Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
29-04-2007
DOREEN THE MARINE
Toen we de tweede dag op Hunter's Island ons kampement mochten verplaatsen naar de zeekant, werden we keurig door de bomen geloodst door onze nieuwe buren, een sympathiek koppel, John en Gail uit New Hampshire, die ons prompt uitnodigden op een glas wijn, na het diner. John's moeder zou ook op bezoek komen. Ze woonde tijdens de wintermaanden hier, in haar villa iets buiten Beaufort en de zomermaanden 1300 km meer naar het noorden in New Hampshire. Eind april was het moment van migratie. Doreen, zo heette ze, was een echte Amerikaanse Lady met klasse : sportief gekleed, piekfijn verzorgd en duidelijk welgesteld, wat ook wel bleek uit haar splinternieuwe Buick (Bjuwik) full options, waar ze geruisloos mee kwam aangereden. Het werd een uiterst gezellige avond rond het kampvuur, waar we graag enkele Belgische bieren aan opofferden. Toen ik terloops vertelde over mijn gemiste kans om PARRIS ISLAND (Marine Corps) te bezoeken, zei John: "Ik zal eens aan moeder vragen of ze dat voor jullie wil regelen" "Spreek ik nu zo slecht Engels? " vroeg ik aan Dien, "die man heeft me niet begrepen" Moeder kwam erbij staan en ik deed mijn verhaal opnieuw. "Cool" zei moeder Doreen, "ik zal jullie morgen persoonlijk op Parris Island rondleiden" Nu zijn er tegenwoordig ook bij de marines al vrouwen in dienst, en Doreen zag er nog wel smakelijk uit, maar zo'n zware training op die leeftijd?? Voordat ik de juiste formulering had gevonden om dit op een beleefde manier gezegd te krijgen zei Doreen : "My late husband was a general in the US Navy, he fought in the Pacific" Bleek dat zij op iedere Amerikaanse basis van de land-, zee- en luchtmacht zomaar vrije toegang heeft. Amerikaanse legerbases zijn niet direkt te vergelijken met Leopoldsburg of Brasschaat. Het zijn volwaardige steden, volledig afgeschermd van de buitenwereld, met supermarkten, theaters, concertgebouwen, meubelmagazijnen en woonwijken voor officieren met gezin enz..., eigen sportterreinen en verschillende golfclubs (waar Doreen trouwens regelmatig een balletje gaat slaan). Je kan er alles kopen aan sterk gereduceerde prijzen, op voorwaarde dat je militair bent of vrouw (weduwe ) van. Allemaal goed en wel, toch kon ik maar niet geloven dat Doreen ons zomaar op Parris Island kon binnenloodsen. Maar de volgende morgen kwam John ons vertellen dat we een lunchafspraak hadden met zijn moeder in de "Common Ground (leuk adresje - alle soorten shrimps) om daarna met haar naar de Marines te rijden. En jawel, we lunchten met Doreen, stapten in haar Buick en reden in sneltreinvaart naar Parris Island ; Doreen stoorde zich niet het minst aan de toch wel strenge snelheidswetgeving. "Geen enkele politieagent in Amerika zou mij durven beboeten" verklaarde zij laconiek. "Erg handig" dacht ik, "waarom heeft mijn vader het niet tot generaal geschopt?" En dan kwam het : de wachtpost met enkele gewapende marines, de gesloten bareel. Ik hield mijn hart vast en mijn reispas klaar. Maar niets daarvan ! Doreen reed ontspannen verder, op 20 meter van de gate sprong het groepje marines in de houding, groette voorbeeldig, de bareel vloog omhoog en Doreen stoof, luchtig wuivend naar de versteende marines, het kamp binnen. We hebben er een paar uur rondgereden, aan een slakkengang van 25 miles/uur, want hier kon zij wel beboet worden door de militaire politie. We hebben alles gezien : de brullende sergeanten, de stram in de houding (en in de brandende zon) staande recruten, de slijkvelden, het arsenaal, de dormitories, de militaire stranden, de woonkernen en uiteraard ook één van de "officers bars" en het uitgestrekte golfterrein waar Doreen in clubverband speelt. Het was fantastisch, zelfs al mocht ik geen foto's nemen. Niet van Doreen, en niet van de MP's (buiten enkele onschuldige standbeelden). Toen we een paar uur later werden afgezet aan onze huifkar, vroeg ik terwijl we uitstapten : "Can I ask you an indiscrete question Doreen ? How old are you?" "Old" zei ze een beetje verlegen "I'm ninety years, I was born back in 1917" We bleven minutenlang verbauwereerd staan, terwijl het stof van haar optrekkende Buick zachtjes over ons neerdwarrelde...
