Heel efkes terwijl het beneden rustig is... de voorbije week was meer dan hectisch... maandag naar spoed met van pijn huilende echtgenoot... de hele dag allerlei onderzoeken... opgenomen voor verder onderzoek... niets abnormaals gevonden... woensdag naar huis gehaald... vrijdag terug naar spoed met weer van 't zelfde... terug naar huis en nu bang afwachten op de volgende crisis... en dàt na volle 2 weken volle pampers te hebben opgeruimd... het kruipt niet in de kouwe kleren en ik voel me op slag jaaaaren ouder en zwakker... heb een afspraak met de sociale dienst van de kliniek voor eventuele hulp... hoe ik het ook haat er het bijltje te moeten bij leggen het zal wel moeten want ik kan het alleen niet meer aan... mijn over buurvrouw boodt aan om voor ons mee te koken... zo lief... ze had me ook overhaald om met haar eens een terrasje te doen maar in plaats daarvan heb ik de hele dag op spoed doorgebracht... ook de kapster moest ik afbellen al voor de tweede keer en nu loop ik hier rond als de tweelingzuster van Einstein... ik aarzel nu om af te spreken want...

Het is eindelijk zomer maar die gaat aan me voorbij... ik strompel van de ene crisis naar de andere... de ene dag gedraagt man zich bijna normaal... en dan plots krijgt hij een woedeaanval en roept dat hij aan het sterven is... tja ik denk dan onmiddelijk dat hij voor een stervende wel veel lawaai maakt... is dat cynisch... ja zeker maar na  zowat 50 maal hetzelfde te hebben gehoord geloof ik het niet meer... wel is hij na zo'n woede aanval plots gewillig... ik kreeg hem zelfs onder de douche zonder strijd te moeten voeren... dat maakt me ook wel achterdochtig en ik vraag me dan af hij het opzettelijk doet net als kleine kinderen doen om aandacht te krijgen... alsof hij niet genoeg aandacht krijgt... ik moet steeds paraat zijn om hem met zowat alles te helpen... mijn "leven" draait om hem.

Wat me enorm gelukkig maakt is dat ik steeds op zoon kan rekenen... en zelfs dochter belde uit Kreta om te vragen hoe het met de papa was... een complete verrassing want dat deed ze nooit... dat en de aangeboden hulp van onze lieve buurvrouw kan me ietwat troosten... ze raden me met zijn allen aan man te laten opnemen maar dàt is dan weer een stap waar ik nog niet aan toe ben... que sera sera!

22-07-2024 om 09:41 geschreven door Myette

Ik lees net wat een ravage dat onweer gisteren weer heeft aangericht... wij kregen ook hevige regen en een redelijk korte hagelbui met daarna verder regen maar zo te zien hebben we geen schade... zelfs onze schildpad heeft geen trauma opgelopen want hij zit nu te eten midden in het gazon... mijn hart gaat uit naar al die sukkels die minder geluk hadden.

Gisteren mijn huishoudhulp voor de eerste keer gehad... een sympathieke dame... we hebben een uitgebreid kennismakingsgesprek gehad... daarna deed ze de strijk en ik moet toegeven dat die onberispelijk was... ze kookte voor 2 dagen... verder was er eigenlijk niets meer te doen die dag dus nog even zitten kletsen tot ergernis van 't manneke die nog maar eens niet begreep wat "die vrouw" hier kwam doen alhoewel ik het hem vaak heb gezegd... het werd weer hommeles ten huize van... om af te koelen ging ik in de tuin zitten maar van afkoelen was er geen sprake... een drukkende doffe lucht... rond 4 u werd het onheilspellend donker en sleepte ik mijn zetel terug naar binnen... gelukkig maar... niet lang daarna brak de hemel open en dat hebben we gehoord.

