VICKY VERSAVEL
Vroeger zei mijn tandarts: jij bent de witte raaf van de familie, want jij bent een open boek en kunt als enige over jouw gevoelens praten. Dat heb ik als kind wel gemist. Ik praat er wel met andere mensen over, maar thuis kon ik dat niet. Dat was niet omdat mijn ouders er niet voor openstonden, omdat ze geen oog voor mij hadden, omdat ze geen interesse hadden voor wat er binnen in mij leefde, maar omdat zij het niet hadden geleerd van thuis uit. Ik wil erop toezien dat mijn kindjes altijd bij mij terecht kunnen. Ook als ze niet willen praten, wil ik er voor hen zijn.
LIEVEN SCHEIRE
In Vlaanderen moet je om half negen binnen zijn, om vier uur mag je buiten, er staan muren rond de school, in vele gevallen zelfs met pinnen. Als wij op de speelplaats op de grond zaten, kwam men ons aanmanen dat we op de bankjes moesten zitten. Als je een blaadje uit de plantenbak trok, kreeg je onder je voeten omdat je de planten vernielde. Tot juni van het jaar waarin je achttien wordt, ben je een kleuter. Je mag niks, je kunt niks, ze moeten je altijd in de gaten houden, ze moeten je zeggen wanneer je op de grond moet zitten en wanneer niet. Drie maand later ga je naar de unief: je woont alleen, je kookt alleen, je doet je was, je bepaalt zelf of je naar de lessen gaat. Op drie maanden tijd word je dus van een kleuter een volwassene.
UDO
Een bepaald blad interviewde mij gedurende een kwartier op een evenement waar ik had gezongen en sloot af met: En, kindjes? Ik lachte die vraag weg, maar de journalist suggereerde: Je hebt daar zeker geen tijd voor? Het antwoord werd meteen de titel van het artikel: Dit jaar heb ik absoluut geen tijd voor kinderen. Het is niet leuk als mensen je daar nadien over aanspreken, terwijl het nooit mijn bedoeling was om daarover te praten. Dat is jammer. Een kwartier na de finale van Zo is er maar één, vroeg een journalist mij: Denk je dat je hebt gewonnen omdat je mama is gestorven? Ik heb hem op een vriendelijke manier geantwoord, maar de volgende keer hoeft hij zelfs geen vraag meer te stellen. Dat vind ik erover.
PAUL DHOORE
Jaarvergaderingen van bedrijven worden meestal overdag gehouden. Dat is de reden waarom je daar voornamelijk gepensioneerden ziet. Er zijn mensen die om diverse redenen naar veel vergaderingen gaan. Sommigen gaan om eens goed te eten en te drinken op de kosten van het bedrijf - wat uiteindelijk op hun eigen kosten is, want ze zijn aandeelhouder -, anderen gaan omdat ze allerlei cadeautjes krijgen. Zo lokt de jaarvergadering van Duvel-Moortgat altijd veel volk, omdat je dan een setje bier meekrijgt. Maar het best word je gesoigneerd op de algemene vergadering van chemiegroep Tessenderlo. Er staat altijd een diner op het programma. Er zijn mensen die één aandeel kopen - dat kost ongeveer 40 euro - met de bedoeling elk jaar eens goed te gaan eten. En dat voor de rest van hun leven!
De volledige interviews vind je in het blad Exclusief van juni/juli/september 2007.
