Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Gebroken liefde mag niet stuk, gebroken liefde heeft geen geluk. Zij die dit zeker willen lezen, zijn zij die bij je wil wezen.
Een neen is soms nog niet klaar, ik hou nog steeds van haar. Maar wie ben ik om dat te zeggen, aan wie kan ik dit zeker uitleggen.
Er zijn mensen die verstaan met woorden die leven steeds in heel goede oorden. Ik wil niemand kwetsen zeker nie, de groetjes van jullie vriend big ietie.
In de Remise waar wij bijeen komen, kunnen we met vrienden dromen. We verwelkomen mekaar met een zoen, we babbelen over wat we op de pecee doen.
Rustig zitten we buiten in de mooie zon, en genieten we van het weer heel fijn. De herfst is bijna weer in het land, genieten we van het weer heel plezant.
Bladeren vallen bijna van de bomen, laat ons dan van de vrede dromen. Het mag een heel mooie herfst zijn, voor iedere mens,goot of klein.
Ik wil een vriend zijn in hart en nieren, ik wil vriend zijn van mensen en dieren. Ik wil een roosje schenken aan mensen, ik wil altijd ieder het beste wensen.
Waarom zijn sommigen brutaal tegen elkaar? waarom doen enkelen altijd zo raar. Kan het niet beter gaan zoals op dit net? hier kunnen we lachen en maken pret.
Ik groet jullie mijn beste vrienden, die hier op dit net het beste vinden. De vrede zit in jullie ziel binnen, hierdoor kunnen we een mooie dag beginnen.
Ik ben geen groot dichter als anderen, als jullie willen,zal dat snel veranderen. Ik zal een gedicht schrijven dat verlicht, het lezen hiervan is wel niet verplicht.
Ik wil voor jullie zijn een vredesverteller, doch de oorlog is nog steeds sneller. Vrede de mooiste boodschap voor iedereen, maar wanneer de oorlog stopt,weet er geen.
Hecht heel veel waarde aan jullie leven, door je moeder bij je geboorte gegeven. Zie in de spiegel naar je eigen waarde, die je bij de geboorte kreeg hier op de aarde.
In het licht van de blauwe maan, zie je vrienden wandelen gaan. Uit het licht van de gele zon, straalt ons het geluk toe heel bon.
Een straal overvalt je heel graag, die mooie straal treft je ook vandaag. Neem de straal vast met je eigen hart. het verzacht steeds je pijn en smart.
Bewaar deze straal ook voor vrienden, opdat zij ook de kracht van liefde vinden. Help hier ook mee mensen die je niet kent, Je voelt dan de liefde zoals je zelf bent.
Wat was mijn eerste gedichtje weer? Het is zo lang geleden,kweet niet meer. Ik was nog heel jong,maar zeven jaar, ik dichtte omdat ik ziek was,echt waar.
Dank zij dit gedichtje ben ik genezen, ook door dat iemand het had gelezen. Maar de bundel is verloren gegaan, ik had het gewoon op papier staan.
Een van die gedichtjes werd voorgelezen, op de school waar ik ooit mocht wezen. De school bestaat niet meer,alles is kwijt, gedichtjes zijn dus ook weg tot mijn spijt.
Ze blijven in iemands gedachten voortleven daarom wil ik ieder nieuwe gedichtjes geven. Schrijven blijf ik zeker verder doen, mijn nieuwe hobby tijdens mijn pensioen.
Goede gedachten gaan nooit verloren, lieve woorden kunnen velen bekoren. Ik wil met gedichten velen gelukkig maken, ik wil dat ze overal de wereld rond geraken.
Een lieve knuffel voor alle lieve vrouwen, een handdruk voor hen waarop ik kan bouwen. Ik wil dat iedereen die knuffels doorgeven, om samen in een mooie harmonie te leven.
