Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
12-08-2007
MICROSOFT
Maandagavond, na een prachtige wandeldag door Seattle, waren we mee uitgenodigd op een barbecue-party die Ankur en Sarah hadden georganiseerd, samen met enkele van hun vrienden. Ankur werkt op business development van Microsoft en de mannelijke helft van het gezelschap bestond volledig uit collega's, behalve mezelf dan, maar dat werd iedereen nogal snel duidelijk (niet zozeer omwille van mijn gebrekkige computerkennis, wel omwille van mijn leeftijd.) Toch werden we opmerkelijk snel opgenomen in het gezelschap en beleefden een aangename en smakelijke avond. Hoofdbrok van de bbq was de versgevangen zalm van Ankur, die bovendien deskundig werd gerookt op speciale houtblokjes : heerlijk met gestoomde groentjes "en papilotte" en aardappeltjes uit Washington, die volgens insiders nog lekkerder zijn dan de famous potatoes van Idaho. Ook de wijnen van Wahington kunnen zich zeker meten met die van Californie. Bovendien stond er geen rem op de hoeveelheid, want we werden na het feestje weer keurig afgeleverd aan de "deur" van ons mobiel hotel. "Partir c'est mourir un peu" en dat was het echt wel toen we afscheid namen van een heel tof koppel in een heel toffe stad... And don't forget what you promised us : to come and see us the first time you're in Belgium. You will always be welcome. Thanks and byebye Ankur and Sarah.
Lang geleden, toen ik nog bij Wyeth werkte, vertoonden wij op geregelde tijdstippen een van de beste motiveringsfilmpjes die ik ooit gezien heb. "FISH" noemde het en het ging erover hoe je in elke job door creativiteit en enthousiasme een aanstekelijk soort plezier in je werk kan leggen, dat de mensen aantrekt en aanzet tot kopen. Deze film werd opgenomen in de "Pike place Market", de boerenmarkt aan de waterfront van Seattle, in een van de aantrekkelijk ge-etaleerde viskramen. Dat bewuste viskraam werkt nog altijd op identiek dezelfde manier als in de film. De verkopers werpen met zalmen van 5 kilo, met reuzekrabben en zeespinnen, en gooien af en toe zo'n zespin tussen het verschrikte publiek (dat blijkt dan een plastieken te zijn). Zij roepen slogans, houden mekaar en het publiek voor de gek en pikken soms iemand uit het publiek om zalmen op te vangen. Het is absoluut de sterattractie van heel de Pike Place Market, die enorm veel volk trekt, zodanig zelfs dat eventuele kopers moeilijk tot aan het kraam geraken door de rijen fotograferende toeristen. Ze kopen dan maar hun vis bij het volgende kraam, maar dat komt in het filmpje niet voor...
Na ons avondje uit in t stad hadden we met Sarah afgesproken in de allereerste Starbucks coffeeshop van Amerika en dus van de wereld.Een klein winkeltje van niemendal, midden in de Pike Place Market, de Farmers Market van Seattle, vlak aan de vissershaven.
Voor de coffeeshop speelde een skifflegroepje swingende muziek en ik was al direkt verkocht. Sarah ook, die stond een paar meter verder te luisteren, maar dat ontdekten we maar nadat ze ons belde om te vragen waar we bleven.
Lekker koffietje, flaneren langs de markt, proeven van de honig en de tientallen soorten balsamico, bewonderend kijken naar de viskramen (zie verder) : wat een stad !
Langs de waterfrontnaar het nieuwe openluchtmuseum, eventjes rusten in het auditorium, met dank aan Bill Gates voor de sponsoring en dan het centrum van de stad in voor enkele korte en gratis busritjes naar een van de vele echte restaurants die Sarah voor ons had voorgeselecteerd.Dien wou absoluut nog eens een echt pizza eten, dus het werd Serious Pie Uiterst gezellig, allemaal zeer originele pizzas en pies. Het werden 3 verschillende pizzas, zodat we uit mekaars borden konden eten. Ik vond de mijne het lekkerst : canterellen met wilde kruiden en zachte kaas, doorgespoeld met een flesje Chianti Classico.
Even langs de biblioteek : een wonderlijk gebouw waar je dagen in kunt rondlopen en dan naar het SAM (Seattle Art Museum), met de beroemde hamerende man voor de deur (Hammering Man ; een stalen kunstwerk van 15 meter hoog)
Helaas ! : ook hier zijn de musea op maandag gesloten.
