Hoe vaak ik ook een diepe zucht slaak met de wens eens enkele vredige rustige dagen te mogen beleven... het wil maar niet lukken... de voorbije dagen waren dus turbulent en echt niet om over naar huis te schrijven... 't manneke was al de hele week nog dwarser dan anders. en dat wil wat zeggen... tot de maat vol was en mijn granaat ontplofte... mijn bloeddruk was tot aan het plafond gestegen en er moest dringend wat spanning af voor ik in stukken uiteen zou vliegen... als resultaat... geen sorry hoor nee dat zou teveel gevraagd zijn maar toen ik na een stevige huilbui weer beneden kwam had hij de minieme vaat gedaan... de rest van de dag verliep in doodse stilte... ik ben echter geen koppig mens en de volgende dag kon ik al enkele noodzakelijke woorden uitbrengen... dat was eergisteren... gisteren was alles zowat normaal tot ik wilde gaan slapen en mijn fles icetea in de frigo wilde terug zetten en plots met die frigo deur in mijn handen stond... d.w.z. met de onderkant op mijn voet... eventjes paniek want ik dacht direct aan de overvolle vrieskant... met vereende krachten hebben we die deur terug op haar plaats gesleurd en vastgeklemd zodat ze niet open kon vallen... ik was te moe om meteen de diepvries te verhuizen naar de grote vrieskast in de kelder en ben gaan slapen met een half pilleke om mijn zenuwen te sussen... in bed dacht ik aan die twee griepspuiten die lagen te wachten om geconsumeerd te worden... die kun je niet in de diepvries stoppen en ik kwam op het lumineuze idee mijn buurman in te schakelen... tevreden viel ik in slaap... de volgende ochtend, vandaag dus... was mijn eerste werk die ingevrozen dinges te transporteren naar beneden... dan zijn we naar de winkel gereden om een nieuwe frigo te bestellen en die gaan ze dinsdag leveren... het wordt dus improviseren wat eten betreft... hoe men het deed vroeger kan ik me niet meer voorstellen... mijn moeder kookte altijd een reuze pot soep MET vlees en knook erin... iets dat toch vlug bederft... en daar aten we enkele dagen van... en nu worden de resten dadelijk in de frigo gestopt en met wat geluk kan ik ze de volgende dag nog eten... twee dagen later lukt niet altijd... na de middag heb ik buurman gebeld en onze spuiten liggen nu in zijn koelkast tot ik onze nieuwe aanwinst kan gebruiken... ik heb tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om zijn boekenkast te verlichten... we hebben gezellig zitten kletsen op zijn zonnige terras... ikke content en hij ook... denk ik toch of hoop ik toch... thuis gekomen eens in mijn haar gekrabt en diep nagedacht wat ik eerst zou redden uit die openstaande en niet meer werkende frigo... het werden de eieren met een tomatenslaatje en patatjes... voilà die kunnen al niet meer slecht worden... nu morgen nog.

28-10-2021 om 20:53 geschreven door Myette

Nee die voze bui is nog niet foetsie maar ik doe er alles aan om dat ding de deur uit te krijgen... het is echter een moedwillig geval... om het te paaien ben ik deze namiddag er een uurtje mee in bed gaan liggen... het regende... 't manneke zou me niet missen want die zat naar sport te kijken tussen de dutjes door dus het was het "moment suprême" om er tussenuit te knijpen... ik ben als een blok in slaap gevallen en "ietwat" versuft wakker geworden net op tijd om aan het avondeten te beginnen... man at voor de TV want wat het ook is daar het was zo boeiend dat hij de hele pot leeg at zonder te zeuren  dat het te veel was... ik waste de vaat en zit nu hier mijn geduldige PC buddy te vervelen... dat manneke heeft al wat moeten horen... het dutske krijgt het soms ervan op zijn heupen en begint dan te broddelen... ikke dan in paniek en vergiffenis smeken op mijn blote pijnlijke knieën tot hij medelijden krijgt en terug normaal gaat doen... momenteel zijn we nog dikke vriendjes... gisteren kreeg ik twee telefoontjes... eentje van een vriendin en dat was leuk... het andere van mijn bib dame die me zegde ermee te willen stoppen... ze heeft sinds man ziek werd... dat is nu al drie jaren... regelmatig mijn boeken naar en van de bib gebracht... dan hielden wij een koffieleut voor ze weer vertrok... ze is ook al de 70 voorbij en begint te sukkelen met rug en nog wat onderdelen... morgen komt ze de laatste keer mijn boeken ophalen en terug naar de bib brengen en dan zal ik moeten afwachten of ze nog een andere bereidwillige ziel vinden om haar te vervangen anders zit ik met de gebakken peren d.w.z. zonder verse boeken... mijn buurman heeft een hele kast vol maar dat zijn allemaal van die oudjes en... zoals ik al zei... de stijl ervan is wat antiek... ze stelde wel voor contact te houden maar ik weet hoe dat gaat... een of twee telefoontjes en dan verwatert het... ik ben vanaf mijn 8 jaar zonder onderbreken bij dezelfde bib en het idee zonder boeken te zitten vind ik even erg als naakt voor het raam te gaan staan... bij het idee alleen al krijg ik overal kiekenvlees.

