Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
18-11-2005
Geiten in de Arganiaboom
Waarom het nu wel mogelijk is, is me een raadsel, maar dan toch hier de mogelijkheid om de foto te vergroten en de geiten 'aan het werk' te zien. Klik maar op de foto.
Het zal menigeen ook zijn opgevallen, dat ik de fotografie puur als fotografie opvat, zonder manipulatie of wat dan ook. Mijn foto's zijn zonder bewerkingen, alhoewel ik deze winterperiode wel aan de slag zal gaan met Paint Shop Pro. Ik hoop daarmee een nieuwe wereld te verkennen.
Tijdens onze rondreis in Marokko doorkruisten we ook het Atlas-gebergte en waar we ook stopten onderweg, steeds was er wel iets dat we wilden vastleggen, zowel op video als op de gevoelige plaat. Onderweg stopten we bij een paar Arganiabomen. Nu zijn die bomen niet zo interessant, maar wel de geiten, die de vruchten van deze boom graag lusten en daar zelfs klimpartijen in de bomen voor over hebben. heel bijzonder ! Van onze aanwezigheid trokken zij zich niets aan, de aantrekkingskracht van de vruchten was kennelijk groter dan de angst voor menselijke wezens.......... Helaas lukt het mij niet deze foto te doen vergroten, ondanks het feit, dat deze binnen het toegestane formaat is. Misschien later nog eens proberen, want het is wel de moeite waard om dit te aanschouwen.
Casablanca, oftewel de witte stad, herbergt de op één na de grootste moskee ter wereld. ( De grootste moskee staat in Mekka) Koning Hassan II, die overleed in 1999, gaf de opdracht tot de bouw van deze moskee in het uiterste westen van de islamitische wereld. Het moest een symbolische waarde zijn voor Noord-Afrika, zoals het Vrijheidsbeeld dat is voor Noord-Amerika. In 1980 werd met de bouw begonnen op een schiereiland voor de kust en deze werd in 1993 voltooid onder de architectuur van de Franse architect Michel Pinceau. Voor de moskee ligt een esplanade, waar 80.000 mensen zich kunnen verzamelen. In de moskee bevindt zich een marmeren vloer, waar tijdens de Ramadan zo'n 25.000 mannen en vrouwen neerknielen om tot Allah te bidden. Alles aan deze moskee is vrijwel uitsluitend opgebouwd uit Marokkaanse natuurproducten met uitzondering van de gigantische kroonluchters voor de verlichting, die van Italiaanse origine zijn. De minaret is 200 meter hoog, waar twee laserstralen met een bereik van dertig kilometer, de richting naar Mekka aangeven.
Marokko kent een aantal koningssteden, zoals Marrakech, Meknes, Rabat, Fes. Fes is de oudste keizersstad van Marokko en wordt ook wel het "Athene van Afrika" genoemd. De stad is daarnaast bekend als een productiecentrum van kunstnijverheid, o.a. leerproducten, siervoorwerpen van aardewerk, koperbewerking in allerlei vormen, geweven tapijten enz. De stad is gesticht in 789 door Idriss I en is verdeeld in twee delen: Fes el-Jedid oftewel het nieuwe Fes, waar zich ook het koninklijk paleis bevindt, en Fes el-Bali, het oude Fes. Erg beroemd is de Blauwe Poort, die toegang biedt tot het oude Fes.(zie foto). Blauw is de kleur van Fes, terwijl de andere kant van de poort is versierd met groene tegels, de kleur van de Islam. De medina is door de Unesco uitgeroepen tot cultureel erfgoed van de mensheid. Je kunt er heel gemakkelijk verdwalen, want daar zijn meer dan 1000 doodlopende straatjes. De straatjes bieden enkel doorgang aan ezels voor het vervoer van goederen. Als je hoort roepen: "ballach", wat opgepast betekent, dan nadert er een pak-ezel met zijn begeleider en dat hoor je reeds van verre.
