Necropolis de Colon is de begraafplaats van Havana. Je komt er alleen binnen als je dood bent of een toegangsticket koopt. Typisch Cubaans: overal probeert men munt uit te slaan en de overledenen spelen willens nillens het spelletje mee.
Een jonge kerel in een officieel aandoend uniform komt op mij toegestapt en stelt zich voor als Iwan. Met zijn open gezicht en netjes gekamd haar ziet hij er de kwaadste niet uit, dus laat ik mij gewillig door hem op sleeptouw nemen tussen de monumentale zerken, die elk hun verhaal meedragen. Zoals het graf van La Milagrosa, omringd door diepgelovige vrouwen die ingetogen staan te bidden, heftige kruistekens slaan en het beeld meermaals aanraken om heil af te smeken. Volgens de legende ligt hier Amelia Goyri de la Hoz. Zij stierf in het kraambed en werd begraven met haar doodgeboren dochtertje aan haar voeten. Toen de tombe later werd geopend, bleek het kind in haar armen te liggen.
Plots blijft Iwan staan bij een heel ander graf, dat van een kind. Het is bedekt met bloemen en gedenktekens. Hier ligt Ana Laura Mederos, het eerste Cubaanse meisje dat ooit aan meningitis stierf. Ze was amper vier. Haar moeder komt nog elke dag bloemen op haar graf leggen. Ze is ontroostbaar.
Dan grijpt hij naar zijn portefeuille en haalt er een fotootje uit: een zwartharig kind dat met pientere ogen in de lens kijkt en vertederend lacht. Het is hetzelfde meisje dat op het graf staat. Er gaat mij een licht op: Ben jij dan de vader? Stilletjes knikt hij. Haar moeder en ik waren gescheiden. Nu valt mij op waarom de gedenkplaten enkel ondertekend zijn door mama en de broertjes. Toen Ana Laura stervende was, heeft men nog geprobeerd mij te verwittigen, maar het is allemaal te snel gegaan. En zo staat de man die de kans niet kreeg om afscheid te nemen, noodgedwongen elke dag oog in oog met het graf van zijn dochtertje.
Iwan, voor eeuwig in rouw 
