Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
24-06-2007
RODEO
Ergens op een onbelangrijke weg, in een dorpje met de veelzeggende naam "MANY FARMS" stond een rits pickups met vlaggen en balonnen in een stoffig stuk prairie. We waren wel aan een frisdrankje toe, dus draaiden we de wei op en stopten naast een hek met woest uitziende stieren : een plaatselijke wedstrijd "bull riding". Je kent dat wel : zo lang mogelijk op een briesende stier zitten met een koord rond zijn buik. Je mag je dqar met één hand aan vasthouden, de andere hand en de voeten in de lucht. We zaten amper op de "tribune" (drie houten banken) tussen uitsluitend Navajo's, of de eerste "rider" vloog 2 meter door de lucht en kwam met zijn rug op het ijzeren hekken terecht. Na immobilisatie werd hij bewusteloos afgevoerd : nooit meer iets van gehoord. Een reeks spectaculaire "bull rides" gezien, en het plaatselijk rekord werd onder groot jolijt scherp gesteld op 69 seconden...
Ik geef me er rekenschap van dat ik in het begin van onze avonturen veel te kwistig ben geweest met superlatieven. Nu zitten we midden in een overweldigende setting en ik vind de juiste woorden niet; De natuur is gewoon een wonder: tafelbergen, riffen en canyons. De rivieren die ooit de canyons hebben uitgesleten, zijn uitgedroogd maar hebben grote halfronde halen doen ontstaan. En daarin heeft zich rond 450 - 500AD het oude volk gevestigd: de Anasazi (= Navajo voor 'het oude volk'). De anasazi, die ver vóór onze jaartelling nomadisch leefden, hebben zich geleidelijk aan op de plateau's gevestigd en zijn overgestapt op landbouw (maïs, bonen en meloenen) en kalkoenteelt (de pluimen voor kledij, het beest voor de voeding, de botten voor werktuigen). Aanvankelijk woonden ze naast hun velden in pithouses: putten die werden afgedekt met boomstammen met in het midden een opening (ingang en rookuitlaat). Later zijn deze mensen (uit veiligheidsoverwegingen?) gaan wonen in de spelonken van de canyons. Daar hebben ze honderden dorpen gebouwd, als zwaluwnesten hoog tegen de vertikale muur van de canyons. Dorpen van 80 tot 200 mensen die met ladders en/of hand-en voetgrepen van en naar hun velden gingen. Vele van deze dorpen (cliffdwellings) zijn intact gebleven; de meeste nog niet grondig onderzocht. De combinatie van natuur en verstilde dorpen is uniek en laat een totaal andere indruk na van de 'Native Americans' dan diegene die ons door cowboy- en indianenfilms werd meegegeven. De Anasazi's zijn uit hun dorpen verdwenen rond 1300. Niemand weet precies waarom. Waarschijnlijk was er jaren achtereen een verschrikkelijke droogte, die de mensen dwong om af te zakken naar de grote rivieren (Rio Grande en Coloradorivier). Feit is dat de Hopi's en de Navajo's rechtsreeks afstammen van deze Anasazi's. Naast de grote 'scienic drive' toer (boven op het plateau) met diverse uitkijken op de dorpen, deden we nog 2 geleide wandelingen in de cliffdwellings zelf: een moelijke en een zeer moeilijke. Voor deze laatste pastte Dien wijselijk omwille van de bijna vertikale afdalingen met metershoge ladders tegen de wanden. Zeer interessant: ieder dorp had zijn heilige plaats (kiva), die nu nog gebruikt worden door de Navajo's tijdens bepaalde rituele feesten. Enkele foto's kunnen één en ander beter illustreren.
