Ik ben verliefd. Wie zou dat ooit hebben
durven dromen? Het is niet de eerste keer dat mij dat overkomt. Als zestiger.
Heeft mijn vrouw enige reden tot jaloezie? Dat nu ook weer niet. Want ik ben
verliefd op een liedje.
Het begon zo. Op een nazomeravond zat ik
thuis naar King of California te kijken. Een film uit 2007 met Michael
Douglas en Evan Rachel Wood in de hoofdrollen. Twee steengoede acteurs en een
maf scenario: amusement verzekerd. En dan kwamen de laatste minuten van de
prent. Ze werden ondersteund door een soundtrack waarvan ik kippenvel kreeg.
Iéts raakte mijn gevoelige snaar. Iéts deed ping! Wat het was, kon ik op dat
moment nog niet uitvissen. Ik ging slapen met een zalige herinnering.
Het eerste waar ik de volgende morgen aan
dacht, was dat liedje. Ik was geïntrigeerd. Ik wou er absoluut meer over weten.
Ik ging aan mijn computer zitten en tikte King of California in op Google.
Binnen de kortste keren wist ik genoeg. Het deuntje heette California Stars
en werd gezongen door Billy Brag en Wilco. De volgende logische stap was
YouTube. En bingo, op www.youtube.com/watch?v=nhm27uXG6bg had ik beet.
Het hele liedje plus de volledige tekst. En weer kwamen de haren op mijn armen
recht van ontroering.
Van waar die aantrekkingskracht? Van de
tekst? Ongetwijfeld. Blijkbaar was hij van de hand van Woody Guthrie. Deze
Amerikaanse folkzanger liet na zijn dood in 1967 een aantal liedteksten achter.
Zijn dochter vroeg Billy Bragg en Wilco om ze van muziek te voorzien. Eén
daarvan was California Stars dat voorkomt op het mij onbekende album Mermaid
Avenue (1998). Dat de woorden eerst later op muziek werden gezet, is goed te
horen. Sommige zinnen wringen een beetje om binnen het muzikale schema te
passen. Het maakt het geheel alleen maar sympathieker.
Niet alleen de eenvoudige tekst met een
flinke scheut bakvisliefde roept begrijpelijke emoties op. Het leeuwendeel van
de verantwoordelijkheid komt op de rekening van de muzikale inkleding. Met een
rudimentaire begeleiding. Een akoestische gitaar. Een slide guitar. Een
bescheiden drummer die zich nooit opdringt. Een pianootje dat een paar simpele
accenten toevoegt. Eenvoudig, bijna naïef. En vooral: gezongen met een
ontwapenende, breekbare stem die herinneringen aan Roy Orbison oproept.
Sindsdien gaat er geen week voorbij of ik
moet Cailfornia Stars eens gehoord hebben. Het liedje is een huisvriend
geworden. Maar zoals ik al zei, dat overkomt mij wel vaker. Misschien vertel ik
er een volgende keer meer over.
