Ik ben op het oorlogspad... zoals ik al vertelde lig ik in strijd met het OCMW... deze voormiddag belde ik naar de directeur van het rusthuis... legde hem mijn "zaak" uit en de brave man zegde me te komen want ik kon la mamma's sieraden komen halen... dus ikke hoopvol gezind naar daar getrippeld... moest een tijd chambreren want de man is drukbezet... toen hij eindelijk tijd voor me had vertelde hij me doodleuk dat de sieraden al verzonden waren en dat haar niet opgehaalde zakgeld heel waarschijnlijk zou gebruikt worden om haar verblijfkosten aan te vullen... bij deze waarschuw ik iedereen die het ongeluk heeft in een instelling van het OCMW terecht te komen... geef desnoods volmacht aan je kinderen om je zakgeld af te halen en zeg hen dat ze je sieraden liefst weghalen vooraleer je dood bent... dat is wat ik mijn kinderen ga vertellen... hij gaf me wèl het telefoonnummer van iemand van het OCMW om te contacteren wat ik zonet heb gedaan... ik kreeg een heel arrogant vrouwmens aan de lijn die me aansprak als "mevrouwtje" en me behandelde als een onmondig kind... het haar op m'n armen staat er nóg van overeind... die zegde me dat ik een schriftelijke aanvraag moet sturen voor de juwelen en dit voor "emotionele redenen"... nu vraag ik je... waar halen ze het lef... zomaar iemands prive spullen aanslagen... ik ga toch eventjes m'n woede laten bekoelen voor ik die brief ga schrijven... als ik schrijf wat ik nu denk en voel krijg ik zeker niets meer terug... dan maar zoete broodjes bakken zeker... gggggrrrrrrrrrrrrr...

Oooooooo was ik maar als allochtoon geboren!!! 

31-01-2011 om 15:11 geschreven door Myette

En het leven gaat verder met zijn ups and downs... na de dood van la mamma heb ik het al aardig druk gehad want de gewone zaken blijven niet stilliggen omdat er iemand dood gaat... nu is het niet zo dat ik last heb van notarissen en dergelijke want er is niets te erven maar toch heb je geloop... vandaag de ziekenkas bvb. met het betalingsbewijs van de begrafenisondernemer... misschien krijg ik iets terugbetaald... ik hoop het maar want een begrafenis kost je een rib uit je lijf... aardig zaakje hebben die mannen... toekomst verzekerd want sterven doen we allemaal crisis of niet... verleden week met de nodige papieren naar het rusthuis getrokken om mama's trouwring en trouwboekje op te eisen... me daar aardig kwaad gemaakt ook... we hebben haar kamer leeggemaakt zonder problemen... meubeltjes met inhoud... alleen haar juwelenkoffertje was er niet... toen ik er naar vroeg kreeg ik als antwoord dat ze dat na een overlijden direct  aan het kantoor daar moesten afgeven... op dat kantoor vroeg ik dat koffertje terug... de trouwring en trouwboekje kreeg ik terug mits handtekening maar dat koffertje moest naar het OCMW gezonden worden... ik werd al kwaad want waar halen ze het recht iemands privé bezittingen aan te slagen... na 3 telefoontjes kreeg ik alleen het koffertje terug omdat het voor mij sentimentele waarde heeft... mijn vader maakte het namelijk zelf... de juwelen werden eruit genomen en opzij gelegd... die hebben totaal geen waarde want het is allemaal nep... ik vind dit echt een schending van de privacy... had ik dit geweten had ik beter alles meegenomen vooraleer mama haar laatste adem uitblies maar daar ben IK te fatsoenlijk voor... ik heb een heel kwade mail naar het OCMW gestuurd maar tot hiertoe nog geen antwoord gekregen... zoiets mee te moeten maken terwijl het OCMW dagelijks tonnen verspilt aan een bende avonturiers en profiteurs die ons land overspoelen... wel dat ligt me heel zwaar op de lever... en dit allemaal voor enkele nep-kettinkjes en broches... maar ik laat het er niet bij zitten... als ik geen bevredigend antwoord krijg trek ik persoonlijk naar het hoofdbureau... moet alleen nog uitzoeken waar dat is... ik weet zeker dat er niets van waarde bij zit maar stel dat je niet op de hoogte bent en die sieraden gaan naar het kantoor... iedereen kan eruitkiezen wat ze willen... ik vind dit geen manier van doen!!!

