Vandaag ga ik geweldig uitdagend doen... zoals elk jaar verander ik... en zowat iedereen denk ik... van winter- naar zomer decor... t.t.z. de flanellen lakens worden opgeborgen en de zomerjassen en andere attributen worden uit de kasten gesleurd... en zoals elk jaar word ik in de valies gezet want eens al dat sleurwerk gedaan is draait het weer om en krijgen we de restjes van de winter te verwerken... dus dit jaar nam ik me voor er niet meer in te trappen maar... na zowat een hele week mijn bed zowat uit te drijven tussen die flanellen lakens en in een dikke winterjas te lopen onder een stralende lentezon ben ik bezweken... eens te meer... het bed prijkt nu met frisse lakens en de zomerkleren hangen gereed... als nu het weer omslaat schiet dan niet op mij want ik ben ook maar een slachtoffer van het lot... geloof me... dit besluit kostte me hoofdbrekens.

Dit gezegd zijnde ga ik mezelf nu onder handen nemen... mijn eerste douche nu die draadjes eindelijk eruit zijn... mezelf wat oppeppen... spijtig genoeg kost dat meer tijd tegenwoordig dan het bed verschonen en kleren uithangen... maar zolang er leven is is er hoop... zegt men toch... en we blijven vechten tegen de aftakeling...

Zij die ten strijde trekt groet U!!!

30-03-2014 om 10:33 geschreven door Myette

-64- VAKANTIE AAN ZEE

Over het algemeen hebben we goeie herinneringen aan die zeevakanties maar ook enkele minder leuke zoals die keer dat la mamma het autoportier dicht sloeg met de vinger van zoontje ertussen… we kwamen net aan ons huisje aan… ik sleurde zoon naar binnen… stak zijn handje onder de kraan… durfde bijna niet kijken want ik verwachtte een bloederig stompje… niet dus… hoe het mogelijk was weet ik niet maar de vinger was alleen wat geplet en er hoefde zelfs geen dokter bij… zoals ik al vertelde waren de kinderen dol op het zwembad… zo waren ze met de buurkinderen in het ondiepe aan het spelen en ik zat verder weg te lezen toen iemand me kwam halen want er was iets gebeurd… ja watte… dochter… een echte waterrat… had niet beter gevonden dan door een zwemband te duiken… loodrecht… in het ondiepe… met haar hoofd tegen de bodem… ze huilde van de pijn en haar hoofd stond scheef… we reden met haar naar Veurne naar de kliniek voor foto’s waar ze constateerden dat haar nekwervels gekwetst waren… gelukkig was de vakantie afgelopen en konden we naar huis… wij met dochter naar de kliniek… ze heeft toen 3 weken lang in de kinderkliniek Good Engels gelegen… plat op haar rug… met een zwaar gewicht aan haar hoofd om haar hals terug recht te krijgen… dat is gelukt maar tot op heden moet ze geregeld naar de kine voor een behandeling want al op haar 20 had ze artrose op die nekwervels… al met al is ze er nog goed vanaf gekomen want ze had even goed haar nek kunnen breken… de allerlaatste vakantie aan zee verwachtten we ma en pa voor hun gebruikelijke week verblijf bij ons… toen ze niet kwamen opdagen en ik hen belde zegde mama dat pa zich niet zo goed voelde… de volgende week belde ik weer en kreeg hetzelfde antwoord… ik voelde onraad en had geen rust meer… en ja toen we thuis kwamen lag pa in de kliniek met een gebroken rugwervel… verlamd… hij heeft nog de maand augustus overleefd en is dan gestorven… toen besloten we een punt te zetten achter de kustvakanties… onze kinderen waren intussen 15 en 13 jaar oud en met de buurkinderen klikte het niet meer zo… die werden door hun ouders erg streng opgevoed… dat was dus onze laatste vakantie aan zee… maar nu nog… als een van onze kinderen eens naar de kust rijdt belanden ze steevast in Oostduinkerke… oude liefde roest niet toch.

