Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
20-05-2007
NATCHEZ
We namen afscheid van onze buren: Carl ('Ma mom was a whore') zijn vrouw Sue ('A always say to his mother:'The one and only descent thing you did in y'er life was delivering Carl') en hun singing dog Mc Kinsey (Woooowwaaaauwwoooow) en reden het Natchez State Park uit, downtown Natchez (katoenstad aan de Mississipi). Natchez, geen naam van een of ander Spaanse edelman die hier zijn voeten is komen nat maken, maar de naam van een indianenstam die hier woonde en die niet werd uitgemoord of verdreven, maar in vreedzaam verband leefde met de Fransen (vooral de squaws vielen in de smaak - volgens Jean). De stad ligt tamelijk hoog boven de Mississipi, rivier aan de grens tussen Louisiana en Mississipi. Het is er aangenaam koel onder de 500 jaar oude eiken; er zijn geen muggen en de boardwalk - zo'n 150 meter boven de rivier toont een prachtig panorama. Dat vonden de rijke katoenplanters ook en ze bouwden hier hun schitterende landhuizen met griekse zuilen, zilveren deurknoppen, 20 huisbedienden (gepromoveerde slaven uit hun cottonfields) en een imposante oprijlaan tussen rijen eeuwenoude eiken. We kwamen om 10 voor 12 aan in het Visitor Centre en lazen dat er stadsrondleidingen waren om 11u, 13u en 15u. Tijd zat dus om kaartjes te kopen voor die van 13u. We slenterden naar de ticketcounter. "Two for the one o'clock tour" zei ik zo nasaal mogelijk. "Why not takin the 'leven honey?" antwoordde zei. Die zuiderlingen, dacht ik, maar ik antwoordde "cause it's 5 to 12, baby". "Oh no, it ain't sweety, it's 5 to 'leven" en dan nog iets in de trend van busje komt zo, maar dan in het Mississipiaans. Waren wij toch juist onze eerste tijdzone gepasseerd zeker! We spoeden ons naar het vertrekpunt, alwaar we nog een half uurtje wachtten op het busje (don't hurry, take it easy, you're in the south, man!)
Enkele van die schitterende huizen zijn er te bezichtigen. sommige zijn ondertussen hotels geworden, andere verhuren zich voor huwelijksfeesten en één enkel is museum geworden. Buitengewoon! Stanton Hall, absolute nr 1 en het koetshuis herbergt een restaurant 'The carriage House'. We kozen voor in peperkorrels gebraden roastbeef met peultjes (sukkerboonen voor de West-Vlamingen) en mashed potatoes. Dit laatste is een regelrechte aanslag op de lijn. De puree wordt opgediend als een uitgedoofde vulkaan met de krater boordevol gravy: lekker, lekker vet. (Jean heeft dus meteen ook een deel van Dien's portie meeverorberd). Als voorgerecht kregen we een gemengd slaatje met zure augurken "en croute" gefriteerd en overgoten met mierikswortelsaus. Speciaal! We dronken er een bescheiden glas onbekende witte wijn bij. (De rode wijn was op) Toch vielen we op: alle ander tafels dronken emmers cola en / of ijsthee bij de maaltijd. Bij zonsondergang bezochten we ook nog even de restanten van de Natchez indianennederzetting, gelegen aan de St. Catharina Creek, die later door de Engelsen werd drooggelegd. een mooie, sobere en ingetogen site...
"In 1814 we took a little trip, Along with Colonel Jackson down the Mighty Mississip."
De Mississipi, een machtige stroom, inderdaad. Ik was zo onder de indruk dat ik zonet, na een volle dag tevoet downtown Natchez, een nieuwe cactail het gecreeerd: de mississipi sip: 1/4 Bacardi Rum 1/4 Gin 1/2 Grapefruit juice 2 lepeltjes blueberry jam 4 druppels angostura ijsblokjes alles shaken (wij doen dit ter plaatse in een lege melkfles, maar het kan ook met een ordinaire coactailshaker) Opdienen met marashinokersen en getwist grapefruitschilletje. Dien vond hem ook lekker evenals de raccoons die 's nachts de resten uit onze vuilbakken hebben hebben gelikt.