Sorry mensen maar het moest er even af.

28-01-2011 om 09:55 geschreven door Myette

Ja het is raar... de vorige weken hoopte ik met heel m'n hart dat la mamma vlug zou heengaan want de kinderen, man en ik konden het gewoon niet meer aanzien hoe iemand die je lief is zo verschrompelt tot er haast niets meer overblijft dan een zielig omhulsel... toen het eindelijk gebeurd was had ik het zo druk met alles te regelen en me opgelucht te voelen dat er geen plaats overschoot om echt te treuren... nu alles voorbij is buiten nog enkele formaliteiten krijg ik plots een gedachte en wil die met mama delen... kom dan tot het besef dat ze onherroepelijk uit m'n leven verdwenen is... wat me telkens weer een schok geeft... raar toch.

Het leven gaat echter verder... de maandag na de begrafenis hadden we clubvergadering en ze hebben me opgezadeld met een boel werk... ben al de hele dag aan het werk maar heb er nu even het bijltje bij neergelegd... blogpauze.

Gisteren naar poppentheater Van Campen geweest met vrienden... dat was al maanden voordien besproken... zoals altijd heb ik genoten van de voorstelling... prachtige decors... toffe tekst... in 't aaaantwaaarps natuurlijk... het speelt zich af in de tijd van de Spaanse bezetting maar men gooide er van tijd tot tijd eens een modern item tussen... dubbel lachwekkend... na de voorstelling zaten we droog en moesten we dringend gedrenkt worden... dat werd een wijncafeetje... type franse bistro... afgebladderde tafels... harde houten stoelen maar zalige wijn... een koppig goedje ook... na enkel twee glazen voelde ik me al high worden... natuurlijk de tijd uit het oog verloren en toen we opstapten bemerkten we tot onze schrik dat het bijna half één was... oei en wij waren met bus en tram gekomen... 't manneke wilde niet dat de anderen ons thuis brachten met hun wagen... wuifde stoer alle hulp af... ik kon hem wel levend villen... wij dus op zoek naar een tram of bus die het nog deed... en dat met wijn-waggel-benen en zere voeten... toen we aan de zoveelste halte bot vingen voelde ik me in een zeer moorddadige stemming komen... maar dan... eindelijk nog een tram gevonden... daarna nog een bus ook die tot bijna onze deur reed... de chauffeur was niet echt enthousiast maar ik heb mijn meest ongelukkige gezicht getrokken en we mochten er nog op... een ander stel vloog er gewoon af omdat ze op zijn venster hadden geklopt... manmanman was ik blij dat ik eindelijk thuis was... we hadden een hele wag afgelegd tevoet en 't manneke thuis maar klagen hoeveel pijn hij wel heeft... raar toch want ik heb hem niets horen zeggen gisteren... durfde niet denk ik.
den apsjaar!!!

