In onze regio is het op 15 augustus moederdag. Dat is niet overal zo in ons land, daar zijn we van op de hoogte, maar hier wordt het op deze datum gevierd. Vandaag waren we weer in Grobbendonk, de waterskiclub had namelijk een grote eetdag georganiseerd. Toen we zoon Michael zagen realiseerde die zich alsnog dat er minimaal een bloemeke bij deze dag hoorde. In de wegberm heeft hij iets gevonden dat voor bloem zou kunnen doorgaan. De wortel hing er nog aan trouwens. Dat het welgemeend was durf ik niet te betwijfelen.
Ik ben nog steeds van plan een Audio-Visuele reeks te maken over "waterskiën" voor het komende salon van onze fotoclub. Zelf heb ik het lang en graag gedaan en tegenwoordig zet zoon Michael de traditie voort samen met zijn gezin. Ik ben vanavond met de drone naar de club geweest in Grobbendonk om wat beelden te schieten van uit de lucht maar zodra ik dat ding gestart had vertelde de controller me dat ik me in een no-fly zone bevond, de militairen van de kazerne De Troon hebben blijkbaar een hekel aan pottenkijkers. Brave jongen als ik ben heb ik mijn waterski-luchtfoto-plannen maar uitgesteld tot we op een andere locatie aan de slag kunnen. Ondertussen heb ik langs het kanaal toch enkele leuke beelden kunnen schieten met mijn Sonytje. De brandweer was er toevallig ook aan het oefenen, aan water geen gebrek daar natuurlijk... Zo zie je eens een andere invulling van de brandweerman-job.
Zij die gaan afzien groeten U. Voordat de tocht begon mocht ik een foto maken van de dapperen die te voet naar Scherpenheuvel wilden gaan. Of we hier praten over religie, over traditie, over een devote wens... eigenlijk maakte het niet uit om mee te doen in dit project. Enkele leden van de familie hadden blijkbaar redenen om er aan te beginnen. Wij hebben het hele gebeuren mogen meebeleven, zij het met de e-bikes. We waren de logistieke ondersteun om tijdig de nodige voertuigen op de juiste plaats te brengen. Dit is een beeld van de start van de onderneming. Ook de aankomst in Scherpenheuvel werd als overwinning gefotografeerd uiteraard. Maar dit beeld, met de beide Border-collie woefs, vond ik sowieso de keuze van de dag.
Het is ondertussen een traditie geworden, de jaarlijkse reunie met de vrienden van een van de eerste bandjes waarin ik ooit speelde. Vandaag hadden we afgesproken in Lommel, bij Jean, de toetsenist en nadien zouden we samen iets gaan eten in "de Hutten". Eerst even bijpraten natuurlijk. De huiswoef, Juul, is een schat van een beest, maar super-enthousiast. Jean had er dan ook voor gekozen hem bij deze gelegenheid toch maar buiten te laten, hij wil namelijk wel eens overdrijven in het tonen van zijn genegenheid... Juul bleef dan maar de ganse tijd door het raam naar binnen kijken met een verwijtende blik waarin je kon lezen: " Hoezo? Gezellig daarbinnen, en ik mag daar niet bij zijn???"
We waren vanavond op bezoek bij dochter Ilse en haar gezin in Loenhout. Ze zijn daar nogal poezengek en er lopen dan ook enkele prachtige exemplaren rond. Ik ben zelf eerder een hondenmens en met honden weet je wat je er aan hebt, je kunt ze africhten en als je bevelen geeft luisteren ze. Poezen zijn meer eigenzinnig, vaak lief en aanhalig maar ze blijven hun eigen willetje hebben. Ik dit geval dacht ik de aandacht van de poes te hebben nadat ik ze met wat sis-geluidjes gelokt had en toen ze naar me toe kwam bleek ze op het allerlaatste moment toch weer een ander doel te hebben. Net op dat moment drukte ik af. Achteraf vond ik dit toch de beste van de reeks opnames die ik aan haar besteedde.
Eindelijk was het vandaag weer eens aanvaardbaar vliegweer voor de drone. We hebben er verdorie lang op moeten wachten. Ik ben samen met mijn fotomaatje Alex er op uit getrokken om rond Herentals enkele interessant ingeschatte locaties te bezoeken. Onder andere bij de jachthaven langs het Kempisch Kanaal kon ik enkele leuke shots scoren uit niet alledaagse standpunten. Dat de oogst veel groter was dan dit zal ik morgen wel tonen op Facebook.