Wil je toeristische informatie? Walmart heeft RV-ladingen vol : gratis! En zo viel ons oog op een infoboekje over het onstaan van Durango ; een mijnstadje, gesticht door spoormagnaat Durango in 1876 langs de woeste Animas Bergrivier. Dankzij die spoorweg kende het stadje een geweldige bloei, vooral, toen in 1882 hoog in de San Juan mountains (9500 voet) goud en vooral zilver werd gevonden. Tonnen zilver ! En algauw groeide er hoog in de bergen een nederzetting : Silverton, met 400 bankfilialen, 134 saloons en een onnoemlijk aantal kamers voor reizigers : de tocht van Durango naar Silverton nam - als alles meeviel - 3 dagen in beslag; stroomopwaarts langs de woeste Animas. Het duurde niet lang of de zakenlui van Durango besloten een spoorlijn door te trekken van Durango naar Silverston. The D&SNGRR, of beter gezegd "The Durango & Silverton Narrow Gauge Rail Road" is nog altijd operationeel. Bij aanleg was het de duurste en meest gewaagde spoorlijn ter wereld en dat laatste is het volgens ons nog altijd. Je kan de rit naar Silverton (50 mijl op 4 uur) en terug (50 mijl op 3.30 uur) maken in de originele stoomtrein, met de echte oude wagons (open, gesloten of luxe). De rit is werkelijk adembenemend, naast en regelmatig over de kolkende rivier, soms heel hoog over canyons soms vlak naast de rivier. We hebben 450 foto's en een half uur film verschoten aan deze unieke belevenis, die moeilijk onder woorden te brengen is. In Silverton, waar we anderhalf uur mochten rondlopen, hebben we in één van de saloons gelunched, maar ik was zo onder de indruk van de treinreis dat ik begot niet meer weet wat we gegeten hebben. Ik herinner me alleen een mooi lief meisje dat "Oh my darling, Clementine" zat te spelen aan een tingentangelpiano..
Omwille van de ** sterren détour die "Chimney Rock" zeker was, zijn we niet verder geraakt dan Durango, een stad waar we in feite niets hadden gepland. En vermits het iets te laat was om een degelijke kampplaats te zoeken, namen we toevlucht tot ons eerste alternatief : de Walmart. Er waren er twee in Durango, we namen de grootste. Hun sympathie voor RVers werd weeral beloond, want we hadden heel wat nodig, niet alleen voeding, maar ook nagels, pluggen, schroevendraaiers, een hamer, een zaagje enz.. Deze Walmart was wel speciaal, op een klein stukje van de parking stonden misschien wel 20 RV's, keurig tegen de mooie plantsoentjes aan, het leek wel een echte camping. Bovendien ver weg van de toegangswegen, dus geen motorengebrom 's nachts (Walmart is 24/24 open) en voldoende verlichting om in je strandstoeltje een boekje te lezen. Stipt om middernacht beginnen computergestuurde sproeiers de plantsoenen te bewateren en meteen ook het stof van de RV's te spoelen. Onze vriend, de Walmart. Kan je 's nachts niet slapen? Wandel even door de koele supermarkt. Wil je een stevig ontbijt? De Walmart bakery tot je dienst Moet je in het donker iets repareren? Walmart licht je bij Ijsblokken voor je pic-nic mand? Walmart heeft de goedkoopste Plastiekzakken voor de vuilemmer? Honderden hebben we er liggen Als we op de highways een Walmarttruck voorbij zien flitsen, zwaaien we steeds enthousiast naar onze vriendjes...
