Greet,

Op 10 december 1963 in het moederhuis van Poperinge was het feest, en niet alleen voor jou want op die dag werden ook je neef Renaat en Peter geboren. Toen wist nog niemand dat jullie leven van korte duur zou zijn. Renaat stierf op 15-jarige leeftijd, Peter werd 19,jij werd er 37.

Jouw jeugd verliep mooi en onbezorgd, je liep school in Boezinge en in Ieper.Je studeerde voor onderwijzeres in Brugge.

Je vakanties waren je heilig want dan kon je op avontuur.

Op een werkkamp in Brussel leerde je Dusan kennen. Waarom je vanaf toen zo graag naar Joegoslavie ging, was voor ons geen geheim meer. Jouw verliefdheid werd liefde voor hem, zijn land en zijn cultuur. Je had geproefd van het Servische leven en het liet je niet meer los. Stap voor stap rijpte je keuze om te huwen en in Belgrado te gaan wonen.

Dusan ging werken terwijl hij zijn studies afmaakte. Het belette je niet om je huisje knus en gezellig in te richten.

Het duurde niet lang of jullie beslisten om een zelfstandige tandarts praktijk te starten, 40 km verder in het dorpje Vranic, weg van de drukke hoofdstad. Voor Dusan was dit een hele aanpassing, voor jou was dit een beetje Binnenweg.

Er was nog heel wat werk aan het huis en het kabinet diende helemaal ingericht.

Je vond er de prachtige natuur terug, dit was je enige luxe en comfort.

In 1990 werd je zwanger en werd Jana geboren. In die periode kreeg je suikerziekte, waardoor je leven heel gedoseerd en evenwichtig moest verlopen. Ja, je had het onder controle.

Wij kwamen graag op vakantie bij jullie, maar dit werd moeilijker omwille van de oorlog.

Ook Dusan werd gemobiliseerd en je keerde enkele maanden terug naar Boezinge.Je was graag terug bij je familie en vrienden maar je thuis was ginder ook al ging het daar minder goed.

Je leven had je anders gedroomd maar met de komst van Lidija en de tweeling Todor en Klara kreeg je weer hoop. Je vond het heel belangrijk dat je kinderen Nederlands spraken.

Ondanks de oorlog genoot je van je moeder zijn. Je leefde zuinig en leerde omgaan met de beperkingen die een land in oorlog teisteren.

Bloem en suiker had je steeds in voorraad.

Alsof dit allemaal nog niet genoeg was, kreeg je die vreselijke ziekte.

De wereld stortte in.

Hoe kan dit nu?

Waarom?

Zijn hier wel woorden voor?

Als er al woorden voor zijn, dan zijn het woorden die te kort schieten. Woorden die uitdrukken hoe machteloos we zijn.

Hoe moeilijk hadden we het niet om te geloven dat je een ongeneeslijke ziekte had?

Er kwamen woorden van verdriet, woede, angst soms hoop maar nog het meest van onmacht.

Wat konden we doen?

Je leek plots zo ver.

Het was niet je gewoonte om hulp te vragen, Pa en Ma deden alles om zo spoedig mogelijk bij jou te zijn. Ook je broers en zussen wilden graag bij je zijn. Je vriendinnen An en Griet kwamen je steunen. Vele mensen die het nieuws hadden gehoord zouden voor je bidden. Je nicht Ludwine kwam je de laatste dagen verzorgen.

Je was tot de laatste dag bewust, je voelde beetje bij beetje dat het leven je ontglipte. Je vertelde je laatste dromen, je vertelde dat je akelige voorgevoelens had. Je vond het niet eerlijk.

Je bleef bezorgd voor je kinderen en het speet je dat je ze moest verlaten. Je sprak de hoop uit dat ze vaak naar Belgie in vakantie zouden mogen komen bij je familie en dat ze alle vier goed Nederlands zouden kunnen. In elk woord dat zij zullen spreken, zullen wij jouw stem terug herkennen.

Wij beloofden dat we ons best zouden doen om je kinderen, waar jij nu verder in leeft, te helpen opvoeden, als Dusan het moeilijk zou hebben.

Je wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar jouw kracht geeft ons moed.

Dit gaf ons de tijd om over het leven én de dood na te denken. We moesten stilstaan. Dingen die we vroeger zo belangrijk vonden, werden nu waardeloos en vluchtig. Alleszeggende woorden hebben we niet gevonden. We vonden wel onze gevoelens voor elkaar over de grenzen heen. Vaak zonder woorden, zonder dicht bij Greet te zijn, leefden we met haar mee elk op onze eigen manier.

De taferelen van Greets begrafenis in Joegoslavië blijven nawerken en beschrijven op een passende manier de onbegrijpbaarheid van dit alles. We verstaan er niets van maar voelen de confrontatie met de dood des te meer.

Hoe licht en hoe broos is het leven, hoe fijn het zijden draadje.

Jouw dood brengt ons dichter bij elkaar en maakt ons weer wat menselijker.En laat jouw moed en doorzetting voor ons een voorbeeld zijn.

Lou en Lieve Verstraete-Provoost

Zaterdag 20/10/2001

Te Boezinge.