Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
22-07-2007
VIRGIN RIVER
De rivier, die in Zion verantwoordelijk is voor al dat moois noemt Virgin River, wishfull thinking van een polygame mormoon in de pionierstijd.Langs deze prachtige heldere rivier loopt een wandelweg van enkele km, die eindigt op een klein plateau, met onderliggend zandstrandje, waar je een ondiep plonsje kan wagen, wat we uiteraard met veel genot (en zonder zwempak deden).Maar.....
Je kon de rivier stroomopwaarts volgen door de alsmaar nauwer wordende canyon, door het water, dat nooit hoger dan 1,5 meter was, over de rotsen, langs spelonken, smalle stroomversnellingen en soms brede rustige zandbanken. Geen sinecure met onze rugzakken vol drinkwater en noodrantsoenen, fototoestellen en cameras die niet waterdicht verpakt waren. Anouk was de enige die zich als een echte waternimf met veel plezier in de diepere poelen liet meedrijven en waarschijnlijk de canyon 2 keer heeft gedaan : een keer zwemmemd, in lichte zomerkledij en een tweede keer lopend van rotsblok naar rotsblok, elegant als een gems.Onwillekeurig spooktePaul van Vliet door mijn hoofd : Meisjes van dertien.... . Lang zal het niet meer duren. Na zowat een uur ploeteren door de Virgin River, zag Dien het niet meer zitten : haar rug speelde haar al enkele dagen parten en dit was nu niet bepaald een zondagswandeling.We lieten haar achter op een breder stukje, waar de zon nog tot op de bodem van de canyon scheen. Bij wijze van afscheid trokken we onze kleren uit en doken in ons toch al nat (en doorzichtig he Joke) ondergoed de rivier in. Met ons gevieren trokken we verder stroomopwaarts en ik geloof niet dat we 1 spelonk, poel of rapid hebben overgeslagen. Het was dan ook uren later dat we een ongeruste maar uitgeruste Dien terugvonden op het inmiddels zonloze stukje strand. Toen we de laatste meters door de rivier aflegden, naar het plateautje waar het wandelpad begon, werden we verrast door een "severe thunderstorm'. Tegen de blikseminslagen zaten we beschermd, maar het water gutste alom de kloof en de Virgin River in. Niet ongevaarlijk, want in enkele minuten steeg het water van de rivier met 3 voet, werd totaal ondoorzichtig en sleurde rotsen en takken met zich mee. Toen we de weg bereikten zag de ondertussen woest kolkende Virgin River bloedrood. Terwijl we in de shuttlebus stapten vroeg ik me af hoe de Mormonen hem nu zouden noemen...
Het is bijna niet te geloven, maar het heeft tot begin 1900 geduurd vooraleer kolonisten zich kwamen vestigen in de prachtige en vruchtbare vallei, die ontstaan isdoor de samenvloeiing van twee woeste bergrivieren,die hun weg hadden geboord door een hooggebergte en daar twee fantastische canyons hebben gecreeerd : Zion National Park.
Die eerste kolonisten waren Mormonen, omwille van hun bizarre religie gevlucht uit andere staten en nu nog steeds meer dan welkom in Utah.Waren die mensen echte godsdienstfanaten of hadden ze gewoon een gebrek aan fantasie ; het is niet geweten, maar ze noemdem hun vallei met de omringende bergenDe Tempel van God.De hoogste piek is Angels Landing, de platste noemt The throne of the King en de grilligste is Cathedral Rock. Drie identieke pieken kregen de namen Abraham, Isaak en Jacob mee (de drie patriarchen), en zo kan ik nog enkele blogpaginas doorgaan.
Het nationaal park binnenrijden is wel origineel : er is in de jaren 30 een tunnel geboord van een goeie 2 km, waarvan de hoogte in het midden van de weg 13 voet bedraagt en naar de zijkanten afloopt naar 10 voet. Onze RV is 12 voet hoog, m.a.w. het verkeer moest volledig worden stilgelegd zodat wij voorzichtig in het midden van de weg de 2,5 km konden afleggenzonder onze aircogroep te beschadigen. Een spannend ritje, maar de beloning is grandioos. Uit de tunnel ontplooit zich een uniek schouwspel van driekleurige bergen(rood, beige en daar hoog bovenuit bijna wit), begroeid met pijnbomen en doorgroefd met watervalletjes, die als kristallen linten langs de flanken naar beneden kletteren.
We verbleven 2 nachten in de primitieve camping, vlakbij de mooiste uitzichten en bij het begin van de shuttlebus, die je gratis naar alle interessante plaatsen brengt.Twee nachten (en dagen) zonder stroom, water enz... met 5 mensen, die zich (sommigen met veel plezier) tijdens de trektochtengoed vuil maken en dan uitgebreid willen douchen.Onze woonwagen heeft het perfect doorstaan, mee dankzij het feit dat de hoogte voor aanvaardbare temperaturen zorgde zodat we weinig moesten verkoelen.
