Van de ene gedetineerde naar de andere celgenoten... goeden morgen... 't manneke vertelde me deze ochtend dat het zwaar onweerde vannacht en ik... ik wist van niets en heb overal doorheen geslapen... dat doet me denken aan mijn kindertijd in de oorlog... als iedereen aan het venster stond te kijken naar luchtgevechten lag ik als enige door te ronken... ben ik nu kinds aan 't worden.

Aan die oorlogsperiode denk ik vaak als ik weer zuinig aan doe met hetgeen ik in huis heb... ben momenteel een set veel te kleine koffiefilters aan 't opgebruiken en daar moet ik dan ook zuiniger porties koffie in gebruiken of de prut loopt erover... dat noemt men twee vliegen in één klap slaan... onze Pol de schildpad krijgt één sneetje tomaat in plaats van een homp en als hij dat braaf opeet krijgt hij er een tweede... ik schuim mijn kasten af op zoek naar dingen die ik misschien nog ergens heb liggen en die ik nu kan opgebruiken... een pak lasagne gevonden dat zeker 20 jaar ligt te wachten tot moeder de vrouw het eens gaat klaarmaken... die lasagne ligt nu te weken in water en onze tuinkraaien vinden het geweldig lekker... ik zag pas er eentje met twee lappen in zijn bek met moeite opstijgen... dat wordt smullen voor de hele kraaienfamilie... wij zijn met zijn allen gewend om alles in overvloed te kunnen aanschaffen en dat brengt ons toe aan verspillen... nu ik mijn dochter moet vragen om de boodschappen mee te brengen doe ik voorzichtiger.

Ik zit wel met een klein tuinprobleempje... verleden jaar plantten we 3 struiken die het opperbest deden en welig opgroeiden... nu echter zitten ze onder de schimmel... ik denk dat het meeldauw is... bespuiten met zwavel las ik maar dan moeten we naar een tuincentrum en dat wil ik niet doen nu of dochter wordt kwaad... spijtig wel want die struiken hebben... of liever hadden... een mooie roodgroene kleur... nu lijkt het of er is een zak kalk op gevallen... corona corona wanneer ga je ons eindelijk eens verlaten zodat we ons gewone leven terug kunnen opvatten.

18-04-2020 om 10:03 geschreven door Myette

We vliegen met een zucht... naar boven in de lucht... tralalala... wie kent dat liedje nog... dat kwam opeens bij me op toen ik de zoveelste zucht slaakte... wat doe je zoal een hele dag in een lange rij van identieke dagen... je staat 's morgens op wreed tegen je goesting... je sleft naar de badkamer om de noodzakelijke hygiënische dingen te doen... dan komt de vraag "welke outfit vandaag"... ach geen kat die je ziet dus maar dezelfde als de vorige dagen zeker... je zucht... dan strompel je de trap af om in de keuken te verdwijnen... je perst appelsientjes en zet koffie en vult twee kommetjes met muesli die je dan in stilte binnen speelt... je zucht...  daarna komt je ronde door het huis om hier en daar weerspannige zaken recht te trekken of te zetten... de planten te begieten... het bed open te gooien om de bedbeestjes wat frisse lucht te geven...je zucht...  dan de PC open gooien om te kijken op FB waar je je weer eens kwaad kunt over maken en of corona nog steeds razend om zich heen schopt... nog meer zuchten... intussen is het weer bijna tijd voor de middagboterham en je kijkt in de frigo wat er nog te happen valt en wat er nog voorhanden is voor het avondmaal... nog een zucht... je ziet dat je een lijstje gaat moeten maken voor dochter die de boodschappen doet zolang pa en ma huisarrest hebben... na het middagboke doe je nog wat kleine klussen want voor grote heb je zeker geen zin... zucht... en dan ga je wat in de tuin zitten... eerst wat in de zon maar dat ding brandt veel te fel voor je teergeworden oud vel... je verhuist naar de schaduw maar daar waait een wel zeer frisse bries... terug de zon in... dan de schaduw... tot je het beu bent en het huis intrekt met je boek... het boek waar je al 2 weken aan zit te knabbelen... niet de schuld van dat boek maar wel van je eigen ongedurige aard... je zucht uit ergernis voor je eigen ongenoegen... je hebt echt geen reden om te zuchten waarom doe je het dan... ja waarom voel je je soms rot... waarom?

