Denken leidt Niets naar Zijn
De term Ereignis bleef me vreemd, mysterieus, blijkt niet te doorgronden. Hij is ook totaal onvertaalbaar. Meestal wordt hij niet vertaald, en geeft men gewoon de Duitse term. Dus specifiek Duits ? Neen, specifiek Heideggers ! En ongrijpbaar, onbe-grijp-baar, want poly-interpretabel !
Toch begon van morgen een schuchter lichtje te dagen. Ereignis impliceert veelheid, impliceert verspreiding, afstand, uit-een-liggen, van elkaar verwijderd zijn. Tevens op elkaar betrokken zijn. Op elkaar gericht zijn. Op elkaar gesteld zijn. Een ogivale dynamiek : vanuit tegengestelde vertrekpunten toch op elkaar betrokken zijn, elkaar in stand houden, elkaar overeind houden, elkaar naar de hoogte duwend, tegen de zwaartekracht in. Een uiteenliggen gebaad in verlangen naar samenzijn, in streven naar eenheid, uit veelheid trachten en reiken naar verstrengeling. Verdeelheid bezwangerd met simplicitas. Verwijdering gehuld in samenhorigheid.
Daarin speelt Dasein, speelt de mens de rol van go-between.
Kijk rond je ; zie alles groeien ! In de kosmische materie zit alles om die groei mogelijk te maken, om complexiteit mogelijk te maken,om coördinatie mogelijk te maken, om integratie mogelijk te maken, om autonome, centripetale Zelfs mogelijk te maken. Alles in de natuur lijkt erop gericht om méér te zin door samen te werken.
Het meest opvallend komt die dynamiek tot uiting in de planten. De weiden lagen er , na de verschroeiende hitte en droogte, zo ros bij als vosse paarden en ze groenen nu weer mooi op : zonne-energie, warmte, regen en de mineralen uit de grond verstrengelen in die nieuwe groene grassprietjes. Zij tonen die wil tot verstrengelen, tot eigenstandigheid uit veelheid. Ook een terminale kankerpatiënt, die leeft stervend, die sterft levend, maar die wil leven ! Wil leven ! Want alles verzet zich tegen ont-binding, tegen uit-een-liggen. Alles wil conflueren : ereignen ! Alles wil ver-bonden worden, emergeren naar een hoger zijnsniveau, complexer, meer gecoördineerd, hechter geïntegreerd, tot een autonoom Zelf . Rechtop ! Staande !
Veelheid en distantie zijn vormen van het Niets., van ont-binding.
Denken keert de ont-binding tot ver-binding. Denken verstrengelt, brengt veelheid en verspreiding tot simplicitas.
Denken begeleidt het Niets in zijn opgang naar het Zijn, in zijn Zijns-queeste.
