De oostkant toont een voorstelling uit het negende vers, waarin Sunčanica, het voornaamste vrouwelijke karakter, naar de harem van de Sultan wordt gebracht.
Naast de Kerk van de Heilige verlosser ligt het meer bekende Franciscanenklooster. De bouw van het klooster is begonnen in 1317 en werd ruim een eeuw later voltooid. Na de aardbeving van 1667 moest het klooster bijna geheel herbouwd worden. Het enige wat na de aardbeving intact bleef was de zuiddeur, die in Venetiaans Gotische stijl is versierd.
Op de foto de klokkentoren van de kerk van het klooster.
Het interieur van de kloosterkerk op de volgende foto heb ik zonder flits gefotografeerd door wijziging van het ISO-getal evenals de schildering op het plafond op de foto daarna.
Plafondschildering in de kerk van het Franciscaner klooster. Om deze te kunnen fotograferen moest ik op de schouder van mijn echtgenote rusten om het toestel loodrecht omhoog te kunnen richten.
De kerk van de Verlosser ligt tegenover de Onofriofontein en kwam in 1528 gereed. De kerk bleef gespaard tijdens de grote aardbeving in 1667 en het is in zijn oorspronkelijke vorm behouden gebleven. Het is een goed voorbeeld van harmonieuze Renaissance-architectuur.
Grote Onofrio fontein | (Velika Onofrijeva Fontana)
Als je de laatste poort vanuit de Pilepoort hebt gepasseerd sta je aan het begin van de Placa en zie je rechts de uit 1438 daterende fontein. Deze fontein werd gebouwd door de Napolitaanse architect Onofrio de la Cava, die ook het waterbevoorradingssysteem van de stad ontwierp vanuit een bron, die ongeveer 12 kilometer van Dubrovnik verwijderd lag. De fontein is een van de meest bekende monumenten van de stad. Oorspronkelijk was deze versierd met een beeldhouwwerk, dat jammer genoeg vernietigd werd in de aardbeving van 1667.
Nu resten nog enkel de oorspronkelijke 16 stenen maskers,waaruit het water in een bassin, die rond de fontein ligt, vloeit.
Op de volgende foto heb ik één van deze stenen maskers vereeuwigd.
Over het leven van de Heilige Blasius is weinig bekend. Hij was Bisschop van Sebaste in Armenië en werd omstreeks het jaar 300 gevangen gezet, wreed gemarteld en onthoofd. Dat hij nu nog bekend is, heeft vooral te maken met een gebeurtenis die zich tijdens zijn gevangenschap afspeelde. De legende vertelt dat op een dag een wanhopige vrouw bij hem kwam met haar zoontje in de armen. De jongen was de verstikkingsdood nabij, omdat een visgraat was blijven steken. Blasius raakte de jongen aan en de graat sprong uit zijn keel.
Door dit voorval is hij de geschiedenis ingegaan als de Heilige die aangeroepen wordt tegen keelaandoeningen, hik, bof, angina, spruw, krop en astma. Daaruit ontstond in de 13de eeuw het gebruik van de Blasiuszegen. De priester of diaken houdt dan twee gekruiste kaarsen voor de borst en rond de keel van de gelovige en spreekt het volgende gebed uit:
"Op voorspraak van de Heilige Blasius, Bisschop en martelaar, bevrijde God u van keelziekten en alle kwaad. In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen"
De Pilepoort | (Gradska Vrata Pile) is de hoofdingang tot de oude versterkte stad en dateert uit 1537. Pile is afgeleid van het Griekse Pyle, dat poort betekent. De poort is een sterk defensief bouwwerk. In een nis in de Renaissance arcade boven de boog staat het beeld van de Heilige Blasius, patroonheilige van Dubrovnik. Je bereikt deze poort via een stenen brug, alleen het laatste gedeelte is van hout en vormde de ophaalbrug, die elke avond met ceremonieel werd opgehaald in vroeger tijden. Voordat je echter de Placa bereikt, loop je eerst nog door een gotische poort uit 1460.
Dubrovnik was eeuwen lang een centrum van vrede en voorspoed en kende een buitengewone ontwikkeling van de kunsten en wetenschappen. In 1526 erkende Dubrovnik het gezag van de Turkse Sultan, en werd jaarlijkse belasting aan hem betaald. De Turkse overheersing duurde tot het begin van de negentiende eeuw. Jammer genoeg ging veel van de renaissance kunst en architectuur die Dubrovnik rijk was verloren door een dramatische aardbeving in 1667. Gevolg: 5.000 doden, en enkel het Sponza Paleis en het Rector's Paleis (waarover later meer) overleefden de tragedie.