29-03-2014 om 11:36 geschreven door Myette

Vervolg van Myette's soap

-63- OOSTDUINKERKE

In dat badplaatsje hebben we weer 7 jaren vakantie gevierd… de eerste 3 jaren in de Fitis maar toen besloot de eigenaar die huisjes niet meer te verhuren en moesten wij en onze buren een ander stekje gaan zoeken dit tot ons groot leedwezen… aan de zeekant konden we niets geschikt vinden en zo waren we verplicht aan de overzijde van de baan iets te zoeken… dat werd weer een villaatje onder een rieten dak de “Jean Jacques”… gelegen in een groene buurt met aan de achterzijde van ons huisje een uitgestrekt stuk duin waar de kinderen op minder goede dagen konden spelen… onze voormalige buren hadden meer geluk gehad en vonden iets aan de zeekant… we hielden echter wel nog contact zodat de kinderen hun speelkameraadjes niet verloren… Oostduinkerke is een uiterst gezellig plaatsje met de dorpskern ver van de zee af… je hebt er het Visserijmuseum waar er elke vrijdag gratis visproeverij is en je aan lange houten schragen een lekkere pint kunt drinken… iets waar we gretig gebruik van hebben gemaakt… op de dijk is er ook een openluchtzwembad waar onze kinderen dol op waren… aan dit zwembad is ook een minder aangename herinnering verbonden maar daarover later… in de maand juli rijden de garnaalvissers uit op hun zware boerenpaarden en dat is een van de toeristische trekpleisters… het strand is er ook onmetelijk groot… en de duinen zijn er nog min of meer ongerept… tja je ziet dat ik er mijn hart aan verpand heb… we hebben er alle weersoorten meegemaakt zoals die keer dat we op 1 juli aankwamen in een zware storm… maar ook perioden van lekker strandweer… echt Belgisch dus… soms fietsten we naar Nieuwpoort om vis te halen bij de vismijn… op een keer was ’t manneke samen met een vriend naar Nieuwpoort gereden en kwamen ze terug… zo fier als een gieter want ze hadden “tongetjes” kunnen kopen aan een spotprijsje… ik ben gek op tong en dus ook blij maar toen ik het papier loswikkelde bleken de tongetjes “pladijsjes” te zijn… tja een man uitsturen op boodschappen draait niet altijd bevredigend uit.

26-03-2014 om 15:04 geschreven door Myette

De vierde dag kwamen ze die baxter terug aankoppelen met alle problemen vandien want een goeie ader vinden is blijkbaar geen sinecure… ik heb nog een gezwollen arm… de bedoeling was om de antibiotica terug aan te koppelen… dat gebeurde niet en ik kreeg in plaats daarvan pillen… dus al die ellende was voor niks… baxter er terug uit… mijn bloeddruk de hoogte in… toen ik de schuldige verpleger… eigenlijk een lief jonk… naar zijn voeten gaf bekende hij dat hij het ietwat te laat had gehoord van die pillen en het mij niet had durven zeggen… als compensatie tekende hij dan maar een smiley op mijn verband… allee vooruit… een kinderhand is gauw gevuld he… maandag kregen we nog even brandalarm ook… toen ik in de gang ging kijken liepen de verpleegsters er wat kippig bij want niemand wist wat te doen… het was uiteindelijk niet erg… wat wateroverlast maar ik had toch zo mijn bedenkingen… wat als er inderdaad brand zou uitbreken… toen de dienstdoende dokter(es) haar ronde deed gisteren heb ik haar gesmeekt naar huis te mogen want het idee aan nog zo’n slapeloze nacht maakte me gewoon gek… en hier zit ik dan… zonet is het wit-gele X mijn wond komen verzorgen die er… moest het iemand interesseren… er goed uitziet… alleen nog groter dan de vorige keer zodat het verband dat ik was gaan halen te kort was en ze er twee moest gebruiken… ik hoop maar dat het hierbij blijft of ik laat er volgende keer een rits inzetten… wel zo gemakkelijk… in plaats van eens het geplande wandelingetje zit ik hier nu elke dag te wachten op de verpleging want die weten nooit wanneer ze kunnen komen… gggrrrr… wat me wel een troost is zijn de telefoontjes van vrienden en natuurlijk het medeleven van mijn blogmaatjes… VAN HARTE BEDANKT!