23-01-2011 om 20:21 geschreven door Myette

Hierbij wens ik mijn lieve blogmaatjes te bedanken omdat ze geheel onverwachts naar de uitvaart van la mamma kwamen... ja onverwacht... ik zette opzettelijk geen dag, uur en plaats op mijn blog omdat ik niemand zich verplicht wilde voelen de begrafenis bij te wonen... ik heb niet veel van la mamma meegekregen qua karakter en uiterlijk maar dàt dus wel... niemand tot last willen zijn... eerst wilden we de uitvaart alleen in de familie houden maar dat was dan weer zo zielig... een armzalig bundeltje mensen... welgeteld 10 in een grote aula... zoals je een hond zou begraven... dan kozen we om toch maar brieven te sturen maar naar wie... niemand die la mamma nog gekend heeft... haar vrienden en familie waren al heel lang vertrokken naar betere oorden... dan maar naar onze vrienden en kennissen... weer die vraag... wie wèl... wie niet... we hebben een massa kennissen door de beide clubs waar we in zitten maar je bent niet met iedereen intiem... het was een week vol zware beslissingen en twijfels... toen ik mijn blogmaatjes zag opdagen werd het me heel warm om het hart... dat beken ik heel eerlijk... bedankt lieverds... ik hoop dat 't manneke zich behoorlijk gedragen heeft want voor hem was het ook een verrassing... gisteren was ik gewoon kapot 's avonds... je kent dat gevoel wel... na een tijd vol spanningen komt de ontlading en voel je je gewoon leeg... deze ochtend overliep ik de uitvaart nog eens en vond dat het goed verlopen was tot ik het doodsprentje vastnam om de tekst te lezen die ik speciaal voor la mamma had opgesteld en... wat merkte ik... tot mijn ontzetting... dat er een grove fout afgedrukt werd... in plaats van "nog steeds bang te storen" stond er "staren"... mij was het ontgaan maar nu "stoort" het mij ontzettend... morgen zal m'n eerste werk zijn die begrafenisondernemer eens goed zijn vet te geven... nog niet eens een simpele tekst kunnen drukken zonder fouten... je ziet het nu zelf... ik heb niets van mijn moeders lijdzaamheid en volgzaamheid... eigenlijk ook niet van mijn vader meegekregen dus zal het wel komen van de schoonmoeder van la mamma... mijn bobonne... dat was een klein vrouwtje maar owee... ze hield heel haar familie in een ijzeren greep... bij nader inzien... ik moet nog veel leren

Om eerlijk te zijn moet ik bekennen dat er een zware last van m'n schouders genomen is... la mamma was eigenlijk al enkele jaren van ons aan het wegdrijven... zoals Toon Hermans het zo treffend uitdrukte... je sterft niet zo opeens maar elke dag een beetje... zo was het en de laatste maanden ging het niet meer bij beetjes maar bij hele happen... we waren voorbereid... zij heeft nu rust en wij ook.

16-01-2011 om 10:26 geschreven door Myette

13-01-2011 om 07:49 geschreven door Myette

Om 8 u deze ochtend werden we door het rusthuis gebeld dat la mamma overleden is

10-01-2011 om 09:05 geschreven door Myette

Al die mooie nieuwjaarswensen hebben niet veel uitgehaald... voor mij begon het jaar al slecht en het zal er niet beter op worden... gisteren werden we per telefoon gevraagd om naar het rusthuis te komen omdat la mamma heel slecht is en zienderogen achteruit gaat... dus belde ik 't manneke op die bij een vriend zat en zijn we zo vlug mogelijk naar haar gereden... toen ik haar zo zag liggen werd het me echt teveel... ik heb bijna 2 uren aan haar bed gezeten met haar hand in de mijne die ze heel hard kneep... la mamma is nooit een knuffelmama geweest en dan breekt je hart als ze je zo vastpakt en je arm streelt... toen ze in slaap viel zijn we maar naar huis getrokken... ik lag om 9 u al in bed... uitgeput door de emoties... nu zitten we standby met de telefoon en gsm in de buurt omdat ze ons beloofden ons te bellen al was het midden in de nacht als er verandering optreedt... het is elke keer schrikken als de foon gaat... mijn afspraken voor de volgende dagen heb ik afgezegd want ik durf gewoon niet van huis en dat terwijl ik had toegezegd naar de begrafenis van de moeder van m'n vriendin te komen... die overleed op 1 januari... bidden doe ik al lang niet meer maar ik hoop dat het einde vlug mag komen.

Dan kwam zoon vandaag binnenvallen voor een klus hier in huis en vertelde me dat het terug aan is met die vriendin... gggrrrr... ik heb m'n teleurstelling maar ingeslikt omdat hij blijkbaar zo gelukkig is... nog niets verteld aan 't manneke want dan begint die ook weer te zeuren... hij verjaarde vandaag en we waren niet echt in feeststemming.