21-10-2021 om 20:31 geschreven door Myette

Zomaar een vraag... is er nog iemand die ook soms van die buien heeft dat je niet meer weet wat met jezelf aan te vangen... misschien een rare vraag maar sommige van mijn kennissen vinden mij dan ook een rare kwie... het zij zo... mij niet gelaten... liever een rare kwie dan een kuddedier... om het kort te maken... ik heb al de hele week zo'n bui en dat is niet leuk... gewoonlijk weet ik wel wat ik wil en plande voor die dag of week of wat het ook is dat ik wilde plannen... maar nu loop ik rond als een kieken zonder kop. ik heb dat ooit eens gezien als kind toen ik door het venster in de tuin van onze benedenburen keek... dat was in de oorlog en toen hadden veel mensen kippen of konijnen om het magere rantsoen wat aan te vullen... enfin dat kieken liep daar dwaas rond en ik heb er een klein traumaatje aan over gehouden... ik zal nooit meer een kip eten met kop en al... oei ik dwaalde even af... dat heb je als je zonder kop rond rent... ik loop dus in mijn kot te dwalen en te zoeken wat ik kan doen om mijn dag te vullen zonder buiten te moeten... lezen kan me even niet boeien... mijn huidige kruiswoordpuzzel is me even te machtig geworden wat betekent dat ik strop zit... ik kocht dat ding met het hoogmoedige idee dat ik een doorloper nr.6 wel zou aankunnen... en je weet wat er na hoogmoed komt... rara... ik begon aan de strijk en ontdekte dat mijn stoomstrijkijzer niet mee wilde werken... heb het ding laten afkoelen en nu bijgevuld... hij staat op te warmen en dan bang afwachten of hij het nu gaat doen of niet... belde naar de tandarts voor 't manneke die steeds zijn tanden verliest... de man is al veel van zijn pluimen kwijt geraakt door vele jaren dienst en dan nog die tanden eruit... het oog wil ook nog wat nietwaar... volgende week staat er ons dus een wandeling naar de kliniek te wachten... hoop maar dat het dan niet regent zoals vandaag... mijn bib dame die ik verleden week belde om te vertellen dat ik door mijn voorrraad leesvoer geraakte en die me beloofde te bellen wanneer ze kon komen heb ik tot hiertoe nog niet gehoord... ik heb nog enkele boeken liggen maar dat zijn oude exemplaren en... het klinkt misschien blasé... maar de stijl van die oudjes lijkt me nu zo oubollig en langdradig dat ik er mijn geduld bij verlies... ik zit nu te wachten op de opwarming van... niet de aarde maar mijn stoomdinges... ik denk dat het tijd is om eens te gaan strijken... nadien het eten verzorgen en dan kan ik met goed fatsoen gaan slapen... misschien is die voze bui morgen weg.

19-10-2021 om 15:17 geschreven door Myette

En we zitten al weer in een nieuwe week... een heel wat frissere week ook met af en toe wat regen... kwestie om ons aan het idee te laten wennen dat er ons nog meer te wachten staat... maandag is mijn lieve poetshulp ons kot komen uitmesten... allee veel mest lag er niet aangezien we twee propere oudjes zijn... maar dat meisje is gewoon zo gek op poetsen dat ze elke keer haar merkteken achterlaat.. ditmaal had ze kans gezien een heel stuk uit een van onze bedkarpetjes te stofzuigen... handgeknoopte en zelfgemaakte karpetten die we samen voor ons trouwen maakten... dat was toen blijkbaar mode... nu waren ze al niet meer zo fris want onze Poekie had er indertijd ook al haar nagels op gescherpt... ik zit nu met een groot probleem... ga ik er nieuwe kopen of niet... elke keer als een besteller voor de deur staat met een pakket roept 't manneke moord en brand want hij vindt dat "kosten op het sterfhuis"... ik ben echter vast besloten zolang ik leef en in mijn eigen kot kan wonen het gezellig te houden... geen sinecure met een man die telkens ruzie maakt.

Vandaag even de bestelling voer gaan ophalen bij de supermarkt... die maken dan wel reclame dat ze de goedkoopste zijn maar ik heb toch zo mijn twijfels... niettegenstaande ik veel van hun huismerk koop en we kleine "muizenetertjes" zijn ben ik toch altijd zowat 100 euro per week kwijt... hoe sommige mensen met een klein inkomen en kinderen dat doen is me een raadsel... en ik koop alleen basis voedsel... geen luxe producten of alcohol.

Net even 't manneke uit zijn lijden gaan verlossen... nee ik heb hem niet de nek omgedraaid alhoewel ik er soms veel goesting in heb... maar hij had weer zitten klooien met de afstandsbediening van de TV en die was helemaal de kluts kwijt... de TV maar ook mijn teergeliefde... techniek is nooit zijn ding geweest ook niet in betere tijden... gelukkig voor hem heb ik op dat gebied ietwat van mijn vader geerfd en kan ik veel zaken oplossen maar ook niet alles... daar heb ik dan de zoon voor nodig.

