Door het logge gevaarte ontspoorde het voertuig nogal dikwijls zodat alle passagiers
moesten uitstappen en een handje moesten toesteken om het gevaarte terug op het spoor te duwen.

                    In het begin vertrouwden de Antwerpenaren het voertuig niet, maar hoe meer het
gebruikt werd en in het daglicht kwam te staan hoe werd het meer aanvaard.

                    In de zomer kon men er zelfs in een open voiture voor 15 centiemen de stad rondrijden.

                    De klein mannekens die aan elke tramhalte stonden en zelfs de tram begeleidden waren
overal op te merken en zongen uit volle borst :

                    """Mijnheer, Madame, daar is de tram, ge moet niet verachten;
                         met die voiture, op ieder uur, ge moet er niet op wachten,
                         Mijnheer, Madame, daar komt den tram....

en die gasten waren er als de kippen bij om van de tramman of de passagiers de trambriefjes af te
bedelen voor hun "verzameling".

                    De verlichting van de tram was ook iets bijzonders, 's avonds stak de ontvanger een
petroleumlamp aan en trok de "sinjeur" met een rood seinlichtje door de straten.  Wanneer het licht
groen werd betekende dit dat het de laatste rit was.

                    Wij vonden zelfs een artikel waar de tram 5 wielen zou gehad hebben, zodat de wattman
het 5de wiel kon opheffen bij een oneffenheid, zodat het rijtuig het spoor verliet om dan verder over de
kasseien te hobbelen.

                    In de jaren '90 kwam dan pas de eerste stoomtram, maar deze reed nooit verder dan de
ijskelder in Merksem.

Bron :
- de foto komt van de site van Antwerps.be

                                                                         -o-o-o-O-o-o-o-