Een paar woorden zeggen meer dan zinnen, en zeker als we een heel lieve relatie beginnen. Lieve mensen ik wil dez groep niet verlieren zeker nie. de allerliefste groetjes van jullie vriend big ietie
Klakboem! Ik lig in het bed en hoor een deur toeslaan. Ik kijk op mijn horloge-Amaai is het al 06.25. Ik sta op en ga me klaarmaken. Begint mijn GSM te trillen-ja mijn alarm loopt af. Een paar minuten later stond ik in de wei met ons Prutske.Ze snuffelt en snuffelt.Ze zakt door haar achterpootjes en ze laat haar blaasje leeglopen.Ze wandelt wat speels en iets bruutjes verder door.Nu zakt ze wat meer door en een lange worst komt te voorschijn.Prutske is vrij van overtollig iets.Ik raap dat op met de speciale zakjes die bij het wandelen bij heb. De zon wil er doorkomen,maar het doet nog killig aan.Het gras is nat van de dauw.Prutske rolt er zich gans in en heeft blijkbaar pret om dit te doen. Aan de overkant van de straat rijden een paar fietsers met een rugzak met schoofzak erin.Mensen die al vroeg doorgaan om hun brood te gaan verdienen. Snel even de doos met oud papier buiten zetten. Prutske wil meehelpen,maar is rap terug binnen,recht naar haar bakje eten en drinken.Had die honger zeg.Sloek-sloek en het is binnen. Ik snel aan de pece om mijn gedichtje-het zou een duo gedicht worden,maar ja..... Dan even naar de boekenwinkel om een krant en de abonnekrant van broer uit de brievenbus halen-de krantenman was weer te laat.Doe steekt normaal om 06.00 in de bus en nu later-ik stond op de wei. Zou het dan toch waar zijn?Zijn de weergoden na een paar ludieke klachten beter gezind. Een telefoontje aan nichtje deed goed,zelfs beter.Ik zou haar moeten ophalen op een kamping in Mol-Retie om ze naar huis te brengen en morgen terug doen.Ze blijven op die kamping tot zondag avond enzal haar ventje die camionchauffeur is hen zelf oppikken. Heb ik nu genoeg geschreven?Is het niet te weinig? Ik ben niet zo een SCRIBA als chauffeurke.Ik heb misschien een andere leesbare stijl.Zal ik mijn stijl aanpassen en of iets triestiger maken of juist komischer. Eigenlijk gezien mag ik van stijl niet veranderen want dan is dat geen schrijfsel meer van big ietie,maar van een sukkelaar. Ik heb wel geen kippen in de hof,maar ik leef tussen de kiekens:Ik hoor toch regelmatig verschillende hanen kraaien en het klinkt als:ZIET GE ME HIER STAAN. De kippen kakelen dan iets verstaanbaar/OCH GOTTEKES TOCH. Hoe zou een Chinese haan kraaien?Iets voor Chauffeurke. Misschien:Wong Wonger de Wang. en de kippen HEI,HEI Een Antwerpese haan(enkel in Antwerpen en omstreken) kraait:OEPSTAAN. De kiekens/amaai weral taaid. een wakkere big ietie
Soms vraag ik wat heb ik fout gemaakt? soms denk ik wie heb ik in het hart geraakt? Ik zou vergiffenis vragen voor mijn zonden, anders ga ik voor eeuwig ten gronde.
Af en toe je zonden eens opbiechten, dat zal je kleine hartje altijd verlichten. Je krijgt hierdoor je glimlach weer, je voelt je daarom beter keer op keer.
Laat je harteroosje nooit tranen maken, laat je hartetulpje van gezondheid blaken. Ze willen ook veel geluk ieder nieuwe dag, ik wil voor hen ook vreugde,als dat mag.
Een rooje en een tulpje in je nederige ziel, een mooi spiegelbeed,wat mij altijd beviel. Ze heben een zalig leven in je kleine hart, ze verlossen je steeds van je pijn en smart.
Daarom even een vraag aan iedereen, behoudt die twee in liefde en met geween. Het is het kleinste geschenk aan een stuk, het is voor ons allemaal het grootste geluk.
Waar blijven de gedichtjes vandaan komen? Ja uit mijn nachtelijke stoutste dromen. Tijdens de slaap in het hart opgespaard. in mijn droom onweer en dan opgeklaard.
Soms een droom van een roosje in de wei, dan zijn er demonen die staan aan mijn zij. Dan weer een chauffeurke om te waken, dat onze apparte schrijfsels klaar geraken.
De inspiratie komt dan eens toegevlogen, dan ben ik weer voor een tijdje opgetogen. Die schrijfsels zet ik dan heel snel op papier, het gedichtje is klaar en jullie lezen het hier.
Dit was het in het kort wat ik moest schrijven, vanwaar dat de gedichtje komen en blijven. Een ding wil ik zeggen en vergeet ik nie, allen de liefste ochtendgroetjes van big ietie
