Wie zei dat ook weer? Archimedes? In ieder geval, hier hadden enkele houthakkers het ook gevonden. Bossen vol redwood sequoias ; de grootste stammen ter wereld, hout dat niet brandt, dat niet wordt aangetast door insecten, dat ijzersterk is en toch gemakkelijk te bewerken. Een rivier die door de bossen stroomt en het hout kan meevoeren tot aan de monding. Daar bouwden ze een stoomzagerij en noemden hun nederzetting Eureka! Tegenwoordig is Eureka een leuk stadje, met houthaven en nog heel veel huizen die dateren uit de heroische houthakkerstijd, uiteraard allemaal gebouwd in kostbare redwood sequoia En Eureka is niet alleen : spoedig werden er nog "company towns" gesticht, waar alleen maar werkers en familie van de houtbedrijven woonden, zoals Scotttia, met prachtige huizen en theaters.... allemaal in redwood sequoia. Het hout was erg in trek, niet alleen in Amerika, maar over heel de wereld. Hier, waar de bossen bij manier van spreken in de achtertuin stonden, kan je het zo gek niet bedenken, of het werd uit redwood sequoia gemaakt, en dan nog liefst uit 1 enkel stuk stam. Enkele voorbeeldjes --->
Nu is 2000 jaar niet niks, maar altijd levend is enigszins overdreven. Alhoewel :
Een CS heeft geen diepe, maar wel wijdvertakte wortels. Als er iets misloopt met de boom, en wat kan er zo allemaal niet mislopen op 2000 jaar, dan groeien er vanuit de wortels nieuwe scheuten, die hun hele verdere leven gebruik maken van de oude wortels en daardoor veel sneller groeien dan het zaadje, dat helemaal op zijn eigen is aangewezen. Dus, generatie op generatie groeit op dezelfde wortels en heeft dezelfde genen, Heel dikwijls zie je in een cirkel een 6-tal CS staan, ondertussen ook al op kathedraalgrootte, mooi rond de verweerde stam van de vader/moederboom.Een uniek stilleven.
De CS groeit enkel en alleen op de 500 km lange kuststrook van Oregon en Californie, tot ongeveer 30 km diep landinwaarts, Een volwassen boom heeft een zo constant mogelijke temperatuur en2000 liter water per dag (!!) nodig om gezond te kunnen leven. De nabijheid van de zee is onontbeerlijk : de westenwinden zijn warm en vochtig in de winter en koel in de zomer. Als het te warm wordt verdampt het zeewater en drijft er een dichte mist over het woud die de boom mee aan zijn 2000 liter helpt.Practisch iedere zomerdag hangt er een mistlaag over dit deel van de kust, die je gemakkelijk kan ontwijken door een stuk landinwaarts of bergopwaarts te rijden. Maar na de middag, als de temperatuur iets begint te zakken, krijg je paradijselijke toestanden, met zonovergoten rotskusten, verlaten zandstrandjes en de CS als beschermreus op wandelafstand.
Toevallig is dat ook het moment dat we onze eerste frisse neus halen na een uitgebreide brunch....
In het begin van de 19e eeuw leefden er nog talrijke Cherokee indianen in de onmetelijke redwood wouden van Noord Californie.Een van hen, Seqoiah genaamd, vond dat de voorsprong van de witte man te danken was aan zijn geschreven taal, die door alle witte mannen kon gelezen worden.Seqoiah, die zijn volk even machtig wilde maken ontwierp een eigen schrijftaal en leerde zijn volk lezen en schrijven (een soort indiaanse Conscience dus) En nu nog is Cherokees de enige geschreven indianentaal die er bestaat.Uit respect voor deze prestatie noemde men de redwood bomen sequoias. En alhoewel veel Cherokees en redwood sequoias door de witte man zijn uitgeroeid, bestaan ze nog.
Cherokees hebben we niet zoveel ontmoet,ze zijn ge-integreerd en noemen nu Native Americans. Redwood sequoias daarentegen hebben we de voorbije 3 dagen zoveel bewonderd dat we der allebei een stijve nek aan hebben overgehouden.
