Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
17-06-2007
BACK IN BUSINESS
Oef, we zijn terug in de bewoonde wereld. Juist "el camino del muerto" afgerond, een weg van Las Cruces (NM) naar Santa Fé. The "Dead man's trail" was gevreesd bij de kolonisten die met hun huifkarren 100 mijl moesten overbruggen zonder enige bron en met zeer regelmatige aanvallen van de apachen. De enige mogelijkheid was 's nachts te rijden en overdag in een cirkel te wachten op de duisternis. We zijn momenteel is Albuquerque, een grote stad, met cell phone en wifi. Nu maar hopen dat ik me nog iets kan herinneren van onze voorbije avonturen. Tot straks
White Sands was zo betoverend dat we de tegenslag van het gat in de flank van onze strijdwagen al zo goed als vergeten waren. De verkreukelde deur lag ver weggestoken in de koffer, te wachten op maandag, want zaterdag en zondag werken de RV repairs niet (tenzij voor het driedubbele van de prijs). Dus tijd zat om een beetje te rommelen in de stoffige witte koffers en om een wasje te plegen in de "coins laundry" (dag en nacht open, werkt met kwart-dollarstukken. Dientje sprong met een grote zak vuile was op haar UMO (de zwarte) en kwam 2 minuten later te voet terug : "Mijn ketting der af" zei ze beschuldigend tegen mij. "Gooit 'em mor bij de kapotte deur " antwoordde ik, maar ondertussen sprong ik toch maar op mijn UMO (de zilvergrijze), gewapend met al ons gereedschap, dat gemakkelijk in één broekzak kan. Toen ik aan maximum snelheid de eerste bump van de camping nam, viel mijn zaal eraf, finaal afgebroken. En dat is niet voor te lachen, want als je spontaan terug wil gaan zitten en er rest alleen nog maar een piek... Amaai mijn .... De ketting was vlug gemaakt en ditmaal goed aangespannen, de zaal was perte total. Maar we lieten het niet aan onze hartjes komen, trokken ons zwempak aan en liepen joelend Hofstade Bad in. Terug van een verfrissende duik, in zwembroek en teensleffers, wou ik in onze badkar stappen, maar de deur was op slot. Niet ongewoon, want Dien doet altijd alle deuren en vensters dicht van het moment dat ze één voet buiten zet. "Krijg ik de sleutels eens" vroeg ik "Maar jongen toch, gij hebt de sleutels" antwoordde zij "In mijn teensloeffen zeker" enz...enz... De sleutels lagen binnen op de salontafel en alle deuren en vensters waren op slot. Na mekaar een halfuurtje beschuldigd te hebben begonnen we constructief na te denken en algauw vond ik een mogelijkheid. Er stond namelijk een dakvenstertje open (10 bij 10 cm, en bekleed met heel fijn vliegengaas.) "Maar daar kunnen wij niet door" opperde Dien. En gelijk had ze, maar weer kwam ik op een lumineus idee. "De vislijn ligt in de kofferbak naast de verfrommelde deur en die staat open. Als we op het dak kruipen en het vliegengaas kapot snijden, dan kunnen we naar de sleutels vissen." Zo gezegd zo gedaan. Dien als eerste het dak op, met mijn zwitsers legermes (dat ik altijd bij heb op reis) in aanslag. Het gaas was vlug en vakkundig weggesneden, en Dien begon, plat op haar buik te vissen. Het dak van onze woonkar was uiteraard nog nooit gewassen en er lagen zo'n 7 lagen stof op, in 6 verschillende kleuren. Na een halfuur vissen zag Dien er uit als een oude indiaan die met zijn oorlogskleuren te lang in de zon heeft gezeten. Maar buiten een schoen, een lege plasticzak en 2 keer mijn tabletpc had ze niets gevangen. En hier kwam mijn ervaring met professionele vissers uit Dubai uitstekend van pas. Na 15 minuten wentelen in het door zweet ontstane slijk op het dak had ik de sleutels te pakken. Ons huisje leek eens zo mooi. We draaiden uit pure vreugde een blik Swanworstjes open, aten hot dogs met mosterd en kropen doodmoe en vuil in ons nestje. Mijn grote teen zag blauw en klopte nog pijnlijk, nadat ik hem had gestoten aan een luchtpijp op het dak. Morgen is het zaterdag...
De dag begon schitterend. Midden in een testgebied van de geleide raketten, bevindt zich een opmerkelijk wereldwonder: 'The White Sands National Monument'; een stuk woestijn (niks speciaal aan) met verschuivende duinen (ook nog geen wereldwonder) met spierwit zand. Om kompleet gek van te worden. Je rijdt uren door een sneeuwachtig landschap in een temperatuur van 100 °F. en meer. Er zijn enkele routes uitgestippeld die je te voet kan alleggen; er zijn plekken waar je plastieken sleden kan kopen en de berg afrijzen en er zijn pic-nicplaatsen allemaal met eigen bbq, shelter, vuilbak ... en alles is er spierwit. Het is een onaards aandoend landschap dat moeilijk te beschrijven is. Foto's zeggen wellicht meer. Nog sterk onder de indruk reden we naar onze camping waar we onze huifkar ontplooiden...
