Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Klakboem! Ik lig in het bed en hoor een deur toeslaan. Ik kijk op mijn horloge-Amaai is het al 06.25. Ik sta op en ga me klaarmaken. Begint mijn GSM te trillen-ja mijn alarm loopt af. Een paar minuten later stond ik in de wei met ons Prutske.Ze snuffelt en snuffelt.Ze zakt door haar achterpootjes en ze laat haar blaasje leeglopen.Ze wandelt wat speels en iets bruutjes verder door.Nu zakt ze wat meer door en een lange worst komt te voorschijn.Prutske is vrij van overtollig iets.Ik raap dat op met de speciale zakjes die bij het wandelen bij heb. De zon wil er doorkomen,maar het doet nog killig aan.Het gras is nat van de dauw.Prutske rolt er zich gans in en heeft blijkbaar pret om dit te doen. Aan de overkant van de straat rijden een paar fietsers met een rugzak met schoofzak erin.Mensen die al vroeg doorgaan om hun brood te gaan verdienen. Snel even de doos met oud papier buiten zetten. Prutske wil meehelpen,maar is rap terug binnen,recht naar haar bakje eten en drinken.Had die honger zeg.Sloek-sloek en het is binnen. Ik snel aan de pece om mijn gedichtje-het zou een duo gedicht worden,maar ja..... Dan even naar de boekenwinkel om een krant en de abonnekrant van broer uit de brievenbus halen-de krantenman was weer te laat.Doe steekt normaal om 06.00 in de bus en nu later-ik stond op de wei. Zou het dan toch waar zijn?Zijn de weergoden na een paar ludieke klachten beter gezind. Een telefoontje aan nichtje deed goed,zelfs beter.Ik zou haar moeten ophalen op een kamping in Mol-Retie om ze naar huis te brengen en morgen terug doen.Ze blijven op die kamping tot zondag avond enzal haar ventje die camionchauffeur is hen zelf oppikken. Heb ik nu genoeg geschreven?Is het niet te weinig? Ik ben niet zo een SCRIBA als chauffeurke.Ik heb misschien een andere leesbare stijl.Zal ik mijn stijl aanpassen en of iets triestiger maken of juist komischer. Eigenlijk gezien mag ik van stijl niet veranderen want dan is dat geen schrijfsel meer van big ietie,maar van een sukkelaar. Ik heb wel geen kippen in de hof,maar ik leef tussen de kiekens:Ik hoor toch regelmatig verschillende hanen kraaien en het klinkt als:ZIET GE ME HIER STAAN. De kippen kakelen dan iets verstaanbaar/OCH GOTTEKES TOCH. Hoe zou een Chinese haan kraaien?Iets voor Chauffeurke. Misschien:Wong Wonger de Wang. en de kippen HEI,HEI Een Antwerpese haan(enkel in Antwerpen en omstreken) kraait:OEPSTAAN. De kiekens/amaai weral taaid. een wakkere big ietie
Soms vraag ik wat heb ik fout gemaakt? soms denk ik wie heb ik in het hart geraakt? Ik zou vergiffenis vragen voor mijn zonden, anders ga ik voor eeuwig ten gronde.
Af en toe je zonden eens opbiechten, dat zal je kleine hartje altijd verlichten. Je krijgt hierdoor je glimlach weer, je voelt je daarom beter keer op keer.
Laat je harteroosje nooit tranen maken, laat je hartetulpje van gezondheid blaken. Ze willen ook veel geluk ieder nieuwe dag, ik wil voor hen ook vreugde,als dat mag.
Een rooje en een tulpje in je nederige ziel, een mooi spiegelbeed,wat mij altijd beviel. Ze heben een zalig leven in je kleine hart, ze verlossen je steeds van je pijn en smart.
Daarom even een vraag aan iedereen, behoudt die twee in liefde en met geween. Het is het kleinste geschenk aan een stuk, het is voor ons allemaal het grootste geluk.
Waar blijven de gedichtjes vandaan komen? Ja uit mijn nachtelijke stoutste dromen. Tijdens de slaap in het hart opgespaard. in mijn droom onweer en dan opgeklaard.
Soms een droom van een roosje in de wei, dan zijn er demonen die staan aan mijn zij. Dan weer een chauffeurke om te waken, dat onze apparte schrijfsels klaar geraken.
De inspiratie komt dan eens toegevlogen, dan ben ik weer voor een tijdje opgetogen. Die schrijfsels zet ik dan heel snel op papier, het gedichtje is klaar en jullie lezen het hier.
Dit was het in het kort wat ik moest schrijven, vanwaar dat de gedichtje komen en blijven. Een ding wil ik zeggen en vergeet ik nie, allen de liefste ochtendgroetjes van big ietie
In een gebed tot de regengeest, zei ik dat het genoeg is geweest. Laat je goede wil eens blijken, en ga ergens anders maar zeiken.
De geest zei,morgen beter weer, dat zegt die plezante elke keer. Morgen schijnt de zon echt waar, ik weet beter,niet hier maar daar.
Ach het is maar water dat er valt, het is maar gedonder die gekke knal. Glimlach maar bij bliksem en denk, ze nemen fotos een hemels geschenk.
Ik zit nu voor de pece en mijn klavier., het regent bijna dikwijls elk kwartier. Maar ik ga terug bidden tot de Heer, geef als het blieft ons de zon weer.
Door de regen gaan de woorden verdwijnen, ik wil dat de zon snel terug gaat verschijnen. Mijn roosje wil niet terug uit het hart komen, die wil liever van heel mooi weer dromen.