In de US bestaan 2 soorten sequoiabomen : de Sequoia sempervirens of Coastal Sequoiaen de Sequoia Giganteum of de Giant Sequoia, allebei ongelooflijk interessante bomen.
Wie onze route volgt, weet dat we momenteel langs de westkust van Oregon naar Noord-California rijden, en heel deze kust staat vol met Coastal Sequoias.Ze worden 2000 jaar oud en het zijn de allerhoogste bomen ter wereld, die gemakkelijk de 100 meter halen.Hier vlakbij ( we staan momenteel midden in de Humbold Redwood State Park campground) staat een coastal sequoia van123 meter, dat is exact de hoogte van de kathedraal (van Antwerpen) en hij is ocharme nog maar 1780 jaar oud.
In tegenstelling tot wat zijn naam zou doen vermoeden, is de Giant Sequoia dus niet de hoogste boom ter wereld,al scheelt dat maar een 10tal meter, maar hij is wel de grootste in volume en heeft een veel dikkere stam. Beide soorten zijn de oudste levende organismen op aarde.
Deze bomen zijn zo interessant dat ik er voor de liefhebbers - iets meer over kwijt wil....
Llao,de oppergeest van de onderwereld was smoorverliefd op de bloedmooie dochter van Skele, oppergeest van de bovenwereld. Hij belooft haar het eeuwige leven als ze met hem in de onderwereld komt wonen. Ze weigert en er ontstaat een gevecht tussen Llao en Skele.Skele haalt het, werpt Llao in de berg Mazama en springt er bovenop, waardoor de berg instort en er een enorme put ontstaat.Dit is het verhaal dat de Klamath Indianen sinds eeuwen doorvertellen aan hun kinderen.
Nog niet zo lang geleden ontdekten geologen dat de vulkaan Mount Mazama niet tot uitbarsting is gekomen, maar is ingestort.Onder de vulkaan bevond zich een groot magmaveld, dat kilometers verder uitgebarsten is langs een andere vulkaan. Daardoor is Mount Mazama ingestort en is er een krater ontstaan van 55 mijl omtrek en 950 meter diep. De krater is volgelopen met smelt- en regenwater en dat is het zuiverste water ter wereld. Je kan er zo van drinken.
Deze instorting gebeurde 7850 jaar geleden.Straf hee.
Je kan met een RV rond Crater Lake rijden, wat we dan ook gedaan hebben.Bij elk viewpoint, en dat waren er ettelijke,namen we een reeks fotos, die achteraf bekeken zo goed als niet van mekaar verschilden. Maar het zicht was telkens zo onvergetelijk mooi, dat we het gewoon niet konden laten.
We hadden wel een goeie dag uitgekozen om de rim rond Crater Lake af te leggen.Het was founders day ; hulde aan de stichter van dit Nationaal Park. Dit betekent gratis inkom, speciale gelegenheidsT-shirts en andere prullaria waar Amerikanen van kwijlen. Neem daarbij nog het uitzonderlijk heldere weer en het was alsof we met een praalwagen de ommegang van Antwerpen deden. Tot overmaat van ramp had een of andere organisatie een wielerwedstrijd rond het meer georganiseerd... in de tegengestelde richting.
Ik kon s avonds geen water meer zien, hoe zuiver het ook mocht zijn...
Amaai. Moet er geen zand zijn?Zo ver het oog reikt, ongelooflijk hoge gouden duinen, doorspekt met plukjes dennebossen die soms doorlopen tot aan het strand.Een groot gedeelte van deze duinbergen is natuurreservaat, maar een deel is voorbehouden voor recreatie van de puurste soort : dune riding.Mijlen en mijlenver kan je hier ongestoord met quads, buggies, trials, jeeps, en zelfgemaakte combinaties daarvan over duinen vliegen,tegen bomen knallen,op steile hellingen kruipen, in afgronden vallen en je machien uitrgraven.
Jongens jongens wat een feest. Je kan alles huren en dat hebben we graag gedaan. Dien voor 1 uur, ik voor 2 en dat was ruim voldoende want je word driester en driester op zon ding,. Op het einde heb ik een spectaculaire koprol uitgelokt (ongewild) met een blauwe voorarm en vieze zalfstank tot gevolg.