De "State Park Campsite" had een natuurmuseum en enkele leerrijke projectjes. Eén daarvan was "Pier fishing", maar daar was ik in Dubai al semi-prof in geworden. Een ander was "Crabbing" en een blik op de folder deed me al dromen van "bisque de crabe", met room en een flinke scheut Jack Daniels Tennessee bourbon : een nieuw recept ! We kregen een halve rauwe kip en een net en mochten daarmee voor $2 zoveel krabben vangen als we wilden of beter gezegd konden, maar niet vooraleer we uitgebreide instructies hadden gekregen van de krabbenvangende ranger van dienst. "Any questions?" vroeg zij na haar uitleg. "Can you eat them?" was het eerste wat in mij opkwam. Ze bekeek met met uitpuilende ogen, moest een paar keer goed slikken en zei : "Euh... yes, they seem to be delicious, but of course we DO NOT do that. We throw them back " "... Of course" mompelde ik zwak, "of course..." En we hebben krabben gevangen, blauwe met groene scharen (mannetjes) en blauwe met rode scharen (vrouwtjes) en Dien heeft zelfs een zeldzame zwangere krab opgehaald met tussen haar achterpoten een oranje bol met meer dan 10.000 eitjes. Die moest met de grootste omzichtigheid terug te water worden gelaten ; stel je voor : 10.000 krabben meer riep de ranger in extase. En zo hebben we de hele voormiddag een twintigtal liter bisque terug in de zee gekieperd. Al goed dat er geen Jack Daniels in zat...
Het bestaat dus echt, het paradijs, de "Garden of Eden, het stuk strand uit LOST, waar de eiken, de dennen en palmbomen tot in de zee groeien, waar pure stranden wit zand met lagunes worden onderbroken door een ruwe kuststrook, waar dode boomstammen aanspoelen en verdrogen tot bizarre creaties. Waar je bij lage tij uren kan wandelen in een fascinerend stuk natuur en waar je bij hoge tij bepaalde stukken moet zwemmen om terug te kunnen. Waar strandvogels van diverse pluimage een stapje opzij zetten, terwijl een aantal herten op een paar meter afstand nieuwsgierig met je meewandelen : HUNTER's ISLAND : zaaalig !! Toen we ons bij de "State Park Campsite" wilden registreren bleek alles volgeboekt. Met lede ogen keken we naar de prachtige sites onder de palmbomen, die uitgaven op een schitterend stuk strand... We wilden juist teneergeslagen afdruipen, toen er een ranger(es) uit haar bureeltje kwam gelopen en, zwaaiend met een papiertje, riep : "We've just got a cancelation ! You can have the site, but it ain't at the beach" Het kon ons geen fluit schelen, al lag de site achter de toiletten, dan nog hadden we volmondig "yes" gezegd. Het was een site voor één nacht, een 50 meter van het strand af, volop in het bos met herten in de voortuin en eekhoorntjes op de rand van onze ontbijttafel. De volgende morgen kregen we een telefoontje van de rangers dat we naar hun bureeltje moesten komen Daar aangekomen stonden ze met drie enthousiast te springen en te applaudiseren : ze hadden weer een cancelation, en dit keer vlak aan het strand. We hebben 3 dagen (2 nachten) gezwommen, gewandeld, krabben gevangen en gelezen vlak aan de waterlijn. Het was voor de volle 100% genieten.