Ik zit nu met een klein probleempje... voor die hulp moet ik al een hele week vooruit plannen om voldoende werk voor haar te hebben... poetsen doen ze niet... ik heb niet elke week een grote strijk... koken plan ik nooit... ik kijk wat er in mijn voorraad zit en flans dan iets ineen... het is wel aanpassen nu... om eerlijk te zijn heb ik het er wat moeilijk mee... ik ben gewend alles dagelijks bij te houden en nu moet ik opzettelijk werk laten liggen... tja... het is niet anders als je begint te sukkelen... en sukkelen is het... de dokter had een staaltje ontlasting van man meegenomen en ze belde me voor de uitslag... geen bacterie of bloed... op zich goed nieuws maar het slechte hieraan is dat er niets aan te doen is en ik verder zal moeten ploeteren met vieze luiers en man die elke keer een wasbeurt moet krijgen... dit onder luid protest... echt niets om naar uit te kijken... gggrrr!!!

Van dochter kreeg ik na een hele maand stilte een kort berichtje... "heb je al hulp"... meer moet ik van haar niet verwachten... zoon belt me elke dag enkele keren... die leeft nu met 1 long en het herstel van die tweede zal lang diren dus hij voelt zich na de minste inspanning uitgeput... hij maakt verder al plannen voor de aankoop van een vervoertuig... dit keer iets met 4 wielen... ik dreige hem met wurging als hij zich weer op een motor zou wagen... trop is trop... zo te zien is het doorgedrongen... tot hiertoe overleefde hij het wel maar met constante pijn en ongemak... is dàt het waard?

10-07-2024 om 10:44 geschreven door Myette

Hoop doet leven is een ous gezegde en het is nog waar ook... na 2 volle weken in echte shit te hebben gezeten... het soort waar je fysiek en moreel aan ten onder gaat doemt er nu een sprankeltje hoop op... aan dat sprankeltje klem ik me vast als een verdrinkende aan een touw... ik heb ten 1ste een traplift besteld... ik kan je zeggen dat het een stuk uit je lijf kost maar de nood dwingt... ten 2de zou er elke dinsdag voormiddag een huishoudhulp komen die desnoods ook kan helpen met mijn man... en het vooruitzicht er niet helemaal alleen meer voor te staan geeft me moed... wat de zoon betreft... een bijkomende zorg... die moet vandaag naar huis alhoewel hij nog veel pijn heeft... het erge voor mij is dat ik hem niet meer kan gaan helpen... die ver.............de rug (die puntjes staan er voor vreselijke vloeken) belet me langer dan 5 minuten recht te staan... ik als ongeduldig en voortvarend mens word er heel sjagrijnig van... ik moet dus allle huistaken doen in zeer kleine schijfjes en mijn relax zetel is het ook al aan het begeven... ik probeer zoon telefonisch te steunen maar die is al even sjagrijnig als zijn moeke nu... te begrijpen maar soms moeilijk te verteren.

Man heeft vannacht in het echtelijke bed geslapen en hij heeft zich goed gedragen... het was al 6u voor hij onrustig begon te woelen... hij trok de deken steeds van me af en ik lag te rillen van de kou maar toen we opstonden ontdekte ik waarom... ik had het raam op open klepstand laten staan en begot het is frisjes geworden... stom van mij maar ik betrap me er vaak op dat ik dingen begin te vergeten... ik troost me dan zelf maar met te zeggen dat er ook teveel tegelijk op me' afkomt maar toch... de schrik dat mijn geheugen het gaat afleggen zit erin... samen met de schrik uiteindelijk terecht te komen in een rusthuis tussen al die wrakken... mijn mama woonde 8 jaren in een rusthuis en kwam haar kamer niet uit... er was buiten die kamer ook niets interessants te beleven... niets leuk om naar uit te kijken.

Ik ga mijn zoon straks vertellen dat hij ook een hulp moet aanvragen... of hij het zal doen is een andere vraag... ik kan het altijd proberen... en ik die vroeger dacht dat eens de kinderen volwassen waren ik kon ophouden met tegen hen te zeuren... niet dus!!!

05-07-2024 om 10:44 geschreven door Myette