De derde nacht vonden we een plaatsje op de Watchman, het enige RV park met stroom.Weliswaar op het stukje groepscamping, waardoor we gefankeerd werden door twee Deutsche Wohnwagen, maar wij hebben toch lekker het meeste lawaai gemaakt.
Weer zo'n beauty in Navayoland en de procedure die werd toegepast was identiek : betalende parking, betalende gids en met een wrak door het eerste deel van de canyon. Het tweede deel werd te voet afgelegd, met een Navayosquaw op kop, die bij wijze van zonnecreme haar gezicht had ingesmeerd met modder (uit haar canyon) Deel twee was onaards mooi : de canyon slingert zich hier door een rotsmassa van rode steen, het grootste stuk onder de grond, met op regelmatige plaatsen openingen in het plafond waar de zon, in samenspel met de grillig uitgesleten rotspartijen de meest abstracte tekeningen tevoorschijn tovert. Iedere bocht liet andere futuristische combinaties zien, waar de Navayodame telkens een gepaste naam voor vond, die wij, na lang zoeken soms ook herkenden. Binnensijpelende zandkorrels maakten het geheel nog irreeler en brachten ons gezelschap in een geestverruimende trance. Buiten brachten de 3 hoge schouwen van de Navayo-electriciteitscentrale, die boven de canyon gele rook loodrecht in de lucht spuwden ons snel terug naar de realiteit...
Wie Marlboro gerookt heeft kent het landschap : adembenemende tafelbergen die oprijzen uit een dorrre, vlakke en warme woestijn. Mesa's die 400 voet en meer boven dat landschap uitsteken en talloze keren als achtergrond gediend hebben in de cowboyfilms uit onze jeugd. En bij iedere stofwolk die aan de horizon verschijnt, denk je John Wayne te ontwaren, schietend vanop de bok van de postkoets naar een horde achtervolgende indianen. Het blijkt dan een van die aftandse pickups te zijn, die een lading bestofte en dooreengeschudde toeristen komt vervangen door verse dollars. En dat waren wij, met 5, samen met eem Hollands gezin, ook met 5. De Navayogids-kamikazechauffeur begint zich voor te stellen met de opmerking dat hij niets verdient en volledig moet leven van de tips (dat wordt lachen met die Hollanders) Maar verder niets dan lof, de man kent zijn streek, en die is nog maar eens moeilijk op papier of foto vast te leggen. Alle tafelbergen, en dat zijn er heel wat, zijn exact even hoog en markeren eigenlijk de bodem zoals die een paar miljoen jaar geleden bestond. De hardere rotsen zijn blijven staan, de zachtere weggeblazen. Door erosie hebben de mesa's soms grillige vormen aangenomem en kregen door de Navayo's passende namen ; Three sisters, The King's Throne, The totem Pole (indrukwekkend!!), John Ford's Point (hij filmde het liefst vanuit die hoek) enz... Een 3 uur durende rondrit, die geen seconde verveelde en die ons vol stof en ontzag terug afleverde aan het Navayo Tribal Park. Ik had met de Hollander afgesproken om $10 tip te geven per groepje van 5. De man slikte even, maar gaf gewillig. Niet goedkoop met de $200 voor de rit met zijn gezin, om nog niet te spreken over de parking fee. Maar ons was het elke cent overwaard...
Navayo Country, het grootste reservaat van de wereld. En ze hebben geen naamborden, geen tipi's en geen gekleurde kippeveren van doen om dat aan te kondigen. Je merkt zowat aan alles dat je Navayo Country binnenrijdt. Er ligt iets meer vuil langs de wegen, de reklameborden zijn amateuristisch en op de droge prairieweiden rond hun slordige huizen zijn de paarden vervangen door tientallen roestende autowrakken. Navayovrouwen zitten uren ongeinteresseerd voor hun plastieken uitstalkraam zelfgemaakte juwelen te verkopen. Mooi gemaakt, dat wel, maar allemaal geinspireerd op betekenisvolle en heilige rituelen van hun voorvaderen, alsof het de enige band is met hun trotse verleden. Hun manier om toeristendollars te vergaren is ook opvallend agressiever en minder subtiel dan we gewoon zijn. In hun territorium, dat eigenlijk een aparte officieuze staat vormt, met eigen politiekorps, goevernement en hoofdstad, liggen verschillende prachtige natuurwonderen. Je kan ze bezoeken, maar altijd onder begeleiding van een Navayogids. Moeilijke parcours, zoals Monument valley, doe je achterin de bak van een aftandse pickup, in alle opzichten een aanfluiting tegen de Amerikaanse veiligheidsnormen. De prijs is niet min, en bovendien betaal je nog eens voor je RV die op een stuk grond langs de kant van de weg staat ; hun grond, dus $10 !! Maar dergelijke laag bij de grondse beslommeringen vergeet je gauw als je hun schitterend land binnenrijdt. We bezochten de twee belangrijkste : Momument Valley en Antelope Canyon. Onvergetelijk...
