Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
29-07-2007
CHURCH OF JESUS CHRIST OF LATTER DAY SAINTS
"We call ourselves LDS or Latter Day Saints or simply Mormons" antwoordde Sister Lenny op mijn vraag of hun religieuze benaming niet wat te lang was. We stonden op Temple square aan de ingang van Mormon Tabernacle, het hart van Salt Lake City, wereldcentrum van de Mormonen. We kennen ze allemaal, de twee jongemannen in zwart kostuum, wit hemd en sobere das, die je op zondagmorgen uit je bed bellen en vriendelijk, in zopas geleerd Nederlands, vragen of ze je iets mogen vertellen over de Kerk van Christus. "Nee" zeg je dan nors, waarop ze even vriendelijk "Dankjewel" zeggen en de buren gaan wakker bellen. "Sister" vroeg ik "can you tell me in two words the difference between Catholicism and LDS?" en ik realiseerde me meteem dat ik te ver was gegaan. Ik kreeg een uitvoerig pleidooi, stapels brochures en werd zeer vriendelijk en gretig doorverwezen naar een filmvertoning van 1 uur in het auditorium van de tempel. En als ik geinteresseerd was kreeg ik daarbovenop nog volledig gratis "The book of Mormons", een soort Bijbel, maar iets uitgebreider. Nu zijn Dien en ik naar die filmvoorstelling gegaan, en eerlijk gezegd : het was een mooie film. Schitterende casting, prachtige opnames en een degelijk verhaal over het leven van Christus, dat - buiten de laatste 10 minuten - in niets verschilde van wat wij in onze Godsdienstlessen hadden geleerd. De grote profeet van de Mormonen is Joseph Smith, die in 1819, op 14 jarige leeftijd, geen religie kon kiezen omdat alle geschriften gemanipuleerd waren en onwaarheden vertelden. De man kreeg enkele verschijningen van God de Vader, de Zoon en de Engel Moroni, die hem vertelde dat de Waarheid geschreven stond op gouden platen die begraven lagen in de bossen buiten New York. Hij vond ze, werkte 3 jaar aan een vertaling, en schreef samen met een vriend "The Book of Mormons", de basis van een nieuwe Godsdienst. De gouden platen heeft hij helaas terug moeten afstaan aan de Engel Moroni. Vooral omwille van het toestaan van polygamie werden de Mormonen uit verschillende staten verbannen. In Utah vonden en vinden zij een veilig onderkomem.(Met mijn excuses aan de Mormonen voor deze zeer onvolledige definiering) De stad oogt aangenaam, modern, met indrukwekkende gebouwen en zorgvuldig onderhouden plantsoenen, met centraal de sobere Tempel met zijn 6 torens en het beroemde auditorium van 1867. Een immens ovalen gebouw, waar we een geluidsdemonstratie bijwoonden. We zaten achteraan in het werkelijk grote auditorium en op het podium scheurde iemand zonder enige versterking een bladje papier kapot en liet een potlood vallen. Verbazend, alsof het vlak naast je oor gebeurde ! Naast de tempel ligt de ook al even beroemde "Family History Library" een paradijs voor genealogen, waar we helaas door tijdsgebrek niet binnen zijn geraakt. (Het ding sloot om 5 uur !) Naast de stad ligt het "Great Salt Lake", waar, buiten het feit dat het groot en zout is ( 4x zouter dan de zee) niet zoveel te beleven valt. We wilden er de zonsondergang vatten, maar we waren 1 uur te vroeg. Dus maar naar de Salt Lake City KOA ; strategisch gelegen tussen Tempel en luchthaven Morgenvroeg doen we er Walter, Joke en Anouk uitgeleide. ( de luchthaven) Snik, snik...
