LAURA LYNN
Ik ben katholiek opgevoed, maar dat wil niet zeggen dat ik iedere week naar de kerk ga. Ik ben wel bezig met het geloof. Ik heb er veel uit geleerd. Bij mijn grootouders was het normaal dat je een gebedje deed of een kruisje kreeg. Ik schaam mij er helemaal niet voor dat ik wel vaker een gebedje opzeg omdat ik mij daar goed bij voel. Ook omdat ik er troost in vind, zoals toen mijn grootvader drie jaar geleden stierf. Het deed mij deugd dat ik steun van hierboven kreeg om mijn verdriet te verwerken. Als het mij even een beetje tegenzit, zeg ik een gebedje op en voel ik dat mijn grootvader er nog is. Dat geeft me kracht.
BIRGIT VAN MOL
Ik was ooit een valse kat aan het aaien en ze haalde mijn handpalm open. Toen ben ik jarenlang afkerig geweest van katten. Ik heb wel tijdens een wandeling met mijn honden eens een wanhopig, achtergelaten katje gevonden. Ik kon het echt niet aan zijn lot overlaten en heb het in mijn jaszak gestoken om het warm te houden. Onderweg kwam ik een kapsalon tegen en daar ben ik binnengestapt om het weg te geven aan iemand die ervoor zou kunnen zorgen. Die dag is er dus een vrouw thuisgekomen met een permanent én een katje.
ERIC MELAERTS
Mijn allereerste elektrische gitaar kreeg ik via Concordia Mail, een postorderbedrijf dat nu niet meer bestaat. Daar kon je een rood of een wit model kopen. Op de schaal van waarden was het nihil, behalve dat het mijn eerste instrument was. Akoestisch speelde ik altijd met mijn duim in plaats van met een plectrum. Ik deed er gewoon plakband rond om de blaren tegen te gaan. Drummen op Dixan-dozen, twee uur samen zitten om in een Engels woordenboek een goede naam te vinden voor het groepje we hebben het allemaal gedaan. We waren jong en onbezonnen.
Ik ben heel lang gitaarloos geweest. Tot mijn achttien, negentien had ik geen eigen instrument. Toen moest ik overal gaan lenen. Bij wijze van compensatie heb ik nadien veel gitaren gekocht. Als ik mij er goed bij voelde en ik kon het financieel aan, nam ik ze mee nogal impulsief. Dat leidde tot een verzameling waar een paar echte kleinoden tussenzitten, maar ook gewone werkpaarden.
IANKA FLEERACKERS
Mijn grootmoeder was eind zeventig. Zij heeft een mooi leven gehad. Als zo iemand sterft, verdwijnt er een hele hap uit je leven. Maar de volgende dag sta je op, maakt je boterhammen klaar en doet gewoon verder. Dat is niks om je voor te schamen. Ik denk dat vele mensen een probleem maken van het schuldgevoel dat ze hebben als hun partner of hun moeder of hun kind is overleden en ze zich de dag nadien erop betrappen dat ze lachen met een mop. Waarom zou je dat niet meer mogen doen?
SANDRINE ANDRE
Ik heb gewoon heel veel geluk in mijn leven. Hoe komt dat? Omdat ik op een goede manier naar het leven kijk, maar ook omdat er iets is dat mij kansen geeft, dat mij er weer uittrekt als het met mij niet goed gaat. Ik word vanzelf wel weer gelukkig. Er zit dus blijkbaar iets op mijn schouder. Mijn vriend heeft dat ook. We zeggen vaak: Onze engeltjes hebben elkaar gevonden. We zullen ze nog eens bedanken. Vroeger kon ik me kwaad maken in mensen die niet positief in het leven stonden. Maar je moet ook het geluk hebben dat het geluk achter je staat. Een vriendin van mij heeft gruwelijke dingen meegemaakt. Als je het allemaal zou weten, zou je zeggen: Zo iemand moet toch doodongelukkig zijn? Maar ze is zo sterk als wat en kan alles aan. Ze heeft de kracht om toch door te gaan. Blijkbaar heeft ze dus een engeltje.
De volledige interviews vind je in het blad Exclusief van maart/april/mei 2007.
Mijn vader werkte bij de geheime dienst. Zijn werk was zo geheim, dat hij zelf niet wist wat hij deed. Hij was niet alleen een naarstig gezinshoofd, maar ook een hondstrouwe echtgenoot, zoals zijn beide maîtresses graag zullen bevestigen.
Mijn tweelingbroer was een talentvolle jongen, die resoluut tegen geweld was. "Wie dat niet gelooft, kan een peut op zijn bakkes krijgen," was zijn favoriete uitspraak. Na een korte passage in een winkel voor homos een Nicht Shop - werd hij eigenaar van een paardenfokkerij. "I fuck horses," zei hij blakend van trots tegen een Amerikaan die naar zijn broodwinning informeerde. Hij is ook mede-eigenaar van een wijngaard in Frankrijk waar Soixanteneuf-du-Pape wordt gemaakt.
Mijn zuster werd opgevoed bij katholieke nonnen, werd later protestant en nog later prostituee. Zij was ook uitgeefster van het vakblad voor dames van lichte zeden: 'Ons Orgaan'. Tegenwoordig werkt ze als hulpje in een laboratorium waar men onderzoekt of kinderloosheid erfelijk is.
Toen ik jong was, wou ik aan sport doen. Ik wou lopen, maar dat mocht niet van mijn vader, want hij was antiloop. Ik wou ook gel in mijn haar doen, maar dat mocht niet van mijn moeder, want zij was antigel.
Van de weeromstuit verloor ik alle interesse in sport. Mijn onwetendheid op dat gebied is dan ook encyclopedisch. In voetbal ken ik het verschil niet tussen buitenspel en overspel. Voor mij is de goal een Franse president. En een vriendschappelijke wedstrijd is een match waarin geen doden vallen.
Toch kwam ik goed op mijn pootjes terecht, want voor hetzelfde geld stond ik nu hamburgers om te draaien bij McDonald's of was ik adjunct onderbureauchef bij een verzekeringsmaatschappij. Niet dat daar iets mis mee is, tenminste niet met het omdraaien van hamburgers.
Voor zover ik weet ben ik de enige mannelijke journalist die ooit op de voorpagina van Playboy stond. Maar dat is weer een ander verhaal.
