Guido en Annemie lieten ons ietwat verweesd achter toen ze deze morgen in hun huurChrysler vertrokken naar de grote parken. We mochten van de camphost op “Circus Circus” blijven staan tot 4 uur en besteedden die tijd om doelloos rond te lopen in de plots veel te ruime RV.  Om beurten doken we de ijskast in om te voelen of de fles champagne, gul geschonken door Guido en Annemie, al koud genoeg stond om geconsummeerd te worden.

Dat gevoel van verlatenheid hadden we al eerder ervaren, toen Walter, Joke en Anouk ons moesten verlaten, maar dit was anders, sterker, omdat we maar 1 week hadden om terug op snelheid te komen, zonder, zo dachten we, nog echte topics in het verschiet.

We zijn die dag niet ver geraakt : juist terug over de Californische grens, waar het iets koeler ( een aangename 85F of 29C) was. We doken met het elan van 2 jonge Amerikaanse honymooners het bed in en hoopten dat de vijzen die Walter had verstevigd, het zouden houden.

De fles champagne werd volledig en fantasievol gebruikt.  Meer kan ik hierover niet kwijt, want Dien is een strenge censor...

15-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Geen opstoppingen of files, alhoewel die d’er in Vegas dagelijks zijn, maar een van de betere Franse restaurants : “ Le Bouchon” dat te vinden is in “The Venetian”,  een schitterend hotel-casinocomplex op de strip. Zoals ieder hotel op de strip bezit The Venetian een tiental restaurants, van fastfood over pizza naar Franse keuken, die meestal wel “top of the bill” is.

En vermits we onze vrienden/getuigen/fotografen in stijl wilden bedanken inviteerden we hen in “Le Bouchon”. We dronken champagne aan de lange bar, “le zinc”, waar Dien me moest tegenhouden om niet met de glazen te schuiven. Het diner bestond uit oesters van Maine ( een van onze eerste culinaire geneugten  in de US), Rilettes aux deux saumons,  een warm geitenkaasje op een “salade maraichere” en een “soupe a l’ognion” zoals we die vroeger rond 4 uur ’s morgens in de Halles van Parijs aten.  De keuze van het hoofdgerecht viel op kreeft ( ook weer van Maine) voor de dames, frans lam voor Guido,  en voor mij, bescheiden als ik ben,  mosselen (bouchots) met fritten. Geef toe, niet alledaags voor een Amerikaans huwelijksdiner. Als wijn dronken we een witte sauvignan blanc uit Napa en een gekoelde Pinot Noit uit Sonoma.

Het eten, het gezelschap en de entourage stonden borg voor een perfecte sfeer en voldaan wandelden we langs het “Canale Grande”, waar zingende gondeliers hun klanten onder een (kunstmatige) sterrenhemel naar hun bestemming voeren.  Dit was onze laatste nacht samen, want morgen vertrekken Guido en Annemie voor een solotrip langs de grote parken. De twee weken, waarin we samen een deel van de westkust verkenden, zijn omgevlogen, waren eigenlijk veel te kort en maken het zo goed als onmogelijk om met dezelfde intensiteit onze reis te vervolgen.

We gaan jullie missen Guido en Annemie...

14-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Ieder hotel in Las Vegas heeft minstens 1 wedding chapel en de keuze uit “Theme Weddings” is eindeloos. Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat:  in een luchtballon, in een “swimming pool”  in een casino, met een koor, als cowboy, Al Capone of Elvis Presley, met of zonder gogo-girls. Er zijn zelfs verschillende “drive through wedding chapels” : je moet niet eens uitstappen.  De prijs varieert van $40 tot... eindeloos.

Nu liepen we al een hele tijd met het idee rond om op zijn Amerikaans te huwen en het feit dat Guido en Annemie graag getuigen wilden zijn van deze unieke gebeurtenis, gaf de doorslag. We kozen voor “The Little White Wedding Chapel”, niet zo little en weinig Chapel, maar wel wit, op wandelafstand van ons mobiel huwelijksbed en bekeken de mogelijkheden en... de prijzen.

Mensen die ons kennen weten dat we onvervalste romantiekers zijn, dus vielen we voor een zoetgevooisde Amerikaanse setting, met (piepschuimen) prieeltjes, bloemetjes en een zonovergoten (papieren) landschap.

Dien, die nog nooit lang-wit had gedragen koos zeer bewust voor de langste sleep die beschikbaar was en ik wou absoluut in witte smoking, met ouderwetse cravatte. De zwarte hoed die Dien graag op mijn kop wilde, heb ik kunnen afwimpelen.  We kregen heel het boeltje mee en werden met een ijsgekoelde witte stretch limo naar onze RV gebracht.