Stel je Hofstade bad voor op een zeldzaam mooi zomerweekend met honderden Brusselaars uit de Marollen, die om één of andere reden niet tot aan de zee geraken en hun strandgeneugten opeengepakt botvieren in en om het slijkerige meer. Vervang de schupjes en ponderkes door jetski's en de fietsen door zware pickup trucks en vermenigvuldig alles met 20. Resultaat : "Elephand Butte Lake State Park" Met enige verbeelding en na 5 zelfgemaakte margherita's kon je inderdaad een olifant synthetiseren uit de rotspartij die midden in het gelijknamige meer lag. Het was vrijdagavond en we hadden een formidabele dag achter de rug in de "White Sands National Monument" en wilden in het olifantenpark overnachten. Ja watte !! Meer dan 500 full hook ups voor RV's, en allemaal bezet ! Na enig aandringen en het uitspelen van onze verre afkomst, mochten we, omdat het maar voor één nacht was, gaan zoeken naar een vrije plaats, gelijk de welke. En we vonden d'er een : "handicaps only", een prachtige plaats, vlakbij alle voorzieningen en rolstoel toegankelijk. We hadden ons amper aangeloten op electriciteit, water en kaka, ons compartiment uitgeschoven en de airco op max gezet of er komt een klein vrouwtje naar me toe, klembord in de hand en koperen plaatje "volunteer" op het rechterborstje, bekijkt me van onder tot boven en vraagt: "Are you handicaped?" "Somewhat mentally" antwoordde ik guitig, maar ze kon er niet mee lachen. "You've gotte leave mister, it's the law" Nu moeten jullie weten, dat ieder state park één of soms meerdere "campsite hosts" heeft : vrijwilligers die gratis mogen kamperen, maar daarvoor orde op zaken moeten stellen en bepaalde beslissingen mogen nemen als de rangers er niet zijn. Blijkbaar had men hier een volledig nonnenklooster omgeschoold tot camphosts die mekaar de loef probeerden af te steken en ijverig met klembord en cellphone van de ene RV naar de andere renden. Lange discussie, niets aan te doen, er moest zomaar eens toevallig deze avond iemand een handicap krijgen. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, we 've gotte move". Maar de redding was nabij : één van de nonnen was niet komen opdagen met haar rijdende kapel (da's nog een gat in de markt : een kerkRV, die van camping naar camping trekt) en daar mochten we zeer uitzonderlijk op staan. Uiteraard ook een goeie plaats, 3 sites (=30 meter) van mijn huidige standplaats verwijderd. Licht geïrriteerd trokken we alle verbindingen terug los, schoven ons compartiment terug in en kraaak.... Er stond nog een deurtje open van een laadbak onder de slide-out en dat werd door het insliden compleet vermorzeld. Ik heb uren gewerkt, liggend op de grond in plassen zweet om het eronder uit te krijgen en de restanten af te vijzen. In de RV naast de onze ging de klembordnon wandelen met haar hond aan de korte les. Het beest kwam tot boven haar koperen naamplaatje en mocht even mee naar de hondewei. Toen ik de laatste vijs uit de verhakkelde deurlijst had gedraaid waren ze al terug. "We're so glad to have you amongst us" zei ze, terwijl ze de staart van haar hond omhoog trok en zijn gat afveegde met een doekje hacklé-vochtig...
Toen we in de buitenwijken van Roswell halt hielden aan een "Liquor Store" om onze bierkelder te spijzen met imitatie Belgisch bier, viel ons oog op een minifietsachtig object, dat werd aangedreven door een oplaadbare batterij, en voorzien was van reglementaire lichten, knipperlichten en een leuke claxon. Het ding wordt geklasseerd onder fiets, rijdt 15 mijl per uur en heeft een actieradius van 10 mijl. Prijs, $199. We kochten er twee, om de vieze smaak van UfoRoswell weg te spoelen. Plezant mannen!!
