Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
09-09-2007
YOSEMITE HIGH
De ingang van Yosemite National Park lag maar 13 mijl van Lee Vining vandaan, maar wel een kleine 5000 voet hoger en dat liet zich al snel merken aan de steile klim, de scherpe haarspeldbochten en de diepe ravijnen.Ook aan Dien trouwens, met 1 hand klemvast rond de armleuning, de andere even klemvast rond eenstrip Touristil.
Het panorama mocht er anders weer zijn:Yosemite bezit zonder enige twijfel de giant sequoias onder de rotsen : monumentaal, indrukwekkend, iets te groot voor onze fotos, loodrecht afgekapt en gepolijst door de gletsjers uit Ice Age I en Ice Age II. (III heb ik nog niet gezien)
Ruw bekeken kan je Yosemite opdelen in twee landschappen :de vallei, gevormd door de Yosemite en de Merced rivers, die mekaar ontmoeten in Yosemite village endaar zorgen voor een van de meest spectaculaire vergezichten ter wereld : the half dome, een koepelvormige rots, die meer dan 1000 meter loodrecht oprijst uit de vallei en iets verder, El Capitan, nog zon gevaarte.Het zijn de grootste granietrotsen ter wereld en erg in trek bij fanatieke bergbeklimmers, omwille van hun gladde wanden.
Deel twee bestaat uit de omringende bergen die je over moet om in of uit de vallei te komen. We kozen als ingang de Tioga pass (9950 voet of 3.485 meter) en sloegen onze tenten op langsheen de Tuolumne meadows (uitgestrekte bergweiden op 3.000 meter) op een primitieve campside zonder stroom, water of kaka-afvoer, maar met ruimte voor houthakken en kampvuur.
t Was nog vroeg in de namiddag en we zagen een flinke wandeling wel zitten. Bovendien, zo vertelden de rangers, had je aan de Soda Springs veel kans om beren te zien, want die hielden rond zonsondergang van een frisseslok bronwater. En vermits we, buiten het neurotisch koppel bruine beren in de Yellowstone zoo, nog geen wilde beren hadden ontmoet, en dit het laatste stuk bear country op deze reis was,moesten we niet lang nadenken.
Maar hoe aanlokkelijk het soda water ook was, de beren hadden geen dorst.Een mogelijke verklaring kon gezocht worden in het feit dat het plots was beginnen regenen. En dat was nog niks : terwijl de grijze wolken laag boven onze hoofden scheerden, en de donder alom echode tegen de bergwand, ging de regen over in hagel, groter dan gepeulde erwten (en die zijn hier groter dan bij ons).
En daar liepen we dan, onbeschermd voor de pijnlijke hagelbollen, door deTuolumne bergweiden : Guido met zijn piratendoek om het hoofd, Annemie en ik, de lastdragers, met onze rugzakken op onze kop en Dientje met blote beentjes en Tevaatjes in een plastiek regenzeiltje.
Ergens achter mij, onder de bescherming van de Douglas sparren, zag ik 2 beren op hun knieen slaan van de slappe lach.Gelukkig hadden ze geen fototoestel bij...
William Body was een goudzoeker die ervan overtuigd was dat er door de "High Sierra Mountains" winstgevende goudaders moesten lopen, Hij claimde een stuk land en begon samen met een twintigtal gelukzoekers als een mol mijnschachten te graven. Ze bouwden enkele barakken en noemden die Bodie. Toen ze in 1859 op een belangrijke goudader stootten, groeide hun nederzetting op 11 maand van 20 naar 10.000 man, gamblers, dieven en hoeren inbegrepen. Dagelijks waren er revolver- en andere gevechten en de lijkbidder deed gouden zaken. Bodie ontwikkelde zich tot de meest succesrijke goudmijn van de US die tot vlak voor de Tweede Wereldoorlog actief bleef. Daarna kwam het verval en nu is Bodie een van de vele "Ghost towns" . Californie maakte er een State Historic Park van en vermits het op onze weg lag vereerden we het dorp met een bezoek, in de stille hoop onder een losse steen een "gold nugget" te vinden. Helaas, stof, verweerd hout, saloons zonder drank, een kerk waar alles van enige waarde gestolen was, boarding houses zonder bereidwillige dames, een kleine gevangenis die zelden heeft gediend, want de meeste klanten werden meteen opgehangen en verschillende zagerijen waarvan de eigenaars gegarandeerd stinkend rijk werden, want er moesten honderden km mijngangen ondersteund worden. Maar geen goud, de "miners" kwamen als een sprinkhanenplaag en lieten niets achter. Enkel hun barakken en ons gevoel van ontzag voor het harde en gevaarlijke leven dat de inwoners van Bodie hebben gekend...