Van de Walmart in Monck's Corner naar Beaufort, of van de hemel naar de hel. Beaufort (zeg "Bjoeferd", in South Carolina), niet te verwarren met Beaufort (zeg "Boofot" in North Carolina). Een zalig slapend stadje onder een stralende zon, aan de rand van de Coastal Islands, een reeks eilanden, aaneengeregen door bruggen, het ene al meer verlaten dan het andere. De meeste eilanden zijn niet meer dan uitgestrekte schorren- gebieden, een beetje verdronken Land Van Saeftinghe, maar dan op Amerikaanse maat geschoeid. Een van de meest afgelegen eilanden is HUNTER's ISLAND, dat eeuwenlang enkel door piraten werd bezocht om er op herten en schildpadden te jagen. Er heeft nooit iemand vast gewoond, want er was geen drinkwater. Nu is heel het eiland een natuurgebied, met er middenin een "State Park Campsite". ( dit is het enige soort campings die in natuurgebieden voorkomen. Ze worden beheerd door rangers, en zijn goedkoop, maar naar Amerikaanse normen eerder primitief : geen swimming pool, geen airco restrooms, geen TV, geen Wifi geen hot tubs en met hun rijdende paleizen moeilijk bereikbaar, want er mag geen enkele boom gekapt worden. Een ander beroemd eiland is PARRIS ISLAND, zeer groot, maar volledig van de buitenwereld afgesloten. Dit is het opleidingscentrum van de beroemde USMC (United States Marine Corps), met hun beruchte drill sergeants, met messcherpe plooien in hemd en broek en Baden Powel hoed, die luid brullend mariniers maken van door het slijk kruipende sukkels. Enkel op bepaalde dagen, met "graduation day" mag het publiek, na strenge controle op het paradeplein om de afgestudeerde marines toe te juichen, (vooraleer ze naar Irak vertrekken). Vandaag was zo'n dag, maar we waren 2 uur te laat... om zot van te worden.
Walmart is een van de grotere, maar goedkope supermarkt- ketens, waar de bedienden op fietsen rondrijden, en waar je, als je rek per rek afzeult (wat wij gewoonlijk doen) rustig een halve dag aan kan besteden. Walmart (blessed be they name) laat RV's en campers gratis op zijn immense parking overnachten, als daar op voorhand aan de manager om toestemming voor wordt gevraagd. In de hoop natuurlijk dat je daar voor en na je nachtrust enkele inkopen doet, wat in ons geval altijd lukt. Dit was onze tweede Walmartnacht en iets minder behaaglijk dan de eerste. Deze Walmart was namelijk 24/7 geopend... Naarmate de nacht vorderde werden de geluiden van de 6 - 8 en 10 cylinders alsmaar brutaler. En vermits de parking, met de afmetingen van een volwassen landingsbaan, in het holst van de nacht meer dan half leeg was, konden de 30-tonners zich eens goed laten gaan. Volgende keer gaan we op de parking van Food Lion staan en als ze d'er iets van zeggen laten we onze Delhaize klantenkaart zien.
We besloten ons tempo iets te verhogenen reden zowat heel de voormiddag los door "noisy' North Carolina, naar South Carolina, tot in Florence, waar we op een rustige KOA een lekkere koude schotel prepareerden en verder oefenden met het opstellen van onze luifel, ondertussen een onmisbaar instrument geworden, want het begon aardig warm te worden, ook 's nachts (waar een luifel totaal nutteloos is, maar kom.) De volgende morgen bogen we af naar de kust, naar MYRTLE BEACH. Ongelooflijk, Blankenberge in Amerika, compleet met zeedijk, staketsel en pier. Gelukkig bezat de badplaats ook een Amerikaanse versie van de "oesterput" , Murrel's Inlet genaamd, waar de visserboten bijna letterlijk de restaurants binnenvoeren. Op aanraden van een local kozen we voor "Drunken Jack's" ( don't let our name inspire you !). Dien kreeft, ik yellow tuna, geroosterd met gesmolten honigboter. Samen dronken we een fles Californische Sauvignan Blanc, veel subtieler van smaak dan de alomtegenwoordige "tsjardoneey". Ook hier weer veel te lang blijven hangen aan een bordje gefriteerde "hush puppies" (zoete maiskoekjes), waardoor we onze eindbestemming van de dag weeral niet haalden. Walmarten dus ...
