Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
22-04-2007
VIRGINIA
De staat rouwt nog heel de week omwille van de Virginia Massacre ; vlaggen halfstok en veel mensen met VT (Virginia Tech) petjes, Tshirts, vlaggetjes en cocardes. Als ze je groeten tikken ze aan hun petjes of wijzen naar hun badges. Maar ze blijven open, vriendelijk en uiterst behulpzaam. We gaan niet naar Blacksburg, we doen niet aan ramptoerisme. Virginia kent geen lente. De winter maakt hier abrupt plaats voor de zomer ; een staalblauwe hemel, temperaturen rond de 80°F (ongeveer 26°C), zuivere lucht en overal ontluikend groen en bloemen, veel bloemen. Wat een luxe, we genieten met volle teugen en onze motorhome ontplooit al zijn faciliteiten : een schaduwrijke luifel, perfect werkende airco, bbq en open fire. Het fornuis is afgezet, de fleeces liggen in de koffer. Dit heeft, beste vrienden ook zijn consequenties op ons schrijfgedrag. Langere zomerse avonden, een zwemmetje in de heated pool een luie bbq en s' avonds als het donker is onze dagelijkse portie LOST. We hebben het begin van die reeks gezien in Dubai, bij Iris en zijn er aan verslaafd geworden. Dankzij Prof. Altzheimer kan ik de eerste reeks opnieuw in spanning volgen, zij het met Dien naast mij met opmerkingen in de aard van "Weet ge dat nu niet meer, allée seffes wordt hij gevangen genomen, weet ge wel?" Ik weet het niet meer en geniet volop. Ik bedoel hiermee dat er minder tijd voor geromantiseerde avonturen zal overblijven. Neem ons dat niet kwalijk, en wees gerust, we blijven jullie op de hoogte houden, misschien iets meer in telegramstijl. Ook de foto's gaan we regelmatig vervangen, de meest recentste bovenaan, min of meer gelijklopend met de artikeltjes. Blijf aub reageren zoals jullie bezig zijn, en bedankt voor de berichtjes : ze zijn een aansporing om te schrijven.
We waren veel te laat uit Washington vertrokken. Het probleem dat Dien en ik hebben, is dat we in zowat alles geïnteresseerd zijn en dat dan ook grondig willen leren kennen. Als we zo verder gaan, dan zitten we eind september ergens op een olieveld in Texas gepassioneerd naar een werkende ja-knikker te staren. 't Zal moeilijk zijn maar we moeten selectiever te werk gaan. Maar goed, we waren dus te laat om onze bestemming te bereiken, het was donker en verlaten op de freeway naar Front Royal (Virginia), waar we morgen ons eerste echt Nationaal Park gingen aanpakken : Shenandoah. "Kijk hier" riep Dien, die zat te turen in het licht van mijn schijnwerpers, "een camping op driekwart mijl. Laten we daar stoppen voor we alletwee in slaap sukkelen" Een waarheid als een koe, dus sloegen we de weg naar de camping (zonder naam) in. Een zandweg, geen "welcome", donker, iedereen sliep. De campground afgeladen vol met mastodonten van rijdende duplexappartementen en trekkers met minstens 16 banden en 6 antennes. En nergens plaats, of toch... helemaal achteraan, een prachtig plekje, ietwat afgezonderd langs een dichte haag, maar met electriciteit en water. Meer moet dat niet zijn. We installeerden ons, kookten nog snel wat spagetti (de saus hadden we gelukkig ingevrozen van een vorige kook) en begonnen aan een verlate maar smakelijke en welverdiende maaltijd. We hadden amper de eerste hap door de keel, of onze borden begonnen lichtjes te daveren en een aanzwellend, oorverdovend geluid kwam ons tegemoet. "We zitten op de St Andreasbreuk" riep ik, terwijl ik aanstalten maakte om onder de tafel te duiken, prompt gevolgd door enkele spagettislierten. "We staan op een railroad crossing" schreeuwde Dien, " en we...". De rest van haar verhaal ging verloren in een minutenlang gedonder van 10 locomotieven en wel 300 volgeladen wagons, die allemaal los door ons woonhuis bleken te rijden. We keken mekaar versteend aan, de haren recht omhoog (Dien) en de spagettisaus op ons Tshirt (Jean). "De trein van 23.56" mompelde ik, op mijn uurwerk kijkend, "geen wonder dat hier nog een plaats vrij was". De 23.56 was gelukkig de laatste van die dag, die van 06.05 de eerste van de volgende morgen. Om 07.00 uur waren we ingepakt. We zijn vertrokken zonder iets te betalen, het kantoor was nog niet open. En trouwens, er stond toch geen "welcome" bord.
Ik weet nog precies wat ik op 23 november 1963 aan het doen was, toen mijn moeder mijn kamer kwam binnengelopen met het bericht dat Kennedy in Dallas was vermoord. Hier, op Arlington, ligt hij begraven, John Fitzgerald Kennedy, een groot president. Een eenvoudige grafsteen, onder een eeuwige vlam, ontstoken door Jacky, die nu naast hem ligt. Een beetje verder ligt zijn broer, die 5 jaar later ook werd vermoord. Onamerikaans, bescheiden en ontroerend.
