraagt je af waarom, we hebben geeneens een TV !)
Bijna 6 maand lang hebben we stront geloosd over 25 staten, verstopte afvoerbuizen doorgespoeld, kapotte wc-sluitingen vervangen en stinkend vergif in de buizen gekipt om gebetonneerde uitwerpselen ( petrified shit ) te ontbinden.
Bijna 6 maand lang zagen we de seizoenen veranderen, de sterren verschuiven , de bladeren ontluiken en de bomen bloeien. We zagen de rijpe vruchten plukken, de eerste paddestoelen uit de grond schieten en de bladeren verlangen naar de herfst.
Bijna 6 maand lang liepen we rond onze RV zoals een oude machinist rond zijn stoomloc, met een dot poetskatoen en een spuitbus WD-40, klaar om elk vastgeroest onderdeel te reanimeren !
Bijna 6 maand lang... en morgen begint de doodstrijd. Dan rijden we naar Erwan en Leslie, mijn lieve nicht uit Mountain View (San Francisco) om onze vriend de ARVIE uit te kleden en op te baren.
Vaarwel ARVIE, je hebt het uitstekend gedaan jongen, we zijn je eeuwig dankbaar !
En trek je niks aan van die 6 vijzen, die houden we bij als souvenir.
Amerikanen met geld, heel veel geld hebben de neiging om hun rijkdom te concretiseren door het bouwen van protserige pseudokastelen en die vol te stoppen met de meest bizarre kunst of wat daarvoor moet doorgaan.Op onze zwerftocht doorheen Amerika werden we regelmatig geconfronteerd met dergelijke fenomenen en hebben ze obligaat en in groepjes van 10 bezocht. Bij kreten zoals Ooohww my God!!!... Look at thisss... Fabulous en andere orgastische uitlatingen bleven we doorgaans nuchter en klasseerden de verzameling eerder bij kitch dan bij kunst.
Was het nu omdat we al te lang onder US invloeden stonden of was het echt mooi, ik zou het niet weten, maar toen we Hearst Castle in groepjes van 10 binnenstapten, riepen we beiden in koor :Potverdories... kijk eens aan!! ...formidabel
WR Hearst,was in 1930multimiljardair (toen stond de dollar nog aan 50 Fr.), eigenaar van 30 kranten en tijdschriften, radiostations en filmstudios. Hij bouwde zijn kasteel op een stukje grond van 4000 Ha dat hij van zijn vader had ge-erfd, op de plek waar ze vroeger samen kampeerden. Heel het kasteel is opgetrokken uit dubbel gewapend beton dat de zwaarste aardbeving moet kunnen doorstaan en is daarna volledig bekleed met originele materialen, zijnde 16e eeuws Spaans smeedwerk in de Casa del Sol,Romeinse mozaikvloeren en Egyptische beelden van 3000 jaar oud in de Casa della Mare.In het hoofdgebouw hangen Italiaanse en Vlaamse schilderijen en de grote eetzaal is volledig bekleed met Doornikse wandtapijten. Het Neptunus terras geeft toegang tot een zwembad in Oudgriekse stijl, omringd door zuilen.
Om plat achterover te vallen is het overdekte Romeinse zwembad, in met goud belegde Venetiaanse glazen tegels : formidabel!!
Nu komt deze opsommimg misschien ook een beetje kitcherig over, maar subliem verdeeld over de meer dan honderd kamers is dit kasteel echt een bezoek waard.
Zelfs de hamburgers die we in de Hearst bistro aten smaakten verfijnder dan het gewone spul, alsof er een laagje bladgoud in verwerkt was.Maar dat mocht wel voor die prijs...