Nu moeten we toch echt opschieten. We blijven maar flaneren langs route 12, de scenic drive, maar ons doel voor vandaag is Salt Lake City, de hoofdstad van Mormonenland. Overmorgen vertrekken Walter, Joke en Anouk via Los Angeles en New York terug naar Belgie en we willen samen Salt Lake en omgeving toch nog eens grondig verkennen. Dus van Oak Creek over Salina (2 flessen dure wijn en ijs) naar de Interstate 15 en noordwaarts naar Park City, een sjieke voorstad van SLC, waar we in Deer Creek State Park een ruime campsite betrokken. Geen kampvuur, geen bbq omwille van extreem brandgevaar, vuurwapens mogen wel, maar ze mogen niet geladen zijn. Verontwaardigd aten we overschotten : Mexikaanse tortilla's, gevuld met slaresten en bruine bonen, met keuze tussen pikant en heel pikant Vroeg en luidruchtig ( 2 dagen bonen!!) ons bed in, want morgen doen we Park- en Salt Lake City...
Route 12 loopt van Bryce Canyonnaar het noordoosten over Escalante en draait dan noordwaarts langs Capitol Reef National Park. De weg staat geboekstaafd als een van de 5 mooiste scenic drives van de US, en verdient die klassering volgens ons dubbel en dik. Dat betekent veelvuldige stops, korte uitstapjes enmassas fotomateriaal van grillige rotspartijen, prachtige landschappen en af en toe een kiekje van ons vijftal.Dat betekent ook dat we geen grote afstanden afleggen en ons moeten tevreden stellen met een kleine, primitieve camping, midden in de ongerepte natuur.
Oak Creek campground was er zo een :niet meer dan 10 plaatsen, ver uiteen, midden in een bos met Douglas Spurs (de grote amerikaanse spar, alom verkozen door blokhutbouwers) en een kabbelend beekje met koud, helder bergwater. Geen enkele aansluiting, maar iedere kampplaats was voorzien van een bbq op tafelhoogte en een vuurplaats voor kampvuur. We maakten er overvloedig gebruik van.
We roosterden 2 enorme (diepvries) New York sirloins medium rare, met aardappelen in de schil, gemengde sla en 2 soorten bruine Ranchers bonen en trokken onze laatste flessen wijn open ; een Utah Pinot Noir van$12.95, die zich gerust kon meten met zijn broer uit de Elzas.De prijs wordt door de Mormonen kunstmatig opgedreven om alkoholgebruik tegen te gaan. In Arizona kost deze wijn $7, maar ja, we zaten in Utah.
Ik had nog een lading hout in de kelder van onze kar liggen en die ging er ook aan. En de maan scheen door de bomen, het vuur verspreidde een zachte gloed en we zongen tot laat in de nacht kamp- en andere liederen.
De eekhoorntjes waren gaan slapen, maar de uil spitste zijn oren.Zalig...
Bryce is mooi vanop de rim, maar nog mooier als je kan nederdalen tussen de hoodoos langs een van de trails die door de rangers worden aangeboden. Je hebt ze in diverse graden : gemakkelijk, moeilijk, heel moeilijk en niet te doen. Maar als je jong, sterk en een ervaren trapper bent, kan je combineren. Dus dat deden we : we vlochten Queens (gemakkelijk) en Navajo (moeilijk) dooreen en gingen op stap, gewapend met nieuwe Nordick wandelstokken, bergschoenen snacks en water. Onbeschrijfelijk mooi; om stil van te worden. En naarmate we vorderden vielen de dikke Amerikanen op flip-flops een voor een weg en liepen we zalig alleen door een fascinerend landschap. En toen kwam de beslissende splitsing : overstappen op Navajo of verdergaan langs Queens. Dien zag het niet meer zitten ; er waren nogal wat hoogteverschillen en richeltjes en we hadden al een vermoeiend stukje achter de rug. Dus Dien koos Queens (naar een hoodoo, die "en face" op Koningin Victoria lijkt) en ik ging alleen verder langs Navajo. Weer een schitterende maar zware wandeling, die mij tot op de bodem van de canyon bracht. Daar, in de schaduw van een Douglas spar, at ik mijn appeltje en tot mijn verbazing kwam er een "ground squirrel" (klein grondeekhoorntje) tot op mijn schouder gekropen en keek begerig naar mijn klokhuisje. Ik weet het, het mag niet, maar ik kon het niet laten. Samen hebben we heel het appeltje opgegeten. Terug omhoog langs Wall Street (gedeeltelijk ingestort, nog een ommetje bij), Two Bridges (door erosie uitgesleten zandstenen bruggen) en uiteindelijk The Sentinel ( een naaldfijne lange hoodoo), waar Dien mij in de regen stond op te wachten. Ondanks onze poncho's waren we doornat en koud en we besloten een ommetje te maken langs de Bryce Canyon Lodge, om op te warmen. De lodge leek op een enorme Zwitserse berghut met grote open haard en gezellig restaurant. De hete dikke aspergeroomsoep, en de dubbele kalkoenclubsandwich hielpen ons er weer bovenop. Druipend maar voldaan zochten we onze woonwagen op, waar onze vrienden, juist voor het onweer van hun paarden waren gestapt...