En nu stop ik met zeuren... "voorlopig" kan ik normaal stappen en dat is al heel wat waard... als die ontsteking definitief uit mijn corpus verdwenen is zal ik een gelukkig vrouwmens zijn dat haar gewone leventje weer kan oppakken... gisteren kwam het bericht dat een van onze vrienden nog maar eens een stukje van zijn been werd afgenomen... en dan schaam ik me dat ik durf klagen... ik met mijn twee benen en een splinternieuwe heup.

20-03-2014 om 14:15 geschreven door Myette

Hier het vervolg van de soap... ja mannekes het moet me van de lever...

VERVOLG OPERATIE

Donderdagochtend lag ik in dat bed vastgebonden met aan de linkerkant een baxter met 3 zakken met allerlei spul en aan de andere kant een drain uit de wonde dus het bed uit kon langs geen kanten… toen de verpleger me kwam wassen vroeg hij waar mijn spullen waren en ik zegde hem het maar zelf uit te zoeken want ik was volledig onwetend aangezien zij mijn spullen hadden overgebracht... dacht ik toen... later hoorde ik dat 't manneke het zelf had moeten doen... enfin ik werd gewassen en verzorgd als een boeleke en was gelukkig dat de operatie al achter de rug was en ook gelukkig dat ik nog alleen lag… maar… tegen 10 u kwamen ze een bed inrijden met mijn nieuwe kamergenote… ze was 86 en verre van dement maar een compulsieve kwebbel… elke gedachte werd hardop uitgesproken zo van : “ik denk dat ik mijn ogen maar eens ga toedoen” en dan “ik denk dat ik ze nu maar eens ga open doen”… dit bij wijze van spreken natuurlijk… dat was nog niet het ergste maar de nachten waren een hel… het ogenblik dat ik mijn licht uitdeed en wilde gaan slapen begon de komedie… “ik denk dat ik eens ga bellen” en LAP ze belde… “zuster mijn poep doet zeer”… “zuster ik moet naar het toilet”… “zuster ik moet weer”… “zuster dat bed kraakt”… “zuster ik moet altijd hoesten” en zo voort en zo verder… ik lag daar dan met zware moordneigingen… dan was het 5 minuten stil en begon ze weer te kreunen… zo ging dat de hele nacht tot ik zaterdagnacht even uit mijn krammen ben geschoten… zo ook de nachtzuster die haar zegde dat het nu moest gedaan zijn… dan heb ik even 2 uurtjes kunnen slapen tot ze weer naar het toilet moest… overdag nam ik mijn boek vast en antwoordde gewoon niet meer tot ze het uiteindelijk opgaf… het ogenblik dat ze me even hoorde begon het weer van voren af aan… een eindeloos relaas over haar lavement met alle details erbij en dat dan aan tafel… als ze eens uit bed kwam om even enkele stappen te zetten klampte ze iedereen aan om te zeggen “ben ik niet flink, ik heb al 3 stappen gezet” en zo verder… als ik bezoek had van ’t manneke of de kinderen mochten we zo stil praten als we wilden ze hoorde het en moeide zich… voor de rest geen kwaad woord (haha) want ze noemde me “schatje” en na elke hoest en bel excuus voor de overlast… wat er ook nog bijkwam was dat zij aan de deur lag en iedereen die de kamer binnen kwam aanklampte zodat de verpleging bijna niet tot bij mij geraakte… als ik een pil vroeg moest zij er ook een… de derde dag was de naald van mijn baxter losgeraakt en liep het bloed langs mijn arm… ik belde natuurlijk de verpleging maar weer hield ze die tegen want haar vlees moest gesneden worden terwijl ik daar bijna zat leeg te bloeden… ik heb dan dringend de verpleegster bij mij geroepen want mijn geduld hing nog aan een heel dun draadje… zo kan ik nog even verder gaan maar ga het niet doen nu... misschien later haha!