Maar Sarah kwam snel met een alternatief op de proppen : the underground
Voor zover ik weet heeft Seattle geen metro en toch bezit het een unieke underground. Toen het stadscentrum, in volle bloei, in 1889 volledig in rook opging bouwden de handelaars hun stad zeer snel terug op, op de gronden van hun afgebrande panden, maar groter, rijker en in steen. Het stadsbestuur, iets trager reagerend koos ook voor een grondige aanpak en besloot om de straten een 3tal meter te verhogen. Ondertussen waren de hotels, cafes met terrasjes langs de nieuwe voetpaden en winkels met weelderige etalages al volop in gebruik, 3 meter lager dan het straatniveau. Dus om van je stamcafe naar het restaurant aan de overkant te wandelen moest je een ladder op, de straat oversteken en daar terug een ladder af. Voor winkelende naaisters werden de ladders gretig vastgehouden door een rij aanschuivende mannen, maar zatlappen vielen geregeld met ladder en al naar beneden. ( Vandaar ladderzat). Toen ook regelmatig paarden met kar en koetsier 3 meter lager op de trottoirs donderden werd het gaanpad 3 meter hoger overkoepeld en kon je de etablissementen binnen langs de eerste verdieping. Later, toen bleek dat de ondergrondse trottoirs erg in trek waren bij clochards, hoeren en miljoenen ratten, werden ze hermetisch afgesloten. Maar ze bestaan nog en nu kan je in de omgeving van "Pioneer Place" onder begeleiding door die underground wandelen. Je ziet er nog de oorspronkelijke ingangen en etalages en soms zie je door dikke glasramen mensen winkelen, want in vele oude huizen blijft het originele gelijkvloers behouden en kom je nog altijd binnen langs de eerste verdieping....
Neem een stad aan de stroom, met een waterfront, een museum aan de stroom, historische gebouwen, een wandeling in de ondergrond en gezellige terrasjes en leuke eethuisjes. Neem de mensen die er wonen, een beetje chauvinist, maar zeer terecht,fier en extravert.Mensen die de stad doen leven, die de stad een ziel geven en er verliefd op zijn.
Natuurlijk is die stad Antwerpen... centrum van de wereld.
Gisteren en vandaag hebben wij nog zon stad ontdekt : Seattle
Het moet gezegd, het weer zat ongelooflijk mee en we hadden een van de beste gidsen die Seattle rijk is : Sarah ! ; de dochter van onze goeie vrienden Maurice en Jeanine, die we 3 jaar geleden begeleid hebben op haar huwelijksfeest met Ankur (Amerikaan) en sindsdien in Seattle woont en studeert.
De geschiedenis van Seattle is niet oud, maar berucht.Gestart als handelspost rond 1850 en spectaculair uitgebreid als houtcentrum door zijn uitstekende ligging trok de stad enorm veel pioniers. Allemaal mannen, die het niet nauw namen met de wet.Er waren ook 2000 naaisters ingeschreven, maar bij nader inzien vond men maar 3 naaimachines : de dames leverden hand- en andere diensten.Het stadsbestuur besloot dat de dames oinmisbaar waren, maar liet ze wel belasting op hun inkomsten betalen.En meteen waren de enorme, door stoom aangedreven houtzagerijen niet meer de grootste inkomstenbron van Seattle.
Twee belangrijke feiten bepaalden mee de verdere ontwikkeling van de stad : in 1889 verwoestte een enorme brand het volledige stadscentrum, dat zeer snel en veel degelijker werd heropgebouwd (meer daarover later).
Een tweede belangrijk feit kwam in 1897, toen in Klondike (Alaska) goud werd ontdekt. Duizenden goudzoekers veroorzaakten de Klondike Goldrush en vertrokken allemaal vanuit Seattle naar Alaska. Materiaal en levensmiddelen voor 1 jaar werden in Seattle aangekocht.
Vandaag is Seattle hoofdkwartier van Boeing, Microsoft, Starbucks, Amazon.com en andere belangrijke bedrijven.
Maar ondanks enorme inspanningen van de diverse stadsbesturen zijn er nog altijd veel meer mannen dan vrouwen in Seattle.
Misschien daarom dat het zon gezellige stad is??....