Van Williamsburg is het niet ver naar Norfolk, of beter gezegd de waterkant van Norfolk : VIRGINIA BEACH. En vermits we weeral veel te laat uit Williamsburg waren vertrokken, was onze keus beperkt. Bovendien was er een KOA (je weet wel, de betere camping van Amerika) die spotgoedkoop was en op de kaart goed gelegen, vlak aan de monding vam de Chesapeake river. We hadden het natuurlijk kunnen raden, Norfolk is de grootste marinebasis van de wereld, met tientallen vliegdekschepen, atoomduikboten en ander varend tuig. Tot daar aan toe, boten zijn niet bepaald luidruchtig. Maar vlak naast de camping lag het trainingscentrum voor navypiloten, die op een nagemaakt vliegdekschip op het droge leerden landen en opstijgen, en dat was verdomd zeer luidruchtig. Op weg van de registration naar onze site, reden we zowat tegen een boom op, toen de eerste jet, met naverbranders op volle toeren, vanaf zijn ingebeelde vliegdekschip opsteeg, recht boven onze vermoeide hoofden, recht boven onze rustgevende site. We hielden het 3 kwartier vol en stapten toen resoluut terug naar de registration. "We can't stand that noice", riep ik over de toonbank. "What noice?' schreeuwde ze in mijn rechteroor, en dat was mijn slechtste. "What?" probeerde ik boven het lawaai van een inkomende jet op zijn krijtlijnen vliegdekschip. " Can't hear ye" "Wadde ye mean?", dit keer in mijn linkeroor. "Those jets are making an awefull noice" brulde ik uit volle borst. "Ooh, that" ontcijferde ik liplezend, 'Got sje, just one minet mister klieroet" Ze draaide zich om, nam de telefoon, tikte een nummer in en sprak volkomen onhoorbaar enkele volzinnen in. "it's allrite mister klieroet". En geloof me of niet, 30 seconden later viel er een stilte over de bossen zoals we in lang niet meer hadden gehoord. Geen vogel, geen eekhoorn, geen krekel was te horen (die waren trouwens al jaren geleden ge-emigreerd) "I'm just kiddin' " zei ze" they always stop at midnite, till eight in the mornin'" Ik keek op mijn klok: het was juist middernacht> We hebben uitstekend geslapen, tot * uur 's morgens...
Williamsburg : vroeger hoofdstad van Virginia, en laatste bolwerk van de Britse kolonie. De koloniale stad is volledig gerestaureerd, zoals ze er tussen 1700 en 1780 uitzag. En dat is echt mooi om zien. Veel groen, prachtige schaduwrijke bomen originele 8-hoekige schuren en schitterende huizen, elk met hun originele uithangbord en winkel volledig intact. Een juweeltje van een stad, dus. Toch hadden we een beetje schrik dat we door een soort Bokrijk zouden stappen met af en toe een verklede pop aan het haardvuur en een halfgepluimde gans op het platgelopen gazon. Niets daarvan. we zitten in Amerika : tientallen en ik overdrijf niet als ik zeg een paar honderd acteurs, tot in de puntjes uitgedost, al naargelang hun rol, liepen rond door het centrum van het stadje. Ze droegen allemaal, verborgen onder hoed of pruik een kleine microfoon, zodat hun gesprekken perfect gevolgd konden worden via onzichtbare luidsprekers. Een , ook al weer onzichtbare regisseur, liet om beurten groepjes aan bod komen die dan zeer interactief discussies aangingen met ons, doorsnee toeristen. Op die manier waren we allemaal inwoners van Williamsburg, ten tijde van de onafhankelijksoorlog. De meeste steden hadden zich onafhankelijk verklaard en de Britten buitengegooid, maar Williamsburg twijfelde. Er onstonden twee partijen, pro en contra Engeland en we werden meegesleurd in kleine schermutselingen, hevige discussies, preken van de eerste zwarte dominee van Amerika, opstand van enkele slaven, straffen werden uitgesproken (met de toerist als jury), mensen werden aan de schandpaal gebonden , de bevolking (wij dus) trokken op naar de gouverneurswoning en de man moest uiteindelijk de stad verlaten. Maar dat wisten jullie natuurlijk al : ook in het Engelsgezinde Williamsburg hebben uiteindelijk de Amerikanen gewonnen.... Alles bijeen toch wel een toffe ervaring : je krijgt een duidelijk beeld van de leefwereld van de 18e eeuwse Amerikaan. Zo kan je enkele jonge ladies volgen, met pruik en parasol, met achter hen hun slavinnetjes die hun inkopen dragen. en ze aan mekaar en aan ons laten zien, zodat je een duidelijk beeld krijgt van de toenmalige mode. Als je een taverne binnenstapt staan of zitten er steevest wel enkele acteurs met een kroes bier en een meerschuimen pijp te discuteren of de draak te steken met de toerist. De juweliers, de smid, de post, de hoedenmaaksters en de kleermakers zitten allemaal in hun huis te werken en produceren echte artikelen. En dan daartussenin, souvenirwinkels, ice creamstanden en frisdrankkramen, die het geheel toch een beetje een Disneylandachtig uiterlijk geven. Maar ja, ook dat is Amerika.