And So my fellow Americans ask not what your country can do for you ask what you can do for your country My fellow citizens of the World, ask not what America will do for you, bur what together we can do for the freedom of Man.
Terwijl George uithuizig was omwille van de Virginia Massacre, zijn wij bij hem langs geweest. En toegegeven, hij mag dan al eens flippen, zijn tuinmannen en archtecten doen dat niet. Dit is een prachtige stad, rijk aan monumenten, kunst en cultuur, historie en politiek. We hebben er twee volle dagen in rondgelopen, en dat is eigenlijk te weinig. Toch enkele topics:
1. The National Gallery Of Art 2. The National Air en Space Museum 3. The Capitol 4. Arlinngton Here we go...
NB : Wat komt die AHA voor Washington doen? Awel, ik wou Washintgon bovenaan zetten, maar als je verschillende berichten op dezelfde datum ingeeft, klasseert dat seniorengedoe alfabetisch... Ik had het ook Ashington kunnen noemen.
Dromerig kijkt Abe Lincoln vanuit zijn tempel over het spiegelend opppervlak van de waterpartij. Hier sprak Martin Luther King tijdens een demonstratie voor meer dan 200.000 mensen. I HAVE A DREAM...
Vanuit Capitol Hill kijk je uit over The Mall, waar aan beide zijden de belangrijkste musea liggen, die allemaal gratis toegankelijk zijn, en dat merk je wel aan de talrijke bezoekers. Op het einde van The Mall rijst als een kompasnaald The Washington Monument op : een obelisk, niet geïmporteerd zoals zijn kleiner broertje in Parijs, maar zelf gemaakt, uit marmer en graniet, 170 meter hoog. Je kan erop, maar daarvoor moetje om 07.00 uur 's morgens in de rij gaan staan voor tiketten, die op een goed uur zijn uitverkocht. Niet gedaan dus.
De zetel van de wetgevende macht van de US is een imposant gebouw, dat vanuit Capitol Hill heel Washington domineert. George (Washington) legde de eerste steen in 1793 en de laatste is nog altijd niet gelegd. Althans, er stond nog een vleugeltje in de steigers. Mooi en statig zijn de Oude senaatskamer, de rotunda (= de grote rotonde met de lantaarn in top) en de Hall Of Columns. In deze laatste staan een hele rits beelden van mensen die belangrijk waren (of zijn) voor de US. Dit gaat van Colombus over diverse George's (nee, Busch {nog} niet) tot de eerste man op de maan. Opvallend, één Belg : Father Damian ; ik heb hem gefotografeerd ! Gelukkig geraakten wij met de duidelijke foto's op onze reispassen direkt binnen, voorbij lange rijen Amerikanen, waarvan de meesten geen geldig identiteitsbewijs met foto konden voorleggen. De overige veiligheidsmaatregelen waren voor iedereen dezelfde : schoenen uit, broeksriem om de hals, camera's en cell phones, batterijen en wapens afgeven en niet spreken, want de gouverneurs en vertegenwoordigers waren aan het werk. Alles bijeen toch de moeite waard.
In mijn tienerjaren was ik verzot op vliegtuigen en heb ik gepassioneerd tientallen "Revell" modellen in mekaar geknutseld en de meeste daarvan in duikvlucht aan het plafond van mijn kamer opgehangen. Ik beken dat ik, in een zeldzame rebelse bui, al eens een Messerschmitt 109 of een Spitfire durfde aanvallen, veilig verschanst achter mijn hoofdkussentjes, met een klein luchtpistooltje, dat eigenlijk veel te weinig lawaai produceerde. Ik heb er later echt veel spijt van gehad... Stel u mijn kamer voor, duizend keer vergroot, met aan het plafond al mijn vliegtuigjes + die van mijn vriendjes, maar allemaal echte. Geen modellen, geen kopieën, maar echte vliegtuigen, die bovendien stuk voor stuk geschiedenis hebben geschreven. Vanaf het eerste "vliegend tuig" van Wilbur en Orvil Wright, over de "Spirit of St.Louis" van Lindbergh tot Apollo 11 waarmee Buzz Aldrin en co naar de maan zijn gevlogen (ook dat herinner ik me nog goed, de zomer van 69, vlak voor ik bij Wyeth begon) Mensen, mensen, wat een schitterende collectie, die nergens zijns gelijke heeft. Ik voelde me klein, die namiddag, toen ik naast een F18 uit het ruim van een vliegdekschip met de lift opsteeg naar de startbaan...
Hier hangen prachtige meesterwerken van Rafaël, Leonardo da Vinci en vanzelfsprekend ook van Rubens, Van Dyck, Jordaens, Teniers en de familie Breughel. Ook fraaie collecties impressionisten, waaronder Monet, Degas, Cézanne (zie foto) en een super "Moulin Rouge Quadrille" van Toulouse-Lautrec. Je kan hier alles fotograferen of naschilderen, maar dat laatste vonden we iets te tijdrovend. Ik zet hier geen foto's op, ze kunnen later op aanvraag en in volle pixelglorie bekomen worden.