Wat de volgende dagen gaan brengen weet ik niet maar ik verwacht niet veel goeds.

07-01-2011 om 23:36 geschreven door Myette

Een nieuw jaar... een nieuw begin? Zoals elk jaar beginnen we met hoop en goede voornemens... de mijne... proberen een ietsiepietsie af te vallen... niet veel hoor alleen genoeg om nog te kunnen ademen als ik m'n jeans draag... me af te sluiten van negatieve gedachtenstromen... elke morgen braafjes wat rek- en strekoefeningen plegen om de roest tegen te houden... of dàt allemaal gaat lukken betwijfel ik tenzeerste maar het hoort bij het begin van een nieuw jaar.

Met de Kerst werden we bij dochter verwacht en dat is geweldig meegevallen mede dankzij schoonzoon die in een uitbundige stemming was... dochter had ook haar best gedaan er iets gezelligs van te maken dus daarover niets dan lof... zoon die ook uitgenodigd was samen met zijn hond kondigde aan dat hij een vriendin had gevonden die we met Nieuwjaar bij hem thuis zouden kunnen bezichtigen... haha... ik dolgelukkig natuurlijk dat hij eindelijk eens iemand had gevonden kwam al in "blijde maar ook angstige verwachting" want je weet toch nooit wat je kinderen gaan binnen brengen... gelukkig zorgde zijn hond voor de nodige afleiding... het beest was al enkele keren aan de deur gaan staan wat ik had opgemerkt en aan zoon had gezegd ook maar die vond het nog niet nodig hem buiten te laten... toen ging hij... de hond niet de zoon... midden in de kamer zijn plas doen... en wat een plas... iedereen begon te roepen van STOP!!! maar je weet ook hoe moeilijk het is te stoppen eens de kraan opengedraaid is... dus moesten wij gelaten zitten toekijken tot het dier leeggelopen was... ik overdrijf echt niet als ik zeg dat die plas ruim 1 meter in doorsnee was... HAHA... dochter stond er wat sip bij te kijken maar kwam dan aandraven met emmer en dweil en stopte alles in handen van haar broer die heel opgelaten de boel heeft opgedweild terwijl de hond er met hangende kop bijstond... toch goed gelachen!!!

De volgende dag zoon aan de foon om te zeggen dat de vriendin niet voldeed aan zijn verwachtingen... ze had namelijk beloofd bij hem te komen met kerstdag en was niet komen opdagen... met zijn verjaardag enkele dagen later hetzelfde liedje... zoon kwaad en verdrietig... moeder idem dito want wat je kinderen raakt raakt jou nog erger... met oudjaar belde ze hem op om te zeggen dat ze naar hem kwam want dat ze van hem hield et patati et patata... weer hetzelfde... zoon die tevergeefs zat te wachten... gisteren... nieuwjaarsdag waren we bij hem gevraagd maar hij was echt niet in de stemming... hij wilde het niet afzeggen maar eigenlijk was hij liever alleen gebleven om te treuren... wat ik niet begrijp is dat iemand zo gemeen kan handelen... iemand zeggen dat je van hem houdt en dan zoiets flikken... ik hoop maar dat hij nooit met dat meisje terug aanpapt want dan ga ik het heel moeilijk hebben vriendelijk te blijven.

Gisteren was dus een bewogen dag... in de namiddag bezoek aan la mamma... toen de verplegers ons zagen binnenkomen werden we apart genomen en gezegd dat ze echt naar haar einde toegaat... ze is gewoon OP... en ze weet het want regelmatig zien we haar stilletjes huilen... ik zit gewoon te wachten op een telefoontje van het tehuis... dit en de liefdesperikelen van zoon bezorgen me niet bepaald een goed gevoel... wat 2011 ons gaat brengen weten we niet maar het begint echt niet schitterend.

Zo dadelijk komen onze buren met hun nieuwjaarsbrief dus moet ik gaan zorgen dat er iets op tafel komt... ik wens jullie allen een 
GEZOND EN VOORSPOEDIG 2011
 

02-01-2011 om 13:56 geschreven door Myette