19-03-2014 om 09:36 geschreven door Myette

Hehe... zoals beloofd... mijn wedervaren in de kliniek... de vorige keer in januari werd dus een nieuwe heup geplaatst en ik had een hele aangename kamergenote... het eten was lekker... de verpleging prima en bibi was tevreden en vol moed... de wond genas goed... de pinnen mochten eruit... dat was minder plezant... en de kine kwam aan huis... na zowat 7 weken kwam er maar geen beterschap en ik kreeg meer en meer pijn... dan maar weer naar de dokter getogen... die constateerde een infectie en ik kreeg te horen dat men de boel terug moest open gooien en spoelen... dus weer de kliniek in voor een hele week... woensdag moest ik binnen om 14 u en de operatie zou diezelfde dag gebeuren... maar nu komt het...

Ik dus binnen met mijn valiesje en de vorige keer gedenkend begon ik haastig alles uit te pakken op de mij toegezegde kamer om klaar te zijn voor ze me kwamen halen... er zat aan de andere kant een oud dametje en ik ging haar gedag zeggen maar kreeg een heel vuile blik te verwerken... daarbij stond de TV keihard aan... ik zag het al niet zitten... toen zegden ze me dat ik een andere kamer kreeg en voor ik terug kon inpakken kwan de zuster al met dat onnozel operatiehemdje aanzetten... trok me een al even onnozele sexy kous aan en gooide me het bed in... ik werd direct naar de operatieafdeling gereden terwijl 't manneke achterbleef met mijn inboedel en dat nijdig madammeke... achteraf vertelde hij me dat hij daar was blijven wachten en ze op een gegeven ogenblik begon te gillen en uit haar stoel viel... die hele week hebben we ze met tussenpozen horen gillen... een sirene kon het er niet bij halen... na zowat een uur in de antichambre te hebben gelegen werd ik dan binnen gereden en klaargestoomd voor het gebeuren... boven op dat hemdje en die kous kreeg ik dan ook nog een soort badmuts op om mijn toilet te voltooien... van de operatie heb ik natuurlijk geen weet... gelukkig maar... ik werd al vroeg wakker en moest dan chambreren in de recovery... toen de pijn wat te erg werd kreeg ik een spuitje op basis van morfine en de pijn trok weg maar in plaats daarvan kreeg ik akelige half-dromen... na zowat 2 uren werd ik naar mijn kamer gereden... ik lag er alleen en heb die nacht zalig geslapen... zowat de enige nacht want... vervolg later.

18-03-2014 om 16:42 geschreven door Myette

Ahoi Ahoi... ik ben er weer... net thuis gekomen uit de kliniek... voor hoelang durf ik nu nog niet te zeggen want mijn vertrouwen is ietwat geschokt in de medische wetenschap en al hun aanverwante artikelen... vandaag ben ik nog niet in "forme" maar zal jullie in geuren en kleuren mijn wedervaren vertellen als ik uitgerust ben... jaja uitgerust na een nachtje slaap in mijn eigenste bedje zonder storende kamergenote... uitleg volgt morgen dus... doei!!!

O en nog iets... merci voor alle goeie wensen en excuus als ik een verjaardag gemist heb... dat was heirkracht

17-03-2014 om 15:14 geschreven door Myette

Lentekriebels... tja ik begon die stilaan te voelen... de pijnen in mijn heup werden echter erger dus eerst naar de huisarts die een ontsteking constateerde en me antibiotica voorschreef... toen ik deze ochtend wakker werd plakte mijn pon aan mijn heup... en ja ik ga geen beschrijving geven... na eerst de huisarts te hebben gebeld die me aanraadde naar de chirurg te stappen... kreeg ik telefoon dat ik direct mocht komen... hij wil niet het risico lopen dat de infectie naar binnen slaat dus om erger te voorkomen moet ik morgen alweer binnen... de wond wordt terug opengemaakt en onder hogedruk uitgespoeld... dan krijg ik zware antibiotica gedurende een hele week... ik mag alleen naar huis als mijn bloedwaarde(n) in orde zijn... toen ik het hoorde had ik wel zin in een potje janken want ik vlieg terug naar af... plezant is anders... niet denken dat ik de brui geef aan mijn blog want zodra ik terug ben vertel ik jullie in geuren en kleuren mijn wedervaren... bezoek liever niet want ik weet niet hoe ik me achteraf ga voelen door de medicatie... toch blij dat ik nog even de blogmeeting heb kunnen bijwonen... tot sjuus!!!