"Rest and recreation" heet dat in het Amerikaanse leger. Je werd dan van het slagveld naar Saigon getransporteerd om jezelf 2 dagen zat te zuipen en erger. In ons geval is de term dus niet helemaal correct: erger doen wij gewoon niet. Maar op dergelijke dag verplaatsen we ons niet met de RV: Dien wast en strijkt, ik kook en plas ( in het zwembad . Nee, ik plas natuurlijk niet echt in het zwembad, we hebben een meer dan behoorlijke restroom in onze verhuiswagen), en ik werk op dergelijke dagen aan mijn blog, gezeten onder de luifel, met een bacardi-coke of een dry martini (Dry martini : in de shaker 3 blokken ijs, een half bierglas finse wodka en goed mengen. Overgieten in een gekoeld driehoekig glas en 2 x lichtjes besproeien met een "mister", dit is een soort verzilverde aerosol met Martini vermouth. Afwerken met een zestje citroenschel : dit is de beroemde Gaetan dry martini. Cool man, holy mackerell !) En dat hebben we dus de hele dag volgehouden. Zalig gewoon, schitterend weer, zachte avonden : rust en ontspanning dus.
Rare naam voor een van de belangrijkste iconen uit de geschiedenis van Amerika. We zitten in Charlottesville (VA) een stad zonder grote ambities, ware het niet dat Thomas Jefferson (= auteur van de "Declaration of Independence" en stichter van de University Of Virginia en oh ja, derde president van de US) hier, op zijn tabaksplantage, een kast van een huis heeft laten neerzetten, boven op een zachte heuvel (Monticello). Het huis doet zeer Europees aan, met voor die tijd (1775) zeer moderne archtectuur. Thomas had 8000 Ha tabaksplantage geërfd van zijn vader met 200 slaven erbij om het goedje te bewerken. Door zijn huwelijk met Martha komen daar nog eens 12.000 Ha en 300 slaven bij. Gek eigenlijk als je weet dat Thomas de grondlegger was van de onafhankelijksverklaring : "All men are created equal and have a right to life, liberty and the pursuit of happiness". Met meer dan 500 slaven is dit een boute uitspraak. Maar, zo zegt men hier, hij heeft nooit zelf slaven gekocht en ze werden goed behandeld. En dat klopt, het is vast bewezen dat hij 2 slavinnen zwanger heeft gemaakt en heel wat andere zeer goed heeft behandeld. Bovendien heeft hij tijdens zijn leven 2 slavinnen vrijgelaten (welke zouden dat zijn?) en 5 andere na zijn dood per testament (zijn koks, die hij meesleurde naar Parijs om de Franse keuken onder de knie te krijgen.) De 490 andere slaven werden na zijn dood verkocht, om zijn schulden te kunnen betalen. Die Amerikaanse presidenten toch....
We proefden de keuken van weleer in Michie Tavern: pureepap met blackeye bonen, bbqpork en kippeboutjes, warme tomatenbrij... dit alles geserveerd in tinnen kroezen en kommetjes door lieve dames in gepaste klederdracht. Jean ontdekte er dat de Virginiawijn niet te pruimen is, Ik genoot ondertussen van een lekkere appelcider.
Ons eerste groot Nationaal Park, met topics zoals de Skyline Drive, de Blue Mountains Ridge en een heel klein stukje Appalacjian Trail (een voetpad van meer dan 3000 km). We kochten een Park pass voor $80 per RV, één jaar geldig en ongeacht hoeveel personen erin zitten en waar je in alle US Nationale Parken mee binnen kunt (een gouden zaakje : een Parkingang kost al direkt een 20$ per persoon.)De Skyline drive is inderdaad hemels, met uitgebreide bossen, diepe passen, bergrivieren en watervallen, en honderden mogelijke trektochten (hikes). Overmoedig kozen we er eentje uit van 7,5 mijl. Het was letterlijk en figuurlijk iets te hoog gemikt. Onze nieuwe bergschoenen (spotgoedkoop hier), veel te weinig water, te warm gekleed en een schromelijke onderschatting van de hoogteverschillen deden ons al gauw de das om. We zijn echt alletwee tot het uiterste moeten gaan om de tocht af te ronden. Maar de beloning was groot : een tripel van Westmalle voor Dien, een Lindemans Kriek voor mij en op de bbq een filet pur (allemaal uit onze rijdende kelder) Tot slot van de dag kregen we nog een hert op bezoek. Het leed was snel geleden, de blaren steken nog wat...
