Een BV, ik? Het antwoord is negatief, tenzij je die keer meetelt dat ik op de cover van Playboy stond. Dat kwam zo.
In een vlaag van opruimwoede had ik mij voorgenomen om mijn uitpuilende verzameling knipsels, tijdschriften en boeken eens uit te mesten. Toen ik een torenhoge stapel maandbladen uit de kast te haalde, ging het hele zootje aan het wankelen en donderde finaal tegen de vlakte. Zonder te kijken deed ik een stap achteruit en voelde iets onder mijn voeten. Ik stond bovenop de cover van een beduimelde Playboy.
Met de échte BVs heb ik vele uren gepraat in hun chique loft of sober rijhuis, in een koele hotellobby of op een zweterige terrasje, in een Spartaanse vergaderzaal of tussen werkloze toneeldecors. Met mijn recordertje in aanslag om maar niets te missen van de soms ontroerende, soms hilarische, soms filosofische verhalen die ze opdisten.
Er wordt wel eens beweerd dat een interview geven een vorm van acteren is, en in een aantal gevallen is dat ongetwijfeld juist. Een BV is ook maar een radertje dat moet meedraaien in de promotiemolen voor zijn of haar laatste film, cd of tv-serie. Maar soms nam mijn gesprekspartner mij onverwachts in vertrouwen en ging hij dieper in op onderwerpen die hem na aan het hart lagen.
Ik wil ze allemaal bedanken voor de bereidwilligheid waarmee ze een deel van hun ongetwijfeld kostbare tijd voor mij vrijmaakten: mannen en vrouwen, homos en lesbiennes. En twijfelaars. Zo, niemand vergeten?