Vandaag brengen Prins Willem Alexander en Prinses Maxima in het kader van 400 jaar betrekkingen tussen Nederland en Marokko een bezoek aan Koning Mohammed VI in het kader van hun officieel staatsbezoek aan Marokko. Prins Willem Alexan-der neemt tijdens dit bezoek aan Marokko o.a. het waterbeheer in ogenschouw. Tijdens het bezoek aan Koning Mohammed VI zal Prinses Maxima zich onderhouden met de vrouw van de koning. Tijdens de regeerperiode van Hassan II ( en ook daarvoor) was dit onmogelijk, maar Mohammed VI is een moderne, vooruitstrevende koning en heeft met deze traditie gebroken. Tijdens een van onze vakanties brachten wij een bezoek aan Rabat en fotografeerden dit paleis.
Het is al weer maandag..... Wat gaat de tijd toch snel als je wat ouder wordt. Als kind duurde een schooldag bijvoorbeeld erg lang, evenals de zomervakantie van vier weken, waaraan geen einde scheen te komen. En nu ? Voor je het weet is er weer een week voorbij ! Leven we te snel ?? Dan maar even in het foto-archief gedoken en even wegmijmeren naar onze vakantie op Mallorca. Wij zijn geen strandmensen, maar trekken er liever op uit om van de natuur te genieten. Bijgaande foto van een berggezicht straalt de rust uit, alsof de tijd even stil staat.....
Anton Pieck begon zijn artistieke loopbaan als graficus en werd bekend door zijn etsen, gravures, houtsneden en lithografieën. Daarnaast zijn de Pieck-kalenders met onderwerpen als stadsgezichten, oude gebouwen en fantasievolle taferelen uit een verbeeld verleden erg bekend geworden en waren een gewild geschenk. Als illustrator van boeken als o.a. de 'Camera Obscura'. de feestelijke tiende druk van 'Pallieter' van Felix Timmermans, Vondel's 'Gysbrecht van Aemstel', de 'Sprookjes van Grimm' en de volledig uitgave van de 'Verhalen uit 1001 Nacht', die zestien delen in acht banden omvatte en waaraan hij van 1943 tot 1956 heeft gewerkt, toonde hij zijn kracht als tekenaar.
De kroon op zijn werk is tastbaar geworden in de verwezenlijking van het grootste recreatiepark van Nederland, de EFTELING. Vanaf 1951 heeft Pieck er meer dan dertig jaar aan meegewerkt en allerlei sprookjes van o.a. Grimm en Andersen, maar ook van Koningin Fabiola ( De Indische Waterlelies) zijn hier treffend uitgebeeld met groot raffinement. Meer dan duizend tekeningen en ontwerpen maken duidelijk dat hier een grondige voorbereiding aan vooraf is gegaan. In het park staat een gedenkzuil, die in 1992 werd onthuld als een eerbetoon aan drie mensen van het eerste uur, waaronder Anton Pieck. De inbreng van zijn hand en vorm gegeven in dit park houdt de herinnering aan een groot kunstenaar , die op 24 november 1987 in Overveen overleed, levend voor de bezoekers van dit unieke park.
Einde.
Afbeelding: Roodkapje
Naschrift: Ik hoop door deze vijfdelige serie de belangstelling te hebben gewekt voor het werk van Anton Pieck, dat ook in het Anton Pieckmuseum in Hattem (bij Zwolle) is te bezichtigen. Meer informatie is te verkrijgen op de site: http://www.antonpieckmuseum-hattem.nl/ Klik maar even op bovenstaande url.
Waarschijnlijk ligt de belangrijkste oorzaak van de algemene waardering voor Anton Pieck in de sfeer van zijn werken. Een antwoord op een romantisch verlangen, dat bij veel mensen aanwezig is. Door zijn voorliefde voor de 19e eeuw is het stempel van een romantisch tekenaar aan zijn naam blijven kleven. Dat heeft ook de waardering ,die hij in de kunstwereld kreeg, beïnvloed.
