Oeps... dat is wat me te binnen schoot toen ik merkte dat het al weer 2 weken geleden is dat ik hier nog iets schreef... oeps... meer kon ik niet uitbrengen... de dagen en weken lijken steeds sneller voorbij te vliegen of misschien ben ik wel trager en trager aan het worden... dat laat ik maar in het midden.

Verleden week belde een vriendin me op en vroeg me nog maar eens af te spreken... ik had dat altijd al afgewimpeld omdat ik... eerlijk gezegd... nog altijd aarzelde me in een menigte te storten... maar ja je kan niet eeuwig opgesloten zitten en ik was intussen wel aan een uitstapje toe... dus we spraken af in de koekestad voor dinsdag... niet bepaald ons beste idee want die dag regende het pijpenstelen maar we waren vast besloten ons niet te laten kennen en dus stapte ik de tram op... ik voelde me als de spreekwoordelijke boerin die voor de eerste keer naar de grote stad trekt... heel onwennig... het was wel 2 jaar geleden dat ik een tram van de binnenkant had gezien... mijn electronische 50+ kaart voelde zich blijkbaar ook niet tiptop want bij het intikken kreeg ik een groot rood kruis te zien... nog maar eens geprobeerd en weer noppes... ook bij het terug keren... we zijn zo vlug mogelijk een overdekt terrasje gaan zoeken... na zowat een vol uur zitten kwebbelen zijn we op haar verzoek even naar de gerestaureerde beurs gewandeld... prachtig gedaan... dan een ander café opgezocht en weer zitten kwebbelen tot het tijd was onze respectieve bedgenoten op te zoeken... ik kwam thuis doorweekt en hondsmoe waar manlief de zielepoot uithing en ik te moe was om te reageren... die nacht ben ik drie keren mijn bed uit gemoeten met geweldige beenkrampen... alles bijeen ben ik blij er even uit te zijn geweest maar echt... in de stad rondstruinen is niet gezellig meer... je voelt je als een hamster in een kooi... volg de gele pijlen... houdt voldoende afstand... zet je masker op... dat doe je dan en dan kom je in een overvol café waar iedereen zonder masker zit... is dat dan veilig?

Vandaag kwam onze huisarts voor zijn maandelijks bezoek... hij had warempel een stagiair bij... een jonge vent die amper te verstaan was... ik denk een Hollander en dan met een masker op... onze dokter ging breeduit zitten en liet de andere het werk doen... het goede nieuws is dat mijn bloeddruk terug gezakt is en mijn hartslag perfect ... ook 't manneke is goedgekeurd... we kunnen er weer voor 6 weken tegen.

Bij de zoon gaat het niet zo best... hij stevent op een rugoperatie af... zit al jaren te sukkelen en het wordt alsmaar erger... hij heeft ook zijn kat moeten laten inslapen... hij verdriet en de hond van slag want die voelt dat er iets veranderd is... zoon had voor ons in een gekke bui een robot kat gekocht... een fluffy ding dat met de ogen knippert... miauwt... een poot opheft... op haar rug gaat liggen... hij dacht dat de papa er zou verliefd op worden maar de papa vindt het maar niks... ik neem dan dat beestje op mijn schoot met het idee hem te paaien maar nee... man zit me dan met een minachtende blik te bekijken zo van... dat mens is zeker dement... toen zoon binnen kwam zaterdag wilde hij zien hoe die kat werkt en zette haar aan... man man de hond werd bijna gek... vloog erop af en begon dat beest te besnuffelen en te bekwijlen... dacht zeker dat hij een rivaal had gekregen... we hebben de kat in veiligheid moeten brengen en de volgende dag moest ik haar pels uitborstelen want ze zag eruit of ze in een orkaan had gezeten... enfin ik heb al een vriendje om mee te nemen als ik ooit in een verzorgingstehuis terecht kom.

27-08-2021 om 15:50 geschreven door Klaproosje

26-08-2021 om 17:59 geschreven door redpoppy

26-08-2021 om 11:08 geschreven door ani

21-08-2021 om 11:19 geschreven door ani