Vrede... dit is wat ik nu voel... natuurlijk is er ook verdriet wanneer ik me herinner hoe het vroeger was... de man waar ik verliefd op werd en waar ik ben van blijven houden niettegenstaande onze menige meningsverschillen... die man was ik al lang kwijt door zijn ziekte... daarom komt het definitieve afscheid minder zwaar aan... toen we hem naar spoed brachten was het onze bedoeling hem na onderzoek en eventuele genezing naar een rusthuis te verplaatsen... alles was al geregeld daarvoor... terug naar huis was onmogelijk geworden... hij heeft het gelukkig niet beseft... die "infectie" die we beiden hebben opgelopen was niet in het plan voorzien... wat de aard van die "infectie" was is nog altijd een mysterie... mij werd verteld dat het in de groep verkoudheids-griep viel en ze pompten ons vol antibacteria... later thuis las ik dat dit niet helpt bij deze groep dus wat was het... zal ik nooit weten... maar achteraf gezien was het misschien een weldaad... mijn man is overleden zonder te weten dat hij zijn huis nooit meer zou weerzien... dat is mijn manier om het te bekijken en er vrede mee te hebben.

Momenteel zit ik even te bekomen van alles wat er op me afkomt... die papierwinkel is soms belachelijk ingewikkeld... sommige zaken nemen gewoon telefonisch je bericht aan maar bij andere moet je ellenlange formulieren invullen en dat alleen om facturen en dergelijke gewoon op mijn naam te zetten want in wezen verandert er niets... ik blijf in hetzelfde huis wonen en blijf klant bij dezelfde bedrijven... dan heb je nog die bevroren bankrekeningen... en als kers op de taart liep er nog iets mis bij de bank en kan ik zelfs mijn bank app niet meer openen... nu moet ik nog eens wachten op een nieuwe kaart en hopen dat die zal doen wat ze moet... gelukkig helpt mijn zoon waar hij maar kan want zonder hem had ik het niet gered... de dood van mijn man heeft nog iets goeds teweeg gebracht namelijk broer en zus hebben zich verzoend... zo spijtig dat man het niet heeft geweten want de keren dat hij er bij mij op aandrong met hen te praten over verzoening kan ik niet meer tellen...ik moest dan telkens zeggen dat ik dit niet kon omdat ze allebei vast zaten in hun wrokgevoelens... wat mij nu pijn doet is dat hij het niet meer heeft geweten.

Nu is het wachten op de volgende stappen... de uitvaart... de oplossing van alle documentaire verwikkelingen... daarna hoop  ik nog enkele tijd in rust en betrekkelijke vrede te mogen doorbrengen... ik weet nu dat ik in tijden van nood op mijn beide kinderen kan rekenen alhoewel deze taaie oude tante hier vast besloten is niet teveel last te verkopen.

11-10-2025 om 11:30 geschreven door Myette