Zelf heeft hij hierover gezegd: "De vraag wat kunst is en voor wie en voor wat men kunst 'maakt' houdt mij niet bezig. Ik vind het best als men argumenteert: Dit is géén kunst, dat is wél kunst, maar persoonlijk doet het mij niets. Ik wil mijn kunst best anders noemen. Met grote bewondering heb ik het ambacht bij anderen leren zien, laat mij maar zo'n ambacht beoefenen, maar dan wel met vakmanschap en liefde voor het werk". Anton Pieck gaf een extra dimensie aan zijn werk, waardoor het zeker kunst genoemd mag worden. Een stijl, die hem geliefd maakte bij een miljoenenpubliek in binnen- en buitenland, zonder dat hij daarop uit was: hij tekende naar eigen inzicht en het heeft hem steeds verbaasd dat de belangstelling voor zijn werk zo groot was en met de dag groeide.
Het verleden en daarin vooral de negentiende eeuw inspireerde Anton Pieck. Met de wereld, waarin hij leefde, heeft hij zich nooit ingelaten. Als een romantische eenling in een jachtige wereld stond hij buiten zijn tijd. Enerzijds kenmerkt zijn werk zich door een geïdealiseerd verleden, anderzijds leefde hij zich uit in de wereld van sprookjes en sagen. Zijn werk zit- als je zijn tekeningen en aquarellen goed bekijkt- vol humor. Romantische ironie en humoristische taferelen leken bij hem op het lijf geschreven. Anton Pieck bezat een onuitputtelijke bron van ideeën en hij had oog voor detail en nuances. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel werken deze kunstenaar heeft nagelaten. Vrije weekenden kende hij nauwelijks. Pieck werkte zeven dagen per week , zowel 's morgens, 's middags als 's avonds. Dat hij daardoor nauwelijks tijd had om een krant te lezen, naar de radio te luisteren of naar de televisie te kijken, zal wel duidelijk zijn.
(vervolg Anton Pieck) Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Anton Pieck als sergeant gelegerd in Amersfoort en Den Haag. De Amersfoortse tijd heeft diepe sporen nagelaten in het werk van de tekenaar. Hij heeft het oude stadje in zijn vrije uren doorkruist en goed leren kennen. Vele tekeningen en etsen uit die tijd zijn daarvan de stille getuigen. In Amersfoort gaf hij tekenlessen aan de soldaten.
In 1920 werd hij tekenleraar aan het Kennemer Lyceum te Overveen. Naast zijn werk op school maakte hij in de tijd die hem overbleef zijn eigen werk. Hij zou daar tot zijn pensionering in 1960 blijven.
In 1922 trouwde hij met Jo van Poelvoorde. Uit hun huwelijk werden drie kinderen geboren, namelijk Elsa, Anneke en Max. Zijn echtgenote overleed in 1983, hun zoon Max drie jaar later.....
Deze maand is het achttien jaren geleden, dat de tekenaar-schilder Anton Pieck overleed op 92-jarige leeftijd. Als fervent liefhebber van zijn tekenkunst breng ik op dit blok een hommage aan een bijzonder man.
Anton Pieck werd op 19 april 1895 geboren in Den Helder. Toen hij zes jaar was kreeg hij met zijn tweelingbroer Henri les in tekenen bij J.B. Mulders in Den Helder. De tekenlessen wierpen snel vruchten af`. Anton Pieck won in 1906 - hij was toen tien jaar - een prijs op een tentoonstelling van huisvlijt. Als beloning voor zijn stilleven ontving hij vijf tubes waterverf en een fixeerspuitje.
In 1906 verhuisde het gezin Pieck naar Den Haag en daar werd het tekenonderwijs voortgezet. Toen Anton veertien jaar was behaalde hij zijn eerste acte en op zijn zeventiende zijn tweede en werd leraar tekenen op het instituut Bik en Vaandrager , waar hij zelf in de leer was geweest. (wordt vervolgd)
Vandaag een foto van het plaatsje Elounda op Kreta. Deze plaats is bekend geworden door de TV-serie "Who pays the ferry-man?"