We genieten met volle teugen van elke fietstocht die we ondernemen. Vandaag was Turnhout het doel. Er naartoe, er doorheen, er rond en via Corsendonk weer naar huis. Verrassing! Turnhout kermis. Het terrasje dat we sowieso altijd meepikken op de markt was net iets anders. We waren in Las Vegas beland. Wie ooit in die stad was weet dat er veel gekloonde monumenten, landmarks en andere interessante wereldwonderen te zien zijn. Je ziet er de Eiffeltoren, piramides, het vrijheidsbeeld, een obelisk... en we kunnen nog wel even doorgaan. Maar nu hebben ze ook de kerk van Turnhout Centrum in Las Vegas gekopiëerd!!!
Ja verdomme toch, hoe dom kun je zijn. Toen ik vanmiddag vertrok voor mijn fietstocht had ik een route uitgestippeld die me op een moment dat ik dorst zou krijgen in de buurt van Sas 6 zou brengen. Ik had er jammer genoeg geen rekening mee gehouden dat het dinsdag was en op maandag en dinsdag zijn ze gesloten. Ik wist dat eigenlijk... maar ik vrees dat ik een beetje vergeetachtig word. Het gezellige terrasje mocht ik op mijn buik schrijven, de dorst bleef en die heb ik pas kunnen lessen toen ik weer thuis kwam. Het lege, anders zo gezellige terras vond ik alsnog een leuk onderwerp en ik heb zo toch de frustratie een beetje van me af kunnen fotograferen.
Als je van uit Geel Kasterlee binnen gereden komt word je begroet door een reus. Keeses molen staat er weer te pronken na een grondige restauratie, ondertussen alweer twee jaar geleden. Volgens meneer Google komt ie eigenlijk uit Antwerpen waar ie in 1650 op de Dam geboren is. Via Heist op den Berg kwam hij tenslotte in Kasterlee terecht. Zowel overdag als bij nacht is hij een dankbaar onderwerp voor de amateurfotografen van deze wereld. Het is niet ver van huize Pol en Josee en in het donker ziet ie er, mooi verlicht als hij is, nog beter uit.
Het is niet zo moeilijk om zulke sterretjes rond lichtpunten te maken. Met een kwalitatieve lens en een klein diafragma (groot getal) lukt het makkelijk bij nachtfotografie. Binnen onze fotoclub lopen de meningen daarover zeer uiteen trouwens. Maar nachtfotografie is nu net een van mijn dada's. Vanavond ben ik na een dag vol TV-kijken weer eens op fotojacht gegaan tijdens het blauwe uurtje. Deze plaats heb ik al eerder in beeld genomen maar nog niet van uit dit standpunt. Ik vind de Fly-Over bij Geel Punt sowieso een fotoplek waar je als amateurfotograaf niet omheen kunt. Dit beeld, met lange sluitertijd -en dat zie je in de wolken-, met de blauw tinten in de lucht en -jawel hoor- veel bewust gezochte sterretjes vond ik mijn terechte keuze van een verder toch wel vruchtbare foto-uitstap.
Het was nog eens zo'n dag dat ik helemaal niet aan fotograferen ben toegekomen. Ik moet dan ook noodgedwongen terugvallen op iets van gisteren. Zoals ik toen al vertelde zorgde een stortbui er na enkele honderden meters al voor dat de wandeling met de senioren moest afgebroken worden en dat we zo snel mogelijk weer naar het veilige, droge tehuis moesten terugkeren. Van de natte thuiskomst heb ik ook enkele opnames gemaakt en in het jaaroverzicht van 2023 is dit beeld er een dat zijn plaats zeker verdient al was het maar om ons later aan deze trieste, ondermaatse zomer te herinneren.
Vrijdag, vaste prik, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Volgens de UAV app was het eindelijk nog eens acceptabel vliegweer voor drone pilots en ik had mijn nieuwe speeltje meegenomen om wat beelden te maken van het wandelplezier vanuit een net iets andere hoek. Volgens de buienradar was er nochtans een flinke kans op pittige buien maar het begrip "whishful-thinking" bleek sterker dan het geloof in de buienradar. Helaas... we waren nog geen 200 meter onderweg toen we een meer dan pittige stortbui over ons heen kregen. Rechtsomkeer dan maar, einde wandeling. Lang duurde die bui niet en daarna zou het droog blijven. Daar sta je dan in Lommel, met drone fotoplannen. De Lommelse Sahara was de eerste plek die bij me opkwam als alternatief. De Touwer (een woordspeling samengesteld uit het Engelse "tower" en het Nederlandse "touw") leek me een niet te missen onderwerp. Ik heb er meerdere shots gemaakt en deze vond ik het leukste.
