Maanden gaan voorbij, monotoon steeds volgend dezelfde weg, gevangen in een web van eentonigheid, niets zal veranderen de tijd heeft zijn werk gedaan, geen terugkeer mogelijk om alles nog eens over te doen. Het zinloze inziend van ons bestaan.
Juli nu, zon die schijnt, en denkende aan wat kon zijn, ergens eens ver weg van hier, steeds niet altijd weer in diezelfde sleur van koken, eten, afwas het is net of elke dag is dezelfde wat in feite ook zo is. Waarom konden wij niet aan een strand of ergens in een ander land zijn, al was het maar voor een paar weken. Elke dag diezelfde sleur aan die maaltijd, de bereiding, aan tafel, de afwas en wat gaan we dan doen...? Het is dan al 14 à 15 uur intussen en wat doe je dan nog, niets, wachten op de avond en op 's anderendaags voor weer eenzelfde dag. Waarom konden (verleden tijd) wij er eens geen twee- à drietal weken op uit trekken, een hotelletje zoekend en ergens etende wanneer of waar we graag wilden. Verleden tijd nu, de gezondheid laat het niet meer toe, toch nog veel peinzend aan wat had kunnen zijn en de zielepijn verbijtend aan wat nooit meer zal komen, nooit meer zal zijn.
Het had geonweerd en de straat was nat, het asfalt lag als water aan de oever van het trottoir, waar plechtig trad een duif en koerde als een kind, maar droever.
De hemel boven 't park werd licht, de bomen stonden groen, afzonderlijk, en ieder leek een bos zo vol zo wonderlijk en in zichzelf gekeerd, prevelend opgericht.
Ik liep te kijken in de korte stille straat en zag de duif, de kleur van onweer op zijn vleugels en poten roze als de dageraad.
En later hoorde ik de vleugels van ganzen in de hemel hoorde ik hoe stil en leeg het aan het worden was
gelukkig kwam er iemand naast mij zitten, om precies te zijn jij was het die naast mij kwam onder de appelboom, zeldzaam zacht en dichtbij voor onze leeftijd. (Rutger Kopland)
Zou hij begrijpen dat ik niet aan zijn graf was omdat ik verkouden was, als ik verkouden was? En zou hij weten dat dit een smoes was, mij toeknikken van ja natuurlijk, en dat het helemaal niet hoefde? Dat het geen zin had deze regen op zijn kist te horen vallen, dat hij zelf niet was gekomen als hij hier niet toch toevallig- Hij met zijn schemerlampje opvouwschaartje thermostaat. Die deuren dichthield voor de tocht, zijn ogen open vooral voor het zien openvouwen van de zachte blaadjes zijn oren alleen nog voor het vrolijkend kwetter van vogeltjes in de volière - Zou hij begrijpen, als hij nog iets begreep, wat mij hier bracht, onder deze onbetamelijke gehaaste wolken, terwijl hij nergens was? (Judith Herzberg)
Of hoe je zoals ik, met voor iedereen trachten goed te doen, alle soorten mensen tot vijand maakt, zelfs dichte familie. Je kan bepaalde dingen heel goed, je bent er zelfs meester in , dan doe je dingen die jezelf een hoop geld kosten, maar dat wordt dan helemaal anders uitgelegd, achter je rug natuurlijk. Het wordt zo voorgesteld alsof ik op de rug van anderen geld zou verdiend hebben terwijl ik de mensen hielp en het me veel geld koste maar daar gaf ik niet om. Maar goed zijn zonder er iets voor terug te krijgen kan in deze wereld niet meer denk ik. Ik verdiende wel goed door keihard te werken en dan gaf ik wel wat geld uit wat leidde tot jaloezie, nijd ja zelfs haat mocht ik ondervinden en dat valt zwaar, heel zwaar om dragen maar ik kan iedereen toch recht in de ogen kijken. Kunnen er niet veel zeggen. (Maurice Geudens)
Zon, zee en strand het is nog allemaal ver te zoeken. Er zijn wel enige mooie dagen geweest maar nu is het weer onweerachtig, is dit het gevolg der opwarming van de aarde? Het zal wel denk ik zo, de mensheid kan geen roofbouw blijven plegen op onze aarde.
Een fijne sluier zand ligt op je stoel. Ik zal hem in spiraaltjes openblazen want je bent weg, ik moet mij nooit meer haasten. Voor hoeveel jaren is dat nu voorgoed.
Ik zal voorbij zijn en het dorp zal duren gelijk vandaag met harpen in de bomen. Geblaat geblaf. En telkens toegenomen bewegingen tegen de middaguren. Het gras ontelbaar tussen vogelveren en leeuweriken als omhooggetrokken onhoorbaar bezig in een tijd vol klokken. (A. Van Wilderode)
Het was allemaal maar om te lachen zullen we zeggen wanneer we zijn uitgehuild. Drie veren draagt de wereld een gele van hoop een rooie van liefde en een zwarte van de dood.