Dien en ik hadden alletwee dringend nood aan een stad en besloten het uiterste uit onze woonwagen te halen en in een trek naar de grote stad Seattle te rijden. Dat lukte wonderwel want precies om 17 uur stonden we op de enige stadscamping die Seattle rijk is : de Trailer Inn Campground in Bellevue (Belvjoe), een voorstad. Sarah en Ankur verwachtten ons eerst morgen, maar toen we belden kregen we een enthousiaste Sarah aan de lijn die ons voorstelde om 's avonds al direct de stad in te trekken : hapje eten, glaasje drinken, zodra haar man terug was van een visjacht op zalm. Twee uur later pikten ze ons op voor de "deur". De avondzon liet Seattle op zijn mooist zien : enorm veel groen, moderne gebouwen en de verlichte "Space Needle" als een kompasnaald het centrum overschouwend, zo'n beetje als onze kathedraal (een heel klein beetje hee). We aten Indisch - spicy en very spicy - en gingen daarna, onder wild gejuich van Dien, Belgisch bier drinken in de "Stumbling Monk". Een schitterend praatcafe, met alle Belgische trappisten (Chimey van t' vat), Liefmans Kriek en alle Belgische klassiekers, plus nog enkele waar ik nog nooit van gehoord had. De sfeer, het lekkere bier, maar vooral Sarah en Ankur maakten dat we ons echt thuis voelden in een stad, die op deze reis het verst verwijderd was van Antwerpen. Toen we naar hun appartement wandelden keek ik naar de Space Needle en ik meende echt de beiaard te horen. Maar dat kan van de laatste trappist geweest zijn...
Niet lachen Iris, maar in Coeur dAlene heb ik een onooglijk klein pietluttig botsingetje gehad. En dan nog wel tegen een lege trailer van een motorboot.Die gasten met hun motorboten denken dat ze zich alles kunnen permiteren : ze parkeren hunne vette jeep binnen de lijnen van een parkeerplaats en dan hangen ze der nog 5 meter oud ijzer op wielen achter, buiten de parkeerlijnen wel te verstaan. En dan moet die sukkelaar van ne gepensioneerde, die zijn laatste centen aan een Arvke heeft besteed en reglementair binnen de lijnen stond geparkeerd achteruit manoevreren om op tijd op zijn primitieve camping te gaan staan, terwijl meneer en madam moteurboot bierdrinkend zalm liggen te vissen.
Met andere woorden, ik ben in fout en ik heb een briefje op zijn windshield geplakt met mijn cell phone.Want wachten kunt gop dat volk niet : die zitten op een of ander eiland vuur te stoken, vis te bakken en heelder nachten te lullen.
( Nota :als ik dit schrijf is het 4 dagen later en ik heb nog altijd niks gehoord, dien trailer is waarschijnlijk weer niet verzekerd hee)
Toch nog even iets over Coeur dAlene :een bonbondozenstadje, keurig verzorgd en volledig ingesteld op rijkemensentoerisme(met moteurboten enzo) Er is een schitterend *****Coeur dAlene Resort met overdekte jachthaven en boardwalk tot ver in het meer. Volgens de brochureligt hier ook de enige vlottende golf ter wereld. Daar moesten we meer van weten en uiteindelijk bleek het enkel de 9de green te zijn die een eindje van de kust lag te dobberen.Maar toch, iedere golfer weet dat een waterpartij voor een green aanleiding geeft tot frustrerende resultaten en dat zal hier zeker het geval zijn, vooral als er schuimkopjes op het water staan.
Coeur dAlene was wel een lunch waard, op een terrasje langs de ma tu vu laan : voor Dien een echte pizza, voor mij pannini met 3 soorten vlees en bijna Belgische frietjes. Maar de ontdekking was een Pinot Noir uit Oregon : duur, maar de beste Pinot Noir die ik heb gedronken. Onthouden dus...
De Rocky Mountains werden snel kleiner toen we langs een scenic drive zuidwaarts naar Missoula reden, om daar de Interstate 90 op te pikken die ons uiteindelijk, binnen een dag of drie,naar Seattle zou voeren.
Tijdens de afdaling naar Missoula reden we verschillende keren door afgebrande, nog rokende bossen, zagen in de verte bosbranden en de helicopters erboven met grote waterzakken en passeerden langs de weg rust- en bevoorradings-kampen van de fire fighters.Die mensen blijven dagen, soms wekende branden volgen en overnachten in mobiele tentenkampen.