Bryce National Park wordt uitstekend beheerd. Zoals in Grand canyon rijdt er een free shuttle langs de totale lengte van de rim, langs de lodge, het visitors centrum, de verschillende trailheads (= plaats waar een trektocht door de canyon kan beginnen) en de diverse campgrounds.Al deze campgrounds zijn primitief en vermits we met ons 5 dringend toe waren aan douches, electriciteit en wassalons, kozen we voor 3 nachten op Rudys campground, juist buiten het park, aan het beginpunt van de free shuttle.De Rudy had alles : hotel, restaurants, 2 zwembaden, saunas, supermarkt laundry, helicoptervluchten, paarden en uiteraard ook full hook-up campsites. En dat was maar goed ook, want het weer zat niet mee : de dagen begonnen stralend, maar na de middag kregen we telkens een vliegende thunderstorm over ons heen, die je in een mum van tijd kleddernat en rillend van de kou achter liet. Tenminste de eerste dag, We kochten ponchos, gingen vroeg slapen en stonden vroeg op, trokken onze bergkledij aan en gingen op pad, de rugzakken gevuld met enkele snacks en veel water.
Walter, Joke en Anouk kozen voor een paardentocht van een halve dag door de canyon, onder begeleidingvan een ranger, Vertrek 8 uur s morgens, terug rond 13 uur, juist voor de dagelijkse thunderstorm.Ze waren enthousiast over hun avontuur en dat kan ik me levendig voorstellen : je hoeft niks anders te doen dan naar het prachtige panorame te kijken.
Dien en ik zagen zon hoog paard niet zitten en zeker ons niet op zon hoog paard zitten, dus we kozen voor een trektocht en lieten ons (iets later) naar het Sunrise trailhead voeren.
Als Grand Canyon het meest ontzagwekkende nationaal park is, en Zion het ruwste enavontuurlijkste, dan is Bryce ongetwijfeld het mooiste en het meest sprookjesachtige. Bryce is de Disneyworld onder de natuurparken. Het is een absoluut wonder hoe de natuur hier duizende beeldhouwwerken heeft gebeiteld, die ruwweg dezelfde vorm hebben, maar van nabij zo subtiel uniek.
Hoodoos worden ze genoemd ; verbasterd indiaans voor versteende mensen en je kan het niet beter gezegd krijgen.En dan denk je onwillekeurig aan het terra cotta leger van keizer Xiang, maar er is geen vergelijk mogelijk. Geen wiskundige rijen, maar speelse, bochtige, op en neer gaande hoodoos, geen enkele gelijk en allemaal verkleurend door de voorbijreizende zon.Bovendien, Bryce leeft : het is een van de snelst eroderende plaatsen ter wereld ; door regen en wind werden en worden nog steeds hoodoos geschapen, door regen en wind worden ze opgelost. Wees gerust, het proces begon 10 miljoen jaar geleden, met het uitdrogen van een rivier, en de erosie vordert met eem snelheid van 1 voet (33 cm) per 60 jaar.
Bryce Canyon is net als de Grand Canyon te bereiken van bovenaf langs de rim, de rand van een uitgestrekt plateau. Je kan er met de wagen niet in of door,er zijn enkel voetpaden die verschillende trektochten mogelijk maken. Het plateau ligt op 9000 voet (3.000 meter) en zorgt voor lekkerwarme middagen en koele nachten.