Gemakshalve kleef ik 2 dagen aan mekaar. Twee dagen, twee bekende meren, een zoet, het andere zout. Vanuit de wijnvalleien stegen we oostwaarts naar Lake Tahoe, een kristalhelder zoetwatermeer op 6300 voet boven de zeespiegel, 22 mijl lang en 12 mijl breed. Het meer is sinds 1870 een zeer geliefd vakantie- en recreatieoord voor de superrijken, die er enorme houten villa's bouwden voor zichzelf en hun elitaire gasten. De meest vermaarde villa's, die stuk voor stuk omringd zijn door prachtige tuinen die uitzicht bieden op het meer, zijn niet meer bewoond maar nog volledig ingericht en staan model voor het luxeleventje dat er begin de 20ste eeuw werd geleid. We selecteerden er enkele (The Pope estate - The Baldwin estate), wandelden onder de sequoia's die tot op het strand stonden en schoten een paar honderd foto's, waarvan er waarschijnlijk weer 80 gedeleted moeten worden. Emerald bay doet denken aan een Noorse fjord, niet in het minst omdat een rijke dame met noorse inslag er "Vikingholm Castle" had laten neerzetten. Een zwaar stenen gebouw, volledig ingericht met meubels en huisgerief, door de dame persoonlijk in Noorwegen en Zweden gecollecteerd. De wandeltocht van 2 km naar beneden en vooral 2 km terug naar boven was de eerste gemeenschappelijke test (met Guido en Annemie) die met glans werd afgewerkt. Meer nummer 2 was stukken interessanter. Vanuit Lake Tahoe reden we zuidwaarts, richting Yosemite National Park en kwamen in Lee Vining langs Mono Lake (Indiaans voor vliegenmeer) Mono Lake is een terminaal meer, wat niet betekent dat het op sterven na door is, maar dat het door geen enkele rivier gevoed wordt. Het water komt van de regen en smeltsneeuw, die samen met diverse mineralen in het meer terecht komt. Het meer is 5 keer zouter dan zeewater, waarin enkel een minuskuul soort garnaaltjes overleeft. Op de bodem van het meer borrelen tal van zoetwaterbronnetjes, die door een scheikundige reaktie kalkzuilen doen onstaan. En vermits het peil van het meer door verdamping stilaan zakt, komen die Tufa (zoutpilaren) aan de oppervlakte. We bleven hangen in Lee Vining; vonden een camground vlakbij het meer en droomden van zoutpilaren en de losbandige vrouw van Lot. De volgende ochtend huurden we een motorboot en voeren 2 uur rond tussen onaardse witte zuilen op een bed van miljarden garnaaltjes en borrelende bronnetjes. Schitterend gewoon!! En weer schoten we een paar honderd foto's, waarvan we...... inderdaad.
Hoofdstad van Californie, en zoals iedere hoofdstad van een staat bezit Sacramento een Capitol. Zoals alle capitolen van de US zag dit er ook een beetje uit als een huwelijkstaart, waar bovenaan het suikeren koppel vervangen is door een halve bol met een amerikaanse vlag op.Dien en ik hadden er al ettelijke op ons palmeres staan ( capitolen bedoel ik), maar voor Guido en Annemie was dit een premiere. Na de obligate controle en scanning dwaalden we door de cleane gangen en luisterden in de senaat naar een hartstochtelijk pleidooi over de polluerende uitlaatgassen van zware trucks. Opmerkelijk was wel dat 1 oude senator van het bonte gezelschap aandachtig luisterde, de anderen stonden in een kringetje moppen te vertellen, enkelen lazen hun krant en de meesten sliepen. Helemaal vooraan zat een heel dik exemplaar luidruchtig een gifgroene ijsco af te likken. Politiekers zijn over heel de wereld dezelfden...
Terminator Arnold was in huis, maar we mochten zijn bureel niet binnen : er was een receptie aan de gang en we hadden geen invitatie.
Verder was er in Sacramento geen fluit te zien,behalve een leuk terrasje over de kathedraal, waar we ons in de schaduw tegoed deden aan een geroosterde panini van een 10tal cm dik.
Gek toch dat Californie prachtige steden heeft zoals San Francisco of Los Angeles of San Diego. En dan maken ze een omhooggevallen dorp hoofdstad. Rare jongens die Amerikanen...