We reden Colorado binnen onder een onbevlekte blauwe hemel en al gauw zagen we de eerste besneeuwde bergtoppen. Colorado is de meest bergachtige staat van de US, met meer dan 50 toppen boven de 13.000 voet (dus even hoog als de Mont Blanc). En dat voel je : de hitte is draaglijker, de ademhaling iets moeilijker, de snelheid van onze woonwagen iets trager en het verbruik ervan iets hoger. En dat gaf ons dan weer de kans om de schitterende panorama's grondiger in ons op te nemen. Onze bestemming voor vandaag was één van de topics van de hele reis : het "Mesa Verde National Park", de eerste en belangrijkste archeologische site van de US, met de beroemde "cliff dwellings", waarin het Pueblovolk van 500 tot 1300 leefde. Maar ja... Toen we na 50 mijl Colorado-en in het eerste skioord stopten om te lunchen (een snelle hap, juist voldoende om de motor te laten afkoelen en voor $150 bij te tanken ) kregen we van een ranger de tip mee om eerst even langs "Chimney Rock" te passeren. 't Was maar een klein ommetje van 16 mijl, maar de moeite waard om de geschiedenis van het oude indianenvolk beter te begrijpen. En dat was het ook. We hadden al geruime tijd een eigenaardig gevormde rots zien afsteken tegen het azuur, als een schoorsteen op een tafelgebergte (una mesa) : "Chimney Rock" dus. Er was nog een geleide wandeling om 13 uur volgens de ranger, dus wij als gekken door berg en dal. Om 5 voor één stonden we aan het visitor's center om te betalen. En inderdaad, we konden nog mee, maar we moesten nog 5 mijl langs een stoffige zandweg stijl omhoog : daar begon de wandeling, maar we waren al gesignaleerd en de gids zou een kwartier op ons wachten. En, "by the way", de weg is niet geschikt voor RV's. Bon, toevallig hadden we geen andere auto bij, dus sprongen we in onze Mustang huifkar en stoven in een grote wolk stof de bergweg op. Dien, die op dergelijke momenten haar ogen sluit en met witte knokkels de handvaten tot spijs knijpt, moest nu noodgedwongen de kussens, beddegoed, boeken, folders en eetgerei van mij aftrekken, wilden we niet in een ravijn rijden. We waren binnen het kwartier boven, maar het duurde nog 5 minuten om uit onze vuilkar te geraken. Alle kasten stonden open, inhoud op de grond, vuile en propere kleren dooreen, enkele glazen kapot en nu nog hebben we 5 vijzen over, waarvan we met de beste wil van de wereld niet weten waar ze vandaan komen. "Chimney Rock" was een soort sacrale plaats, waar het Pueblo- en Chacovolk bijeenkwam om de zon te aanbidden en de planeten te bestuderen en een kalender bij te houden (= hypothese). Bij zonnewende (nu ongeveer dus) kwam de zon op tussen twee rotsspleten en scheen in een kiva (een ondergrondse bidplaats - zie mesa verde) waar rituele handelingen plaatsvonden. Blijkbaar waren er verschillende kiva's die allemaal in lijn met "Chimney Rock" lagen en de seizoenen en tijdstippen weergaven waarop geplant, geoogst ed. moest worden. Eigenaardig was wel, dat men die kiva's wist liggen maar ze bewust onaangeroerd liet voor toekomstige archeologen. Het was een boeiende stap terug in de tijd, met veel onopgeloste vragen, mysteries en legenden. Misschien brengt Mesa Verde ons meer klaarheid...
De natuur was zo overweldigend, het open vuur zo uitnodigend dat we besloten onze laatste fles Belgisch Bier te openen : nen duvel van 75 cl !! Zelfs ik vond het slokje dat ik mocht meeproeven, vooraleer ik haar naar bed droeg, lekker.
Santa Fé, mon amour ! Een prachtstadje : overzichtelijk, mexicaanser dan tequila, aangenaam van temperatuur op 1100 meter hoogte en zeer uitnodigend met kleine restaurantjes, enkele interessante musea, een centraal gelegen lommerrijk plein (la plaza) met obelisk en een kathedraal met een vroeg-17de eeuws Madonnabeeldje, dat in de oorspronkelijke zijkapel staat. De stad werd in 1610 gesticht door de Spaanse conquistadores en was lang de staatshoofdstad van Noord-Amerika. Vlakbij de plaza ligt het paleis van de Goeverneurs, (1610) een gelijkvloers, in vierkant gebouwd paleis, omgeven door galeriën, die volledig worden ingepalmd door indianen, die hier, zittend op de grond hun artisanale kunstwerkjes verkopen. Erg enthousiast gebeurt dat niet : als je echt iets wil kopen moet je meestal de maker ervan wakker schudden (wat wij niet gedaan heben). Flaneren door het stadje is een streling voor het oog : koloniale gebouwen wisselen af met oude trading posten, sommige verbouwd tot kleine hotelletjes, en in de smalle straatjes zijn mooie winkeltjes, cafeetjes en galerietjes die op zeer discrete manier de aandacht van de voorbijganger trekken. Amerika is hier ver weg ! We lunchten uitstekend (longhornfilet met blauwe kaas en spaanse rijst met black-eyebonen en een lokale chardonnay) op een gezellig terras, omhangen met gedroogde chilipepers waar Dien maar niet vanaf kon blijven. We bezochten 2 musea : het "Palace of the Governers : Historisch zeer interessant en het "Museum of Fine Arts", toegespitst op kunstenaars uit New Mexico. Een prachtige dag die we in stijl afsloten. We reden Santa Fé uit de San Juan Mountains in, waar we op 9200 voet een prachtigde campsite vonden in het "Santa Fé National Forest" (voor $5 per nacht. Verwarming was niet inbegrepen maar wel nodig 's nachts....)