Deze achtdelige serie werd vanaf oktober 1978 in Nederland uitgezonden. Korte inhoud: Na 35 jaar keert Alan Haldane terug naar Kreta, waar hij in W.O.II met de partizanen tegen de Duitsers vocht en een oorlogsheld werd. Al die tijd heeft hij niets vernomen van zijn geliefde Melissa. Op Kreta probeert hij de rust te vinden, die hem in Engeland ontbreekt. Hij kan Melissa niet terugvinden en ook niet vergeten, maar hij ontdekt wel dat zij hem een dochter Annika heeft geschonken, zonder dat hij daarvan afwist. Ook Annika weet niet van zijn bestaan. Hij besluit zich te vestigen op het eiland om maar dicht bij zijn nieuwe familie te zijn. Maar hij kan zijn dochter niet erkennen zonder het verleden het heden te laten verstoren. Als hij Annika echter ontmoet en beseft dat hij van haar kan houden, wordt hij gevangen tussen angst en verlangen, in een val die hijzelf jaren ervoor gezet heeft. Hij is zich niet bewust, dat anderen tegen hem samenzweren. De angst en haat van de oude, valse Katerina Matakis zorgt ervoor dat Alan's aanwezigheid op het eiland langzaam maar zeker een bloedvete veroorzaakt.
Volgens de Griekse mythologie kom je in het dodenrijk door de rivier de Styx over te steken. Nadat de veerman Charon is betaald, brengt hij je over, waarna de god Hades het laatste oordeel over je uitspreekt. De titel van de serie verwijst naar deze mythe, waarbij de vraag dus eigenlijk is, wie er zal sterven....
Elounda is een schilderachtig plaatsje met voor de kust het melaatseneiland Spinalonga, dat thans als een soort openluchtmuseum is te bezichtigen. Over dit eiland hoop ik later nog eens iets meer te vertellen.
In vervolg op hetgeen ik gisteren op mijn blog publiceerde, neem ik er vandaag een foto in op van een straatje in Pompeï. Het is een wonderlijke ervaring door zo'n eeuwenoud straatje te lopen, dat honderden jaren verborgen bleef voor onze ogen. Let ook even op de verhoogde stoepen, die voorkwamen dat je natte voeten kreeg als de aflopende straat vol water liep tijdens een hevige regenbui. Om het mogelijk te maken de straat over te steken naar de stoep aan de overkant werden hier en daar verhogingen in het wegdek gemaakt, waardoor je met droge voeten aan de andere kant kwam.
Tijdens onze rondreis door Italië overnachtten we in de stad Sorrento aan de Golf van Napels en vanuit onze hotelkamer keken we uit op de Vesuvius. In de Oudheid was de Vesuvius gewoon een berg, bedekt met bomen en wijnranken. Eén van de eersten, die iets begreep van zijn vulkanische aard, was de Griekse geograaf Strabo, die meende dat zijn rotsen door een vuur werden verwarmd.
De fameuze uitbarsting van 24 augustus 79 na Chr. bedolf de steden aan de voet van de berg: Pompeï werd door as en puin bedekt en Herculaneum verdween onder een aardverschuiving van modder. Het zou niet de enige uitbarsting zijn. Vele volgden, de laatste in 1944 en officieel is de Vesuvius nu niet meer actief, maar..........
Foto: Vesuvius vanuit Sorrento bij avondschemering/ Klik op de foto.