We stonden op met Jef Van Uytsels s morgens word ik wakker met een houten kop, een ideaal uitgangspunt om een proeverij door de Napavallei te plannen.De vallei ligt, zoals gezegd achter een bergrug, die de vochtige zeelucht tegenhoudt. Niet onbelangrijk zo zeggen ze in Napa -want dat is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Vanuit de Botha-Napa State Park Campground reden we richting St Helena , zeer doelbewust naar de Castillo di Amorosa een Italiaans kasteel uit de 12de eeuw, dat door een Toscaniefanaat werd ontworpen en gebouwd.De man werkte eraan van 1996 tot 2005. Het kasteel in pure fantasie, met 12de eeuwse kapel vol pseudo-oude muurschilderingen en nieuwe sprinklerinstallatie, prachtige ridderzaal met wine tasting en sprinklerinstallatie en indrukwekkende wijnkelder met eiken vaten en sprinklerinstallatie. Zijn droom heeft hem uiteindelijk 220 miljoen dollars gekost, en dat is duidelijk te merken aan de prijzen van zijn wijnen. Een simpele tasting kostte $10, eengoeie $25 en de flessen gingen tot $115 voor een Cabernet Sauvignon. Volgens de baas en bouwer van het kasteel, die passend gekleed in blauw hawaishirt en rode golfbroek in de ridderzaal stond, was dit de beste Cabernet Sauvignon ter wereld.
En awel hee, da kost na goe zain se, noa het darde gloske (de Guido mocht raie en de madamme hodde genoeg) voundde kik dadoek
Dinges... euh... beu, beu... Beringer was oek goe manne, allemol rooie wain seg, mor duur!, nie te doeng zoe duur!!
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
De Sonomavallei ligt het dichtst aan zee en wordt door een bergrug gescheiden van de Napavallei. Niet onbelangrijk, want die bergrug houdt de vochtige en koelere zeelucht in Sonoma en dat - zeggen ze in Sonoma - is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Onze Sonoma tasting begon (gewoon op het gevoel) bij VIANSA WINERIES, een domein met Toscaanse allures, romeinse tuinen en afgeboord met cypressen en een bronzen poort.We werden allercharmanst begeleid door onze proeverij van 5 wijnen ; 3 rode ( Merlot, Pinot Noir en Cabernet Sauvignon) en 2 witte (Chardonnay en Sauvignon Blanc) Een tasting kost $5 per persoon, wat achteraf nog heel schappelijk bleek te zijn. Bij aankoop van een partij wijn wordt dat bedrag uiteraard in mindering gebracht. De prijs van een fles lag tussen de $25 en de $75... No shit !!
We kozenMerlot als winnaar van de proeverij, met Pinot Noit als close second, kochten 2 kazen en gingen in een prieeltje onze schoofzak doorspoelen met plat water. Ik wil hierbij graag opmerken dat ik mezelf als BOB had aangeboden en ik heb ernstige pogingen ondernomen om de wijn, na het walsen , in de spuwbak te deponeren. Ik ben er trouwens trots op dat het me verschillende keren is gelukt.
MAYO FAMILY WINERYleek ons iets meer beursvriendelijk, maar na het betalen van $10 voor 6 wijnsoorten...awel,kz kz kzagpersies de prais niechoeniemier, alleena...
Den otto reej formidoabel, persies vanzellef nor euh euh dinges... sjattou sainjean.
Kzei teige die garson, doesse mor allevaif int...euh... int sellefde glaoske en dernoa weitteket niechoe niemier...
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
Geen klein bier, die wineries. Er zijn zowat overal in Californie wijnvelden, maar de twee belangrijkste zijn Sonoma en Napa. Het zijn twee langgerekte valleien, die evenwijdig naast mekaar van zuid naar noord lopen. De zuidkant ligt iets ten noordoosten van Frisco en begint bij de stadjes Sonoma en Napa.We wisten helemaal niet wat we konden verwachten en de speculaties liepen nogal uiteen. Een beetje zoals in Duitsland, met wijnranken langs de flanken van de rivieren dacht Anne-Mie die zopas een Rijnse wijnexcursie achter de rug had.
Uitgestrekte wijngaarden met een kasteel in het midden, zoals in Bordeaux vond Guido, zijn ruime wijnkelder indachtig.
Volgens mij kleine wijnboeren, met wijnproeverijen in de kelder tussen de vaten, zoals in den Elzas zei Dien, die hoopte op Gewuerztramineren Pinot Gris.
Ik droom van wijnheuveltjes met hier en daar een molentje vond ik, maar stiekem dacht ik aan de Moulin Rouge en de blote kostuums.
We hadden allemaal gelijk (behalve ik) en allemaal ongelijk. Voor ons ontplooide zich een Toscaans landschap met zwaarbeladen wijnranken, pompeuze oprijlanen en moderne kastelen achter hoge palmbomen. Prachtig aangelegde tuinen met schaduwrijke terrassen en klaterende fonteintjes omringden koele wine tasting zalen die zeer rijkelijk waren opgesmukt. Je kon er de fijnste kazen, de puurste californische olijfolie van eerste koude persing proeven, echte rieten pic-nicmanden met zilveren bestek of gouden wijnstoppen kopen ; kortom, het rook er naar wijn en dollars, veel dollars, ook de wine tasting, want Californian Wines are big business....