Wijnegem is een plek die ruimschoots binnen het bereik van mijn e-bike is. Ik ben er dan ook al enkele keren voorbij gekomen en telkens weer viel mij dat intrigerende gebouw op langs het Albertkanaal. Het lijkt verlaten... vergane glorie... urbex??? Deze keer was ik niet met de fiets maar, als ik met de wagen naar Schoten moet, kom ik er ook voorbij en getriggerd door mijn steeds groter wordende nieuwsgierigheid ben ik eens gestopt. Er staan nog steeds stoelen en tafeltjes buiten, maar die zijn duidelijk al sedert tijden niet meer gebruikt, het ziet er echt verlaten uit. Op het internet vond ik dat het in 2019 nog een soort pop-up feestgelegenheid was met allerlei mogelijkheden, gaande van fotostudio via trouwfeesten en kunstatelier tot weekend-events. Nadien is er de grote leegte. De restanten van de vroegere activiteiten zijn er nog steeds en misschien loop ik de volgende keer als ik in de buurt ben wel eens naar binnen. Het staat alleszins op mijn to-do lijstje.
Het zou vandaag alweer een kille, natte herfstige pseudo-zomerdag worden, zelfs met code geel, althans volgens de weermannen en -vrouwen. Toen we na de middag op onze phone de buienradar raadpleegden zag het er naar uit dat het een hele tijd droog zou blijven en we zagen warempel zelfs een piepend zonnetje op het scherm. Dan moet je niet twijfelen natuurlijk. Binnen de kortste keren waren we aan het fietsen richting Herentals. Tegen de wind in vertrekken leek ons uiteraard het veiligste en wind was er, volop. Maar, no problem, daar hebben we electriciteit voor tegenwoordig he. De terugtocht langs het Kempisch Kanaal met de wind van achter ging nog vlotter trouwens en de gevoelstemperatuur voelde bij momenten zelfs écht zomers aan. Bruggen waren altijd al onderwerpen waar ik graag mijn fototoestel op richtte. Net voor we van uit Herentals aan het kanaal kwamen kon ik dan ook deze twee exemplaren niet negeren. De oudere brug van de N13 Aarschotse weg en daarnaast de veel recentere fietsbrug leken mij van uit dit standpunt een leuk onderwerp. Als je naar de lucht kijkt kun je haast niet geloven dat we een uur later, na een tussenstop bij de Korte Hei om iets te nuttigen op het terras, maar net op tijd terug thuis waren om niet kletsnat te worden.
Dat ik niet vies ben van een potje photoshoppen weten mijn vrienden wel ondertussen. Het was vandaag wereldfrietjesdag en inzoverre dat nog niet bij iedereen bekend was wil ik dat bij deze nog eens in de kijker zetten. Er kwamen in huize Pol en Josee alleszins frietjes op tafel vanavond. Ik heb mijn deel van de eettafel gefotografeerd en er een pittige bewerking op losgelaten. De frietjes heb ik wel in volle glorie gelaten om er de nadruk op te leggen. Daarna kon ik het toch niet laten ook de wijn dezelfde eer te gunnen.
Dit is zonder meer een misleidende titel. De zomer is ver weg immers! Ik mag aannemen dat er wel meer mensen zijn die een beetje depri worden van het weer de laatste tijd. Het vrouwke was gaan shoppen met vriendin Els en we hadden afgesproken dat, als ze er mee klaar waren, we elkaar zouden zien in 't Ligt Daar. Die naam refereert niet toevallig naar de plek waar wij wonen he... Passend bij het seizoen hadden de uitbaters het thema zomer in de versiering van de zaak geïntegreerd. Onder andere enkele zomerse wijntjes en een gestyleerd "SUMMER" op de toog waren niet te missen blikvangers. Helaas, zelfs de U van summer had er blijkbaar genoeg van de schijn op te houden, die speelde niet meer mee. Het heeft geen zin meer te doen alsof dit zomer is. Dat vond ik dan weer een foto waard, misschien geen prijswinner maar wel tekenend voor deze trieste tijd.
Er zijn voor ons voldoende redenen om regelmatig eens naar Aarschot af te zakken. Mijn zus woont er..., ik ben er ieder jaar enkele weken Kerstman in december..., naast het fotograferen heb ik nog wel enkele andere hobby's en qua geocachen is er echt wel veel interessants te vinden in die omgeving en last but not least zijn er de nodige horeca gelegenheden waar ik graag vertoef. De Moedermeule in de deelgemeente Gelrode is er zo een. Het plan was om de molen eens wat beter te bekijken en te fotograferen. Ik ben daarom achterom even de trap opgelopen om er bij te geraken maar van op de plaats waar ik eindelijk vrij zicht had bleek ik niet voldoende groothoek te hebben in mijn Sonytje om 'm er helemaal op te krijgen. Ik heb mijn aandacht dan maar verlegd. Een beetje verscholen achter de horecazaak staat dit charmante oude huisje. Ik vermoed dat het ooit de molenaarswoning was. Dat ik deze foto in zwart wit zou omzetten vond ik vanzelfsprekend, het komt het nostalgische gevoel alleen maar ten goede.
