Vandaag ben ik in een feestelijke bui, want gisteravond vond de uitloting plaats van het Rabobank-Stimuleringsfonds Groningen en het koor, waarvan ik het genoegen heb dirigent te zijn, viel in de prijzen. Hierdoor wordt het ons mogelijk gemaakt om een choreografe in te huren voor het creëren van bewegingen door het koor tijdens het zingen van liederen, in het bijzonder op melodieën uit de musical Mamma Mia, die we in het kader van ons 25-jarig jubileum hopen uit te voeren. Vandaar dat ik met enige gepaste trots de stimuleringscheque vandaag op mijn blog plaats.
Lieflijke voorjaarsboden in de vorm van krokussen kunnen de basis zijn om tot een abstract schilderij te komen, waarin vooral de kleuren en de beweging tot uitdrukking worden gebracht.
Het heeft eventjes z'n tijd nodig gehad, maar ook deze buikgriep heb ik doorstaan.Het lichaam heeft bij het stijgen der jaren toch steeds een beetje meer tijd nodig om - zoals een wielrenner dat zegt - te recupereren. Ouder worden is inhaerent aan het toenemen van het gebruik van medicijnen en dat inspireerde me tot het maken van deze foto.
Dit vijltje lag nog op mijn bureau en zette me aan het denken. Is het niet zo, dat we in ons leven vaak meningen of gedachten moeten bijvijlen ? Vandaar!
Ja, zoals ook bij ons in Nederland zocht men het in Oost-Berlijn in de hoogte van de bouwwerken en enorme flatgebouwen (ont) sierden de stad destijds om zoveel mogelijk mensen een onderdak te kunnen bieden.
Ik wist niet wat ik zag, toen ik dit monument aanschouwde in het Oost-Duitsland van Erich Honecker. De omvang van het monument en de pompeuze bouwstijl maakten het erg surrealistisch. Langs de weerszijden van een veld staan zestien zuilen met teksten van Jozef Stalin. Op een sokkel staat een twaalf meter hoge Russische soldaat. Tussen zijn voeten ligt zich een gebroken hakenkruis. Een overweldigende stilte van Treptower Park.