We hebben vandaag een belangrijke beslissing genomen: we voeren een drastische 'shortcut' in! Reden: als we aan hetzelfde ritme door Amerika kabbelen (wat we eigenlijk allebei wel willen doen), dan zitten we eind september ergens tussen de schamele cactussen in Death Valley. En dat is niet de bedoeling, want Yellowstone, Rockies en Seattle zijn topics die we niet mogen missen. Vandaar: we laten Memphis (en hiermee de ganse staat Tennesse) vallen. de weg van Pensacola naar Menphis, over Montgomery en Birmingham is lang en er valt niet zoveel te bevelen. Spijtig voor Elvis Presley! Are you lonesome tonight? Do you miss me tonight?... ik mis hem wel eens beetje, maar niets aan te doen jongen (You ain't nothing but a hounddog...) In plaats daarvan rijden we verder westwaarts langs de kust over Mobile naar Pascagoula (Shepard State Park - met lieve ranger Jay die onze vlaamse bieren weet te smaken) naar Natchez. Langs de Mississipi zakken we af naar Baton Rouge en later New Orleans. Zodoende zitten we zelfs iets voor op ons schema en kunnen we rustig verder genieten. Waarvoor onze excuses.
"GEVONDEN!", riep Dien triomfantelijk, met haar vinger op blz 912 van de 'Woodall's campground directory' (de bijbel van de Amerikaanse kampeerder). "Een koa (de betere kamping) met zwembad, hot tub, wifi, full hook up, gratis ontbijt en nog 20% korting omdat we ondertussen trouwe klant zijn in Florida, voor maar 40 dollar per nacht! Ik hield mijn hart vast, waar zat hier de angel? Maar goed, we reserveerden telefonisch (met creditcard) want we zouden niet voor 20 uur aankomen ( we rijden liefst in de vooravond, zo van 17 tot 20 uur). De camping was perfect, met alles erop en eraan, gladgeschoren gazon, palmbomen,...enz. Helaas! Toen we de afrit KOA campground namen, stond er ook nog een ander bord: Edlin AFB. Toen er op 15 meter hoogte een zware gevechtshelicopter overdenderde, begrepen we wat het wou zegeen : "Edlin Air Force Base"!. Geen jets deze keer, maar gevechtsheli's ( en zware transporttoestellen merkten we even later). Toch viel dit nog mee; door de sterk stijgende benzineprijs had de AFB het aantal vluchten beperkt. Maar dan... We draaiden een weggetje rechts in en nog eentje naar rechts en we stonden aan de ingang van de camping, vlak naast Interstate 10 (een drukke highway van en naar het westen). je kan evngoed met je RV op een pechstrook gaan staan, maar dan liefst zonder slideout en vooral zonder luifel. Het toppunt kwam even later, terwijl ik hopeloos de slablaadjes van mijn koude schotel trachtte te vangen, die in het kielzog van voorbijrijdende camions werden meegezogen, hoorden we achter ons het snerpende gegil van een aanstormende trein. Maar de zonsondergang was mooi en van de palmbomen, het zwembad en de minigolf hebben we niet de minste hinder ondervonden.
De paar keer dat ik (Jean) baywatch op tv heb gezien zagen de redders er iets anders uit, vooral veel, veel vrouwelijker. Ik heb me niet laten afdrijven en Dien is uit protest zelfs niet in het water geweest. P.S. noot van typiste van dienst: de redders van West Palm Beach waren veeeeeel knapper : toen wou ik me zo in het water werpen om gered te worden, doch ze hadden het toen te druk met het verslepen van hun reddingshokje om het te redden van een minitsunami en zouden mij wellicht niet eens gezien hebben.