“I’ll be back in 2 hours, you guys get ready” zei de man en stoof weg in een wolk wit stof.

En dan begon het spel.  Ga naar een sauna, neem het kleinste hok en trek daar een trouwkleed aan met een sleep van 3 meter en een “garter” om de rechterbil (een kousenband die af en toe eens moet getoond worden, maar ik heb er nog niets van gezien) terwijl er naast je iemand een smoking probeert om te hangen met spannende cravatte en lakee schoenen. Zo ongeveer stonden we in onze voorhuwelijkse bus, toen Guido en Annemie binnenkwamen, beladen met kadootjes voor zichzelf en het thuisfront en zich als fotograferende getuigen toch ook ietwat wilden fatsoeneren.  Ik ben half aangekleed buiten gaan staan. Het was 39 graden C in de schaduw, maar een pak frisser dan binnen.

We waren tijdig klaar voor de show van 5 uur (PM uiteraard) en 10 minuten ervoor kwam de witte stretch ons oppikken.

Een half uur later waren er 24 staatsieportretten getrokken, hadden we enkele keren “I do” geantwoord en werden we voor God en de volledige zaal (Guido en Annemie) man en vrouw.

Maar alle gekheid op een stokje, het was toch een innig moment toen de “ministrel” zei : “And now,  You may kiss the bride”...

14-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

‘t Was niet omdat we alles in de US  al gezien hadden dat we voor een tweede keer Las Vegas binnen reden en onze kar parkeerden  op de vertrouwde KOA van “Circus Circus”.  Nee, ook niet omdat we verslaafde pokerspelers waren geworden.  Maar hier, in Las Vegas stond voor Guido en Annemie een huurwagen klaar,  die hen op een uitgestippelde route langs de grote parken (Grand Canyon, Zion, Bryce ...) tot Los Angeles zou brengen.

Als geroutineerde gidsen begeleidden we hen langs de Strip, die met een temperatuur van 100 graden F merkelijk koeler was dan tijdens ons eerste bezoek.  De speeltafels werden aandachtig bestudeerd, maar ongemoeid gelaten en de grote honger dreef ons naar het buffetrestaurant van “Circus Circus”. Je kon hier voor $13.99 zoveel eten en (non alkoholisch) drinken als je wilde en dat leek ons een veel betere investering.

We liepen langs de slingers dranghekken aan de ingang naar de zo goed als lege zaal tot aan het bordje “Wait here to be seated”, waar we werden opgevangen door 110 kilo’s hormonenvlees in slagroen uniform met walkie-talkie.

“ Attention, attention yellow flag” zei ze terwijl ze de walkie-talkie half in haar omvangrijke mond stak : “ four comin’ in for yellow flag. D’you copy?”

Het gekraak dat daarop volgde was blijkbaar gunstig, want ze bekeek ons lachend door haar thermopan-brilletje en wees naar de 17 rijen lege tafels. En warempel, ergens helemaal achteraan in de zaal stond haar tweelingzuster enthousiast te zwaaien met een gele vlag op een stokje. Daar, en nergens anders moesten  we ons melden, een kleine 300 meter van het dichtstbijzijnde buffet.

Maar eerlijk is eerlijk, het eten was goed!  Magistrale blokken roastbeef, hespen en gebraden kalkoenen met of zonder stuffing, kon je combineren met een uitgebreide keuze groenten, pasta of mashed potatoes, zonder dat de gravy, die in emmers stond te pruttelen, werd opgedrongen. Een degelijke maaltijd, mooi afgerond met een zelfgecombineerd ijsje en doorgespoeld met diet Coke.

We waren te laat thuis om te gaan zwemmen, en dat was maar goed ook. Ons ma zei altijd dat ik 2 uur moest wachten na het eten.

In dit geval zou dat wel 4 uur geweest zijn....

13-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

“Ik kwam, ik zag en ik paste my aan” was de strijdkreet waarmee Guido zijn “Far West” exploratie  tegemoet ging. De metamorfose van verzorgde gentleman naar ongegeneerde cowboy werd gretig geassisteerd door Annemie en Dien en was na enkele dagen reeds duidelijk merkbaar.  Zijn toch al zuinig begroeide schedel onderging een drastische haircut, die de zon vrije toegang verleende, en onder unanieme  druk van zijn medereizigers liet Guido zijn baard staan. ’t Was even doorbijten de eerste dagen, vooral voor ons, maar geleidelijk ontwikkelde er zich een  gefatsoeneerde begroeing, die hem het stoere uiterlijk van een succesvolle rancher bezorgde.  Zijn zongetaande huid en de ongestreken, alsmaar valer wordende T-shirts pasten perfect in dit beeld.

