Hoe de tijd vliedt... dat wisten onze groot-grootouders al en er is niets veranderd... tenminste... alles veranderde sinds die grootouders nog op deze wereld rondhuppelden... en dat tijdsbesef is dan ook relatief... toen we jong waren duurde het ontzettend lang voor bvb. sinterklaas kwam of je verjaardag en nog van die dinges... we werden ouder en hadden het zo druk dat we gewoon tijd tekort hadden... nu we oud zijn vliegen de dagen nog sneller voorbij en zijn we weeral een jaar ouder en dat wreed tegen onze goesting... leg me dàt eens uit!

Momenteel zit ik hoopvol en tevens bangelijk de dagen te tellen... waarom... omdat vorige week man het weer eens op zijn heupen kreeg en brulde dat hij zijn spraak nog meer verloor omdat hij geen contact had met andere mensen... ik sprong er bovenop en vroeg hem of hij dan eens een dagopvang wilde proberen... hij was akkoord... even toch tot ik had gebeld en men me beloofde iemand te sturen om kennis te maken en de nodige formulieren in te vullen... plots wilde hij dat niet meer en beschuldigde me dat ik hem naar het "slachthuis" wilde sturen... ik heb dan eens tegen hem gebruld dat ik het zat was en wilde dat hij het 1 keer moest doen... gisteren kwam die persoon... een jonge frisse dame en je had moeten zien hoe charmant mijn echtgenoot plots was... die dame had hem vlug door en speelde het spelletje mee... manlief smolt weg en was met alles akkoord... tot de volgende dag... het doet me denken aan de tijd dat ik met een van de kinderen naar de dokter moest... dat gezeur en die angst... ik hoop uit de grond van mijn hart dat het zal lukken en ik eindelijk eens een dag rust krijg... maar ik ben bang dat het ijdele hoop is... in elk geval ga ik volgende week woensdag een hele dag van zijn gezeur af zijn... men moet blij zijn met wat men krijgt.

Momenteel is mijn poetshulp de living aan het uitmesten en is man de tuin ingetrokken... ben benieuwd wanneer we ons Polleke zien boven komen (onze schildpad)... ik heb alvast tomaten en witlof besteld voor morgen... onze huisarts moet vandaag komen en ik dacht dat hij ons vergeten was maar kreeg net telefoontje van hem dat hij wat later komt... oef... weer een probleem opgelost... het huis van onze overleden buurman is zowat leeg nu en wordt volgende maand te koop gezet... wie gaan onze nieuwe buren worden... bangelijk afwachten.

26-02-2025 om 15:31 geschreven door Myette

Onlangs las ik ergens "een dag niet gelachen is een dag verloren"... nou aangezien ik niet veel dagen meer tegoed heb bedacht ik hoe ik dat moest oplossen... hier in huis is er totaal niets te lachen... integendeel... maar de laatste tijd ga ik vaak bij You Tube me wat ontspannen... ik heb er ook al recepten gevonden... vandaag na mijn oefeningen ging ik mijn uitgeputte beenspieren laten rusten aan de PC en kwam bij toeval bij Toon Hermans terecht... Eureka!!! dàt was het... de dag beginnen met een portie Toon en ik kan er weer tegen... die shows van hem heb ik wel allemaal gezien... dat was in de jaren dat we nog kinderloos waren en tevens TV-loos maar onze buren vroegen ons altijd als Toon op de buis kwam en tjonge hebben wij wat afgelachen toen... die buren zijn intussen overleden maar Toon blijft en de herinneringen ook...naar mijn bescheiden mening is hij nog altijd de beste entertainer... zelfs zonder iets te zeggen lag zijn publiek al plat... nooit vulgair maar een meester in zaken suggereren... dit is mijn voornemen voor 2025... elke dag beginnen met Toon.

10-02-2025 om 11:05 geschreven door Myette

OEF... Net mijn oefeningen gedaan... nu bekaf maar trots op mezelf want ik was aan het afglijden... 2 weken geen fut om die oefeningen nog te doen... waarom zou ik... tja soms zie ik het gewoon niet meer zitten en dan zink ik weg in een diepe put en wentel ik me om en om in een deken van zelfmedelijden... tot die deken me begint te ergeren en ik eruit wil klimmen... dus gisteren met frisse moed op mijn yoga stoel geklommen en nadien mijn verplichte 2000 stappen afgewerkt... om het wat sappiger te maken met begeleiding van wat zachte rock... zoals ik al eerder vertelde haat ik routine en dus ook die verplichte stappen maar het is dàt of helemaal in de roest verdwijnen... nadien kan ik dan zonder schuldgevoel mijn relax opzoeken en me verdiepen in enkele sappige moorden... geen sentimentele romannetjes voor mij hoor... zo heeft iedereen zijn voorkeuren... vroeger was ik zelfs verzot op horror maar daar ben ik uitgegroeid... een bloederige moord of zelfs twee of drie kan me nog boeien en dan die jacht op de moordenaar... vanaf het ogenblik dat ik mijn eerste woordjes leerde lezen was ik verkocht en verslond boeken... tot ver in de 60 was ik er als eerste bij om de nieuwe Suske en Wiske te lezen... dat duurde tot ze ook daar te woke werden voor mij en ik haakte af... de sjuu was eruit... de computer heeft me wel ietwat afgeleid en de boeken moeten mijn tijd delen met mijn tablet... om eerlijk te zijn wint die tablet het ietwat want ik gebruik ze voor mijn bankverrichtingen en aankopen en als ik op You Tube kom blijf ik soms hangen want ik blijf me verwonderen over de mensheid... wat je daar allemaal niet ziet passeren... ongelooflijk en dat alles om aandacht te krijgen... ik heb gelezen dat sommigen er hun belegde broodjes van kopen... nou moe!!!

Intussen heb ik mijn oude onderdanen wat rust gegund en kan ik me terug in de strijd werpen beneden... deze nacht goed en lang geslapen en dan kan ik wat meer verdragen dan anders... wat gaat deze dag me brengen... que sera sera... dat wordt zowat mijn lijfspreuk... toen zoon nog zoontje was en een snoepje vroeg en ik hem zei dat hij het niet kreeg omdat het bijna tijd was om te gaan eten  zei hij altijd heel rustig : "dan ni hei" ... dat was een uitdrukking die hij van mij had gepikt en uit de mond van een 3-jarige klonk dat heel grappig... we hebben er verleden week nog samen over zitten lachen... ja die herinneringen toch!

04-02-2025 om 10:42 geschreven door Myette