Het is geen groot geheim als ik vertel dat ik een liefhebber ben van het hemelse vocht dat gebrouwen wordt bij Moortgat in Breendonk. Naast het nuttigen van een Duvelke op zijn tijd verzamel ik ook Duvel objecten en prullaria. Ik noem maar iets: Duvel sokken, een Duvel onderbroek, Duvel T-shirt, een Duvel hondenhalsband, een Duvel flessenopener... en natuurlijk ook Duvel glazen. Ik heb het dan niet noodzakelijk over de vele door gerenomeerde kunstenaars versierde glazen die we tegenwoordig te pas en te onpas kunnen "verwerven", meestal binnen een of andere promotieactie, ik heb er al tientallen. Maar bij deze toon ik een foto van een Duvel familie. Papa en mama Duvelglas van de vorige generatie met hun enig kind langs de ene kant, een echtpaar van de huidige generatie aan de andere kant, nakomelingen zijn er bij hen nog niet en daar tussenin staat de stamvader van de familie, een oeroud, waardevol glas dat ik onlangs cadeau kreeg van mijn zus. Ik ben een tijdje met de foto aan het spelen geweest in Photoshop en uiteindelijk is het een soort high-key opname geworden.
Ik heb me vandaag doorheen de oogst van Love Tomorrow geworsteld. Na rigoureus wegselecteren heb ik uiteindelijk toch nog zo'n 50-tal foto's, die mijn strenge kwaliteitscontrole overleefd hadden, door de photoshop routines gehaald en in een map bewaard. Eentje was gisteren al bestemd voor deze blog, een relatief kleine selectie zal ik volgende donderdag op de vergadering van de fotoclub tonen en de overige beelden zullen waarschijnlijk forever in die map blijven zitten. Het zij zo. Ik heb me er alleszins mee geamuseerd. Ik wil er vandaag toch nog een tonen, iets totaal anders, dat wel. Model fotografie is iets dat niet hoog op mijn voorkeurlijstje staat, maar dat wil niet zeggen dat ik me er soms niet aan durf te wagen. Toen ik deze dame zag zitten in de Flower of Life tent vond ik het best een poging waard. De armbandjes waren niet dezelfde als deze die wij, gewone bezoekers, hadden gekregen, ze was dus waarschijnlijk ergens voor ingehuurd. Even oogkontakt was voldoende om te weten dat ze het niet erg vond. Ik heb een aantal foto's kunnen schieten zonder dat ze echt voor me poseerde maar er waren toch enkele leuke shots bij. Wat later kwamen er een aantal fotografen die aanwijzingen mochten geven en die met haar aan de slag gingen. Ik heb het nog even aangekeken maar ik had mijn beelden al. Deze vond ik de leukste uit de reeks.
Ik denk dat niemand van mijn vrienden of kennissen gelooft dat ik ooit naar Tomorrowland zou gaan. En toch... Er is sedert vorig jaar een soort spin-off, een deelaspect van het oorspronkelijke festival, op donderdag, daags voor de start van het tweede weekend boenkeboenke. Dat heet dan Love Tomorrow. Niet alle, maar de meeste podia en sites van Tomorrowland zijn dan voor het publiek toegankelijk en er komen bekende en minder bekende sprekers hun ideeën verkondigen over de toekomst van de mensheid, artificiele intelligentie, en nog veel meer toekomst gerichte thema's. Mijn zus, die in de evenementensector actief is, had kaarten kunnen bemachtigen en ik mocht mee. Bij sommige sprekers had ik wel eens het idee dat er sprake was van wishfull thinking, bij anderen kon ik me best aansluiten en het gebeurde ook dat ik de induk kreeg dat we met brainwashing werden overspoeld. Ik wilde eigenlijk in eerste instantie gewoon het terrein zien en de highlights fotograferen. Grosso modo gezien is dat ook gelukt. Er waren weliswaar enkele delen van het terrein die bij dit event afgesloten waren maar een los staand nadarhek opzij schuiven is niet zo moeilijk en als er dan niemand van het personeel of de security komt vragen wat je daar doet kun je toch je gang gaan? Zo kon ik ook de main stage te pakken krijgen. Het is waarschijnlijk een zeldzaam beeld zo zonder publiek. Vanaf morgen zie je hier zonder twijfel geen sprietje groen gras meer omdat daar het merendeel van de 70.000 bezoekers zal staan maar vandaag was ik de bevoorrechte toeschouwer van de onbevlekte scene.