Enige jaren geleden maakten wij een rondreis door Italië en deden daarbij ook het eiland Capri aan, dat ongeveer 17 zeemijlen verwijderd ligt van de stad Napels. Uiteraard is dit eiland alleen per boot te bereiken. Het is ongeveer 6 kilometer lang en 3 kilometer breed, Bij aankomst in de haven reden we met een speciaal bergbusje naar de plaats Capri op 138 meter hoogte en vervolgens konden we nog hoger naar het plaatsje Anacapri dat op een hoogte ligt van 286 meter. Hier had je een prachtig uitzicht op het eiland en de zee rondom. Opvallend zijn de Faraglioni-rotsen voor de kust van Capri. Op bijgaande foto zie je er een tweetal, die - als waren het ijsbergen - uit de zee oprijzen en waar je met een bootje doorheen kan varen. Een heel bijzondere ervaring. Op het eiland is een mooi park aangelegd , waar vele soorten bloemen groeien en bloeien. Dit park is aangelegd door de Duitse industrieel Krupp.
Vandaag vindt op het Waddeneiland Schiermonnikoog de Waddenconferentie plaats, waarop beslist zal moeten worden of Nederland, Duitsland en Denemarken het eens worden, dat het Waddengebied een werelderfgoed van de Unesco wordt. De Nederlandse regering is hiervan een voorstander, al wordt dat niet gedragen door de eilanders zelf. Of Duitsland en Denemarken eenzelfde gedachte zijn toegedaan is twijfelachtig. Laten we hopen, dat het gezonde verstand zal zegevieren, opdat het Waddengebied als uniek natuurgebied zal voortbestaan. Deze bewoner van het Wad wil het wel uitschreeuwen!
Vandaag een stadsgezicht op de stad, waar ik woon, Groningen. Dit stadsgezicht is de Oosterhaven, waar vroeger o.a. veel graan werd gelost uit schepen. Op de kade stond een aantal kranen, waarmee het graan uit de schepen werd gezogen en in de pakhuizen werd opgeslagen. Die functie hebben de pakhuizen nu niet meer. Ook voeren de coasters door tot in de stad en losten hier hun lading hout, dat uit de Skandinavische landen kwam.Teneinde dit toch als een beschermd stadsgezicht te bewaren, zijn de pakhuizen verbouwd tot wooneenheden en voor de loskade liggen nu de pleziervaartuigen aan aangelegde steigers. Links op de achtergrond de trots van Groningen, de Martinitoren. Deze toren is de op een na hoogste van Nederland en is 96 meter hoog. Daarover misschien later nog meer.
In 1594 werd door Hendrik Wobbes Baard een tichelwerk aan de Zijlroede in Makkum (provincie Friesland) verkocht aan Wiebe Tjaards. Vanaf dat jaar werden op deze plaats onafgebroken bakstenen en later tegels en aardewerk gemaakt. Deze onderneming wordt beschouwd als de oudste in Nederland. Op bijgaande foto een wandbord van de Elfstedentocht in de typisch Makkumer kleurstelling. De fabriek is ook te bezichtigen.
In de fotogalerij rechts heb ik nog een paar actiefoto's opgenomen.
Kijk voor verdere informatie ook eens op: http:/www.fries-aardewerk.nl/tichelaar.html
De wintertijd is ingegaan , maar als ik naar buiten kijk, lijkt het wel zomer. Een strak blauwe hemel nodigt uit om er vandaag maar eens op uit te trekken en kijken of er iets te fotograferen valt. Trek er op uit, mensen, het kan nu nog ! Een fijne zonnige zondag toegewenst !
Vandaag een foto van een flat in de Bijlmer in Amsterdam Zuidoost, waar onze oudste zoon een tijdje heeft gebivakkeerd met zijn vriendin. Hoewel het niet de leukste plek is om te wonen, viel mij het lijnenspel van de galerijen op en als hobbyist probeer je dit dan vast te leggen. Op 4 oktober 1992 kwam de Bijlmer in het nieuws doordat een vliegtuig van een Israëlische maatschappij zich in éen van de flats in de Bijlmer boorde en een groot gat sloeg in een van die flats. Een feit, dat door de nabestaanden elk jaar nog steeds wordt herdacht.
