Flagstaff in Arizona is geëvolueerd van een stopplaats langs de legendarische Route 66 tot een bloeiende toeristische bestemming. Als je de winkelstraten doorkruist, zie je onmiddellijk dat je hier vlakbij de indianenreservaten zit. In één van die winkels ontmoet ik Scott Martin, een Apache, leraar en kunstenaar.
Voor de Apachen is zwart één van de heilige kleuren. Misschien wel de meest heilige, omdat er s nachts van alles gebeurt. Wij geloven ook dat de libel een boodschapper van God is, omdat je ze ziet maar niet altijd hoort. Als je heel stil bent, praat ze misschien tegen je. Ze geeft je informatie over water, dat voor de Apachen kostbaarder is dan bloed, want zonder water is er geen bloed. Op een mooie dag zien de Apachen mannen in het zwart komen, die een symbool in de vorm van een libel hebben aanhangen en die vertellen dat ze gestuurd zijn door de Grote Man in Spanje, de koning. Ze dragen wapens die vuur spuwen en die op grote afstand kunnen doden en rijden op vierpotige dieren die we nog nooit hadden gezien. Als die zeggen dat ze van God komen, lieve hemel, dan komen ze van God! In de mondelinge overlevering van de Apachen is er één God, die het heelal heeft geschapen. Er is een eerste man en een eerste vrouw. Wat is dan het verschil met dat wat in de bijbel staat? Dus hebben sommigen zich bekeerd. Maar tegen het einde van de 17de eeuw begon de Inquisitie in Mexico. Vrouwen en kinderen werden gefolterd om ze te bekeren tot het katholicisme. Hoe kun je een kind doden in de naam van de Schepper?
In onze cultuur komt er een dag waarop je moet zeggen: Bedankt, moeder, omdat je me zon goede start gaf. Nu is het mijn beurt. En dan ga je je eigen weg. Toen mijn grootvader mij leerde jagen, toonde hij me hoe ik pijl en boog moest gebruiken, een pistool, een geweer. Dan gaf hij mij mijn eerste mes en stuurde me op jacht. Met een geweer van op honderd meter schieten is gemakkelijk, maar er is durf voor nodig om op een hert toe te stappen. Daar heb ik vier maanden over gedaan. Ik hield de kop van het dier enkele minuten in mijn handen, bad ervoor en dankte mijn Schepper voor alles wat hij mij had geleerd en voor de kans die hij me gaf om dicht genoeg bij het hert te komen.
Weet je waarom Indianen hun haar lang dragen? Iedere dag dat we leven, groeien er nieuwe cellen. Wij geloven dat ons verleden in die cellen steekt, in elk deel van ons. Ik heb dus een archief in de lengte van mijn haar, dat mij vertelt hoe goed en eerzaam ik ben. Ik doe niets om dat archief te veranderen. Als een familielid sterft, snij ik een stuk van mijn haar uit eerbetoon voor zijn of haar overlijden, zodat ik dat stukje herinnering kan loslaten. En ik rouw, maar voor een korte tijd.
Ik ben gescheiden van mijn vrouw, een Zweedse met vier kinderen. Zij had een drankprobleem. Zo kon ik niet meer leven. Ik was mijn spiritualiteit en mijn kunstzinnigheid aan het verliezen. Ik sneed mijn paardenstaart af en stuurde hem naar haar, om aan te tonen dat er een scheiding moest komen. Ik ging van haar weg en begon helemaal opnieuw. Ik ging in zaken met een jonge kerel uit Californië. We werkten negen maanden samen. Alles liep goed, maar hij was ontrouw aan zijn vrouw, bedroog mensen en zat aan de drugs. Door met hem om te gaan, voelde ik me medeplichtig. Ik liet al mijn gereedschap in zijn winkel achter en ging weg. Zonder woede, zonder wrok. Het was voorbij.
Godiva draagt geen kleren. Niet als ze in de zon ligt te soezen, niet als ze het kantoor binnenslentert, niet als ze bezoekers verwelkomt. Niemand neemt daar aanstoot aan, want Godiva is een hond. Haar baasje Tom draagt evenmin kleren. Niet als hij op kantoor zit, niet als hij gasten begroet, niet als hij met hapjes rondkomt. Maar ook hij wordt niet vies bekeken, want hij is de eigenaar van The Terra Cotta Inn, een hotel voor naturisten in Palm Springs, Californië.
Mary Clare en ik woonden in Chicago. Toen het bedrijf waar mijn vrouw werkte op vijf jaar tijd een verlies van 1,3 miljard dollar opstapelde, raakte ze samen met vierduizend collegas haar job kwijt. We waren allebei veertig en vroegen ons af: wat doen we met de rest van ons leven? In Palm Springs vonden we net wat we zochten: ruime kamers, privacy, een schitterend zicht op de bergen. Dat het hotel vroeger een pleisterplaats voor beroemdheden was, was mooi meegenomen.
Kamer 34 had en heeft nog steeds - een aparte ingang, zodat de andere gasten niet konden zien wie er binnen- of buitenging. Af en toe stopte daar vroeger een wagen van de Geheime Dienst om president Kennedy af te zetten, vaak met zijn broer Bobby en acteur Peter Lawford, met in hun kielzog de meisjes die ze in de stad hadden opgescharreld. Maar ook The Beatles en hun crew waren hier te gast, Spencer Tracy, Lucille Ball, Desi Arnaz.
Natuurlijk is dit niet het enige hotel waar Kennedy ooit geslapen heeft. Een veelgehoorde grap is: waar heeft Kennedy niét geslapen? Vraag het maar aan de oldtimers in Palm Springs: er waren er velen die zich officieel inschreven in The Racquet Club, maar die officieus naar hier kwamen. Dit hotel is zo discreet ingeplant in een residentiële wijk, dat de gasten hier zonder kleren kunnen rondlopen, ook al is onze naaste buur een kinderdagverblijf. Weet je, het zijn mensen zoals jij en ik: als ze hun broek uittrekken, doen ze dat met één pijp tegelijk.