Maar het was vooral zijn stijl, zijn manier van handelen die ons ontzag inboezemde. Met een moeilijk te omschrijven flair, een mix van James Dean uit Giant en John Wayne uit The Alamo, beleefde hij zijn privee western, met ons als figuranten.

De wijze waarop hij onze RV bereed, door hoge bergpassen, wijdse prairies en drukke main streets, kon je best vergelijken met het temmen van een wilde mustang.  Het stuur was zijn lasso en zijn voet de sporen waarmee hij zijn Jolly Jumper  naar de mustangs (in alle kleuren en meestal convertible) leidde.

En als hij ’s avonds, bezweet en bestoft, met 1 enkele lucifer een kampvuur deed branden,  en zich er tevreden naast vleidde,  dan voelden wij ons allemaal veilig en voldaan...

Lady Annemie bleef bij deze gedaanteverwisseling onverstoorbaar de liefdevolle Dame (met hoofdletter), de eerste stoppelbaarddag niet meegerekend.  Zij genoot met klasse van het woeste landschap,  de dagelijkse bergtocht naar haar bedstee, de weelderige slaatjes met of zonder fruit, de lekkere eitjes en de New York sirloin steaks.  Zij had iets van July Andrews uit The sound of Music, toen ze zingend onder de Giant Sequoia’s liep  en met enige weemoed dacht aan haar (ex)collega’s, die op dergelijke momenten moesten werken om haar riant pensioen te betalen.

Geen enkele omstandigheid kon haar kalmte verstoren.  Zelfs ik, met mijn luidruchtige boertigheid kon haar sereniteit niet breken. Dat konden alleen maar haar wespen, die ze blijkbaar nog niet volledig onder controle had.  Hoe ze die beesten heeft meegebracht is ons nog steeds een raadsel. 5 volle maanden lang hebben we 24 staten doorkruist : geen wespje gezien.

Annemie zet zich neer, in de bossen, op de heide, in slow- of fastfoodtenten  en daar zijn ze, verliefd zoemend rond haar hoofd. Tot in de woestijn toe, waar de vogels gebakken uit de lucht vallen, fladderen de wespen haar vrolijk tegemoet. En geloof het of niet, ik kon er verschillende van herkennen ; het zijn verdorie stalkers !

Maar ik begrijp het volkomen : wie zou er nu niet graag bij Lady Annemie zijn.

The cowboy and the Lady, we zullen ze missen  op het moeilijkste traject van deze 6 maanden : de laatste week.

13-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

In tegenstelling tot Coastal Redwood Sequoia’s groeien Giant Sequoia’s op grotere hoogten, tot max. 6000 voet. En vermits Vesalia nogal laaggelegen langs route 99 lag (’t moet niet altijd 66 zijn) betekende deze uitstap nog maar eens een zware klim.  Eerst doorheen uitgestrekte wijngaarden en  daarna achtereenvolgens langs appelsien-, citroen- en limoenplantages.  De beklimming vroeg het uiterste van man en paard, en blijkbaar ook van de passagiers. We moesten verschillende keren langs de kant van de weg gaan staan om kleine misselijkheden te behandelen. Toen we dan uiteindelijk aangepast waren aan het scherpe bochtenwerk op grote hoogte, werden we tegengehouden door een “flagman”; in dit geval een rangerdame in volle uitrusting plus een stopvlag en een witte helm, die keurig afstak tegen haar donkergroen uniform met rangerster.

“Roadworks ahead” zei ze glimlachend, en of we eventjes een uurtje wilden wachten.  De roadworkers werken 1 uur als gekken, schuiven dan al het materiaal tegen de rotswand en gaan een uur in de schaduw liggen puffen om op krachten te komen.

Maar we hebben ons doel bereikt : het visitor center, met klein museum, en de aanzet van enkele wandelingen langs de oudste en grootste levende organismen op deze planeet. Net voor de deur stond trouwens al een eerste exemplaar, de “Sentinel” genaamd ; een boom met een stam van 6,35 meter doormeter en net even hoog als de boerentoren.  Maar niet gewanhoopt : hij is nog maar 1600 jaar oud en nog in volle groei.  De ‘Sentinel” stond echt aan de ingang van het grootste Giant Sequoiawoud ter wereld en liet ons als nietige mieren wandelen door een bos waarvan de meeste bomen stukken boven de 1000 jaar oud waren. Giant Sequoia’a zijn (volgens mij) mooier dan de neefjes van de kust. Ze zijn roder van bast, hebben een zachtere kurk, staan niet zo dicht opeengepakt en hebben geen mist nodig om te overleven. Ze staan dikwijls rond vochtige weilanden, die voldoende ruimte laten om de bomen in volle glorie te aanschouwen.