In 1806 maakte Napoleon een einde aan de republiek. Door het Weens Congres van 1815 werd Dubrovnik ingelijfd bij Oostenrijk en maakte daardoor tot in 1918 deel uit van het Oostenrijks-Hongaars Rijk. Na de eerste wereldoorlog werd Dubrovnik Joegoslavisch onder koning Petar I. In de tweede wereldoorlog werd Dalmatië door de Italianen bezet. In 1943 maakten zij er een koninkrijk Kroatië van. Na de Tweede Wereldoorlog werd de stad een onderdeel van de republiek Kroatië, een deel van de federatie Joegoslavië, Na de dood van Tito viel Joegoslavië uiteen. Kroatië verklaarde zich in 1991 onafhankelijk. Zoals ik eerder al vermeldde heeft de stad veel te lijden gehad onder de beschietingen van 1991 en 1992 door de Serviers.
Dubrovnik ressorteerde onder het Byzantijnse rijk van de 7de tot de 12de eeuw en heette toen Ragusa. Het werd als Ragusium gesticht in de 7e eeuw na Chr. door Romeinse vluchtelingen die op de vlucht waren voor oprukkende slaven. Later veranderde de naam in Dubrovnik genoemd naar het Kroatische dubrava, wat 'steeneik' betekent. De nederzetting bestond uit 2 delen gescheiden door een kanaaltje, wat nu de geplaveide Placa is.
In 1205 kwam Dubrovnik onder het gezag van Venetie en zou dit gedurende de volgende 150 jaren blijven. Dit duurde tot 1358 toen het onder Hongaars bestuur kwam. In de 1382 ontstond uit het expanderend Dubrovnik de 'Respublica Ragusina' dat zich uitstrekte van Ston tot Cavtat. De stad werd zo machtig dat ze een eigen vloot van meer dan 500 schepen kon opbouwen voor de zeehandel met Egypte, Syrië, Sicilië, Spanje, Frankrijk en later ook met Turkije.
Dubrovnik ligt in het zuiden van Dalmatië. Bernard Shaw omschreef deze stad als volgt: "Zij, die een paradijs op aarde zoeken, moeten naar Dubrovnik gaan en zullen het vinden!"
Deze stad ontving als een van de eerste steden in Europa de hoge onderscheiding 'Gouden medaille van Europa voor bescherming van cultuurmonumenten.' Torens, bastions en de stadsomwalling staan borg voor een middeleeuwse sfeer. De huizen, paleizen, kerken en kloosters worden op een vooruitspringende rots in zee omsloten door een vestingmuur met een lengte van twee kilometer. Daarbinnen treffen we talrijke straatjes en steegjes aan, een waar labyrint. In de hoofdstraat ( Placa) is het altijd een drukte van belang, maar desondanks is deze stad een waar openluchtmuseum.
Gedurende de oorlog (1991-1992) was Dubrovnik het doelwit van zware beschietingen door de Serviërs en het is barbaars, dat zij juist dit cultuur-historische bezit zo hevig hebben bestookt. Maar.... Dubrovnik is er mooier dan ooit uitgekomen met dank aan o.a de experts van UNESCO , alsmede uit verschillende Europese landen. Vooral de speciale oranjerood gekleurde dakpannen hadden het meest te lijden gehad tijdens de beschietingen, maar na veel overleg en lang zoeken werden er twee fabrieken ( in Frankrijk en Slovenië) ontdekt die de restauratie aan konden met gevolg, dat de daken nu geheel hersteld zijn. Dit gedeelte van Dubrovnik heeft terecht de status van beschermd werelderfgoed van de Unesco gekregen.
Het haventje van Mali Ston met aan de rechterzijde drie restaurants, die vooral vis en schelpdieren op de menukaart hebben staan. Vrijwel nergens langs de kust is de kwaliteit van het zeewater zo ideaal voor het kweken van schelpdieren als hier. Vooral oesters worden hier gekweekt, maar ook de verschillende vissoorten zijn van een uitstekende kwaliteit.
Op de volgende foto is een oesterkweker bezig met het sorteren van oesters.
Op weg naar Dubrovnik maken we een lunchstop in het havenplaatsje Mali Ston, in vroegere tijden van groot belang vanwege de uitgestrekte zoutpannen, die ook nu nog worden gebruikt. Dit smalste deel van Kroatië vormde een goed verdedigbare noordgrens van de republiek Dubrovnik in het verleden. Er werden hier sterke verdedigingswallen tegen de heuvels opgericht en die muren hadden een lengte van ruim 5 kilometer, die thans nog steeds aanwezig zijn.
Met de veerpont is het slechts een kwartiertje varen van Korcula naar het vasteland van Kroatië , tijd genoeg om een laatste foto vanaf dit schip van Korcula-Stad te maken. De bus zal ons vervolgens via een klein plaatsje (Ston) naar Dubrovnik brengen, de meest zuidelijk gelegen haven van Kroatië.
Vlak voor ons vertrek van het eiland Korcula werden we verrast door een zangaubade van een dubbelkwartet, dat een optreden moest verzorgen in het hotel die dag. Speciaal voor ons allen zong dit koor een tweetal liederen, die beloond werden met een hartelijk applaus door ons reisgezelschap.