Mijn kruimeldief heeft de geest gegeven na zowat 30 jaren trouwe dienst... welk hedendaags toestel doet het hem na... zoon bestelde een nieuwe en die hebben ze gisteren komen leveren... je had man moeten horen toen ze weer met een pak aan de deur stonden... enfin toen ik het uitpakte kreeg ik een schok van ontzetting... dat ding is veel en veel groter en zwaarder... heeft een hele reeks hukpstukken... blaast... pardon... zuigt droog en nat... kortom is van alla markten thuis... het probleem is dat ik in mijn te kleine keuken ruimte moet vinden om dat monster plaats te bieden... toen wij bouwden had men nog niet al die keukenhulpen zoals nu en ik wilde een kleine overzichtelijke keuken... dat was een misrekening want nu heb ik geen plaats voor al die handige hulpjes en moet ik telkens alles uit en terug in kasten sleuren... ik heb het monster opgeladen en toen ik het wilde uittesten had ik beide handen nodig om het op te tillen... ik zal maar heel zuinig zijn met kruimels strooien of ik krijg nog van die gespierde "forceballen".

Slechte nacht gehad met al enkele nachten akelige dromen... ik probeer ook meer te drinken met als resultaat dat ik 3 x mijn bed uit moest... verdorie ik kan ook nooit eens iets goed doen... tracht je je nieren te verwennen en dan krijg je dit als dank.

13-10-2021 om 00:00 geschreven door Myette

Niettegenstaande mijn niet-zo-erg-goesting-hebbende bui ga ik toch maar straks de tuin in om onze meidoorn te trimmen... tja de zon schijnt en aangezien je nooit weet wanneer je dat ding nog eens gaat weerzien moet het nu gebeuren... alle dooie takken eraf en dan vingers gekruist hopen dat de boom zich herpakt en ons weer volgende zomer gaat verblijden met geurige roze bloempjes. 

Niettegenstaande mijn zure echtgenoot me zo ongeveer eens per week vertelt dat hij de volgende dag niet meer gaat halen laat ik mij niet tegen houden om nog plannen te maken... op korte termijn weliswaar... als je dat niet meer doet kan je best dadelijk je urn al inkruipen... ach here weer die galgenhumor van mij... niet iedereen is gediend van dat soort humor en vindt het getuigen van pessimisme... niet dus maar wel realisme.

Niettegenstaande mijn schrik voor nog eens een spuit anti Covid... vorige keer viel echt niet mee... ben ik die derde prik donderdag gaan halen en heb 't manneke wreed tegen zijn goesting toch mee gekregen... de spuit zelf was een fluitje van 1 cent... de tocht erheen viel ook mee maar terug was weer een heel avontuur... mijn echtgenoot's dwarse natuur kennende zou ik beter moeten weten en hem moeten laten aanmodderen maar ja ik ben wat ik ben... een eerder ongeduldig mens dat wil helpen maar er alleen maar gefrustreerd van geraakt... zodra die spuit erin zat en we de verplichte 10 minuten hadden gewacht trokken we naar de parking... tot dan geen vuiltje aan de lucht... tussen haakjes we hadden toen een blauwe lucht en ik was wreed dankbaar dat het niet goot zoals de dag ervoor... dan begon de ellende... ik zei: "we moeten naar links helemaal tot het einde" en op slag sloeg manlief af en reden we tegen de richting in... werden terug gefloten en ik... nog altijd niet geleerd... zei: "helemaal tot het einde" en weer sloeg hij verkeerd af en zaten we klem... man aan het vloeken en ik aan het stomen... die oen van mij heeft werkelijk een ingebouwd systeem dat hem verbiedt naar mijn raad te luisteren met alle gevolgen vandien... als ik later de euvele moed heb om te zeggen : "ziedewel?" is het hek van de dam.

Niettegenstaande al dit gedoe zijn we veilig thuis gekomen maar echt... met die man van mij op tocht gaan is geen sinecure... dat kost me elke keer een liter zweet... vroeger waren er ook tranen maar die zijn blijkbaar op... deze laatste week kan hij blijkbaar de TV niet meer schakelen... kijkt het uur verkeerd en zit dan te sakkeren... kan het juiste kanaal niet vinden en roept me dan... elke keer de reclame zijn programma onderbreekt weer dat gesakker... het enige waar hij nog ietwat stil bij is zijn de sportuitzendingen... eens die beginnen hoor ik hem niet meer... voor mij een zegen dus en dan triptrap ik geniepig de kamer uit om mijn ding te doen.

Niettegenstaande al deze ellende ben ik al blij dat die derde spuit me niet zoveel last bezorgt als de vorige... ik begin al voorzichtig te denken aan een tochtje naar de koekestad... weliswaar met masker... ach denken mag nog wel.

09-10-2021 om 13:14 geschreven door Myette