“General Sherman’s Tree” stond bovenaan en overschouwde zijn leger. Hij is het alleroudste en grootste levend organisme ter wereld, met een diameter van 12 meter en een gewicht van 10 miljoen kilo. Hij is een kleine 3000 jaar oud en groeit ieder jaar nog 1 centimeter!  Waw!

We lieten enkele rillingen langs onze rug glijden, namen eerbiedig een paar nietszeggende foto’s en trokken ons terug.

Tijdens de afdaling mocht ik meteen doorrijden aan de “construction works” en dat was maar goed ook, want ik kon toch niet meer stoppen. Maar daar hebben mijn passagiers niks van gemerkt, die waren ondertussen al uitgeteld....

12-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

We konden onmogelijk afscheid nemen van Yosemite zonder een bezoek te brengen aan Glacier Point : een schitterend uitzichtpunt, 1000 meter loodrecht boven de vallei, en recht tegenover de Half Dome, met zijn 2 beroemde watervallen, die nummer 5 staan op de wereldranglijst van grootste watervallen. Die eretitel zal dan wel in de lente uitgereikt geweest zijn, want nu waren het, weliswaar zeer mooie, maar nogal povere stralen die de diepte indoken.

We reden daarvoor vanuit “Crane Flats” een doodlopende weg van 30 mijl op en af, met Guido zichtbaar genietend van het bochtenwerk. De dames hielden hun hart vast en ik sliep de slaap der onschuldigen...

Maar Guido had de smaak te pakken en reed van Glacier Point in 1 ruk door naar Vesalia, waar we op een KOA na lange tijd terug aanknoopten met stroom, water en kaka-put, maar de wifi was tijdelijk onbruikbaar.

Vesalia was goed voor onze derde “oil change”, we zaten al over de 15.000 mijl!!

Bovendien was het een strategisch uitgangspunt voor de topic van morgen : het “Giant Sequoia National Park”.

Maar eerst nog twee “Giant King’s Cut Rib Eye Steaks” (een kleine 5 cm dik!) en gegrilde courgetten op de bbq, weelderig omringd door een “Annemie special salad bowl”.

Volgens mij moeten we dringend terug naar Napa, want de wijn verdampt hier razendsnel....

11-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Samen met Grand Canyon village en het graf van de Kennedy’s, is Yosemite village het drukst bezochte stuk Amerika. Dat wisten we, maar naief als we waren, dachten we dat John met de baseballpet ondertussen weer terug zou werken of studeren.

Dat bleek niet zo. De 6 campgrounds die Yosemite valley rijk was, waren allemaal “full”. We werden op een reservelijst ingeschreven, kregen nummer 19 en mochten stipt om 3 uur terugkomen voor de verdeling van de niet opgedaagde reserveringen. Voldoende tijd voor een wandeling, een bezoek aan het Visitor Center en een lunch met “Half Dome” en “El Capitan” sandwiches met coke. Ik offerde me op om tegen 3 uur naar de site-uitreiking te gaan, Guido en Annemie namen de free shuttle en bezochten diverse viewpoints en Dien, die ondertussen al aardig vertrouwd was met de Amerikaanse gezondheidsinstellingen, bezocht de plaatselijke kliniek om haar duim te laten bekijken die al geruime tijd pijn deed.

Mijn aktie was teleurstellend : er waren 14 sites en ik was nummer 19, dus geen plaats, maar wel een doorverwijzing naar “Crane Flats”, een andere primitieve camground 50 mijl verder de bergen in, maar nog steeds in het park.

Dien had meer succes : de verpleegster nam een RX, de dokter hield eventjes haar hand vast, verklaarde dat er niks mis mee was en  rekende daarvoor $307 (een kleine 10.000 oude Belgische Franken)

Guido en Annemie daarentegen waren zeer tevreden van hun uitstap. Ze hadden veel gezien en weinig uitgegeven.

"Crane Flats" viel als camping erg mee, alhoewel er geen enkele kraanvogel te zien was  en het bovendien helemaal niet plat was : we moesten al onze wielbruggen gebruiken om niet uit ons bed te vallen.
Maar de stilte was oorstrelend (!?) en de sterrenhemel helderder dan ooit....

10-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien