Hallo allemaal, op de valreep ben ik uitgenodigd door Madammeke.
Ik ben Pierre Vanstipelen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Priet. Ik ben een man en woon in Bilzen (België) en mijn beroep is Mobiliteitsambtenaar te Bilzen. Ik ben geboren op 11/02/1951 en ben nu dus 55 jaar jong. Mijn hobby's zijn: Schilderen en Tuinieren. In tekenen en schilderen kan ik mijn passie voor al wat mooi is kwijt. Mijn gezin is voor mij heilig. Mijn kleinzoon Pieter is mijn oogappel. Tevens ben ik voorzitter van de Kunstkring "Alkanna" en penningmeester van de Limburgse Federatie.
Kunst
Voor ieder mens betekent Kunst iets aparts,
De één houdt van muziek, een mooi boek of goed geschilderd doek, sommigen zelfs van Commedia del Arté.
***
Er zijn mensen die denken dat ze Kunst moeten becommentariëren,
Ja, zij denken dat ze Kunst zien, zoals sommige anderen dénken dat ze Kunst creëren.
***
Zelf denk ik dat Kunst "iets" is dat zich door niets of niemand laat dwingen,
Dat de Kunst bestaat uit heel "gewone klein" menselijke dingen.
Eigenlijk zijn mensen, die het minst over Kunst gaan praten, of denken.,
Zij die meestal hun eigen leven leiden en sommigen zelfs hun leven schenken.
***
Dat deze mensen meer Kunst leggen in, of van hun dagelijks leven maken,
Dan velen van die pseudo-kunstkenners ooit in hun "carrière" zullen smaken.
***
Bedenk hierbij dat al die kleine dingen, bedacht, gebracht of gemaakt door doodgewone mensen,
Zeer Kunstig kunnen zijn, zonder dat zij zich enige sterallures toewensen. Voor mij is de definitie van Kunst zelfs met een "K", eenvoudig en klaar,
Leven als een doodgewone sterveling, alle dagen van Gods ganse jaar.
Het gedicht "leven" schreef opa Pierre voor zijn kleinzoon
Leven
I
Toen ik geboren ben lag thuis mijn hele wereld,
later, toen ik groter werd was mijn wereld ons dorp.
Toen ik vader werd ging er een mooie wereld voor mij open,
later, toen ik grootvader werd kwam de hemel naar mij.
II
Mijn zoon is geboren in een donkere periode,
hij bracht toen weer licht in mijn leven.
Mijn kleinzoon is geboren in een donkere periode,
hij bracht het zonlicht weer tot bij mij.
III
n Kind dient een prachtig leven te krijgen,
kinderen krijgen dient een prachtige gebeurtenis te zijn.
Kleinkinderen dienen een enorme stimulans aan je leven te geven,
achterkleinkinderen zouden de bekroning van je lange leven moeten zijn.
IV
Geboren worden is als een explosie,
geboren zijn brengt soms leed soms vreugd.
Geboorte geven komt voort uit twee mensen hun liefdesleven,
geboorte zien uit jouw geborene dient een explosie in jouw leven te zijn.
V
Bedenk dat je als kind, als een kind moest leren te leven,
bedenk dat je als ouder dat geleerde moest beleven.
Bedenk dat je als grootouder, moet genieten van een nieuw leven,
bedenk dat je als overgrootouder nog een korte periode met nieuw leven kan leven.
VI
Geniet als kind van het leven,
geniet als ouder van je kind en van het leven.
Geniet als grootouder dubbel van je kind, kleinkind en van je leven,
geniet als overgrootouder van je kind, kleinkind en dubbel van het nieuwe leven.
Voor mij een hele eer op de koffie gevraagd te worden bij Madammeke.
Ik val na een bakje troost dan ook maar dadelijk met de deur in huis 61 jaar geleden werd ik als oudste van 5 in Lier geboren. Heb dus altijd met zussen en broer moeten rondsleuren wat wel en hypotheek op je jeugd legt. Geen eigen vrienden, geen feestjes enz Wie neemt nu 4 kleine kinderen mee op sleeptouw? Toen was de jeugd niet meer of minder tolerant als nu. Ik zelf ben ik al van in 1988 alleen maar kan best mijn mannetje of moet ik "vrouwke" zeggen staan. Heb 2 getrouwde dochters, dus 2 schoonzonen en 5 schatten van kleinkinderen in de leeftijd van 7 tot 18 jaar. Ik ben een zenuwpierke zoals ze bij ons in lier zeggen. Gelukkig vind ik de zo nodige rust, steeds in de natuur en dat hoeft niet eens ver weg te zijn. Die liefde voor al wat leeft, groeit en bloeit, heb ik er met de paplepel ingegoten gekregen door mijn grootvader. Ik verloor hem toen ik 8 was en dat heeft gemaakt dat ik iemand ben, die zeer moeilijk afscheid kan nemen.
Wandelen is een passie geworden die je zonder veel kosten zo vaak kan inlassen als je wil. Wandelen is voor mij als leven op een eiland, het ritme voelen van de natuur, luisteren naar de wind, de vogels, het ritselen van de blaren onder je voeten, voelen hoe de wind rukt aan de takken van de bomen of streelt langs je haren, kijken naar een formatie ganzen die overtrekt,de overdonderende kleurenpracht aanvoelen, genieten van de eindeloze horizon, voelen hoe de regen in je gezicht slaat....Of gewoon neerzitten in het gras, en insecten, of de reis van een waterdruppeltje aan een takgadeslaan. Wandelen is alles vergeten, voelen dat je leeft. Meestal wordt het je allemaal aangeboden ... gratis ,belangeloos voor niets
Mijn beroep als kleuterjuf heeft het mogelijk gemaakt die liefde voor de natuur door te geven aan vele generaties, want na een loopbaan van 37,5 jaar ... hebben heel wat kleine mensen, ieder met hun eigen talenten bij mij in de klas gezeten. Ik ben nu gepensioneerd maar de navelstreng blijft me verbinden. Ik wordt gevraagd om met Halloween mijn verschijning als lieve heks waar te maken Ik geef demo-namiddagen over nieuwe technieken. Ik was de 1ste kleuterjuf die met haar kleuters ging zwemmen. Won met mijn klasje talrijke prijzen en haalde krantenkoppen. Nu nog spreken volwassen mannen die ik niet altijd meer herken, er zit soms meer dan 1m verschil op, soms zijn ze al kalend maar ze vertellen me steeds opnieuw dat ik hun heb leren koken, want vrijdag was het kookdag,dat ging van soep bereiden tot pizza's zelf maken, beleggen en bakken. Alle taakverdeling was zowel voor jongens als meisjes, geen onderscheid en dat heeft nooit problemen gegeven, althans niet bij mijn kleuters. Sommige ouders zagen er wel graten in dat zoonlief moest afwassen. Ik stond pedagogisch sterk genoeg en dialoog lost alle problemen uit de weg.
Wijlen Ann Peters
Creativiteit zit me in mijn bloed, ik kan zingen, tekenen, schilderen en nog zoveel meer. Ik vind dat men ook anderen van je talenten moet laten genieten, door vb. kennis door te geven. Ik wordt overal gevraagd,men kan me overal gebruiken. Soms moet ik, het blok er op leggen "trop" is " trop" was dat nu niet van den Boeynants die dat zei??? Ik schilder ook op zijde wat meer een passie is. Spelen met kleuren, er is niks dat zo therapeutisch werkt. Ik maakt sjaals, kleding, kaartjes en schilderijen. Af en toe komt er weleens iemand aankloppen die teneinde raad is.. Men vindt de juiste kleuren sjaal of stof niet voor een huwelijk. Niks aan de hand dan, haal ik de verfpotjes boven en begint het mengen tot we het gewenste kleurtje gevonden hebben. Maar meestal werk ik niet op bestelling, maar vanuit mijn gevoelens. Ik ben een gevoelsmens ... mijn hart maakt gewoonlijk samen met mijn intuïetie en mensenkennis een keuze.
Onrecht kan ik niet verdragen en daar ik niet op mijn mond gevallen ben ... zal ik dan ook ingrijpen. Wie er ook voor me staat maakt niet uit. Maar ik kan ook erg goed luisteren naar mensen, dat blijkt men van me af te kunnen lezen want ik wordt met heel veel miserie geconfronteerd. Maar luisteren kost geen geld. Je weet ook nooit het resultaat, maar als het ook maar 1 mens terug wat moed gegeven heeft, was het zeker de moeite. Het weinge vrije tijd dat ik heb, besteed ik aan vrijwilligerswerk.Heb in de psychiatrie geholpen, in vluchtelingencentra en momenteel dichter bij huis (want ik rijd niet op suikerwater) op een dementenafdeling, waar ik alle dagen (behalve op woensdag want dat is babysittingdag) de mensen ga eten geven en ze af en toe eens knuffel of liedjes met hen zing. Mijn passie voor koken barst hier al eens los in het bakken van een taart voor 30 bewoners en het personeel. Gelukkig heb ik weinig slaap nodig, 5 uurtjes zijn ruim voldoende .
Als de spokentijd is aangebroken, kruip ik achter mijn computerke...Ik laat jullie meekijken naar de foto's, want fotograferen is mijn leven Zo kunnen jullie zien hoe ik de wereld bekijk. Zo ben ik nooit eenzaam want contacten op het seniorennet zijn er genoeg. Momenteel dansen we over een zijdedraad... Mijn moeder heeft een hersenbloeding gehad! Het gevaar voor overlijden is voorbij maar de zorgen blijven, Meer dan ooit...Ze vraagt nu extra veel zorgen, Ze kan niet meer stappen, alleen eten en zeer moeilijk praten. Ik ga haar 3 keer eten geven, meer dan een fulltime dagtaak. Er is nog weinig levenskwaliteit en dat doet heel veel verdriet. Als ik het echt niet meer zie zitten ,trek ik de natuur in en zien jullie de foto's. Vroeger vaarde ik ook kano maar door een hernia heb ik dat in een kast moeten stoppen met de deur op slot. Maar ik ben en blijf een optimist soms tegen beter weten in. Leven is zo mooi ... leer genieten van de kleine dingen, ze maken van ons tevreden en gelukkige mensen. Maar denk af en toe ook eens aan anderen. Een lief woord of gebaar doet wonderen.
Mijn leuze is .. Onmogelijk ken ik niet Op mij kan men altijd rekenen!
Ik wens alle bloggers veel succes met hun blog toe. Bedankt Madammeke voor de sfeervolle ontvangst, je bent een toffe Madam Marylou
Eerst en vooral wil ik dank zeggen aan Madammeke omdat ik bij haar op visite mag komen. Ik neem een tasje koffie en begin eraan
Mijn naam is Cécile, maar de meesten noemen me hier Roosje, naar mijn chatnaam: Klaproosje1. Ik ben geboren in Vlaams-Brabant, de streek waar de mensen op bedevaart komen naar de zwarte Lieve Vrouw en waar eveneens de serie "Witse" gedraaid wordt. De streek waar in de maand april boshyacinten een geurig en kleurrijk tapijt aanleggen in het Hallerbos. Kortom het prachtige Pajottenland!
Velen onder jullie zullen zich misschien ook afvragen hoe ik aan de naam Klaproosje kom. Wel heel eenvoudig: Ik hou enorm van de natuur en als kind was ik reeds gefascineerd door de prachtige klaprozen en korenbloemen die je midden het koren vond. Later vond je die klaprozen ook overal terug in mijn handwerkjes op school of in verjaardagskaarten. En nog veel later vergezelden ze me steeds op weg naar mijn werk, toen ik ze in de bermen van autowegen of gewoon in de voortuintjes zag bloeien. Het is net of ze zeggen: "kijk naar mij, dan voelt ge u niet alleen". Dus je kan al denken dat, gezien mijn voorliefde voor dit frêle bloemetje, de link naar mijn chatnaam vlug gevonden was.
Ik ben gehuwd en heb 4 kinderen, 2 zonen Geert en Jan, 2 dochters Els en Kathleen. Een tiental jaren geleden echter, moesten wij afscheid nemen van onze oudste zoon. Hij was toen 20. Dit zijn wonden die voor altijd in je hart een hele diepe kloof nalaten. De steun die je mag ervaren van je gezin, van familie en vrienden is van onschatbare waarde. In zovele kleine dingen kan je zeggen dat je van elkaar houdt, dat je er bent voor de ander. Op 21 november herdenken wij weer de pijnlijke overlijdensverjaardag van Geert. Maar niet alleen mijn kinderen en hun partner zijn mij zo lief. Ik heb tevens ook drie zonnekes van kleinkinderen: Fee van bijna 3 en haar broertje Wannes van 6 maanden zijn de kindjes van de oudste dochter Els en Inne van 10 maanden is het dochtertje van Kathleen. Bij de jongste zoon Jan zijn er momenteel nog geen kindjes.
Mijn zonnekindjes, daarvoor ga ik door het vuur. De armkes van die kleintjes om je heen, hen nen dikke knuffel kunnen geven, hun glimlach, dat is waar ik voor smelt. Ik zou ze voor geen geld ter wereld willen missen.
Of ik nog werk? Spijtig genoeg niet! Ik heb altijd gewerkt in de verkoop en in de laatste firma voor gelaat- en lichaamsverzorging had ik een grote verantwoordelijke functie, taak die ik met hart en ziel vervulde. Spijtig genoeg is het anders uitgedraaid en ben ik door een vervelend virus in mijn bloed, waardoor mijn hele immuunsysteem aangetast was, maanden thuis geweest. Toen ik dan uiteindelijk in maart van vorig jaar terug mocht gaan proberen om het werk te hervatten, kreeg ik daar het deksel op de neus; men had me niet meer nodig ! Reorganisatie binnen het bedrijf en het ogenblik van mijn hervatting leende zich natuurlijk heel goed tot mijn ontslag.
Leuk was anders, want van een hele drukke job, waardoor ik niet alleen heel veel op de baan was maar ook steeds omringd door heel vele mensen, viel ik terug tot de rust en de stilte tussen de muren van mijn woning. Een hele zware dobber! Maar in de tijd rond mijn ziek zijn en gezien ik op dat moment ook niet veel anders kon doen, bracht ik regelmatig wat tijd door voor de pc. Ik leerde hoe je powerpoints maakt, ik zocht naar mooie fotos en mooie teksten (ben ik dol op), ik leerde andere mensen kennen door af en toe eens te chatten. En ik had ook meer tijd voor mijn kleine schatten, hé! Eigenlijk ga je op een andere manier beginnen leven: Tijd!!! Tijd voor jezelf, geen uurwerk meer nodig om jachtig tegen de tijd de ganse dag van her naar der te hollen, maar alles rustig aan en is het werk vandaag niet gedaan, wel dan is het voor morgen! Ik luister ook de ganse dag naar muziek, want muziek is mijn passie. Trouwens in de jaren 80 had ik op zaterdag en zondagmorgen een eigen programma bij de plaatselijke radio waar ik samen met djs van "Radio Contact Brussel" presenteerde. Zalige tijd !
Zo ben ik ondertussen aanbeland bij mijn hobbys, euhhhhh ... waar zal ik eerst beginnen? Er zijn zovele dingen die ik heel graag doe. Mijn grootste hobby is mijn gezin, dat draag ik op handen. Ik kan genieten van hele kleine dingen maar ben vooral gelukkig als ik anderen gelukkig zie en mensen rondom mij zie glimlachen! Verder ben ik dol op de prachtige natuur, kan stil genieten van al de geluiden die de natuur met zich meebrengt, dat geeft me rust. Ik ben ook steeds te vinden voor een wandeling maar door de knieoperatie van april dit jaar is dit een beetje op een laag pitje komen te staan. Ik hou enorm van koken, ga eens graag op restaurant, ben verzot op reizen en om de cultuur van het land waar ik ben beter te leren kennen. Verder sporten, fitnessen, zwemmen, fietsen. En natuurlijk, ja, muziek beluisteren. Ofwel luister ik naar de radio ofwel zet ik een cd-tje op. Ik hou het graag op rustige muziek.
Dan heb ik nog een passie voor talen. Zo ben ik sinds september met een cursus Spaans begonnen. En ja, natuurlijk, mijn pc-ke, hé, anders zou ik hier vandaag niet op visite bij ons Madammeke zijn.Toen ik eind juli 2006 aan mijn blog begon, wist ik in de verste verte niet dat ik hier zoveel plezier aan zou beleven en zoveel lieve mensen zou ontmoeten. Echt ik heb het me nog geen moment beklaagd en ik wil dan ook onze webmaster Pascal Vyncke danken omdat hij ons allemaal die kans heeft gegeven om dit te kunnen verwezenlijken.
Om af te ronden wil ik jullie nog allemaal laten meegenieten van een zelfgemaakte powerpoint over "Carnaval Halle". Mijn man en ik werden in maart immers verkozen als seniorenprinsenpaar voor het jaar 2006. In de powerpoint kan je zulks volgen, van de verkiezing van zowel de mini-prinsjes, de prins en prinses Carnaval als van ons, tot het eigenlijke Carnaval. Klik op de zilveren button en vervolgens op "openen" Veel plezier!
En Madammeke, het was me echt een waar genoegen om hier, als "jonge" blogger (hihihi, ik bedoel dan in tijd dat ik een blogje heb) bij u op visite te mogen komen. Ik hoop dat iedereen wat genoten heeft en dat het aangenaam om lezen was.
Ik ben Sjoeke, 55 jaar jong en 36 jaar gehuwd. Ik heb een zoon, Mike en een lief kleindochtertje, Dauwke. Verder is er mijn lieve kat Jimmy.
Jullie zullen al wel gedacht hebben: "wat een luxe-madammeke!". Niets is minder waar, ik ben maar een gewone vrouw, zoals er 12 in een dozijn zijn. Maar net zoals de meeste vrouwen droom ik graag eens weg in een glamour tijdschrift van luxe en schoonheid.
Je haalt er inspiratie en af en toe kun je jezelf dan eens verwennen in een vleugje overdadige luxe. Dat wil ik hier met mijn blogje ook brengen, zodat jullie af en toe eens kunnen wegdromen in de wereld van luxe en glamour.
Sjoeke
19-07-2007 Mechelen op de Grote Markt
Op 02-08-2007 met mijn kleindochtertje, Dauwke
Prullemieke (nida1952)
01-11-2006
Op visite bij Madammeke:Prullemieke
Ik ben uitgenodigd om bij Madammeke op visite te komen, iets wat ik een hele eer vind.Nicole is mijn naam maar ik gebruik gewoonlijk de naam "Prullemieke". 54 Jaar geleden werd ik in Leuven geboren en ik ben moeder van 2 dochters en oma van 3 kleine meisjes. In 1996 kwam ik door een ongeval in een rolstoel terecht.
1972 - 20 jaar jong
Ik verzamel graag dingen. Als bv de kleindochter morgen zeven wc- rolletjes en vijf kaasdoosjes nodig heeft om te knutselen op school, is dat zeker geen probleem! Ik hou namelijk alles bij, in stapeltjes, veel stapeltjes ... Ik vind daar perfect mijn weg in terug, maar het klassement ontgaat mijn parnter keer op keer, hij noemt dit dan ook ten onrechte "rommel"!
Liesje, Daniël, ik en Emma
Ik verzamel graag dieren om mij heen, ik heb twee poezen , Pruts en de kleinste poes is "Micky", die ik zelf groot bracht met de papfles. Twee honden, een kleintje "Pim" en een grote "Mischa. Daardoor lijkt ons huis wel op een " bijhuis van de Zoo" en dat moet toch lastig zijn voor een partner die liever geen huisdieren houdt!!.
Micky Mischa
Mijn vorige partner overleed 9 maanden na mijn ongeval. Dat was wederom een zware slag in mijn leven. Nadien heb ik terug een lieve man ontmoet, die zeer lief voor me is en goed voor me zorgt, alhoewel ik nog heel zelfstandig ben en het ganse huishouden nog doe vanuit mijn rolstoel. Sommige klussen, zoals de ramen lappen, kan ik niet meer, maar verder kan ik goed mijn mannetje staan.
Ik ga u even beschrijven hoe goed we het met elkaar kunnen vinden ...
Het is een grote kunst te aanvaarden dat hij s'morgens in zijnboxershort de deur openmaakt en nog liever bij de Noordpool uitkomt als even de weg te vragen. Hij is een kei in dweilen en waant zich soms het neefje van Mister Proper. Ik daarentegen, heb nog wel eens valse plooien in zijn hemden of strepen op de glazen na de afwas. Hij niet hoor!
In "schoonmaakvrije" tijd ben ik dan weer een schatje. Ik supporter als hij petanque gaat spelen, kan lachen om zijn moppen en zijn imitaties van een koe of een ezel (hetgeen niet aan iedereen gegeven is). Ik ben ook zeer begripsvol als hij "per ongeluk" de doos met 500 schroefjes laat vallen, om dan ijverig, zonder mopperen, mee te zoeken naar dat ene schroefje dat hijnu nét nodig haden ja, ik vind het dan nog ook en daarom alleen zou hij van mij een dubbel moeten laten maken.
Birgit & Sophie
Mijn 2 dochters (foto's boven) zijn nu 34 en 32 jaar oud en hebben vele trekjes van mij, vooral dan de "humor". Van toen ze nog klein waren zat het er al in, ga maar eens lezen op mijn blogje onder het artikel: "Uit de kindermond". Echt grappig.
Lotte, Lies en Emma zijn mijn kleindochtertjes. Ze zijn 2, 2,5 en 6 jaar jong. Alle drie hebben ze ook de "humor" van hun mama's en oma overgenomen. Zo komt er hier vaak een tamme kip op bezoek en de twee kleinsten vinden dat geweldig. Soms komen ze dan een "versleten" boterham vragen voor de kip en zo zijn er nog vele leuke anekdotes die ik met hen meemaak.
De ommekeer ...
Tien jaar geleden, op 2 oktober 1996, veranderde mijn leven op één moment volledig. Ik maakte een "salto fatalé" ... Ik viel van een platform en brak mijn rug. Hierdoor belandde ik in een rolstoel.
Interview
Is het niet pijnlijk om te schrijven over zo'n aangrijpende gebeurtenis in je leven ?
Neen, integendeel , het werkt zelfs bevrijdend: ik moest iets met m'n ongeluk doen. Na 13 maanden ziekenhuis, na de dood in de ogen te hebben gekeken, wil ik aan iedereen vertellen dat er, ondanks alle miserie, altijd hoop is. Dit hier schrijven is eigenlijk voorgoed afsluiten van mijn oude leven en het opstarten van mijn nieuwe. Nu ben ik een mens met een handicap, maar niettemin een vrouw met even veel hoop en kansen op geluk als elk ander.
"Hoop en geluk" zijn nu twee sleutelwoorden in je leven?
Ik ben altijd een optimist geweest, ik moest mezelf terug uitvinden, m'n levenwas letterlijk aan duigen gevallen. Met de scherven moest ik mijn leven opnieuw gestalte en inhoud geven, dit ging zeker niet vanzelf maar toch besef ik hoe mooi en rijk het leven kan zijn. Ik hoop met dit neer te schrijven de mensen doen in te zien hoe mooi het leven is, ook zonder zo een traumatische ervaring!
Ben je veranderd sinds je ongeval?
Ja, vroeger was ik veel meer met mezelf bezig, vriendschappen waren leeg , ze betekenden niets. Het waren mensen om mee te feesten en niet om emoties mee te delen. Mijn ongeval heeft mij anders doen denken over liefde en relaties, het heeft van mij een ander mens gemaakt en ik ben nu gelukkiger dan ik ooit ben geweest.
Hoop je ooit nog te kunnen lopen?
Een mens moet altijd blijven hopen , voorlopig zijn er nog geen technieken gevonden om ruggewervels te genezen, opnieuw kunnen lopen is een doel, maar ik lig er niet wakker van , ik leef en dat is het voornaamste!
Prullemieke
Breng zeker een bezoekje aan dit blogje! http://blog.seniorennet.be/nida1952/
Laathi (blog laathi)
25-10-2005
Mijn tweede gaste op visite: Laathi
Lieve Sjoeke,
Bedankt dat ik als gast op je blog mag verschijnen.
Jij schrijft fijne artikels over mode. Mensen hebben vaak kledingstukken en versieringen nodig maar ik wil je nu laten zien dat er in 't dierenrijk geen mode nodig is.
De diertjes zelf zijn mooier dan eender welk kledingsstuk of accessoire je ze zou kunnen aantrekken.
Kijk maar eens het leeuwenvisje. Het lijkt wel een zwemmende haartooi van een Indiaan. De pluimen ruisen zachtjes door 't water. Zij flaneert als een sjiek madammeke langs de rotswand.
En wat dacht je van de kwal? Is ze niet fotogeniek zoals ze met haar dwarrelende slierten door het water glijdt? Een toonbeeld van gratie en elegantie.
Of bewonder eens deze mooie schelp, waar vindt je nog fijnere kleuren? Haar buitenkant is ruw en saai, maar binnenin is ze een toverwereld waarin je kan wegdromen. Met een beetje fantasie zie je woestijnen, stranden, meren, rivieren en gebergten in haar binnenste.
Al deze wondere schepselen behoeven toch geen sjaaltjes of parelsnoeren nietwaar ...
Als jullie graag nog meer van mijn onderwaterfoto's wil bekijken nodig ik jullie graag uit op mijn blogje!
Sjoeke nodigde mij uit om iets over mijn kledingsstijl te komen schrijven... Dat is nu echt iets om aan mij te vragen! Iemand die niet liever dan in oude slobbertruien of in kluskleding rondloopt...
Ik geef erg weinig om kleding, ze moet vooral praktisch zijn. En aangezien ik vijf poezen heb moet ze ook uit "katbestendige" stof gemaakt zijn waar liefst niet te veel haren op blijven kleven. Make-up vind ik een plakkerige boel dus dat is zeker niet aan mij besteed. Om heel eerlijk te zijn, ik kan er ook het geduld niet voor opbrengen om mij elke dag te zitten beschilderen.In mijn optiek dient een verfborstel om muren en deuren mee te kleuren.
Van een overtollige kamer heb ik destijds een kleedkamer gemaakt. Bij gebrek aan kasten heb ik eenvoudig rekken tegen de muren gehangen. Plaats genoeg dus... Maar wat gebeurt er als ge plaats genoeg hebt?... Ge gooit niets meer weg...
Toen mama overleed kon ik van een deel van haar kleren geen afscheid nemen... En iets later stierf mijn beste vriendin en ze liet me ook een flinke erfenis aan kleding na. Waar ik natuurlijk ook weer geen afscheid van kon nemen.
Aan mijn oude tienerkleding was ik vanzelfsprekend ook gehecht. Dat korte purperen truitje, die oude jas uit schapenvel, het uniform van 't "Rode Kruis", ... waar al die zalige jeugdherinneringen aan plakken als kattenhaar op een fluwelen bloes... zoiets kunt ge toch niet wegdoen?
Het resultaat is dat die kamer in de loop der jaren overvol is geraakt en zo de ideale plek is geworden om verkleedpartijen te houden. Mijn vriendinnen Mare en Viva voelen er zich als een kind in een speelgoedwinkel!
Liefst loop ik in lekker losse kleding. Voor mij geen ritsen of knoopjes of ingewikkelde sluitingen. Ik ben een superfan van alles waar een "elastiek" in zit. Geef de buik de vrijheid! (Mijn ware ziel zit in het naturisme, maar zo kunt ge natuurlijk moeilijk naar de supermarkt gaan.)
Voor mijn werk moet ik beweeglijk kunnen zijn en dat is ook niet mogelijk in een minirokje met nylons onder. Dus zelfs in onze winkel draag ik liefst een handige broek (met veel zakken!) en een eenvoudige trui. Ook om rond te reizen in 't buitenland bestaat er niets makkelijkers.
Tijdens strandvakantiedagen draag ik niets liever dan een pareo. Een rechthoekige lap stof die vlug aan, vlug uit is en te combineren valt met allerhande andere kledingstukken.
Wat in een winderig steegje wel eens voor problemen kan zorgen .
Omdat ik al jaren aan chronische hoofdpijn lijdt kan ik geen gewone schouderhandtas gebruiken aangezien ik geen druk op mijn schouder verdraag. Erg vervelend want als ik met een kameraad ging shoppen dan was die altijd zo hoffelijk om mijn handtas te dragen, en geef toe dat is voor mannen nogal een gek zicht en kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Mijn arme vrienden zullen ondertussen nogal een reputatie gekregen hebben .
Sinds enkele maanden heb ik voor dat probleem echter dè oplossing voor gevonden! Een rugzakje waarvan ik de draagbanden helemaal op de zijkanten van mijn schouders kan laten steunen zodat de pijnlijke spieren die aanleiding geven tot de hoofdpijn ontzien worden.
Ik vond deze guitige tas op een rommelmarkt. Ze heeft de vorm van een schaapje. Als ik er mee rondloop krijg ik de geestigste commentaren, vooral van dames, die er allemaal eens aan willen voelen omdat mijn schaap er zo lief uitziet en het zo zacht is. Ze noemt dan ook "Irma". "Irma la Douce". Het is de plezantste handtas die ik ooit gehad heb en ze gaat dan ook overal mee.
Maar soms, o ramp, moet een mens ook al eens "opgekleed" zijn. Dan duik ik mijn kleedkamer in, en zoek iets uit wat ik altijd al op voorhand gekocht heb met het oog op "een feestje waarvoor dat wel eens van pas kan komen, ooit..."
Eens "opgekleed" vermijd ik dan de verdieping waar mijn poezen zitten,rep me't huis uit en als ik 's nachts terug kom flits ik direkt terug naar de kleedkamer alvorens mijn lieverds er voor kunnen zorgen dat ik er zelf weer als een poes uitzie... En dan kom ik terug beneden in... een slobbertrui of een jogpak om mijn beestjes te begroeten.
Make-up is echt niet mijn ding. Maar bij een avondjurk kan je natuurlijk moeilijk anders. Hieronder zie je 't resultaat van mijn lieve vriendinnen Mare en Viva, die me eens onder handen hebben genomen.
Het kan best mooi zijn, maar het is niet meer écht "ik". Voor één avond vind ik het best OK, maar ik ben toch heel blij als ik 's nachts die smos met eindeloze proppen watten van mijn snoet kan vegen. Ik kom dan bijna in de verleiding om mijn gyproc-schuurmachientje boven te halen of iets te gaan doen met white spirit. .
Maar echt goed voor - mijn sinds enkele dagen 49-jarige - velletje gaat dat niet zijn denk ik, dus ik was me dan maar en ik blijf me maar schrobben tot elk spoortje uit de allerlaatste porie verdwenen is en ik terug mijn vertrouwde rimpelige, "ouwe ik" zie verschijnen.
Voor ik jullie een beetje ga vertellen over mezelf, wil ik eerst Madammeke bedanken voor de uitnodiging om op visite te komen.
Mijn alias is Mieke Moma en mijn blogje heet Moma,s Place. Ik ben een jonge vijftiger en een rasechte Limburger!!!
Hoe ben ik nu aan de naam "Moma" gekomen? Awel, dat is heel simpel. Toen mijn kleindochter, Jessy, net begon te praten en een naam op mijn gezicht plakte was het niet "oma" maar wel "MOMA". Ik vond dit zo leuk en goed klinken dat het eigenlijk altijd Moma gebleven is. Verder heb ik een lieve man, een schat van een dochter en een schoonzoon die altijd klaar staat om me te helpen als er problemen zijn. Wat wil een mens nog meer, hé!!!
Mijn werk ... Tja, velen onder u zullen het al wel weten, dat is in de horeca. Ik werk momenteel alleen in het weekend, vrijdagnacht en soms ook zaterdagnacht. Sommige onder u noemen me dan ook "DISCO LADY". Het nachtwerk begint wel een beetje zwaar te worden maar ik zou het niet graag missen. De muziek en het contact met de jeugd houden me jong!!
De dingen die ik graag doe? Amaai!!! Dat is een ander paar mouwen! Er zijn zo veel dingen die ik graag doe!!! Toch zijn er een paar bezigheden die er uit springen, zoals op vakantie gaan, een restaurantje meepikken, computeren ... Maar mijn grootste passie is muziek beluisteren. Vroeger speelde ik ook zelf. Ik denk niet dat ik zonder muziek zou kunnen.
Wat mijn blogje betreft: toen ik vorig jaar in april startte met Moma,s Place, had ik niet het geringste vermoeden van welke invloed dit op mijn leven zou hebben. Ik heb er een hele hoop vrienden en vriendinnen bij gekregen en ook al hebben we alleen maar contact via de computer, ik zou ze nooit meer willen missen. Onlangs heb ik een paar bloggers ontmoet en deze maand zal ik er nog een paar leren kennen. Stuk voor stuk lieve en aardige mensen. Dus, mij zul je niet horen zeggen dat ik spijt heb dat ik met bloggen begonnen ben.
Zo lieve mensen dit was mijn verhaal. Ik hoop dat het niet te saai was??
Ik ben Yvette, een jonge vijftiger, die samen met Guido in Kuurne woont en aldaar als deeltijds schoolpersoneel in de centrumschool werkzaam is. Hoe ik ertoe gekomen ben om te bloggen? Daar zijn eerst veel andere dingen aan vooraf gegaan. Ik ben zeer graag creatief bezig.
Mijn droom was om als kinderverzorgster door het leven te gaan, maar ik had ook een passie voor mode, heb snit en naad gestudeerd. Tot de leeftijd van een jonge veertiger creëerde ik mijn kledij zelf, ook breien van exclusieve truien op bestelling was voor mij een grote uitdaging.
Ik hou nogal van organiseren, zo ben ik een aantal jaar medewerkster geweest in de vriendenkring en heb allerlei activiteiten mee helpen verwezenlijken, maar daar kreeg ik op een bepaald moment genoeg van. Zal met de leeftijd te maken hebben zeker. De drukte was weg maar ook was er een lege plek in mijn dagindeling gekomen en ik vroeg me af: "Met wat ga ik dit invullen?". Terug handwerken of iets buitenshuis? Dat laatste zag ik niet zitten, het moest binnenskamers blijven.
Ik had reeds enkele jaren eerder kennis gemaakt met de PC; alle uitnodigingen en nieuwsbrieven voor de vereniging die waren door mezelf gemaakt in Publisher want schrijven dat doe ik graag en vandaar ook mijn interesse voor het bloggen. Mijn leven draait momenteel volledig rond de PC. Leergierig ben ik altijd geweest, ik wil steeds nieuwe dingen ontdekken.
Bloggen: iedereen lijkt het tegenwoordig te doen. Ik beschouw electronische contacten ook als persoonlijke relaties en ik vind bloggen dus wel degelijk een sociaal netwerk. Ik heb wel nog tijd genoeg over om in het weekend te genieten van andere activiteiten, o.a. fietsen, wandelen en thuis bezig zijn. In de loop van het jaar houden we toch een drietal korte vakanties en dan is er ook nog de zomervakantie, dan genieten we van verschillende culturen en van de natuur.
Dank je, Madammeke, dat ik hier een stukje van mijn druk bestaan mocht komen vertellen!
Dank je, Yvette, voor je bijdrage! Maar ik zou Madammeke niet geweest zijn, als ik je ook niet gevraagd had iets over die gekke ezel te vertellen! ;) Daarom, lieve lezers, komt hieronder nog een stukje over de ezel "Ambroos" van Kuurne!
Op vele blogjes die ik al bezocht zag ik dat er in de zijlijn een blogmascotte stond. (Inderdaad, Dréke is de mascotte van vele bloggers) Als ik naar school ga, passeer ik altijd de biblioteek en de maker van Ambroos is een gebuur van de school en de bib. Zo op een morgen bij het langskomen ontdekte ik dat den Ambroos verplaatst was naar het dak van de bib en ik dacht zo: "Bingo, dat wordt de mascotte van mijn blog!". Nesten, de karikaturist, was enorm in de wolken. Ondertussen is hij nog meer beroemd geworden want er is een Ambroos aperitief bijgekomen. Einde september is het Kuurne Kermis en kijk dan maar eens goed op mijn blog want den Ambroos gaat dansen dat de stukken afvallen ...
Frieda (blog frieda-frieda2-powerpointfrieda)
22-08-2006
Op visite: Frieda
Mag ik me even voorstellen, ik ben Frieda, een romantisch iemand die graag lacht en plezier maakt en graag mensen om zich heen heeft.
Ik ben begonnen met mijn mijn blogje door toedoen van Lisettje (roosje) waar ik al een hele tijd mee bevriend ben. Een toffe dame moet ik zeggen en die heeft mij vorig jaar dus overhaald om een blogje te beginnen.
Maar waarover zou dat blogje gaan? Het eerste dat in mij opkwam was gedichten en mooie plaatjes en ja hoor, het is me toch wel een beetje gelukt, nu een jaartje later ben ik al met een derde blogje begonnen. Dit laatste gaat volledig over powerpoint's die ik zelf maak.
Nu een beetje over mijn hobby's: In de zomer zit ik het liefste in mijn tuin te werken, plantjes aanplanten en het onkruid wieden. In de wintermaanden is het naaien, daar ik graag mooi gekleed ga. Ik sta ook graag in de keuken om taarten te bakken en lekker te koken en natuurlijk, last but not least: de PC en mijn blogjes!
Door het bloggen heb ik al vele mensen leren kennen en met sommigen is er een warme vriendschap gegroeid. Ik ben al vaak op stap met enkele van hen geweest en dat is altijd lachen geblazen! Zo is het nog niet lang geleden dat we bij mij thuis een barbecue hebben gedaan en ik heb me toen kostelijk geamuseerd, de laatste gasten zijn toen rond 2.30 uur naar huis gegaan!
Ik ben ook al eens op stap geweest met Rita (Cooltje) en Madammeke ... Ja mensen dat was me wat, we hebben ons toen kostelijk geamuseerd! Eens goed gegeten en een lekker ijsje als afsluiter. Volgende de maand heb ik een afspraak samen met Lisettje (Roosje) en onze lieve Corry, dan gaan we eens een uistapje maken naar de Zoo in Antwerpen, ja, en wat denk je nu, dit wordt weer een dagje vol leute en plezier!
Zo, Madammeke, dit was het een beetje wat ik vertellen kan. Wil je meer weten dan nodig ik je graag uit op mijn blogjes ... Ik heb er 3, dus keuze genoeg!
In feite heb ik niet één bepaalde stijl ... Het komt er alleen op aan hoe ik me s morgens voel voor ik iets aantrek en vooral: wat ik wil doen. Wat voor mij echt belangrijk is en hier komt de detaillist in mij naar boven: passen de kleuren wel bij mekaar?
Onze Zoety, mijn lieve Bichon-hondje, observeert mij in de badkamer en ziet precies hoe mijn dag er zal uitzien. Als vrouwke weggaat of dat ze van plan is te gaan wroeten!!
De laatste jaren draag ik alleen nog pantalons. Hierop trek ik dan een pull aan, of, als het iets meer formeler moet zijn, een hemdbloeze. Het moet gemakkelijk zitten en eenvoudig in onderhoud zijn. Merkkledij zoek ik niet speciaal. Een kledingstuk moet aan de binnenzijde goed afgewerkt zijn dus draai ik het steeds om voor ik het aankoop. Zo kan men heel goed zien hoe de wasvoorschriften zijn, vanwaar afkomstig en is het een goed merk, wel dan is dat ook meegenomen niet?!!
Jeans draag ik heel graag want ik mag er me lekker mee vuil maken. Voor mijn tuinwerken - ik ben immers een tuinfanaat - gaat er niets boven een gezellige warme training. Goed rekbaar en in een mum van tijd gewassen. Soms zie ik er nogal uit hoor! Je hebt mensen die werkelijk alle karweitjes kunnen opknappen en een paar uur nadien zien zij er nog proper en netjes uit Wat mij betreft vergeet het maar want ik doe veel klusjes op mijn knieën!! Het spaart mijn rug natuurlijk.
Iets dat niet elk jaar gebeurt: rozen in mijn tuin die bloeien met Kerstmis!
Jullie zien het al hé mijn arme broeken staan stijf op kniehoogte, vol klodders vochtige aarde. Geregeld moet ik ze dus vervangen en meestal zoek ik dan naar het merk Gloria Vanderbilt want voor mij zitten die perfect. Onze dochter, Ingrid, kan ze gemakkelijk vinden in de VS en ik bof want geregeld krijg ik ze dus voor mijn verjaardag of een andere gelegenheid. Mijn leuze is dus hoe vuiler, hoe gelukkiger ik me voel.
Voor deze gelegenheid echter het is tenslotte Kerstmis zal ik nu eens extra mijn best doen! 0p 21 december was het Winterzonnewende de dagen worden terug langer en dat werd reeds sinds de oudheid gevierd, als het feest van het licht. Ik hou ontzettend veel van de sfeer die er rond hangt en al jaren komt de hele familie thuis samen.
Ik probeer het zo gezellig mogelijk te maken, zodat iedereen zich kan ontspannen. Elk jaar komen de Kerst-CDs weer uit de kast en dienen als achtergrond bij het tafelen.
Aan de tafelschikking besteed ik vrij veel aandacht. De kerstboom wordt leuk versierd met lichtjes en allerlei prullaria, de haard moet gezellig branden.
Eigenlijk moet alles - zoals in vele gezinnen - er netjes en feestelijk uitzien. Ooit kocht ik in Noorwegen zon gelegenheidsonderleggers en die haal ik dus ook uit de kast. Aangezien dit land zeer somber is in de winter, doen alle inwoners hun uiterste best om zoveel mogelijk binnenshuis gezelligheid te creëren.
Mijne NISSE, met de lantaarn is dus ook weer van de partij. Een kerststukje en wat kaarsjes maken de cirkel rond.
Nisse
Ikzelf hmm hoe ontvang ik mijn gasten?? En wat trek ik aan? Dat is in twee woorden gezegd: Niks speciaals.
Ik kook dagen voordien de voorbereidingen die mogelijk zijn. Zo heb ik het wat gemakkelijker de dag zelf en kan ik ook beter meegenieten.
Opmaak: Mijn 67- Kerstjaren begin ik te voelen maar toch moet men zich wat optutten, hé.Fond de teint gebruik ik nooit. Een voedende crème (dag en nacht) van Nivea, wel dus.
Naar de kapper ga ik maximum 5 maal per jaar, de rest doe ik zelf. Mijn pluimen vragen niet zoveel, want als ik van de kapper kom, is het bijna telkens een flop.
Qua opmaak blijven er dus mijn ogen. Deze zijn vrij groot (naar het schijnt), want zelf zie ik dat niet, doch ik hoor het wel van velen. Omdat ik af en toe een bril draag, zeker om met de auto te rijden, moeten die fameuse ogen dus ook opgemaakt zijn. Al jaren worden zij met een kholl-potlood bovenaan geaccentueerd, plus wat mascara op de wimpers.Een beetje oogschaduw erboven en dat is het. Zie ik er wat pips uit dan doet een blush wonderen.
Mijn lievelings toiletwater is en blijft Air du Printemps van Ninna Ricci en af en toe Channel n°5 als die in de kast staat.
Juwelen zijn mooie dingen en ik heb er wel een paar maar ik draag ze alleen als ik echt eens moet weggaan voor een speciale gelegenheid. Deze dingen zijn me te onhandig als ik wil werken of knutselen.
Outfits: Voor de feestdagen moet ik niet lang nadenken: een lange zwarte broek, met, jawel hoor een bloesje, eventueel gedecoreerd met sjaal. Dat gaat er bij mij in als zoete koek. Moet het echt chic zijn, ja dan hang ik mijn fluwelen cape erover en weg zijn we. Mantelpakjes droeg ik vroeger veel meer maar thans heb ik er weinig boodschap aan. Ons buitenhuis-leven ligt achter ons en dus blijf ik zweren bij eenvoudige, gemakkelijke spullen.
Een haardvuur brengt zoveel gezelligheid ...
Handtassen, gaan jaren mee. Deze mogen voor mij niet te groot zijn, aangezien ik niet zon grote gestalte heb. Burberry is één van mijn favoriete merken, iets groter van formaat nochtans maar ik gebruik deze alleen als ik voor langere tijd weg moet gaan. Verder hou ik het bij zacht lederen tasjes.
Schoenen: dat is een probleem. Aangezien ik een 10-tal heupoperaties achter de rug heb, kamp ik met een lengteverschil qua benen. Dus telkens als ik schoenen koop is het uitkijken naar de hoogte van de hak. Een 5 cm is O.K., maar aan één zijde moet de schoenmaker dan telkens een aanpassing doen. Ik haat dus : schoenen kopen. Eens ik gemakkelijk zit in een paar, slijt ik ze steevast af.
Een grapje met Charlie
Gelukkig, zie ik dikwijls de humor in vele dingen en dat maakt veel goed. Mijn man beweert dat ik nooit volwassen zal worden, omdat ik in feite nog graag speel. Geregeld krijg ik hem aan het lachen.
Een raad die ik dus voor deze gelegenheid aan iedereen wil meegeven is: GENIET, LACH, PLUK DE DAG: alles wat je hebt gehad, kan niemand je nog afnemen het komt helaas niet meer terug.
Niets is gezelliger dan een huis vol leven, iedereen is welkom en zeker als je leuke vrienden en vriendinnen op bezoek krijgt !!
Aan de bloggertjes wens ik dus :
NOG GEZELLIGE, VREDIGE FEESTDAGEN VOOR IEDEREEN !
Mijn speciale dank aan Sjoeke (ons Madammeke) en Viva die beiden meehielpen deze Kerstvoorstelling te maken.
Geboren te Tienen ben ik voor de blogwereld Ninne , een senior die binnen een paar weken 67 lentes telt. Klein van stuk, met soms wat energie teveel. Velen stellen mij de vraag waar ik die vandaan haal, en telkens moet ik het antwoord schuldig blijven.
In mijn vorig jong leven ben ik altijd druk bezig geweest met de job van mijn echtgenoot en heb ontzettend veel hoeken van de wereld gezien en er ook gewoond. En vermits het niet altijd evident was in het buitenland om gepaste kleding te vinden, had ik niets beter gevonden dan de meeste dingen zelf te fabriceren. Dagen ben ik soms op zoek geweest naar geschikte materialen : stofjes , lintjes ritsen, enz. Telkens lukte het wel op de één of andere manier.
In 1984, kwam ik voor het eerst in contact met de computer. We leefden toen in Hong Kong. Een nieuwe wereld ging open ... Ik moest zoveel dingen bijhouden, dat ik besloot mij zo'n ding aan te schaffen. Een zwaar log geval dat toen onder DOS werkte en ik had er nog nooit één ding over gelezen. Dus 's nachts werd het studeren, proberen, enz. Na een maand of vier kon ik mijn plan trekken en zo heb ik vele collega's ook op weg geholpen. Alles was in het Engels en soms vroeg ik mijn man "wat betekent dat feitelijk ??" Zijn reactie ... "welke taal spreek jij eigenlijk ??" Ja ... ik besefte zelfs niet dat de pc een eigen computertaal had.
Toen het ogenblik van pensioen aanbrak, heb ik gezegd "Ik ga kort bij de grond leven !!" "Ik wil tuinieren". Niemand geloofde me en dacht dat ik totaal krankjorum geworden was.
En inderdaad, zo ben ik thans meer bekend als "tuinfanaat". Maar ja, een "hof", eens de eerste mislukkingen achter de rug ... en nadien er iets definitiefs van maken dat is nog een ander paar mouwen. Uren heb ik in boeken gesnuffeld, want als leek, die nooit een schop in handen had gehad, laat staan kunnen snoeien. Wel vandaag ziet de tuin er ongeveer uit , zoals ik die droomde, jaren terug.
Sindsdien heb ik al wat af geklust. Verven, behangen, hameren, timmeren, boren. Als er iets technisch stuk is, moet ik het kunnen openprutsen om er binnenin te kijken. Zo heb ik al veel dingen echt verknoeid hoor ... maar mijn nieuwsgierigheid is te groot om hierover te rouwen.
Het naaiwerk was dus in de vergeethoek geraakt. En nu plots, tijdens de hittegolf, kon ik geen zware inspanningen doen en ben terug in mijn lapjesdozen gaan rondneuzen. Baf ... mijn adrenaline kwam weer boven ... ik zou eens terug iets maken. Shortjes moesten het worden, want die vind ik eigenlijk niet altijd zo geslaagd in de winkels. Ik moest dus wel een winkel zoeken hier in de omgeving om toebehoren te vinden. Op een dag moest ik teelaarde hebben voor de tuin en in het voorbijrijden werd mijn aandacht getrokken door een, achter een grote tent, verborgen winkeltje, met op sommige ruiten bruin papier geplakt als afscherming voor de zon. Ik ben gestopt en naar binnen gegaan.
Groot was mijn verbazing toen ik honderden rollen stofjes opgestapeld zag staan tot tegen het plafond , met ervoor een hoge ladder.
De geur deed me iets... men kan dat hebben, hé ... alles leek toch zo intact, zoals vroegere jaren. Een dametje kwam van achteraan en vroeg vriendelijk "kan ik U met iets helpen ?". Haar haartjes spierwit, vrolijke pientere oogjes, en een beetje gebogen. Ze zag me rondkijken ... "ja", zei ze, "doe maar rustig hoor, als je me nodig hebt roep je maar "Coletta !! Intussen zal ik nog even een rits herstellen."
Al verschillende keren ben ik nu al bij Coletta geweest. Bij haar kun je nu werkelijk alles vinden wat maar denkbaar is . Moet je maar één knoopje hebben, 30 cm elastiek of ben je niet zo handig in herstelwerk... Zij doet het wel. Daarbij krijg je haar wijze raad gratis mee. Pas op voor dit... en leg dat maar een nachtje in koud water en dan heet droogstrijken, enz. enz.
Mijn shortjes zijn afgeraakt en voor ééntje heb ik er nog een bloesje bij gemaakt in dezelfde kleur. Niks speciaals maar wel gemakkelijk.
Feit is: Waar vindt men nog zo'n nostalgische winkeltjes ... ?? Meestal op het platte land waar de koetjes loeien en de schapen blaten natuurlijk, ... maar het wordt jammer genoeg een zeldzaamheid. Ik prijs me dus gelukkig mijn "Coletta" gevonden te hebben.
Dank je, Ninne, voor je visite bij mijn Madammeke. Het was heel leuk! Dikke knuff, Sjoeke
Viviane (blog viviane_1974_s)
01-08-2007
Op visite: Viviane
Wel Madammeke, ik ben zeer vereerd dat ik op je mooie blog ben uitgenodigd. Ik kom hier vaak eens lezen en ben steeds benieuwd naar je gast van de week. Deze week mag ik mij dus even voorstellen aan je bezoekers.
Dus: ik ben Viviane Tensy, geboren te Gent, 20 mei 1945 en ben nu dus 62 jaar jong.Samen met mijn twee jaar jongere zus, Yvonne, beleefde ik een mooie jeugd dankzij onze fantastishe ouders.
Later ging ik werken als verkoopster in een gekende platenzaak in Gent. Dat was een mooie tijd, altijd omringd met muziek en veel jongelui. De firma had ook een platenzaak in Knokke en daar werkte ik tijdens het seizoen. Daar leerde ik mijn man, Norbert, kennen en na drie jaar huwden we in 1969.
Ik werkte mee in de zaak van mijn man op het bureel. Na 5 jaar werd op 24 augustus 1974 onze zoon Serge geboren, een dot van een baby en nu nog steeds een schat van een zoon. Hij is heel gelukkig met zijn vriendin Anneke en hun hondje Milo.
Samen met mijn zoon, Serge
We hadden een mooi leventje, uiteraard met af en toe ook al eens problemen, net zoals iedereen, maar niets dat niet kon opgelost worden. De zaken gingen goed, dus konden we ons ook heel wat luxe veroorloven.
We hebben altijd graag gereisd, onze mooiste reis was naar San Diëgo. Ook onze reis naar Casablanca, Marrakesh en Agadir is onvergetelijk. We werden er door onze vrienden aldaar als koningen verwend.
Op een kameel in Agadir
Onze vaste stek was de Côte d'Azur, we hadden er een appartement in Lavendou, gelegen aan zee, werkelijk een droom. Ook onze boot lag daar. Nadien hebben we ons appartement verkocht maar we zijn er altijd blijven weerkeren en gingen dan op hotel. We hebben er prachtige vakanties doorgebracht.
Skieën in Westendorf
Deze skifoto is genomen in Westendorf, Oostenrijk, een mooi skiplaatsje. Met een bevriend koppel hebben we daar Kerstmis geviert, zeer tof. Ik ben daar een paar keer gevallen hoor, ben geen specialist maar ik trek mijn plan wel. Toch hebben we daar het meest gewandeld want mijn man skiet niet, hij houdt meer van de après ski ...
We hadden ook snelle wagens, in die tijd kon je het gaspedaal nog eens indrukken. Mijn man en ik deden vaak mee aan rally's. We gingen vaak met vrienden naar Zolder en verbleven dan in het "Pittshotel". Daar zagen we dan van alles, behalve auto's ...
Vroeger was ik zeer sportief. In de zomer ging ik 's ochtends om 6 uur al een paar uur paard rijden, soms alleen, soms met vrienden. In de winter waren er de dressuurwedstrijden en daarvoor trainde ik alle dagen zoveel uren zodat ik bijna niet meer op mijn achterste kon zitten! Ik behaalde dan ook altijd goede resultaten. Daarna ben ik beginnen tennissen, 5 uur in de week, winter en zomer. Ik speelde vaak samen met mijn zoon en ik heb dat heel graag gedaan maar ben 3 jaar geleden moeten stoppen wegens pijn aan pols en rug.
Door mankementjes zijn mijn sportieve hobby's nu dus uitgesloten, al volg ik mijn geliefde sporten nog steeds op de voet! Nu ben ik sinds enkele maanden begonnen met mijn blogje en het bevalt mij enorm. Ik maak zeer graag PowerPointjes en mijn bezoekers vinden ze mooi. Dit is zeer zeker een stimulans om verder te gaan. Zo ben ik ook in contact gekomen met andere bloggers en dat is ook heel leuk.
Verder geniet ik graag van een lekker etentje samen met familie en vrienden, een lekker glaasje wijn er bij ... mmm
Zoals de meeste dames hou ik van mooie kleren. Mijn favoriete kleur is zwart maar liefst met niet te veel tralala, ik draag eerder klassiek. Soms komen ze uit een dure winkel maar net zo graag koop ik ze in de C&A, dat maakt niet uit, zolang ik ze maar mooi vind. In mijn jeugd maakte mijn moeder, die naaister was mijn kleren. Mijn zus en ik waren dan ook altijd trendy gekleed en welk jong meisje vindt dat niet leuk!?
Ik verzorg me graag met goede producten en draag bij het uitgaan steeds make-up. Mijn geliefde geurtjes zijn, Allure van Chanel en Miss Dior. Zo, nu weten jullie al heel wat van mij, niet!
Sommige bloggertjes zullen na het lezen van dit artikel denken: "die heeft een mooi leventje achter de rug". En ik moet toegeven dat, ondanks het feit dat ik zoals ieder ander de nodige tegenslagen en problemen gekend heb, ik bevoorrecht ben geweest. Toch ben ik me heel bewust van het feit dat het in het leven niet alleen om geld en luxe draait. Vriendschap, liefde en geborgenheid, je familie en je vrienden, je gezondheid ... Daar ligt het ware geluk.
Tot slot nog dit geschenkje voor jou, Sjoeke: Katrien maakte het speciaal voor deze gelegenheid.
Een aantal maanden geleden kreeg ik opeens het idee om een blogje te starten. Ik had echt niet gedacht dat ik me zo goed zou amuseren!
Mireille maakt originele wenskaarten en plaats deze geregeld op de blog. Ik zelf zorg eerder voor de gedichten, teksten over de maatschappij en ben de blogwandelaar bij uitstek. Samen verzorgen we de lay-out en proberen we nieuwe dingen te bedenken. Af en toe een wedstrijdje vinden we wel leuk, alhoewel dat ik moet zeggen dat de respons niet zo groot is, maar bon, alle nieuwe zaken moeten eerst bekend geraken.
Soms heb ik nogal een scherpe tong, maar ik geef graag eens kritiek op de maatschappij, maar ik zal nooit iemand persoonlijk aanvallen.
Tevens hou ik ervan om af en toe eens de clown uit te hangen en plaats dan ook de fotos daarover, evenals familiefeestjes, fotos van optredens, enz
Ons kleine uitstapjes worden beschreven door Mireille en zoals reeds vermeld op de blog trouwen wij op 11 augustus en uiteraard zal daarover ook enkele verslagen geschreven worden.
Het is dus eigenlijk een blogje voor ieders wat wils, ik zou er ook enkele kunstwerken willen opplaatsen, maar ik zal eerst een beetje verder moeten werken dus dat komt er misschien wel van!
Ik zou zeggen, kom eens langs, geef goede raad, opbouwende kritiek, . kortom laat je maar horen.
Update: Op 31-07-2007 werd hun een flinke zoon geboren, Jasper! Proficiat!
Martine (blog martine1955)
12-07-2006
Op visite: Martine
Mijn naam is Martine en zon goede vijftig jaar geleden geboren in Ieper. Door mijn huwelijk met Geert kwam ik wonen aan de voet van de Tiegemberg, alom bekend bij het wielrennen. Ik ben mama van 2 zonen en een dochter en oma van Lander en Febe.
Mijn hobbys zijn taal,bloggen, muziek en wandelen. Ik waag me zelfs af en toe eens aan de dichtkunst. Met mijn blog probeer ik wat positiviteit te brengen. Het bevat veel gedichten, spreuken en gedachten over liefde, vriendschap en gevoelsleven, dit alles met een vrolijke noot.
Toen ik zowat een jaar geleden met bloggen begon had ik nooit gedacht dat het me zon voldoening zou schenken. Menige blogvrienden en zelfs een soulmaatje hou ik er aan over. Mooi toch!
Dat ik graag mensen om me heen heb, komt me dan ten goede als parttime verkoopster in de beenhouwerij van de Intermarché in Waregem. Ik hou van mijn job en dan ook vooral van het sociaal kontakt. Met vele klanten deel je een lach, een traan, een verhaal en ook wel af en toe eens een ongelooflijke gekke toestand.
Zon gebeurtenis wil ik wel met jullie delen, nog niet zolang geleden voorgehad:
Wij verkopen gourtmetschotels tot in de puntjes verzorgd qua kwaliteit en presentatie en aan de klanten meegegeven op een schotel met hoog doorkijkdeksel. Een klant komt zijn bestelling op donderdagnamiddag afhalen en ik geef het hem heel voorzichtig aan. En wat gebeurt er ? De schotel wordt op zijn kop rechtop in de winkelkar geplaatst. Alle vlees glijdt op elkaar de schotel naar beneden. Ik slaak nog een luide "Oei Meneer!", maar de lieve man vertelt me doodleuk dat alles toch nog in de diepvries moet omdat ze het toch maar op zondag zouden opdienen. Nu ja, klant is koning, doch ik mocht er niet aan denken hoe die gourmetschotel er op zondag zou gaan uitzien en vond het doodjammer voor het mooie werk van onze chef.
Sjoeke, hartelijk dank voor de uitnodiging en om me een kans te geven op je blog, iets wat ik ten zeerste waardeer. Jou wens ik nog onnoemelijk veel succes!
Geboren in Beveren-Waas, ben ik een echte Waaslander!! Alhoewel wij al 34 jaar in Lembeke wonen, is mijn hart in het Land van Waas blijven hangen. Van opleiding ben ik onderwijzeres maar na 10 jaar in het onderwijs (in Hamme) ben ik thuis gebleven om bij mijn 2 zonen te kunnen zijn. Ik heb 5 kleinkinderen, waaronder een tweeling, en het zesde is op komst. Ik ben toch altijd blij met nieuw leven.
Zo'n 30 jaar geleden ben ik beginnen kantklossen in de Beverse kantschool en die hobby heeft mij nooit meer losgelaten. Het is een ware obsessie geworden want er gaan weinige dagen voorbij zonder "een slag te slaan"!!
Na 4 jaar Beveren ben ik naar Brugge getrokken om daar, in het Brugse kantcentrum, een 3 jaar durende leraressenopleiding te volgen. Niet zonder fierheid wil ik vermelden dat ik als eerste van mijn jaar geëindigd ben. Mijn thesis handelde over de "Zeelse Naadkant".
Het is ondertussen ook al 25 jaar dat ik kantlessen geef en er zijn dames bij die al 23 jaar aan één stuk komen. Wij zijn stilaan vriendinnen geworden, tateren, lachen ... maar de "kant" komt nog altijd op de eerste plaats. Als er speciale wensen zijn, ontwerp ik in opdracht van de dames en "uitgeklost" hebben ze dan een originele kant.
Twee maal heb ik België vertegenwoordigd op een wereldtentoonstelling, nl eerst in Sevilla en later in Lisabon. Het was een aangename tijd daar in het Belgische paviljoen. In Sevilla is prins Filip op bezoek geweest. Iedere dinsdag ben ik als vrijwilligster "te bezichtigen" in de Lembeekse bib. Ik hou van boeken want een boek is een vriend die wijsheid brengt en je nooit tegenspreekt!
De kant die je op de bijgaande foto's ziet is een eigen ontwerp van de Vlaamse gaai en het standbeeld van de Jonkvrouw en de veerman, aan de samenvloeiing van Schelde en Durme.
Bij 't kussen met veel klosjes ziet men hoe zij keer op keer ogenschijnlijk heel losjes stokjes werpt heen en weer. Toch moet ik u vermelden hoe zij met strak beraad langs de vele spelden geleidt elk dunnen draad Zo wordt het tere kant een kunstwerk van een vrouwenhand
Dank voor de aandacht en graag tot ziens op mijn blog ...
In onze stad is ook wel altijd iets te doen hoor, zo hadden we onlangs onze Heilige Bloedprocessie (waarvan foto's te zien zijn op ons blogje) en steekspelen op de grote markt...
Je kan er ook bootje varen op de brugse reitje of een koetstochtje maken doorheen de stad... We wonen dus ook niet zo ver van zee, de kustwandelingen en de ambiance tussen de vele toeristen zijn ook wel heerlijk hoor... wat je hier allemaal ziet!!!
Ikzelf, met m'n pelsen frakske aan zoals je zelf zegt, ben nogal een deugniet hoor
( allee, een brave deugniet) ik ben dan ook nog maar 8 maandjes oud en kan het niet laten m'n 2 broertjes (bijou & jamie) te plagen en er mee te ravotten ... maar dat kan je allemaal wel lezen op ons blogje, en ik denk dat de meeste bloggertjes mij al een beetje kennen... Ons blogje gaat in de eerste plaats over mij, maar je vindt er ook grapjes, receptjes (om heerlijke taartjes te bakken) en sinds kort ook heerlijke cocktails... het is zo een beetje van alles wat, bezoek ons blogje en je zal wel zien en al zeg ik het zelf... 't is de moeite waard om eens te bezoeken ...
Wat m'n baasje betreft, den dezen is een fervent blogger en heeft al heel wat mensen geholpen wat betreft buttons maken...
Hij is dus ook van plan een namiddag te organiseren voor Bloggers ergens in de maand oktober ofzo (weet nog niet juist wanneer) en dit vooral om de westvlaamse bloggers wat dichter bij elkaar te brengen en elkaar wat beter te leren kennen... Zo een gezellig onderonsje moet wel heel leuk zijn, en dan zal ik er zeker bij zijn hoor...
Er moet een locatie gezocht worden en een datum vastgelegd worden, maar dat komt wel hoor!!! Dus aan alle westvlamingen (anderen ook welkom hoor) alvast hierbij de oproep contacteer baasje Johan, en voor verder verloop zien we dan wel...
Dus kom gerust eens langs op ons blogje en vergeet niet een krabbeltje te zetten in ons gastenboekje...zo weten we wie er op bezoek is geweest...
Wij danken jou Madammeke dat we op bezoek mochten komen
en wensen jou nog veel van die leuke onderonsjes!!!
Vele groetjes van ons allemaal:
Johan & Rita, Jamie-tje & Byou-tje en natuurlijk mezelf niet te vergeten:
Als er nu iemand is die stijl en klasse heeft, is zij het wel! Dat ene kleine tikkeltje méér heeft alleen zij. n Zeker surplus, wat haar nét zo aantrekkelijk maakt. Jong, knap op een speciale manier, afgeborsteld tot in het kleinste detail. Ze is een plaatje, het ideaalbeeld van een vrouw. Het soort vrouw dat ergens een kamer binnen komt, waar dan alle gesprekken stil vallen, vergeten zijn. Iedereen kijkt alleen nog naar haar, vooral de mannen, ook de vrouwen maar dan een beetje jaloers.
Hoe kan iemand er altijd zo perfect koel, tot in de puntjes verzorgd uitzien? Haar make up toont ons een donzig zachte huid met geen enkel foutje. Wenkbrauwen geëpileerd in de juiste boog met een zorgvuldige naturel bijgekleurd. Wimpers tot bijna op de wangen, donker getint en superlang. De mond is vuurrood gestift met een ietsje donkerder gekleurd lijntje rondom, zorgvuldig afgewerkt!