Met een half opengereten flank en een gat in ons dak, waar de muggen en ander ongedierte gretig gebruik van maakten om ook eens met een RV te reizen, trokken we naar Albuquerque, op zoek naar een "RV Repair Center" . We vonden er een, vlak bij de KOA camping waar we onze wonden gingen likken. De RV verkopers, die in de weekend wel werken verzekerden ons dat ze onze deur voorlopig konden herstellen. We moesten maandag eerste werk aanwezig zijn en dan zou de reparatie tegen 4 pm gefikst zijn. Yoepie, twee dagen vrij, twee dagen verlof!!! En dat we ervan geprofiteerd hebben ! 't Was een camping met alles erop en eraan, dus : slapen, zwemmen, wassen plassen, UMO's repararen en rondkrossen, lekker eten en bbqen ; echt ontspannen. 's Maandags leverden we onze kar in, namen bus 66 naar de Old town en genoten. Want bus 66 rijdt op route 66 die in Albuquerque voor de eerste keer ons pad kruist. En overal langs deze beroemde weg zie je de hotdogkraamjes, benzinestations, cocktailbars ed. van de jaren '50, keurig onderhouden en nog altijd in gebruik. We hebben in één van die bars gelunched, echt aan de toog, bediend door een serveuze in geblokte voorschoot, potlood achter de oren en koffiepot in de hand. Het mens wou absoluut dat ik enkele van hun beroemde chili's proefde en toegegeven, het viel mee. Albuquerque zelf was mooi, spaans-mexicaans, met heel wat terrasjes in de schaduw en een fraaie kerk, gesticht door de eerste fransiscaner die met de spanjaarden mee aanspoelde. Toen we rond 4 pm terug bus 66 wilden nemen moesten we 15 minuten wachten. Niet te doen in de gloeiende zon, dus zochten we een schaduwplekje achter een uithangbord. Daar zat al een koppel op de grond, dat er duidelijk toeristisch uit zag. En dat zodoende totaal afstak tegen de normale bezetting van bus 66 : psychoten, drugsverslaafden, landlopers, zatlappen en sexmaniakken. Toen we opstapten zei ik tegen Dien : "die moeten ook naar de KOA" En inderdaad, 8 mijl verder stapten we samen uit, en tot onze verbazing gingen we samen naar hetzelfde RV repair center. Toen we mekaar aan de balie terug ontmoetten om te betalen kon het niet anders of er ontstond een geanimeerd gesprek. Ook zij hadden vrijdag een panne gekregen, waren 2 dagen op dezelfde camping gestrand en hadden vandaag hun RV laten repareren terwijl ze met bus 66 de oude stad bezochten. En van het één kwam weeral het ander... ze wonen in Sonoma (centrum van de Californische wijn), verbouwen pinot noir die ze verkopen aan de wijnboeren. Zelf hebben ze geen winery ("we 're just poor farmers" zei madam). Maar we moeten absoluut langskomen en mogen op hun land overnachten, en eventueel een centje bijverdienen want in september worden de druiven geplukt. Oh ja, onze deur was hersteld, beter en goedkoper dan we dachten. Ze knelt nog wel, maar ze is terug operationeel. Wij ook, we zijn diezelfde avond nog naar Santa Fé gereden...