Hier kan ik wel kort over zijn. Wel een leuk stadje, met een interessante waterfront, jachthaven, Hard Rock café en veel terrasjes, die spijtig genoeg nog allemaal gesloten zijn, vanwege de kou. Voor de rest een dambordachtige stad met Starbuck's coffee (lekker warm) en Dunkin Domuts. Maar !! Een prachtig zee-aquarium, zoiets als Aquatopia in Antwerpen, maar dan 10 keer groter, ook de vissen. Reuzehaaien, manta's, en de rest van het zeeleven, maar op een zeer aanschouwelijke manier gepresenteerd. Je kon zelfs in een duikerspak naar de haaien (gaan) zwemmen, maar daar moest je weken op voorhand voor ingeschreven zijn. Slechts enkele foto's van de vissenparade, en hier eentje dat Dien zo mooi vond, omdat het volgens haar een opvallende gelijkenis vertoont met mij, als ik 'smorgens recht uit mijn bed op de pot ga zitten.
Hierbij enkele fotootjes die je misschien twee keer zullen doen nadenken, vooraleer je nog eens zo'n onrustwekkende film op de markt gooit. En voor het presidentschap had je d'er bij mij toch al gelegen. We zitten volop in de tweede helft van April, dat is dus lente, met bloesemende bomen en nestbouwende vogels, maar niets daarvan : sneeuwstormen, overstromingen, ontwortelde bomen, ondergelopen kelders en ga zo maar door! Gisteren was het levensgevaarlijk op de highways. Niet zozeer omwille van de sneeuw, want er wordt flink gestrooid, maar door de vreselijke rukwinden die je woonhuis bijna van de weg afblazen. Toen we uiteindelijk met klamme handen op onze kampground aankwamen was daar een boom op de electriciteitscentrale terecht gekomen en was het te gevaarlijk om er te overnachten. En zonder electriciteit kun je met dit weer (ijzige wind met gevoelstemperatuur van 21° F, dat is een stuk onder 0° Celsius) niet overleven. We moesten meer dan 80 mijl terug om een veilige camping te vinden. Enfin, we hebben het gehaald en zelfs relatief goed geslapen, zij het met al onze kleren aan (= jeans, 2 dikke fleeces, sokken en muts. Handschoenen hebben we nog niet.) Beste Al, je mag de foto's houden, dan kan je volgend jaar terug de wereld afreizen met je nieuwe film : GLOBAL FREEZING
'k Weet het, 't is pure nostalgie, maar je kan toch onmogelijk Collegeville (naast Phenixville, waar Gaetan en Frieda wonen) bezoeken zonder even langs te lopen bij de firma waar je 37 jaar lang voor hebt gewerkt zonder ooit het hoofdhuis te kunnen aanschouwen. Al was het maar om te constateren dat al de dollars die je voor Wyeth hebt verdiend, goed en wel besteed zijn. En ja hoor, er wordt zelfs gewerkt. Links staat ergens een foto van Gaetan, zittend in zijn bureel, met in het spiegelbeeld onze auto (een AUDI cabrio van Frieda) Dag Wyeth, het waren goede jaren...
Mensen die onze manier van reizen kennen, weten dat we dol zijn op contrasten. Wel, dit was er een om U tegen te zeggen. We waren al aardig aangepast aan de proporties van onze motorhome en hadden het in een euforische bui al eens over onze living, de keuken of (stel u voor) soms de badKAMER. En toen arriveerden we bij Gaetan en Frieda. Een mansion met kasteelambities, prachtig gelegen in een golvend landschap en omgeven door een fraaie tuin. Het interieur was al even stijlvol, met een perfecte mengeling van waardigheid en gezelligheid. Voor ons was het de eerste uurtjes opletten om niet te verdwalen op weg naar de "morning room", of de "weekend dining room". De "scotch corner", de "Martini dry niche" en de "hot tub" hadden we daarentegen iets vlugger gelocaliseerd. Voor de wijnkelder, de fitnessroom en de diverse tuinterrassen hadden we constant assistentie nodig. Maar dit alles verdwijnt in het niet, vergeleken met de gulle gastvrijheid en warme welkom van de eigenaars : Gaetan en Frieda ! Holy mackerel ! Gaetan, een sportieve 20 kg vermagerd, maar geen gram aan spontane charme verloren, en Frieda, die de amerikaanse keuken verheven heeft to culinair wonder en ons steeds opnieuw verraste met fijne originele hapjes. Bovendien ontpopten ze zich alletwee als volwaardige gidsen, voor wie geen moeite teveel is om hun liefde voor de streek en zijn historische achtergrond aan hun gasten over te brengen. Dit is ongetwijfeld een topic in onze omzwerving door de US, die moeilijk te evenaren zal zijn. Gaetan en Frieda, bedankt en tot later. Het was koud en vochtig deze morgen, toen ons amechtig paard hinkend onze kleine woonwagen door de vallende sneeuw op gang trok.....
