Onlangs vond in en om het centraal station van Groningen een China-manifestatie plaats in het kader van tentoonstellingen van Chinese kunst in de musea van Groningen en Assen. Op bijgaande foto een lieftallig Chinees meisje, dat in volle concentratie een typisch Chinees instrument bespeelt, de 'PIPA'.

De pipa is een Chinees snaarinstrument, ook wel aangeduid als de Chinese luit. De klankkast is peervormig en gemaakt van hout. Ze heeft een geschiedenis van ongeveer tweeduizend jaar in China De naam pipa is samengesteld uit twee Chinese tekens, pi en pa  Dit zijn tevens de twee meest gangbare wijzen om dit instrument te bespelen. Pi bestaat erin de wijsvinger van de rechterhand van rechts naar links te duwen. Pa, is de rechter duim, in de omgekeerde richting, dus van links naar rechts duwen. Oorspronkelijk werden  de snaren bespeeld met een plectrum. Achteraf werd dit geleidelijk aan vervangen door de vingernagels van de rechterhand. Oorspronkelijk waren de snaren gemaakt van zachte zijde. In de twintigste eeuw zijn deze vervangen door nylon beklede staaldraad. Voorlopers van de pipa bestonden reeds in China gedurende de Qin-dynastie (221 v.Chr. - 206 v.Chr.).

Uit: Wikipedia

Bijgaand beeld, dat in een vijver in de zuidelijke wijk De Wijert is geplaatst, doet me denken aan het olifantenjongetje Sabu.
Het beeld is gemaakt door Wladinir de Vries (1917 - 2001).
Hij werd geboren in een schippersgezin en hij voer met zijn ouders mee. Voorde kust van Zweden leed het gezin schipbreuk, waarna Hendrik na de lagere school en ULO naar de kweekschool ging. In het laatste jaar schakelde hij over naar de Academie Minerva, waar hij o.a. les kreeg van Willem Valk, die hem tot beeldhouwen aanzette. Zij figuratieve kunst is voornamelijk te bewonderen in de drie noordelijke provincies.

Ook in Midsland ontkomt men niet aan nieuwbouw, die helaas een schril contrast vormt met de oude bebouwing, maar die ontwikkeling houd je nu eenmaal niet tegen.

Rond de dorpskern van West-Terschelling tref je nog oude gebouwen, in tegenstelling tot de bebouwing daarbuiten.
Op de foto de Burgemeester Mentzstraat, genoemd naar een van de burgemeesters op Terschelling.

Deze producten van het riet, dat in de vennetjes in de duinen groeit, noemden wij als jongens vroeger sigaren of ook wel kattenstaarten.

Tijdens ons verblijf op Terschelling hadden we in onze eerste week veel wind tot en met windkracht 8.
Dan wil je nog wel een blik werpen op het strand en zie je een wilde zee en een paar dappere mensen, die dit alles van dichtbij wensen mee te maken.
Mijn camera kon ik amper stil houden door de harde wind.

Het buurtschap Seerijp ( Stryp op z'n Terschellingers) dat dicht achter de Waddendijk ligt onder de rook van Midsland.

Even uitrustend op een bankje op de dijk aan het Wad en genietend van het uitzicht kan het je overkomen, dat er plotseling een zilvermeeuw voor je voeten neerdaalt. Misschien in de hoop dat je iets eetbaars voor hem in petto hebt. Ik had dat niet, maar gelukkig wel mijn fototoestel bij de hand om hem vast te kunnen leggen voor het nageslacht.

In de Burgemeester Mentzstraat  in West-Terschelling ontdekte ik - denk ik - het oudste huis in deze plaats. Het jaartal duidt erop, dat dit huis dus gespaard is gebleven tijdens de branden in 1666.
Let ook op de bankjes aan weerszijden van de deur. Je treft deze bij veel oude Terschellinger woningen aan.