Ik moet zowat 16 zijn geweest, in volle 'Sturm und Drang'-periode, toen de Hurricanes (of is het Hurrigans?) hun nieuwste plaat uitbrachten, die ik ettelijke keren heb gebruikt ter ondersteuning van mijn verleidingsdansen ( en soms met succes, jaja). Well she comes from Tallahasee She's got a hifi chassis .... Yeah, my Tallahassee lassie, Down in F - L - A Tallahassee ligt helemaal niet Down in FLA, maar linksboven richting Louisiana. Het is wel de hoofstad van Florida en daarmee is dan ongeveer alles gezegd. Je zou evengoed een hit kunnen maken over Oelegem of Zoerseldorp. Als hoofdstad heeft Tallahassee natuurlijk een Capitool - mooi gerestaureerd in een typisch Amerikaanse Capitoolstijl en het herbergt geplichtsgetrouw een museum over de geschiedenis van Florida. De inkom was gratis en het was dus de moeite waard. Spijtig dat ze vlak achter het Capitool een ultramodern administratief centrum hebben neergezet, zodat je vanop enige afstand over een scherpe blik moet beschikken om het oude Capitool - ergens tussen de 2de en 10de verdiepeing - te ontdekken. She was my Tallahassee Lassie, Down in F-L-A
Sarasota is een klein stadje aan de Noordwestkust van Florida, waar één enkele attractie te beleven valt, maar dat is er wel een van formaat. Sarasota was namelijk de thuishaven van John Ringling (1870-1936), stichter en eigenaar van het grootste circus ter wereld: "The Ringling brothers", later aangevuld met "Barnum & Baily". Dit gecombineerde circus trok jaren door de US, met hun 3 (eigen) treinen, 3000 man personeel, 700 paarden (waarvan de meeste als werkpaarden werden gebruikt om de immmense circustenten op te zetten) 50 olifanten, kamelen, giraffen, zebra's, 25 leeuwen en tijgers, tot zelfs de grootste zeekoe die ooit levend werd gevangen. Overal waar deze reizende stad zijn tenten opsloeg, werden scholen en fabrieken gesloten, om de doorsnee Amerikaan - die zich buiten een paard, een koe en een hond, nog geen ander dier kon voorstellen - de gelegenheid te geven dit spektakel mee te maken. Het circus had zijn eigen restaurants, scholen, smidses ed.; allemaal op die treinen. John Ringling is er multimiljonair mee geworden. Tot daar aan toe. Maar in Sarasota bouwde hij zijn winterverblijf: een verfijnd venetiaans paleis, maar met Amerikaanse afmetingen. Hij noemde het "Ca'dZan" (venetiaans voor "het huis van John"). Ca'dZan is een schitterend bouwwerk met veel marmer en zeldzame houtsoorten, vlaamse wandtapijten, keramiekversieringen aan de buitenkant en een marmeren aanlegsteiger voor zijn privéjacht van 120 meter. Om zijn vrienden te imponeren, bouwde hij in zijn 60 ha grote tuin - die volstond met Griekse en Romeinse beelden en zuilen - een 'museum of art' en hing het vol met de kostbaarste schilderijen die in zijn leven te koop waren. De 'Rubens Gallery' beslaat 2 volledige zalen met schilderijen van PP Rubens, waaronder een volledige reeks "The Triumph of the Eucharist", de 4 evangelisten,...enz. Uniek in de wereld. De Vlaamse schilderkunst is er trouwens overweldigend aanwezig, naast de Italiaanse Renaissance en de Franse Impressionisten. Ook zijn verzameling juwelen zijn uniek. Ontelbare diamanten halssnoeren van Tiffany's, vanaf 1904 tot 1936 ( eentje per jaar voor zijn vrouw Mable), maar ook zeer oude Egyptische en Syrische gouden sierraden. Bij zijn dood schonk John alles aan de stad, die niet anders durfde dan in de tuin nog maar een museum bij te zetten. En ook dit is enig in de wereld: de geschiedenis van het circus in het algemeen en dat van de Ringling Brothers in het bijzonder. Veel van het oorspronkelijke materiaal staat hier in immense zalen opgesteld en werd o.a. gebruikt tijdens het draaien van de film 'The greatest show on earth"; die gebaseerd is op de geschiedenis van the Ringling Brothers & Barnum and Baily. Ook uniek is een 250 meter lange miniatuur van het circus met de treinen, de dieren, tenten, personeel,... tot in de kleinste details uitgewerkt. We hebben er meer dan een halve dag rondgewandeld, even verbaasd als die Amerikaanse cowboy die voor het eerst een zeekoe zag. Ons reizend circustentje was piepklein toen we noordwaarts trokken, richting Tallahassee.