10-04-2020 om 11:32 geschreven door Myette

En we zitten in de derde week quarantaine... mijn agenda is voor de hele maand april leeg... alle afspraken die gemaakt werden voor corona toesloeg werden afgelast en de dagen beginnen allemaal op elkaar te lijken... als ik 's morgens vroeg stilaan begin wakker te worden moet ik hard nadenken om te weten welke dag van de week het is... ach ja het is vandaag ... en ik wilde ... doen... daar de poetshulp ook niet meer komt doe ik elke dag een schoonmaakklus in huis... gisteren kregen de ramen in de living een beurt... vandaag de bovenverdieping... dit gedaan zijnde voel ik dat ik een beloning verdiend heb en trek me terug achter de computer of met mijn boek... gelukkig bracht de lieve bib dame extra dikke boeken mee de laatste keer dat ze hier was en als die uit zijn heb ik nog mijn e-reader... vandaag laat de zon het afweten dus geen zonnebadje dit keer... in de plaats een babbeltje op veilige afstand met de ruitenwasser die de buitenkant van de gevelramen komt wassen... ik las op FB dat het isolement vele mensen begint op te breken... voor mij is er eigenlijk niet veel verschil omdat ik sinds de ziekte van 't manneke nog weinig sociaal contact had... we konden echter nog naar de winkel en de dokter en nu valt dit ook al weg... er komen ook bij ons meer spanningen... ik kan me bezig houden met lezen en schrijven en puzzelen... iets wat man niet heeft en die begint knap vervelend te worden en zoekt ruzie om de haverklap... TV kijken wordt hem te moeilijk want ik merk op dat hij niet de helft verstaat van wat er op het scherm gebeurt... het goede weer van de laatste dagen hield hem in de tuin waar hij elk grassprietje heeft gekamd... vandaag gaat dit niet en loopt hij rond als een gekooide en kwade leeuw... ik heb me dan maar teruggetrokken in mijn "kantoor" om mijn frustraties te luchten.

Nu die gelucht zijn kan ik overgaan op belangrijkere zaken zoals... ja zoals wat... de corona... ik kan dat woord niet meer hoooooooooooren... je hoort en leest wat je wel of niet mag of moet doen... en 5 minuten later hoor of lees je iets helemaal anders... om horendul te worden... ik heb het opgegeven en volg alleen nog de basisregels zoals handen wassen... hoesten in elleboog... in mijn kot blijven... iets wat ik dan weer man niet aan het verstand kan brengen want die leeft nog in het verleden waar virussen niet bestonden... waar die dingen plots allemaal vandaan komen vraag ik me wel af... in dat verleden waren ze blijkbaar ook aanwezig maar heel wat goedaardiger dan die gemene dingen van de laatste decennia... is de aarde wraak aan 't nemen op ons mensen... als dat zo is kan ik het ze zelfs niet kwalijk nemen want wij mensen maken er toch een rotzooitje van... ik zou ook ziedend worden.

Dochter is gisteren wat boodschappen komen brengen en we kunnen weer verder voor een hele week... zij werkt thuis en dat is ook niet zo plezant... onze boodschappen brengen is voor haar dus een ontspanning... zo komt ze nog eens "uit haar kot"... zoon werkt 's nachts en alleen en doet zijn boodschappen met handschoenen en masker... hij wil niet het risico lopen ziek te worden want wie gaat er dan voor zijn dieren zorgen... en zo modderen we verder... gisteren las ik weer een andere versie over corona door een of andere dokter die beweert dat het virus al lang bestaat en gewoon een van de griepvirussen is die zoals men weet zich steeds muteren en dat er aan de gewone griep jaarlijks meer mensen sterven dan aan deze... maar dat het door de politiek en de pharma opgeklopt werd voor... rara voor wat... het gewone doel geld... zodat we nu ook nog in een economise crisis gaan belanden... is dit waar of weer een van de fabeltjes.

Iets waar ik me momenteel niet in kan verdiepen want ik heb grotere zorgen nu namelijk wat ga ik koken straks... door 't manneke zijn tandenloze toestand is de keuze beperkt en ik ben dat gehakt kotsbeu... ik probeerde boterzachte kippenbillen en die werden afgekeurd... worsten idem... gisteren een omelet en die werd zonder commentaar verorberd... vandaag... misschien vis in een boter-mosterdsausje... ach wat een huisvrouw lijden kan.

Scarlet gaf ons toegang... in de goedheid huns harte... tot gratis film kijken en daar heb ik er een hele rits van opgenomen... daarstraks eentje gekeken over honden... één hond eigenlijk die in 4 verschilldne levens terug komt... in zijn vierde leven komt hij terug bij zijn eerste baasje... maar in de andere drie levens sterft hij en als resultaat zit ik nu met dikke rode oogskes te typen... toch raar he... ik kan veel verdragen... word woedend of verdrietig maar huilen is er niet bij... en dan zit ik gewoon te snotteren als het over dieren gaat... ik kan daar gewoon niet tegen whoeaaaaaaaaaaaaaaah!!!

02-04-2020 om 14:25 geschreven door Myette