Maar het kan nog straffer.In Missoula hadden we de gelegenheid om een basis van de Smoke Jumpers te bezoeken.Dit zijn ook brandweerlui, die per parachute gedropt worden op de vuurlijn van een beginnende brand. Elk van hen heeft 85 kg materiaal bij, inbegrepen slaapzak, tent, drinkwater, kettingzagen en radio-apparatuur. Zij trachten de brand te beperken, ontsteken soms een tegenbrand en geven nuttige info door aan blusvliegtuigen en gewone pompiers. Geen koorknapen die mannen, vorig jaar zijn er 17 in een brand gebleven
Verder dan St Regis zijn we die dag niet gekomen, maar we troffen een camping met alles erop en eraan.
We hebben wijselijk toch maar geen vuur gemaakt die avond. Stel je voor dat je een paar Smoke Jumpers op je dak krijgt...
Langer dan 2 dagen zonder water en electriciteit is moeilijk, voraal als je geen generator mag gebruiken, want stilte is heilig op zon primitieve campings. Dus langs de westkant woonden we 2 dagen even buiten het park, op West Glacier KOA, met zwembad, hot tub, full hook-up en wasserij.
Van daaruit beklommen we per free shuttle de westelijke going-to-the-sun road, langs Lake McDonald,The Loop, Triple Arches ( spannend : de weg kleeft gewoon aan de vertikale rotswand, ondersteund door drie bogen) tot aan de Logan pas.Op die manier hebben we op de 4 dagen de volledige route 2 keer afgelegd, met diverse korte wandelingetjes naar de meest markante punten.
We deden nog 1 spectaculaire wandeling : de Highline Trail. Zoals de naam zegt vertrekt dit pad op het hoogst berijdbare punt en blijft op die hoogte doorlopen, terwijl de bodem onder je van 2000 meter naar 1000 meter zakt. Het is een gevaarlijk pad, dat soms niet meer is dan een richel van 30 cmlangs een verticale rotswand van 300 meter diep. ( Er liep wel een touw langs de rotswand waar je je kon aan vastklampen)
Het heeft me enorm veel overtuigingskracht gekost om Dien zover te krijgen. Maar het heeft haar veel meer moed gekost om, met de tranen in de ogen en twee handen aan het touw, de gevaarlijkste stukkente overbruggen. Maar ze heeft het gedurfd.Het pad was 26 mijl lang, waarvan we 5 mijl hebben afgelegd, hoog boven de rivieren, de bossen en de going to the sun road
Vertrekkend vanaf Sun point is het een wandeling van 6 mijl,licht dalend door gezond geurendedennebossen tot aan de eerste waterval: St Marys fall. Niet direct de meest spectaculaire die we gezien hebben, maar wel een mooie ; het water springt zigzaggend van rotsblok naar rotsblok,als een berggeit naar het dal, om daar even tot rust te komen in een diepblauwe kuip om dan als een volwaardige bergrivier te verdwijnen tussen de dennebossen.Even rustgevend als een openhaardvuur !
Virginia fall is gelijkwaardig en toch anders, directer, rechttoe rechtaan naar beneden, met meer lawaai en minder charme, maar duidelijk krachtiger.
Op de terugweg namen we na de watervallen een andere weg ; veel korter, maar veel stijler omhoog naar een andere halte van de free shuttlebus, waarin we ons half kapot lieten vallen tussen de andere vermoeide, met stokken en rugzakken beladen trekkers.
Heerlijk, zelfs ons gemeenschappelijk zweet rook lekker....
Het trailhead begint op de Logan Pass, (2100 meter) en het pad klimt vandaar lichtjes naar 2600 meter, langs Zwitserse alpenweiden vol kleurrijke bloemen, wilde berggeiten (met babietjes), gemzen, herten en zeer schattige geelbuikmarmotten, die je vrij en vrolijk aanstaren, rechtopstaand op hun achterpootjes voor hun holletjes onder een rots.
Je passeert kleine watervalletjes die hangende tuinen besproeienen smeltende sneeuwpartijtjes, waar het berengras welig groeit (van de beren zelf was weer geen fluit te zien).En dit alles binnen een grote cirkel van hoge toppen, gedeeltelijk bedekt met sneeuw en afbrokkelende gletsjers.Puur natuur!