Haar kleding is eenvoudig maar elegant stijlvol. Geen kleding uit een grote winkelketen maar wel uit een peperdure boetiek. Je kan het niet zien want het prijskaartje hangt er niet op, het is ook niet nodig, je ziet het, je ruikt het bijna. Wij vrouwen hebben daar een neus voor, geen zesde maar een zevende zintuig. Alles zit perfect waar het zitten moet. De kleuren van de bloes en de rok passen zo goed bij mekaar en bij haar teint dat je jezelf afvraagt: "waar vind je dat allemaal?". De enkele keren dat je zelf gaat winkelen loop je zoveel winkels af om alles een beetje passend bij mekaar te krijgen, genoeg om er n week pijnlijke voeten aan over te houden.
n Lange slanke hals gaat over in de welving van twee vermoedelijk roomkleurige borsten. De bloes is maar tot halfweg dichtgeknoopt en laat een ruime inkijk toe, die elke man aan t fantaseren zet... doet watertanden. De perfecte lijn van de buste toont een zachte huid. Ze draagt een lange rok van een soepel vallend materiaal met aan de rechterzijde een hoge split. Ook daar zie je weer die huid van dat slanke dijbeen, het straalt warmte uit, je voelt het bijna van op afstand. Bij elke beweging nestelt de stof zich rond die verrukkelijk lange benen, benadrukt zo nog beter haar figuur. In één woord zij heeft stijl!
Het is een vrouw met klasse, van een bijna bangelijke perfectie!
Een groepje heren in maatpak staat op een afstand naar dit goddelijke wezen te staren. "En Wat vind je ervan?" vraagt de jongste van hen. "Opdracht geslaagd?". "In orde, in orde." zegt de oudste van de opdrachtgevers. "De affiche is perfect gelukt! We kunnen tevreden zijn. Klanten wordt hiermee duidelijk gemaakt dat ons merk XYZ niet alleen make up maar nu ook n speciale verzorgingslijn voor t ganse lichaam op de markt brengt. De heren van het reclamebureau halen opgelucht adem. Ze hebben er de laatste weken hard voor gewerkt, na de spanning volgt nu de ontlading! Ze verlaten het atelier samen druk napratend over hun werk. De oudste heer vraagt vriendelijk, "Gaan jullie mee? De zaak trakteert op n lunch!".
Dank je, Bomi, omdat je even tijd maakte in je drukke bestaan.
Dames en heren, wil je nog zo'n mooie verhalen lezen?
Toen Sjoeke me vroeg om op de koffie te komen vond ik het een leuk idee. Maar wie is nu Ekenit? Het woordje is gewoon omgedraaid en dan wordt het Tineke, ik ben van nature altijd vrolijk en opgeruimd en hou van grapjes maken ...
Ik ben geboren in Groningen op 26-12-'44 en dus een Kerstekindje, niet dat het zo prettig is om dan jarig te zijn, je kunt nooit iets doen wat je zelf leuk vindt en we zijn de laatste jaren zelf ook vaak weg met Kerst. Ik ben getrouwd met 19 jaar en dat was zoals ze dan zeggen "een moetje". Uit dat huwelijk is een hele lieve zoon geboren maar na 15 jaar was het huwelijk voorbij ...
Daarna ben ik een hele tijd alleen geweest en toen kwam ik een heel lief ventje tegen, Job, waar ik nu alweer 16 jaar heel gelukkig mee ben getrouwd. Job heeft een lieve dochter en zo hebben wij samen drie schatten van kleinkinderen, meisjes, 10, 12 en 14 jaar, die ik heel vaak zie want ze wonen vlakbij.
Nu, dit was even een stukje over mijzelf, laat het ons nu eens verder hebben over de kaartjes. Mijn blog is een uit de hand gelopen grap, het was voor mij bedoeld om handiger te worden met de computer. Ik heb nooit computerles gehad en ben er ongeveer zes jaar geleden mee begonnen. Vorig jaar juni las ik iets over bloggen en dacht: "probeer het gewoon en als het niet lukt stop ik er mee." Nu, ik moet eerlijk bekennen dat ik het heel moeilijk vond en als er niet zoveel lieve bloggers waren geweest om te helpen was ik allang gestopt!
Ik kon zelfs geen button maken en om iets te hebben om op een blog te zetten heb ik de kaartjes maar gedaan Ik had nooit kunnen denken dat de bloggers het zo leuk zouden vinden. Vele reacties komen er binnen op de kaartjes, die ik dan ook met heel veel liefde maak. Ook het kaartjes maken zelf, is zo voor de grap begonnen. Ik kreeg er eens een mooie toegestuurd en ik dacht: "dat vind ik nu leuk, dat ga ik ook proberen" en waar ik aan begin, lukt mij ook meestal wel.
Het is een leuke hobby om telkens weer iets anders te bedenken, al heb ik met Kerst zo iets van "nu is het wel genoeg"! Soms maak ik wel 200 en meer kaartjes! Ja, jullie lezen dat goed!! Nu zullen jullie je af gaan vragen: "wat doe je er dan mee?", wel het is mijn tweede hobby. Ik werk als vrijwilliger op een ouderen soog. De kaartjes ben ik daar zo kwijt want ze vinden ze prachtig en als er een open dag is, verkoop ik ze voor een zacht prijsje.
Verder ga ik op de soog een ochtend kaartjes maken en een andere ochtend koffie schenken bij de biljartende mannen. Vorig jaar heb ik daar de ouderen ook computerles gegeven, de grondbeginselen. Inmiddels hebben ze haast allemaal zelf een computer en dat vind ik best een prestatie als je er zo vanuit gaat dat het merendeel zo in de zeventig zit. Verder val ik vaak eens in als er zieke vrijwiligers zijn en ik ben overal inzetbaar.
Nu mijn volgende hobby en dat is, na het kaartjes maken, voor mij het leukste om te doen! Vissen vangen!! Dat doen we meestal met ons beiden. Ik denk niet dat jullie dit nu zo achter mij hadden gezocht maar voor mij is dit het mooiste om te doen, heerlijk genieten aan het water en de vissen zet ik netjes terug hoor!! Dan heb ik als hobby nog het fietsen, zwemmen en het wandelen, dus last van verveling heb ik zeker niet. Ik hou er trouwens van om in de natuur te zijn.
Nu, ik hoop dat dit niet een langdradig verhaal was! Dit was het zo ongeveer en ja, ik ben inmiddels op veler verzoek met een tweede kaartjes blog begonnen! Al komen er hier in de zomermaanden niet veel nieuwe bij, na de zomer begin ik weer met volle moed aan een nieuwe collectie kaartjes!
Nogmaals bedankt, Madammeke, voor de gastvrijheid op je mooie blog!
Ik wens alle lezers en bloggers nog een fijne vakantie ...
Groetjes, Tineke.
Nog een paar voorbeelden:
Ria2 of Miekemuis (creariazelzate)
16-05-2006
Op visite: Ria2 (Miekemuis)
Hallo,
Toen Sjoeke vroeg om mezelf te beschrijven was dat moeilijker dan ik dacht. Wie is Ria van het blog "creariazelzate", vroeg ik me af. Een gekke meid die graag plezier maakt, grapjes zijn echt aan mij besteed!
Maar ik ben ook iemand die geen onrecht kan verdragen. Iemand die door het leven niet is gespaard maar geleerd heeft om door te zetten. Iemand die open staat voor alles en klaar staat om anderen te helpen waar het kan. Iemand die vaak zelf tegen de muur moet lopen om voor haarzelf iets gedaan te krijgen. Iemand die van haar blog, dat oorspronkelijk was bedoeld om haar talrijke hobby's op te plaatsen, een mengelmoes van columns en actualiteiten heeft gemaakt, een plaats waar ze haar ei in kwijt kan, waar af en toe een vleugje seks of een vies plaatje kan, waar ze nieuwe vrienden door heeft gekregen, kortom "haar ding" waar ze alles en nog meer in kan verwerken.
Mezelf beschrijven? Ik ben geboren in Gent en in augustus word ik 58 jaar jong! Ik werk op het OCMW van Zelzate als verpleegster en verzorgster in het bejaardenhuis, nu al bijna 27 jaar. Ik ga dit jaar voor het eerst in de politiek en sta op de lijst van de VLD voor de komende gemeenteverkiezingen. Ik ben erg creatief en geef ook les aan de Vrouwenbond hier in Zelzate, bloemschikken en crea, iets wat ik zeer graag doe. Ik ben alleenstaande maar heb heel vele vrienden die mij het leven aangenaam maken en waarmee ik graag ga eten of naar een feestje ga. Om gezellig te wandelen aan zee of naar de cinema, toneel of musea te gaan, zit je ook steeds goed bij mij.
Ik heb een dochter en een schoonzoon en twee schatjes van kleinkindjes: Cedric, 9 jaar en Amber, 6 jaar. Ik zal ongeveer een jaar aan bloggen zijn in september. Eerst kreeg ik eerlijk gezegd niet echt veel op papier. Het is voor mij ook gemakkelijker om plezant uit de hoek te komen, als reactie, op iemand ander's blog, waaruit dan weer blijkt dat ik gewoon "Ria" ben. Maar willen jullie echt weten hoe ik in elkaar zit, kom dan gewoon even op bezoek en dan zien jullie het zelf!
Groetjes,
Ria, Muizemieke, Miekemous of Ria(2), kies er maar eentje uit!
Ik hou namelijk alles bij, in stapeltjes, veel stapeltjes ... Ik vind daar perfect mijn weg in terug, maar het klassement ontgaat mijn parnter keer op keer, hij noemt dit dan ook ten onrechte "rommel"! 
en zo zijn er nog vele leuke anekdotes die ik met hen meemaak.