11-03-2014 om 15:29 geschreven door Myette

Hallo blogmaatjes... aangezien ik meer en meer pijn kreeg na die operatie ben ik vandaag bij de dokter geweest... die constateerde op de heup een zwelling... die ik zelf ook al had voelen zitten... die zwelling voelt warm aan en regelmatig krijg ik pijnlijke steken daar... blijkbaar heb ik brute pech en zitten de inwendige hechtdraden gemeen te ontsteken... ik moet nu antibiotica en volgende week een echo laten nemen en terug op controle... de hele week al voel ik me rillerig... dacht dat ik op een kou zat te broeden maar denk dat het door die infectie komt... ik heb braaf mijn 3 dikke pillen geslikt vandaag met een pot yoghurt erachter (bwah) en kruip nu in mijn nestje... morgen mischien ietwat beter?

10-03-2014 om 20:18 geschreven door Myette

-62- DE ZEE

Tja aan alles komt een eind zoals ook aan Forrières… toen onze châlet buren hun vakantie in het buitenland wilden doorbrengen besloten wij ook eens van decor te verwisselen en naar zee te trekken … op een winterdag nam echtgenoot een dag verlof en we reden de kust af… in ieder plaatsje stapten we af voor een kleine verkenningstocht tot we in Oostduinkerke aankwamen… het plaatsje beviel me dadelijk en daar wilde ik wel een maand doorbrengen dus wij op zoek naar een geschikt vakantiehuisje… de dame in het agentschap leidde ons rond van het ene ongezellige krot naar het andere tot we bij de Fitis aankwamen… dat was een tweewoonst villaatje aan de kant van het strand… het buurhuisje heette Tjiftjaf… voor degenen die het niet weten het zijn beide vogeltjes… en ook daar wilde ik wel een maand verblijven… op enkele meter van het strand… we moesten zelfs de baan niet over… we legden het vast voor de maand juli en vertelden de kinderen van onze vakantieplannen… die waren eerst teleurgesteld dat ze hun vriendjes uit de Ardennen niet meer zouden zien en wij zagen het eigenlijk ook met een bang hart tegemoet… en weer hadden we geluk… de Tjiftjaf was verhuurd aan een familie met ook twee kinderen… het meisje van dezelfde leeftijd als ons dochtertje en de jongen was even oud als ons zoontje en de eerste dag al toen we aankwamen en de wagen uitpakten kwamen die twee naar ons toe en sloten vriendschap met ons tweetal… van de vroege ochtend tot laat tegen de avond was het viertal op het strand te vinden en wij… de ouders… wisselden af om op te letten… zo konden wij soms ook eens er alleen op uit voor een fietstocht in de omgeving… ik had mijn veto gesteld… geen gasten meer tijdens de vakantie want ik wilde ook wel eens wat rust… tja vlugger gezegd dan gedaan… die gasten kwamen soms ongenodigd aanwaaien en dan kon ik weer vliegensvlug voer gaan inslaan… natuurlijk hebben we er ook stormige dagen meegamaakt en dan sjok je de kust af om wat te winkelen en een wafel te gaan eten… tijdens zo’n wandelingetje bracht zoon ons weer in een lastig parket… buiten aan een winkel stond een softice toestel en wat deed zoonlief… de pallepoot die hij was en nog is… hij trok even aan die hendel en het ijs spoot eruit en bleef spuiten tot er al een bergje op de grond lag en de eigenaar buiten kwam gestormd terwijl wij er als versteend stonden op te gapen… hij verweet ons dat we beter op onze kinderen moesten letten wat mij in het verkeerde keelgat schoot want ik heb nog steeds geen ogen op mijn rug… we moesten dat ijs betalen wat we natuurlijk deden… maar achteraf bedacht ik dat we eigenlijk hadden moeten eisen dat hij het ijs opschepte zodat we het konden meenemen… die dag kon er geen wafel meer af.

06-03-2014 om 09:46 geschreven door Myette