Het meer zelf ligt inderdaad verborgen in een dal, is volledig natuurlijk en wordt uitsluitend gevoed door smeltwater. Het is volledig omgeven door dichte dennebossen en heeft een bijna lichtgevende turquoise-groene kleur.Het pad dat ondertussen veel moeilijker begaanbaar is daalt naar het meer, waar een fijn grintstrandje is. Maar zwemmen kan en mag niet : veel te koud. Je kan ook rond het meer, maar dat is een meerdaagse tocht, enkel voor backpackers met permit.
De terugweg is dezelfde, maar verveelt geen seconde ; je krijgt andere vergezichten,andere dieren, maar wel regelmatig dezelfde zwoegende mensen....
Onze site op St Mary was weer zon droomkampplaats, waar je op je eigen stukje grond gemakkelijk een cowboyfilm kan draaien. Spijtig genoeg was het nog altijd extreem droog, met een absoluut kampvuur-, houtskool- en rookverbod over heel het nationaal park. Dus van de rangers mocht ik enkel maar roken in de RV, van Dien mocht ik overal roken, behalve in de RV.
Maar de site was prachtig, met overal rondom ons struiken met perfect gerijpte bosbessen. Op 10 minuten een trisee vol, en leeg ook trouwens, samen met een stukje Zwitserse gruyere en een Jack Daniels on the rocks.
Van hieruit hebben we 2 belangrijke hikes gedaan : hidden Lake en Virginia Falls, twee topwandelingen van ongever 6 mijl,die we verbazend goed hebben doorstaan, dankzij de diverse hoogtestages die we de voorbije weken hebben ondergaan....
"Wat vind jij nu het mooiste stuk natuur dat we tot nu toe gezien hebben?" vroeg ik aan Dien terwijl we op de oever van Lake St Mary de zon zagen ondergaan achter de besneeuwde Rocky Mountains. "Dit!!" antwoordde ze zonder enige aarzeling, "Dit is het!" En ze had gelijk. Het is bijna niet te geloven, maar Glacier is een juweel van een park. Het is geen gril van de natuur, geen wonder van erosie, maar een stuk pure natuur, ongerept, met geweldige naaldbossen die omhoogklimmem tot halverwege de bergtoppen en daar overgaan in stoere rotspartijen, naar de top toe bedekt met eeuwig ijs. Het park telt nog 42 gletsjers : het waren er ooit veel meer en ze waren veel groter:
Glacier National Park strekt zich uit over405.000 haen loopt vanaf het stadje Two Medicine noordwaarts tot aan de Canadese grens, waar het overgaat in het Waterton Glacier Park In dit park ligt het spectaculairste deel van de Rocky Mountains, en het staat geklasseerd als een van de mooiste ter wereld.
Er loopt maar een weg door het park, langs het smalste deel, van oost naar west, over de Logan Pas op 2100 meter : 85 mijl lang scherpe bochten, steile hellingen, angstwekkende afgronden, watervallen en bergmeren : dit is deberoemdeGoing-to-the-sunmountain road,helaas onbereidbaar voor RVs, en terecht.
Maar daar komen de Rangers dan weer met hun free shuttles. Er zijn er twee : een vanuit het oostelijke Lake St Mary naar de Logan Pas en de andere vanuit West-Glacier naar de Logan Pas. Ze sluiten min of meer op mekaar aan en je kan in- en uitstappen aan elke campsite, trailhead of lodge. Het zijn ultamoderne busjes voor 15 personen, met glazen dak en tv camera vooraan, zodat je op een scherm kan meekijken met de chauffeur (als je durft).
We verbleven in totaal 5 dagen en 4 nachten in Glacier Park. Twee overnachtingen langs de oostkant, op de primitieve St Mary Campground, binnen in het natuurpark,en twee overnachtingen aan de westkant, in West Glacier, iets buiten de westelijke ingang van het park. We moesten dan wel in een grote zuidelijke bocht rond het natuurpark rijden langs route 2, maar zelfs deze weg bood ruim voldoende panoramische topics en angstaanjagende afdalingen.