De Everglades en de Keys waren zo aantrekkelijk dat we d'er geen efscheid van konnen nemen. We zitten dus weer fameus achter op ons schema (who cares?) Toch hebben we gisteren (16/05) een inhaalbeweging gemaakt en zijn tot in Sarasota geraakt. Hier moeten we absoluut het Ringling museum bezoeken, en een beetje verder, in St. Petersburg (zeg maar Pete) de beroemde Dali collectie. Daarna verder noordwaarts, richting Louisiana.
"Djeezus honey, no, no, no way!!" schreeuwde ze met volle mond, waarin nog een halve hamburger (volgens mij een Whopy burger van $1) te bespeuren viel." Djeezus, I don't want ye in here, get out!!" herhaalde ze terwijl ze met haar volle 220 pond uit de doorgezakte ligstoel rees. Maar de stoel bleef aan haar uitgedeind achterwerk hangen, zodat haar poging om zich met gespreide armen en benen onder de wielen van onze RV te werpen gelukkig mislukte. Deels ook omdat ik stopte. Voor de zoveelste keer. Weer een parking waar we met ons rijdend gedrocht niet op mochten. Nog maar eens terugdraaien in de kleine straatjes en verder zoeken... Key West is het allerlaatste eiland van de keys, en het meest zuidelijke punt van de US, slechts 90 mijlen van Cuba verwijderd. Het is iets groter dan de meeste keys, (buiten Key Largo, het eerste en grootste) Key West kende in de voorbije eeuwen een enorme welstand dankzij een specifiek beroep dat door alle inwoners van dat eiland werd beoefend : de "wreckers". Door de doolhof van koraalriffen, voor de kust van Key West, zijn hier in de loop der tijden honderden, zoniet duizenden, schepen vergaan, achtereenvolgens Spaanse, Engelse, en Franse galjoenen, volgeladen met goud en andere kostbaarheden (soms ook slaven). Alle inwoners van Key West werden rijk van de aangespoelde of opgedoken goederen. Het is nog maar sinds 1960, dat "wrecking" verboden is of moet aangegeven worden. Veel moderne schatgravers zijn sindsdien naar andere oorden buiten de US vertrokken. Key West heeft ook schitterende stranden, maar hier maken die meestal deel uit van hotels of beach clubs (waar je voor een lekkere coctail of lunch gratis van de strandstoelen, douches, restrooms ed. kan gebruik maken.) Key West is ook beroemd om zijn bars en uitgebreid nachtleven. Hier kan de brave Amerikaan zich eens goed laten gaan, en doet dat liefst in familieverband. Hier zie je hele families zich luidruchtig ondersteunend door de kleine straatjes waggelen. In alle bars spelen live orkestjes : blues, jazz en latin-american. We kozen de beroemdste bar uit :"Sloppy Joe's", het stamcafé bij uitstek van Ernest Hemingway (en was dat nu voor of na Cuba, ik weet het niet meer) "Sloppy Joe's" : een droom van een kroeg, met een schitterend jazz trio en een origineel publiek : een amerikaan heeft weinig scrupules, een zatte amerikaan heeft er geen, en dat geldt ook voor de vrouwen. Ons restaurant "Red fish, blue fish" was er een van het betere type. We waren dan ook licht verbaasd om tussen de tafeltjes (binnen, buiten te warm) massa's kippen en een haan te zien rondlopen. Ze aten uit je hand, pikten kruimels tussen je tenen en laveerden handig tussen dronken