Het moet zowat middernacht geweest zijn toen ik naar buiten ging om mijn laatste sigaret op te steken. Het was een heldere nacht en dromerig blies ik een rookwolkje naar de miljoenen sterren boven mijn hoofd. Tot plots mijn aandacht getrokken werd door een fel schitterende ster, die daar niet hoorde te schitteren. Terwijl ik er naar keek schoot ze plots met enorme snelheid langs de grote beer naar de poolster. Te snel voor een vliegtuig, te horizontaal voor een vallende ster. Ineens stond ze stil, om dan in een rechte hoek naar beneden te vliegen... Een helder witgeel licht verbleekte alle ander sterren... het werd intenser... niet meer te verdragen... kwam recht op me af... vlak over mijn hoofd... verblindend licht... een gonzend geluid... Toen bleef het hangen, misschien 500 voet hoog... een explosie... niets meer Zo begon de getuigenis van een boer uit Roswell die in 1947 de eerste UFO had waargenomen. En daarmee maakte hij van het slaperige dorpje Roswell het wereldcentrum van de ufologie, de enige echte plaats in de wereld waar kleine marsmannetjes met een groot hoofd en lange armen onze aarde hebben bezocht. Ondertussen is Roswell uitgegroeid tot een middelgrote stad, die volledig leeft van dit buitenaards bezoek (en vele andere die erop volgden). De stad is vergeven van de UFO musea, ruimtecafés, space walks, UFO souvenirshops ed. De straatverlichting bestaat uit lichtgroene marsmannetjes. We hebben één museum bezocht : het " International UFO Museum and Research Center". Mocht er iemand twijfelen aan het bestaan van UFO's, dan is dit een absolute aanrader. Je komt er gegarandeerd ontnuchterd buiten : zoveel onzin in één museum is nauwelijks te imiteren. Bovendien rij je voor en na Roswell door het grootste testgebied ter wereld, waar het Amerikaanse leger experimenteert met geleide projectielen en ander vliegend oorlogstuig. Ik heb uit goede bron vernomen dat het leger in 1947 dwergen had opgeleid om als techniekers mee te vliegen, omwille van plaatsgebrek. Eén daarvan is inderdaad neergestort en verbrand. Dus geen marsmannetjes, maar een verbrande dwerg... Alhoewel... Toen ik daarnet buitenging om mijn laatste sigaret te roken, werd mijn aandacht getrokken door een fel schitterende.....
Texas wuifde ons uitg met nog een laatste schittering van zijn "Lone Star". Vlak voor de grens met New Mexico ligt het "Guadalupe Mountain National Park" met de hoogste piek van Texas (2670 meter) en "El Capitan", het grootste kalksteenrif ter wereld. Alhoewel we niet tot op de piek zijn geraakt, was het een zware klim voor onze dorstige huifkar, met een rekordverbruik van 40 liter per 100 km. Lang zijn we niet gebleven, want het natuurpark kent geen grenzen en loopt in New Mexico verder, waar het rimpelloos maar bergrijk overgaat in het "Carlsbad Caverns National Park" : één van de grootste grottenstelsels ter wereld, die in 1900 door een cowboy zijn ontdekt (hij was er met paard en al ingevallen). Er zijn diverse ondergrondse wandelmogelijkheden, we kozen er twee uit. De populairste is "self-guided" en leidt naar de Big Room, een zaal van 4 ha en 25 verdiepingen hoog. Een kollosale zaal dus. De tweede wandeling was in kleine groepjes onder leiding van een Rangeres : we zijn tot 250 meter diep geweest ! Indrukwekkend ! Ik herinner me de grotten van Han niet zo goed meer, maar als deze caverns niet even spectaculair waren, dan is het toch een "close second" Maar de Caverns hadden nog een leuke verrassing in petto : in de grotten wonen namelijk tussen de 800.000 en 1 miljoen vleermuizen, die tegen zonsondergang allemaal uitvliegen om in de woestijn voedsel te zoeken. De Rangers hadden er een complete en gratische attractie van gemaakt. Rond de enige natuurlijke opening was een cirkelvormig auditorium gebouwd. We moesten stipt om 19.15 uur aantreden voor een onderhoudend en interactief praatje met met een stel Rangers, om de vijf minuten onderbroken door de klassieke verboden (niet roken, geen alcohol, absolute stilte, geen foto's, bleirende babies onmiddellijk verwijderen, blijven zitten en dergelijke onzin) En dan, rond 8 uur zweeg ook de laatste Ranger en hoorde je het aanzwellend geluid van duizende vleugeltjes uit de grot opstijgen.... en daar waren ze.... nooit gezien. Meer dan een kwartier lang stegen vlak voor onze ogen wolken vleermuizen op, mooi afgetekend tegen de donkerblauwe avondlucht, om hoger op te lossen in het niets, en plaats te maken voor nieuwe wolken vleermuizen. Verbazingwekkend ! We bleven 2 dagen ter plaatse, 2 dagen pure verbazing en extase. Wat is de wereld toch mooi !!
Laatste halte in Texas, niet ver van NEW MEXICO. Balmorhea ligt in de 'desert Flatlands': een eentonig landschap, een dorre vlakte met hier en daar een groepje lage cactussen en daartussen een rechte weg, die zinderend in de verte verdwijnt in een fatamorganazee. En dan! 'Balmorhea State Park'; a desert Oasis met middenin één van de grootste bronnen van de US.1 miljoen gallon per uur fris (20°) water borrelt er op uit een put die 25 voet diep en 100 voet breed is. het water vormt de 'desert wetlands', die, in de duizende jaren van hun separaat bestaan, 2 vissoorten hebben voortgebracht die nergens anders ter wereld meer voorkomen. De rangers hebben een venster onder de waterlijn gemaakt, waardoor je die unieke specimen (en vele andere ordinaire vissen en schildpadden) kan bewonderen. In de bron zelf mag je zwemmen en duiken ( er is een duikersschool) maar het water is nogal aan de frisse kant. De romantische naam Balmorhea heeft een prozaïsche verklaring. De eerste kolonisten die zich hier 'settlenden' waren Balcom, Moore en Rhea. Zoja! New Mexico, here we come!