Oh ja, nog even vermelden dat de veiligheidsmaatregelen omtrent een ontmoeting met beren even streng en alomtegenwoordig zijn als in Yellowstone. Maar het resultaat was helaas al even bedroevend, alhoewel er volgens de rangers ongeveer 175 grizzlys en 400 bruine beren moeten rondlopen.
Maar niet wanhopen, het berenpark bij uitstek moet nog komen : Yosemite National Park, maar dat is voor volgende maand...
Lewis en Clark,twee vermaarde ontdekkingsreizigers, die in 1805 met drie roei/zeilboten vanuit St Louis de Missouri stroomopwaarts verkenden, ontdekten een half jaar later als eerste blanken de Great Falls : " the grandest sight I had ever beheld" en stonden meteen voor de grootste uitdaging van hun expeditie : een "portage" van 18,5 mijl (het over onherbergzaam land dragen van hun drie boten) Deze "portage" wordt nu bij wijze van hommage jaarlijks herhaald, zij het met lichtere, lege boten. Een reeks watervallen (waarvan er 5 ongeveer de hoogte hebben van die van Coo, maar veel breder) konden enkel over land gepasseerd worden. Maar ze hebben het gehaald en bereikten na een jaar de Stille Oceaan. Ondertussen is Great Falls een stad die aan de watervallen dammen en electriciteitscentrales heeft gebouwd, zodat je moeilijk een idee krijgt wat die mannen hebben gerealiseerd. Vlak naast de watervallen ligt de "Giant Spring", de grootste bron ter wereld die iedere dag meer dan 1,5 miljard liter van het zuiverste water zomaar in de Missouri loost. We hebben ze bezocht en het daarbijhorende Lewis & Clark museum, dat zeker de moeite waard was. Overnacht op de plaatselijke KOA, waar we 's avonds uitgenodigd werden om een gratis "country & western" optreden bij te wonen. Een oud koppel, hij met gitaar, zij met viool deden hun best om de 12 belangstellenden mee te krijgen, maar buiten mezelf zat er niet veel Schwung in. Toch voldoende om ons neuriend in ons bed te doen stappen voor een verkwikkende rust, met airco, water en kaka naar believen. Vanaf morgen trekken we naar "Glacier National Park" vlakbij de Canadese grens. Een ruig gebied 'in the middle of nowhere"...
Weg van winderig Bozeman, langs een stukje highway tot in Three forks, waar we weeral een scenic drive volgden, noordwaarts tot in Great Falls "Woar woende ga manneke? In drei ferkette, ounder groete valleh" ( Iets voor Gaston Berghmans) Vlak na Three forks werden we in een gat dat Townsend noemde (weinig stad, veel eind) tegengehouden door het voltallige politiekorps, bestaande uit een sheriff, drie zwaailichten en 5 antennes " Howdy, the big parade's gonna start every second. Ye gotte wait boy" zei hij gewichtig : '"It's a gonna come down Mainstreet" vervolgde hij terwijl hij naar de enige straat wees die Townsend rijk was. Wij onze kar opzij, fototoestel en cowboyhoed bij de hand en op naar het centrum van Mainstreet. Veel volk was er niet, maar achteraf realiseerden we ons dat 3/4 van Townsend mee in de stoet liep. Maar leute voor een grootstad !! Notabelen en ranchers te paard op hun paasbest( dus als cowboys met lasso en colt 45) enkelen gekleed als indiaan. Misschien waren het wel indianen, want we zaten vlakbij Blackfoot territory ( zo genoemd omdat ze hun wintermocassins maakten uit de pels van de bruine beer, die, zoals insiders weten, zwart ziet.) Iedereen die maar iets origineels had of wou uitbeelden deed dat met een hartverwarmend enthousiasme en met kilos bollen en lollies, die gul naar de kijkende kinderen (en naar ons) werden geworpen. De brandweerwagens ( 1 van 1935, de ander van 1975 ; beide nog in dienst) en traktor van 1945 met een fiere cowboy aan het stuur van 1915) en platte wagens met achtereenvolgens het muziekklasje met juf, de cheergirls van de landelijke baseball club, de landelijke baseball club zelf en de dansende bomma's die zichzelf "the belles of townsend" noemden. En allemaal snoep gooien, zakken vol, en maar zwaaien met amerikaanse vlaggen. En helemaal op het einde reed, met rood-wit-blauwe draailichten en toeters, het voltallige politiekorps van Townsend... en hij zwaaide naar ons...
