De laatste slierten ochtendmist hangen nog boven de Schelde als ik in het centrum van Lillo aankom en de parking oprij. Een paar meters verder ligt de plek waar het verzamelen geblazen is voor iedereen die meewerkt aan ‘Zot van A’, de jongste film van Jan Verheyen. Assistenten met walkie talkie in aanslag proberen alles in goede banen te leiden. En dat is niet zo’n eenvoudige klus: jong en oud, blank en gekleurd, mannen en vrouwen, coiffeurs en lesbo’s moeten zich één na één aanmelden en worden dan doorverwezen naar het café. Sommigen steken al in feestelijk lange kleren en strak zittende pakken, klaar om voor de camera te paraderen, anderen hebben hun jeans en anorak nog aan en slepen de halve inhoud van hun garderobe achter zich aan in koffers op wieltjes. De meest opgemerkte groep bestaat uit een handvol middeleeuwers. Stoere binken met baarden en snorren en zwaarden en hoofddeksels met pluimen; vrouwen met lange rokken en mantels en witte kappen. Of ze zich van film hebben vergist, zal pas later met zekerheid blijken.

Het is geleden van mijn middelbare schooltijd dat ik figurant was in de musical ‘Sneeuwwitje’, waar ik het volksgemompel mocht uitbeelden. Niet bepaald een rol waarmee je zelfs ook maar de shortlist voor de Oscars haalt, maar op die leeftijd ben je al blij dat je ook eens aan de andere kant van de orkestbak mag staan. Gezeten tussen lotgenoten die koffie met sloten door hun keelgat gieten om het ochtendlijke uur te verdrinken, geef ik mijn ogen de kost. Het café doet geen moeite om te verbergen dat de tijd er heeft stilgestaan. Omgebouwde biervaten, aangevuld met krukjes, tafels en stoelen uit de jaren stillekens doen dienst als meubilair. Een ouderwetse stoof met daarop de obligate waterketel en een kamerplant die snakt naar palliatieve zorgen maken het decor compleet. Van op het terras heb je een onbelemmerd uitzicht op een modderpoel met enkele vastgelopen bootjes, al twijfel ik er niet aan dat de toeristische dienst dit tafereel zal omschrijven als een pittoreske jachthaven.

Het gemijmer wordt onderbroken door de figuratieregisseur – zo heet dat in dat wereldje – die komt melden dat iedereen zich mag omkleden, voor zover dat nog nodig is. Mannen gaan zonder veel omhaal met de billen bloot om een andere broek aan te schieten, maar bij het andere geslacht verschijnen hier en daar toch preutse vraagtekens in de ogen. Pas als ze zeker zijn dat dit geen aanloop is naar een orgie, gaan de truitjes vliegensvlug omhoog en de rokken naar beneden. Enkel een paar diehards trekken zich terug in de toiletten voor hun metamorfose.

En dan breekt het grote moment aan. Als een troep ganzen trekken we naar de kerk, waggelend over de oneffen bestrating en snaterend dat het een lieve lust is. Nu kan het nog. Straks, onder de zalvende oogopslag van de madonna en de gepijnigde blik van de Messias aan het kruis, is dat minder evident. Jan Verheyen staat ons op te wachten. Is dat een aureool boven zijn kruin of zijn het de zonnestralen die door de glasraam naar binnen dwarrelen? Whatever. In zijn eigen sympathieke stijl heet hij ons welkom en brengt hij in herinnering wat mag en wat absoluut niet kan. In de camera kijken bijvoorbeeld, is not done. Net zomin als je gsm laten rinkelen. “Als dat gebeurt, moet je de hele ploeg op champagne trakteren. En dat zijn er een hoop,” lacht hij. Zijn woorden zijn nog niet koud, of er rinkelt een gsm. Het blijkt die van de figuratieregisseur te zijn.

De rest van het verhaal valt onder de noemer ‘vertrouwelijk’. Uit mijn mond zul je niet vernemen wat er die dag gefilmd werd. Uit mijn pen evenmin. Afspraak in de bioscoop vanaf 20 oktober.