De canyon werd pas in 1870 ontdekt toen een groep Mormoonse boeren zich op het plateau kwamen vestigen. Het land werd verdeeld en een Schot, Ebenezer Bryce kreeg het stuk met de canyon in zijn achtertuin (waarschijnlijk het goedkoopste). Zijn buren noemdem het stuk Bryces canyon,
Hijzelf zei Its a bloody hell to loose a cow in.
"All clear, you're ready to go, have a nice day" zei de ranger die voor ons de smalle tunnen autovrij had gemaakt, zodat we er voorzichtig en in het midden rijdend doorheen konden. Vlak voor het donkere gat, ik had me inmiddels al midden op de weg gezet, kwam er nog een tegenligger uitgereden. "Oeps, foutje van de ranger" dacht ik, wachtte nog even en kroop in het donkere hol voor een ritje van 2 km. We moeten zowat halverwege geweest zijn toen we de lichten van een tegenligger zagen opdoemen, gelukkig een personenwagen. Dien, mijn chef-navigator, sprong met ware doodsverachting uit onze bak, en hield de tegenligger tegen. De man was even verbaasd als wij en samen, met Dien als dirigent in het duister, slaagden we erin mekaar te passeren zonder krassen. "Verdomme" zei ik om me af te reageren, "die ranger aan de uitgang gaat zijn beste dag niet meemaken" De ranger bleek een zij te zijn en ze kwam onze bak met open armen tegemoet gelopen "Oh my God, you made it, I'm so glad" huilde ze terwijl ze in gebed haar hoofd en handen ten hemel hief. " You must be a fantastic driver, I was so worried ! Thank you and God bless you" vervolgde ze terwijl ze met tranen in haar ogen aan mijn linkerarm begon te zwengelen. "Thank you so much" en ze forceerde een lach en keek diep in mijn ogen. Zwijgend, een beetje beschaamd, zijn we verder gereden...
Een slide-out is zowat de "poort van Sesame". Zeker als je met 5 tegelijk, kleddernat en beslijkt, zo snel mogelijk iets anders wil aantrekken. Het is zo goed als onmogelijk om dansend op 1 been een droge broek aan te trekken, terwijl je gebuur zich uitgebreid staat af te drogen en een derde met een voet in de Walmartvuilzak een koude hap uit de ijskast tracht te sleuren zonder al te veel ongewenste voedingsmiddelen op de grond te laten denderen, die dan ongewild door een vierde worden vertrappeld. Om maar te zwijgen van de vijfde... Het zaligmakende woord is dan "Sesame open je", ondersteund door een moderne druk op de knop : in - out - in - out. Super, zo'n slide-out, je leefruimte verdubbelt gewoon !!! Toen we gisteren in Zion National Park promoveerden van primitieve camping naar de full hook-up Watchman, haperde onze slide-in eventjes. Een beetje ziek dachten we en gaven hem een helpend duwtje. En deze morgen hadden we het spek aan ons ..... . De slide-out wou niet meer in, en dat is hoogst onaangenaam als je Zion moet verlaten langs de tunnel die in eerste instantie al niet hoog genoeg was. Eerlijk gezegd maakte ik me niet al te veel zorgen met handige Walter aan boord. Maar helaas, we kregen de slide wel terug in, maar bij het minste bochtje naar rechts vloog het ding er terug uit. Even Los Angeles bellen : Roadbear. We kregen direct een noodoplossing, een soort ijzeren staaf die in de koffer lag en die het uitschuifsysteem blokkeert, zodat je tot bij de dichtsbijzijnde RV repair kan geraken. En dat kon. In Springdale woonde Bill, een cowboy van het hardere soort, die zichzelf had omgeschoold tot garagist. In het volle uur dat de man samen met Walter onder onze RV had gelegen (voor mij was er geen plaats meer) leerden we de 100 meest krachtige Amerikaanse vloeken, maar uiteindelijk werden 2 afgebroken aanhechtingsbouten op een moeilijk bereikbare plaats vervangen. Dankzij Walter kwamen ze stevig op de juiste plaats zitten en hupsake : slide-in, slide-out. De rekening was voor Roadbear en als tip gaven we de man onze twee batterijbrommertjes, die inmiddels toch tot schroot waren gewalst. Veel lichter verlieten we Zion langs de smalle tunnel...