amerikanen. We kozen wijselijk voor vis, t.t.z., de beroemde "surf & turf", die hier "reef & beef" heette. Een langoust met een filet pur, perfect saignant gebakken, weder met een geklaard botersausje en puree, die hier wordt gemaakt van ongeschilde aardeappelen (de fritten trouwens ook) Daarvoor had ik een "Crab showder", een dikke maispap met heel veel krabvlees. Lekker maar vullend. De wijn was bijna traditioneel een witte Pinot Grigio uit Californië. Samen met enkele frozen margerita's en mojito's (Cuba is niet ver) waren we na verloop van tijd zo goed als niet meer te onderscheiden van de doorsnee Key West bezoeker. Of misschien toch wel, toen we ons romantisch lieten gaan tussen honderden amerikanen op de boardwalk, die enthousiast applaudisseerden voor de mooiste zonsondergang die er bestaat...
Ai, welke superlatieven kan ik hier gebruiken om jullie te overtuigen dat de Keys nog indrukwekkender en nog unieker zijn dan de Everglades. En toch is het zo! De keys zijn eigenlijk één langgerekte keten fossiele koraaleilanden, waarvan de belangrijkste door een reeks van bruggen met mekaar zijn verbonden. Verschillende van deze eilanden zijn natuurparken en herbergen enkel een "State Park Campsite", die werkelijk op de schitterendste lokaties zijn aangelegd. We hebben er op enkele gestaan : "John Pennenkamp state park," "Curry Hammond state Park" en "Bahia Honda State Park". Die parken lopen mijlenver door in de baai van Florida, waar zich nieuwe (maar 12.000 jaar oud) levende koraaleilanden vormen. Ze liggen ongeveer 9 mijl in zee en zijn van de mooiste die ik ooit heb gezien. De rangers organiseren boottochten, snorkel- en duikuitstappen, strand- of bootviskursussen (of course we put them back, we're not gonna eat our state park) en ook geleide wandelingen langs verschillende "nature trails", tussen de rode, witte en zwarte mangrovebossen. We hebben alles gedaan en het was GREAT!! Duiken tussen duizende vissen, grote (2 meter) haaien, langousten en platte, ronde bolle en driehoekige vissen in alle kleuren van de regenboog. Vissen vanop het strand, terwijl pelikanen zich in duikvlucht transformeren tot pijl en telkens weer met een vis boven water komen. Dit is de actieve pelikaan. De geroutineerde komt gewoon naast jou zitten, op een bankje of op de reling van je boot en wacht geduldig tot je iets gevangen hebt. De vis die je dan plichtsgetrouw terug in het water werpt, geraakt daar nooit meer. En dat mag dan ; rare jongens die Rangers. De keys zijn niet alleen maar state parks : vele eilanden zijn bewoond, en meestal bestaat zo'n eiland uit de highway US1 met langs beide zijden een strook land die volgestouwd is met voornamelijk jachtverkopers met open showrooms van 3 verdiepingen, hotels, met minsten 1 steiger per kamer, restaurants van alle slag en prijsklasse en massa's viswinkels (waar je alle soorten hengels en aas kan kopen) Maar altijd weer, binnen handbereik die lichtbeige -turkoise - blauwe zee met helder water dat eigenlijk een beetje te warm is om degelijk af te koelen. Dat doen we dan in onze airco-RV, met een frisse trappist van Westmalle...