Diezelfde dag wilden we nog doorrijden naar Crater Lake National Park, 170 mijl terug het binnenland in, maar daar is niet veel van in huis gekomen.De eerste 70 gingen vlotjes op anderhalf uur, maar daarna kozen we een shortcut door een kloof en over een bergkam : een prachtige weg, maar bochtig en hellend. Na 2 uur vroeten waren we 40 mijl gevorderd, hadden welgeteld 1 tegenligger ontmoet en 5 keer moeten remmen voor overstekende herten met bambietjes die blijkbaar nog nooit een RV hadden gezien.
We kapten ons af op het Steward State Park mooi gelegen aan een stuwmeer, en kregen een site van 60 voet met vuurplaats en bbq. We waren nog juist in staat om een rijpe Oregon cantaloupe (soort cavaillon) te verdrinken in amontillado sherrymet parmaham enieder een poot van +/- 50 cm gekookte king crab te soppen in zelfgemaakte cocktailsaus.
Oh ja, der was ook nog een fles goedkope Washingtonse riesling...
Onze tweede poging zee zien was veel succesvoller. We trokken van Champoegh State park naar Newport, een stad die niet alleen qua naam op Niewpoort-bad geleek. En sloegen onze luifel open op South Beach State Park, een schitterende lokatie langs de grillige kust van Oregon.Volgens brochures wemelde de zee hier vanzeehonden en zeeleeuwen en met een beetje geluk kon je zelfs spuitende walvissen observeren, die hier waren blijven hangen op hun trek naar de noordelijke ijszee om er te paren (hoofdpijn? Geen goesting?).
Ons gaan ze niet meer hebben zei Dien, onze ervaring met de beren indachtig. Ik zag haar al in een of andere winkel staan met een plastieken walvis onder de arm terwijl ik schaamteloos stond te fotograferen.Dus bezochten we het Oregon Coastal Aquarium, waar we a volonte zee-otters, -robben, -honden en leeuwen voorgeschoteld kregen, en als toemaatje nog een honderdtal soorten vissen, krabben en kwallen, allemaal braaf poserend voor onze gretige lenzen. Van de blauwe vinvis hadden ze enkel maar een geraamte.
En dan begon het echte werk :we reden zuidwaarts langs de prachtige kustlijn van Oregon, aanvankelijk nog door nevelslierten omfloerst, maar geleidelijk opensplijtend in een staalblauwe hemel, met dennebossen tot aan de vloedlijn,eenzame baaien met gouden stranden, rotspartijen met spelonken en om de 15 minuten een viewpoint met uitkijkpost, waar de oudere Oregonees vanuit zijn wagen door een verrekijker van 40 cm naar walvissen speurt. Whale watching noemen ze dat hier.
We stopten aan iedere viewpoint en al snel hadden we prijs ; we zagen zeeleeuwen en honden dartelen langs de kust of zonnend op een stukje rots. In Sealions Cove, een natuurlijke enorme grot, lagen ze met tientallen op een rots, die alsmaar kleiner werd door de opkomende tij.Grote mannetjes, duidelijk herkenbaar aan de knots op hun kop en hun brullend geluid ( als van een leeuw, vandaar de naam), de kleinere wijfjes, de meeste met een donker gekleurd jong.
En aan een ander viewpoint zagen we onze eerste walvis, duidelijk, mooi, imposant, met spuitende longinhoud en groot grijsblauwe lijf. Moeilijk vast te leggen op foto of film, maar des te beter in onze herinnering.
We deden 3 nachten over deze kustlijn, telkens van kampplaats veranderend en meer en meer verbaasd over het schoons dat Oregon te bieden heeft.
En het mooiste moet nog komen : The Oregon Dunes : een enorm groot duinenlandschap dat zich uitstrekt tot aan de grens met Californie.
En mochten we het niet vinden : we hebben het al gezien in hetOregon Coastal Aquarium ; daar was een duinenlanfschap nagebouwd...
We hebben deze wagen maar laten voorgaan, onze airco was te hoog, maar Dien paste nog goed.
*Sequoia sempervirens Of Coastal Sequoia (CS)