Vrienden wat gaat het vandaag weeral zijn, een dag met regen,zonder veel zonneschijn. Zelfs mijn inspiratie wordt ook heel nat, ik zit nu met de vraag,hoe komt dat?.
Maar wees heel blij mijn lieve vrienden, ik heb nog een bloemeke kunnen vinden. Het hoeft geen water,maar liefde wel, ik zeg de waarheid,het is juist wat ik vertel.
Laat daarom een zon in je hart schijnen, hierdoor mag mijn inspiratie niet verdwijnen. Ik zal mijn best doen voor nieuwe gedichtjes, eentje met roosjes of eentje met lichtjes. big ietie
Oh,donder we zijn je neuten steenmoe, ga met je weer ergens anders naar toe. Bliksem,je lichtstralen zie ik niet graag, nu mag het eens ophouden vandaag.
Oh regen,je bent niet meer welkom hier, je hebt al genoeg onheil gebracht hier. We vroegen in Jullie om wat water, Je zei,nu niet ik kom wel wat later.
Zelfs mijn hondje is bang van je streken, ach ik ga maar ophouden met dat preken. De zon mag je niet meer kidnappen, heer regen dat zul je wel niet snappen.
Vrienden wonen in je hart, vrienden delen in je smart. Door echte vrienden te zijn, wordt je hartje weer rein.
Hoe klein je vriend mag zijn, een vriend van je zijn is fijn. Maak van je vijand je beste vriend, het is dan dat je het geluk vindt.
Een stille vriend spreekt met een glimlach, het is de mooiste blik,nu en elke dag Een glimlach betekent meer dan een zin, het is het mooiste geluksgewin.
Ik wil mijn glimlach nooit kwijt geraken, het is moeilijk om een nieuwe te maken. Dit is wel geen heel mooi gedicht,nie groetjes met glimlach van big ietie
Wandel eens op de weg van het leven, door weinig te krijgen en veel te geven. Kom dan je eigen ik nog eens tegen, dan krijg je misschien Gods zegen.
Die zegen ontvang je met vrienden te maken, of door van je roekeloosheid af te geraken. Het is moeilijk een goede vriend te zijn, een vriend worden,dat vinden we fijn.
Een goede vriend verlieren doet pijn, die in je hart bewaren,dat is pas fijn. Vraag eerst:Ben ik een goede vriend? vraag eerst wat een ander daarvan vindt.
Ik wil een goede vriend zijn,lieve mensen, ik wil voor iedereen het allerbeste wensen. Ik wil een gewone big ietie blijven, zonder altijd te moeten overdrijven.
Vandaag zou mijn oudste zus 58 geworden zij. Ze was altijd een heel vrolijke meid geweest.Als we samen waren,hadden we altijd plezier.Moppen tappen en dergelijke. Tot ze te horen kreeg dat ze een uitzaaiing had van kanker.Dapper vocht ze tegen die ziekte met de moed en grapjes. Ik zag altijd op tegen de oudste zus,alhoewel ze me soms om raad vroeg. De laatste weken was ze niet meer de EMMY(ze heett Emma naar grooetmoeder).Ze kon niemand of niks meer verdragen. Op 11 november 2002 kwam ik thuis van de laatste middag dienst op Amsterdam. Ik was nog maar net thuis of er was telefoon.Mijn jongere zus:Etienne-Emmy voor jou. Ik nam op en ze zei:Etienne een gelukkige verjaardag-ik kon niet eender bellen,ik ben zo moe-ik ben bang.Geef Mammelies(zo noemen we moeder sinds Fabian van Falada)eens ik wil haar voor de laatste keer spreken. Ze wist dat ze zou gaan en ze zei tegen moeder:Ik wil uit respect voor mijn broer niet gaan op zijn verjaardag. De dag erop 12 November 2002 is ze thuis gestorven met de traan in de ogen. Ik heb de uitvaartplechtigheid gedaan voor haar in mijn uniform van treincondeucteur. Een paar dagen later heb ik het incident op de trein gehad met die Albanees met zijn koffers vol drugs en een paar weken later met het wapenincident. Ik heb dit een paar manden opgekropt tot de arts mij op 14 April me op pensioen zette(juist da dag dat moeder jarig was) Mijn moeder heeft toen gezegd:Moet ik mijn kinderen overleven. Het moest er even uit-ik voel me eindelijk opgelucht. groetjes big ietie
Ik was eens met de trein naar Leuven.Mijn neefje toen drie,mocht mee met de trein. Op het Martelarenplein zag hij een muur met namen.Hij zei tegen mij:Nonkel Tjen dat is van dode bompas van een stoute oorlog. Wij moeten zo staan om te denken. De jongen zat toen in de eerste kleuterklas. De foto hier in bijlage. big ietie
Bijlage: Monica 012.jpg Bovenstaand attachment is virusvrij.
Rustig keek ik naar die gele roos, kalm nam ik een schaar uit de doos. De roos keek me glimlachend aan, ik was ontroerd en liet ze maar staan.
Ik begaf me naar de tulp in de hoek, ik keek naar de uitleg in het boek. Deze tulp wiemelde heen en weer, ik liet ze dan gerust deze ene keer.
Wat ben ik toch een boerekinkel, ik ging dan op de hoek naar de winkel. Geen bloem,wat zou ik nu beginnen? ik kocht voor moederdag een doos pralinen. big ietie
